หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 411 พระเครื่องSongzan

บทที่ 411 พระเครื่องSongzan

อะไรนะ? ของปลอม?

เมื่อจบคำลู่เสี้ยงหยาง ทุกคนแสดงสีหน้าเหยียดหยามขึ้นมาทันที ไอ้หมอนี่ ตัวเองเป็นแค่ไอ้กระจกติดที่จะขัดทางของเขางั้นเหรอ

บิดาของคุณชายหยางเป็นคนใหญ่คนโตในแวดวงของเก่าโบราณ หากลูกชายของเขาใส่ของปลอม ก็เป็นการขายขี้หน้าของเขา เขาจะนิ่งเฉยได้อย่างไร?

นายลู่เสี้ยงหยางนี่ขี้โม้เห็นๆ

“เฮ้อ ไอ้นี่หมอช่างไม่รู้จักความตายเอาเสียเลย หากคุณชายหยางเอาจริงขึ้นมา ทวยเทพไหนๆ ก็ช่วยเขาไม่ได้” ชายเจ้าของร้านส่ายหน้า คิดคำนึงในใจ

คุณชายหยางโกรธจนทนไม่ไหว ประคำและสร้อยข้อมือของเขาผ่านการยืนยันจากอาจารย์มาแล้ว อาจารย์บอกเขาว่าเป็นของจริง แต่ไม่คิดเลย ว่าไอ้เหลือขอจะกล้าบอกเขาว่า นี่เป็นของปลอม

“ซี้ซั้ว พูดบ้าอะไรของแก ถ้าแกยังกล้าสร้างเรื่องอีก ฉันจะตัดลิ้นของแกของให้เลี้ยงสุนัขเสีย” คุณชายหยางเอ่ยอย่างโมโห ด้วยทีท่าเอาจริง

ลู่เสี้ยงหยางไม่หวาดหวั่น พลันเอ่ยหน้าตายดั่งเดิม “ประคำของแก ดูเหมือนจะขัดจากไม้ลูกแพร์อย่างดี แต่อันที่จริงเป็นแค่ไม้ธรรมดา เพียงแต่ภายนอกทาด้วยวัสดุเคมี ก็เลยเหมือนเหมือนว่าเป็นไม้ลูกแพร์ ส่วนที่แกบอกว่าผ่านการลงมนต์กับอาจารย์Azanมาแล้ว อย่าขี้โม้ไปหน่อยเลย”

เอ่ยถึงตรงนี้ สายตาของลู่เสี้ยงหยางตกไปอยู่ที่สร้อยข้อมือ อย่างหัวเราะเยาะ “ไข่มุกพวกนี้นำออกมาจากโรงงานที่เพาะเปลือกหอย เพียงแค่หยดแอลกอฮอล์ลงไปสักสองสามหยด ก็แยกไม่ออกแล้ว ไข่มุกที่ได้จากการเพาะ เมื่อเจอกับแอลกอฮอล์ ด้านบนจะมีร่องรอยเล็กน้อย”

“ดี ดี ดีมาก ไอ้กระจอก ในเมื่อแกมีเหตุผลมาก ถ้างั้นฉันจะให้โอกาสแกสักหน่อย เดี๋ยวคนอื่นจะมาว่าฉันรังแกแกเอาได้ ฉันจะให้โอกาสแก พิสูจน์ให้แกได้เห็นเดี๋ยวนี้ ว่าประคำและสร้อยข้อมือของฉันเป็นของแท้” เมื่อจบประโยคของลู่เสี้ยงหยาง คุณชายหยางหัวเราะออกมา

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรอีก รอดูการพิสูจน์ของคุณชายหยาง

วัสดุของประคำเป็นไม้ลูกแพร์หรือไม่ เพียงแค่ใช้ควันจ่อหน่อยก็รู้แล้ว หากมีร่องรอยของการถูกรมควัน ก็หมายความว่ามีวัสดุเคมี หากไม่มีร่องรอยใด ก็หมายความว่าเป็นไม้ลูกแพร์ของจริง

พ่อค้าของเก่าที่อยู่ข้างๆ คุณชายหยางเสนอไฟและฟืน หลังจากที่ไฟถูกจุด จะเกิดควันโขมง คุณชายหยางวางประคำเอาไว้บนไฟ

ในขณะเดียวกัน ชายเจ้าของร้านเองก็เสนอแอลกอฮอล์ด้วยเช่นเดียวกัน คุณชายหยางเทแอลกอฮอล์ลงไปบนสร้อยข้อมือของเขา

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่มากนัก เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

ทุกคนต่างเบิกตากว้างจับจ้องไปที่สร้อยข้อมือและประคำ เพื่อรอดูว่าสร้อยข้อมือและประคำเป็นของแท้หรือไม่

ไม่เห็นว่าไปอย่าง แต่เมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างตกใจไปตามๆ กัน บนลูกปัดมีร่องรอยของควัน ส่วนสร้อยข้อมือ ปรากฏคราบบนไข่มุก

ประคำและสร้อยข้อมือเป็นของปลอม อย่างไม่ต้องสงสัย

ซี๊ด!

