หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 417 ช่วงชิงเรกิ

บทที่ 417 ช่วงชิงเรกิ

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางวางสาย เขาไม่ได้มุ่งไปที่อยู่อาศัยของจูหยู่เจินในทันที

จากน้ำเสียงของเธอ อาการของเธอยังไม่เป็นอะไรมาก ยังสามารถทนไปได้อีกวันสองวัน ไม่รีบ

ตอนนี้เขาอยากจะกลับบ้านไปวินิจฉัยพระพุทธรูปหยกที่ใจแทบขาด เพราะงั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านพักตากอากาศบนยอดเขาหลงซาน

เย่สวนยังอยู่ที่บริษัทเย่กรุ๊ป ส่วนหลิวจิ้งก็อยู่ข้างนอก

ลู่เสี้ยงหยางกลับเข้าห้องนอน ก่อนปิดประตูทันที ควักเอาพระพุทธรูปหยกออกมาหลังจากที่นั่งลงที่ปลายเตียง

ปราณเริ่มรวมตัวกันที่ส่วนลึกของดวงตา ชั่วพริบตา ลู่เสี้ยงหยางสามารถมองเห็น ในพระพุทธรูปหยกมีเรกิสีแดงแผ่ซ่านออกมาไม่หยุด

เซลล์ในร่างของลู่เสี้ยงหยางเริ่มเปิดออก ตามพลังงานเรกิที่แผ่ซ่านออกมา เหมือนกับว่าดูดเรกิให้เข้าไปในร่าง

เรกิเป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้น เป็นอาหารที่ดีที่สุดในการทำให้ปราณแข็งแกร่งขึ้น หากอยู่ภายใต้การบำรุงเรกิ ปราณก็จะแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ความสามารถของเราก็จะแข็งแกร่งขึ้นตามไปด้วย

ร่างกายที่ตื่นเต้นสั่นไหวเล็กน้อย ในขณะที่คิดจะดูดกลืนเรกิ แต่สิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นในตอนนี้เอง

หยกที่ท่านผู้อาวุโสไฟนภาให้กับเขาไว้ก่อนหน้านี้ ลอยออกมาจากกระเป๋ากะทันหัน เลื่อนไปอยู่บนเหนือหัวของเขา

ซวบซวบซวบ!

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยกชิ้นนี้หมุนรอบตัวเองอย่างเร็ว จนเกิดเส้นรอบวง

พลังงานดูดกลืนที่น่าหวาดหวั่นไหลออกมาจากเส้นรอบวง ก่อนที่จะเกิดการกระทำบางอย่างต่อพระพุทธรูปหยก

ซู๊ดซู๊ด!

เรกิบนพระพุทธรูปหยก ถูกดูดถ่ายทันที เริ่มหลั่งไหลเข้าไปที่หยกไม่หยุด

“เอ๋ อะไรกัน?” ลู่เสี้ยงหยางฉงน

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าหยกที่อาจารย์ให้ไว้ จะซึมซับเรกิไดัด้วย

แต่ถ้าหากหยกชิ้นนี้ซึมซับเรกิไปจนหมด แล้วตัวเขาจะมีอะไรให้ดูดซับอีก

เมื่อคิดได้เขาเอื้อมมือ เพื่อที่จะเก็บหยกกลับเข้าที่ เพื่อหยุดการดูดซับเรกิในพระพุทธรูปหยก

แต่มือของลู่เสี้ยงหยางมีระยะห่างจากหยกสิบเซนติเมตร ก็ถูกพลังงานที่ไร้รูปร่างกีดกันออก ทำให้มือของเข้าไม่สามารถเข้าใกล้หยกนั่นได้

“บัดซบ” ลู่เสี้ยงหยางหนังตากระตุกอย่างบ้าคลั่ง เลือดซิบในใจ ดูท่าพระพุทธรูปหยกที่ตนได้มาอย่างยากลำบาก คงได้บริการให้แก่หยกชิ้นนี้เสียแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงมอบหยกนี่ให้กับตน ไอ้บ้า ขี้โกงชะมัด

ตอนนี้เขาต้องการเรกิ แต่กลับถูกหยกชิ้นนี้แย่งชิงไปเสียได้

หยกดูดซับเรกิด้วยความเร็วที่น่าหวาดผวา เพียงแค่ไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้น เรกิในพระพุทธรูปหยกถูกซึมซับจนไม่เหลือ

พระพุทธรูปหยกที่มีสีแดงเรื่อในคราแรก ตอนนี้กลับหม่นหมองไร้แวว แถมหยาบกระด้าง เสียความศักดิ์สิทธิ์ไปแล้วอย่างเห็นได้ชัด

เปี๊ยะเปี๊ยะ! พระพุทธรูปหยกนั้น เกิดรอยร้าวหลายเส้นกะทันหัน ก่อนที่จะแตกออก เป็นหลายส่วน

วิ้ง!

ในเวลาเดียวกัน หยกที่อยู่เหนือหัวของลู่เสี้ยงหยาง ก็ดีดดิ้งดีใจราวกับมีชีวิต ก่อนที่จะตกหล่น ลงที่ฝ่ามือของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางจับจ้องไปที่หยกนิ่ง และได้พบว่ารูปร่างมีความผิดปกติ มีรูปลักษณ์ที่คล้ายกับมังกร เหมือนกับหยก แต่ก็คล้ายคลึงกับก้อนหิน บอกไม่ถูกว่ามีความประหลาดตรงไหนกันแน่

ให้ตาย!