ทุกคนต่างสูดหายใจเข้า พร้อมกับความประหลาดใจ เมื่อหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง หรือว่าไอ้หมอนี่จะเข้าใจของเก่าโบราณจริงๆ อย่างนั้นหรือ เพียงแค่สองสามประโยคก็บอกได้ทันทีว่าประคำและสร้อยข้อมือนั่นเป็นของปลอม

“ฮ๊ะ? นี่มัน เป็นของปลอมจริงด้วย” เหล่านักสะสมของเก่าโบราณต่างสงสัย เมื่อสักครู่พวกเขาเองก็ไม่ทันได้ดูออก ว่าประคำและสร้อยข้อมือของคุณชายหยางเป็นของปลอม

แน่นอนว่านี่ไม่สามารถตัดสินได้ว่าพวกเขาไร้แวว เพียงแต่พวกเขาไม่คาดคิด ว่าคนอย่างคุณชายหยางจะใส่ของปลอม จึงไม่ทันได้สังเกต

“บัดซบ นี่มัน…..เป็นไปได้ยังไง?” ใบหน้าของคุณชายหยางม่วงเขียวสลับกัน เขาถึงได้รู้ตัว ว่าเขาถูกหลอก

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ตก ตอนที่เขาซื้อของพวกนี้กลับมา เขาได้อัญเชิญอาจารย์ตรวจสอบอย่างละเอียด อาจารย์บอกกับเขาว่าเป็นของจริง

หากแต่ไม่รู้เลย ว่าพวกเขาเห็นแก่บิดาของเขา จึงบอกว่ามันเป็นของจริง เพื่อให้เขาได้สบายใจ

แต่คุณชายหยางก็ยังคงไม่พอใจ ในตัวเขาไม่เพียงแค่ของเก่าโบราณเพียงสองชิ้นเท่านั้น ชายหนุ่มเอื้อมมือกระชากที่ลำคอ ดึงเอาพระเครื่องออกมา

“โอเค ฉันยอมรับว่าประคำและสร้อยข้อมือเมื่อสักครู่ฉันไร้แววเอง ที่ซื้อได้ของปลอม แต่พระเครื่องนี้เป็นของจริงแน่นอน ฉันได้มาด้วยราคา25ล้าน จนตรอกอย่างแก คงได้แต่ดูล่ะมั้ง” คุณชายหยางเอ่ยอย่างได้ใจ

ลู่เสี้ยงหยางจ้องไปที่พระเครื่องอย่างตั้งใจ ก่อนส่ายหน้าอย่างเก่า “เสียใจด้วย ที่คุณถูกหลอกอีกแล้ว โง่ชะมัด แม้ว่าพระเครื่องของคุณจะไม่ใช่ของปลอม แต่ก็ไม่ใช่ของดีอะไรนักหนา ก่อนอื่น วัสดุของพระเครื่องนี้ค่อนข้างแย่ เป็นเพียงหยกหินกรวดที่ไม่บริสุทธิ์ เป็นงานหยาบ หากผมดูไม่ผิด เป็นผลงานที่คิดค้นขึ้นใหม่เมื่อ10ปีที่แล้ว ผู้ที่คิดค้นคืออาจารย์Agoura ก็คุ้มค่ากับ5 ล้านอยู่ แต่น่าเสียดาย นี่คงเป็นผลงานของลูกศิษย์ของเขา ในตลาดสูงที่สุดที่อยู่2ล้านกว่า”

อะไรนะ?

ให้ตาย ของที่มีมูลค่า5 ล้านแต่เมื่อถึงปากลู่เสี้ยงหยาง ทำไมถึงได้มีมูลค่าแค่2ล้านกว่า ลดหดลงไปเป็นสิบเท่า

คุณชายหยางโมโหจนควันออก ไอ้หมอนี่สร้างเรื่องเก่งเกินไปแล้ว

“ฮ่าฮ่า ไอ้กระจอก แกจะไปรู้อะไร เห็นว่าแกพูดดูมีเหตุผล แต่ไร้สาระสิ้นดี พระเครื่องของฉันเป็นของอาจารย์Songzanที่ประดิษฐ์ขึ้นเองกับมือ จะเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์Agouraไปได้ยังไง?” คุณชายหยางหัวเราะเยาะ

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็พยักหน้าไปตามๆกัน เห็นด้วยกับคุณชายหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเยาะเย้ย จับจ้องไปที่คุณชายหยาง ราวกับไอ้ปัญญาอ่อน พร้อมกับเอ่ยถามเสียงเรียบ “คุณเห็นกับตารึเปล่าว่าอาจารย์Songzanเป็นคนสร้างพระเครื่องนี้?”

“ก็ไม่” คุณชายหยางส่ายหน้า “แต่ทางด้านสโมสรจัดงานประมูลบอกมา พวกเขารับประกันได้”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า นายคุณชายหยางนี่โง่งมจนไร้ยารักษาจริงๆ คนอื่นพูดอะไรเขาก็เชื่อไปหมด

ทุกคนต่างก็รู้ดี ว่าสโมสรจัดงานประมูลที่นั่นล้นหลาม แถมยังไม่ถูกกฎหมายอีกต่างหาก ของปลอมที่แพร่ออกมาจากที่นั่น ติดอันดับต้นๆ ของโลก

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า คุณชายหยางไม่พอใจ เดินไปประชิดตัวลู่เสี้ยงหยาง ยื่นนิ้วมือออกไปข้างหน้า ชี้ไปที่หน้าอกของลู่เสี้ยงหยางพร้อมเอ่ย “นี่แก เลิกอวดดีได้แล้ว ไม่ใช่ว่าฉันตั้งใจเหยียดแก พระเครื่องของฉันอันนี้ขายต่อได้ห้าแสนเชียวล่ะ หากไม่ใช่เพราะเพิ่งใบบุญฉัน จนตรอกอย่างแกชีวิตนี้ไม่มีทางได้เห็นหรอก พอได้แล้ว ฉันไม่อยากจะพร่ำกับแกอีกต่อไปแล้ว เอาพระพุทธรูปหยกออกมาให้ฉัน แล้วก็คุกเข่าเรียกฉันว่าคุณปู่ ฉันรับคำร้องขอของแก วันนี้ฉันอารมณ์ดี บางทีฉันอาจจะไม่ทำให้แกพิการก็ได้!”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา ไม่แยแสคำพูดของคุณชายหยาง เพียงเอ่ยเสริม “คนที่อยู่ที่นี่ก็มีคนดูออกตั้งมากมาย หากคุณมีความเชื่อมั่น ก็เอาพระเครื่องของคุณให้ทุกคนได้ตรวจสอบ ว่าสมกับมูลค่า25ล้านไหม”

คุณชายหยางหัวเราะอย่างได้ใจ ไม่คิดเลยว่าถึงขนาดนี้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางยังไม่ตายใจอีก เอาเถอะ ถ้างั้นก็ปล่อยให้พวกเขาไร้คำพูดแล้วกัน

เขายื่นพระเครื่องในมือให้กับพ่อค้าของเก่าที่อยู่ข้างๆ เพื่อตรวจสอบ

พ่อค้าของเก่าลูบไล้อยู่หลายรอบ ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนไป

ไม่คิดเลย ว่าพระเครื่องนี้จะไม่ใช่ฝีมือของอาจารย์Songzanเป็นผู้สร้างจริงๆ มีความเป็นไปได้สูงว่าศิษย์ของอาจารย์Agouraเป็นผู้สร้าง

หากแต่สิ่งเหล่านี้พวกเขาไม่กล้าพูดออกมา ก่อนที่จะยื่นพระเครื่องนี้ให้กับคนอื่นต่อไป

ไม่กี่นาทีผ่านไป ใบหน้าของเพื่อนร่วมวงการหน้าถอดสี

เป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งพระเครื่องนี้ผ่านมือของผู้คนบริเวณนี้จนเกือบรอบ

ทุกคนมีปฏิกิริยาที่ไม่ต่างกัน หลังจากที่ได้ดูพระเครื่อง สีหน้าของทุกคนเหยเกขึ้นมาทันที

คุณชายหยางไม่ทันได้สังเกต ยังคงหัวเราะดังลั่นอย่างได้ใจ “ทุกคน ช่วยบอกไอ้งั่งนี่ที ว่าพระเครื่องของฉันมีมูลค่ากับ150รึเปล่า?”