วินิจฉัยอยู่ครึ่งค่อนวัน ลู่เสี้ยงหยางไม่ค้นพบอะไรทั้งนั้น

ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่เก็บหยกกลับเข้าที่ เมื่อเห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง เขาจึงเดินทางไปที่บ้านของจูหยู่เจิน เพื่อให้ความช่วยเหลือแก่เธอ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางมาถึงที่วิลล่าจินหู ที่ที่จูหยู่เจินอาศัยอยู่

แม้ว่าวิลล่าจินหูจะสู้บ้านพักหลงเซินไม่ได้ แต่ก็ถือว่าเป็นวิลล่าที่มีระดับในปินเหอ

ดูไม่ออกเลย ว่าอาจารย์ประจำชั้นจะเป็นคนร่ำรวย

ลู่เสี้ยงมาตามที่อยู่ที่จูหยู่เจินให้ไว้อย่างละเอียด ลู่เสี้ยงหยางมาถึงที่ตึกAห้อง301

หลังจากที่เคาะประตู จูหยู่เจินเปิดประตูต้อนรับทันที

แวบแรกที่เห็นใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง มีเผยใบหน้าเย็นชา ก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมเชื้อเชิญ “เข้ามาสิ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เดินเข้าไปด้านใน

ข้างในตกแต่งแบบยุโรป ค่อนข้างหรูหรา

คนสวยอย่างจูหยู่เจินอาศัยอยู่ที่นี่ เสมือนกับเจ้าหญิงในตำหนักไม่ผิดเพี้ยน

เขานั่งลงที่โซฟา ก่อนเอ่ยถาม “อาจารย์ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?”

จูหยู่เจินยกมือขึ้นสัมผัสตำแหน่งดานเถียน ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “เจ็บกว่าที่ฉันโทรหาแกเมื่อสักครู่นี้ ใช่สิ แกมีความเชื่อมั่นใช่ไหมว่าจะช่วยฉันได้?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “กากเป็นไปตามคาด น่าจะได้ แต่ตอนนี้ขอผมดูก่อน ว่าดานเถียนของอาจารย์มันยังไงกันแน่”

เขาเอ่ย พลันเอื้อมมือมุ่งไปที่ตำแหน่งดานเถียน

ดานเถียนอยู่ในตำแหน่งท้องน้อยลงไปสองช่วงนิ้ว ถือว่าอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างส่วนตัว

ใบหน้าสวยของจูหยู่เจิน แดงก่ำขึ้นมาทันที พลันเอื้อมมือตบที่หลังมือของลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยอย่างเคร่งครัด “แกคิดจะลวนลามอาจารย์ใช่ไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด ยังไงซะตัวเขาก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอ จะลวนลามอาจารย์ได้อย่างไร

แล้วอีกอย่าง การที่ตนมาที่นี่ ก็เป็นคำเชื้อเชิญของเธอเองไม่ใช่หรือไง?

“อาจารย์คิดมากไปแล้ว ผมแค่จะดูอาการ จะได้ช่วยรักษาถูก” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย

จูหยู่เจินเงียบไป ใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงลำคอ ทำให้ลู่เสี้ยงหยางหวั่นไหว

ต้องเข้าใจ จูหยู่เจินเธอเป็นผู้หญิงที่สวย บวกกับการแต่งกายและรูปร่าง

เธออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงวอร์ม

โชว์รูปร่างที่สง่างาม ดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดในแบบของผู้หญิง

แถมตอนนี้เธอแสดงอาการเหนียมอายออกมา ทำให้ลู่เสี้ยงหยางแทบบ้า

“โอเค ฉันขอสั่งเอาไว้ก่อนเลย ถ้ากล้าลวนลามฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่” จูหยู่เจินข่มขู่ลู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างประหม่า ก่อนจะเอื้อมมือไปวางเอาไว้ที่ตำแหน่งดานเถียนของจูหยู่เจินต่อไป

จูหยู่เจินแต่เล็กจนโตไม่เคยมีแฟนมาก่อน ตอนนี้เธอจึงค่อนข้างตื่นเต้น ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ดังนั้นเมื่อลู่เสี้ยงหยางวางมือลงบนดานเถียนของเธอ ทำให้เธอสั่นเทาอย่างหนัก เสมือนกับถูกไฟฟ้าช็อต

บัดซบ! ตื่นเต้น!

ลู่เสี้ยงหยางแอบลอบกลืนน้ำลาย ตอนนี้มือของเขาวางอยู่ที่ตำแหน่งดานเถียนของจูหยู่เจิน แม้ว่าจะมีกางเกงขั้นกลาง แต่ก็สามารถสัมผัสถึงไออุ่นในร่างของเธอได้เป็นอย่างดี

สักพัก ลู่เสี้ยงหยางรับรู้ถึงสถานการณ์ของดานเถียนอย่างละเอียดถี่ถ้วน

แต่เขายังคงไม่ละมือออก เพื่อแกล้งจูหยู่เจิน เขาเอ่ยอย่างลำบากใจ “อาจารย์ มีเสื้อผ้าอยู่ตรวจอะไรไม่ได้เลย มือของผมมีแต่อยู่ข้าในนั้น สัมผัสกับดานเถียนโดยตรง ถึงจะรับรู้อาการของดานเถียนได้อย่างละเอียด”

อะไรนะ? สัมผัสโดยตรง

จูหยู่เจินร่างกายกระตุกเกร็ง ใบหน้าร้อนผ่าว อับอายจนไม่สามารถอับอายไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว ตอนนี้ อยู่ในขีดจำกัดของเธอแล้ว หากมือของลู่เสี้ยงหยางสัมผัสดานเถียนของเธอโดยตรง นั่งก็หมายความว่าแตะเนื้อต้องตัวไม่ใช่หรือไง? จะเป็นไปได้ยังไง?!