หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 408 พระพุทธรูปหยก

บทที่ 408 พระพุทธรูปหยก

หลังจากหานหยุนถูกฆ่า เย่สวนอยู่ในความปลอดภัย

หากแต่ เย่สวนไม่ดีใจเลยสักนิด เธอทรุดลง เพราะความกลัวจนเกินเหตุ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกเจ็บปวดใจ พลางเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างเธอ พลันเอื้อมมือไปตบที่ฝาครอบของเธอสองที ฝาครอบบนร่างของเธอมลายหายไป

ลู่เสี้ยงหยางอ้าแขนออก โอบกอดเย่สวนเอาไว้อย่างแน่นหนา

เขาสัมผัสได้ ถึงร่างบางที่สั่นเทาของเย่สวน เธอหวาดผวาจนเกินลิมิตอย่างชัดเจน

เย่สวนที่อยู่ในอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าของเขาสัมผัสกับอุณหภูมิในร่างของลู่เสี้ยงหยาง แก้วหูของเธอฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงของลู่เสี้ยงหยาง ถึงได้สงบลงมาบ้าง

“ฉัน…..ไม่ดีเอง ฉันเกือบจะทำให้นายเอาชีวิตไม่รอด” เย่สวนเอ่ย พลางปล่อยโฮในอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยาง

“ยัยบื้อ ผมไม่เป็นอะไรสักหน่อยนี่?” ลู่เสี้ยงหยางลูปหลังของเย่สวนอย่างเบามือ พร้อมอายด้วยรอยยิ้ม

เย่สวนร่ำไห้ไม่หยุด ด้วยความน่าสงสาร

ผ่านไปสักพักใหญ่ เย่สวนหยุดเสียงร่ำไห้ ผละออกจากอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางก้มหน้าลงจ้องมองเย่สวน ด้วยความนุ่มนวลที่ปรากฏขึ้นในสายตา “ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว มีผมอยู่ ต่อจากนี้จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีก”

เย่สวนพยักหน้ารับ ก่อนที่จะส่ายหน้ารัว พร้อมพูดอย่างเคร่งครัด “ตอนนี้คุณไปจากปินเหอ ไปซ่อนตัวที่ต่างประเทศซะ”

ในคืนนี้ลู่เสี้ยงหยางฆ่าคนไปตั้งเยอะ ต้องมีทีมอาชญากรรมเข้ามาสอบสวนแน่ ถึงตอนนั้น เขาต้องติดคุกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ลู่เสี้ยงหยางรับรู้ถึงความห่วงใยของเย่สวน เธอเป็นห่วงเขา เพราะงั้นเพื่อไม่ให้เธอต้องเป็นกังวล จึงตอบรับเธอไป “โอเค ผมจะทำตามคุณทุกอย่าง”

เย่สวนพยักหน้ารับ เมื่อนึกถึงลู่เสี้ยงหยางไปต่างประเทศ เธออาจไม่มีโอกาศได้เจอเขาอีกตลอดชีวิต น้ำตาพลันเอ่อไหลออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้

ลู่เสี้ยงหยางไม่อนู่ที่เดิมอีกต่อไป เขาพาเย่สวนกลับมาที่บ้าน

หลังจากที่ผ่านเรื่องราวเหล่านี้ ตอนนี้ปาเข้าไปตีสามแล้ว หากแต่สิ่งที่ทำให้เย่สวนและลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ คือหลิวจิ้งยังไม่กลับมา

ลู่เสี้ยงหยางรู้ดีว่าแม่ยายของตนคงเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ข้างนอกแน่

หลังล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนทิ้งตัวลงบนเตียงอันหนานุ่ม

เย่สวนตกอกตกใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เพียงแค่เธอหลับตาลง ภาพเหตุการณ์นองเลือดในคืนนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัวชัดเจน จนเธอใบหน้าขาวซีด ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางทำหน้าสงสัย เรื่องราวที่เย่สวนได้ประสบในคืนนี้ จะสร้างภาพทรงจำที่เลวร้ายให้กับเธอ ไปชั่วชีวิต หากไม่กำจัดทิ้งละก็ อนาคตอาจจะหายนะขึ้น

ดีที่ก่อนหน้านี้เขาได้กลั่นยาชนิดหนึ่งเอาไว้ นั่นคือยาจิตแข็ง

ยาจิตแข็งเป็นยาระดับห้า อย่างน้อยต้องเป็นนักกลั่นยาระดับห้าถึงจะกลั่นยาชนิดนี้ออกมาได้ บัดนี้ความสามารถทางด้านกลั่นยาของลู่เสี้ยงหยางอยู่ในระดับห้าพอดี นอกจากยาจิตแข็งจะสามารถลบความทรงจำแล้วนั้น ยังมีสรรพคุณอีกมากมาย ขึ้นอยู่กับปริมาณของยา สามารถเลือกระยะเวลาในการลบเลือนได้อีกด้วย

ลู่เสี้ยงหยางเพื่อไม่ให้เย่สวนนึกภาพเหตุการณ์นองเลือดขึ้นมาได้อีก จึงคิดที่จะลบความทรงจำของเธอในคืนนี้ เมื่อนึกได้ดังนั้น ลู่เสี้ยงหยาวเอื้อมมือหยิบยาออกมาเม็ดหนึ่ง ยื่นให้กับเย่สวน “กินซะ คืนนี้จะได้หลับสบาย จะช่วยให้เธอหลับฝันดี”

เย่สวนเชื่อมั่นในตัวลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่มีข้อยกเว้น เธอเอื้อมมือรับเม็ดยามาไว้ วางเข้าไปในริมฝีปากบาง

เมื่อเย่สวนทานยาเม็ดเท่าน้ำรวงข้าวเข้าไป ไม่กี่นาทีให้หลัง เธอจึงหลับไป อย่างสงบเงียบ

“หลับเถอะ พรุ่งนี้เช้าตื่นมา เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ก็จะกลายเป็นอดีต” ลู่เสี้ยงหยางพึมพำอยู่คนเดียว ยาเม็ดเท่ารวงข้าวที่เขาแบ่งออกมาจากเม็ดใหญ่เมื่อสักครู่ ไม่มากและไม่น้อยเกินไป เพียงพอแล้วสำหรับการลบเลือนความทรงจำของเย่สวนในคืนนี้

…..

เวลาผ่านไปอย่างดรวดเร็ว เช้าวันที่สอง

เช้าตรู่ เย่สวนตื่นขึ้นมาจากการหลับฝัน ด้วยหัวอันหนักอึ้ง เสมือนกับว่าเมื่อคืนดื่มแอลกอฮอล์ไปมาก จนมึนเมา

ที่น่าประหลาด เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เธอจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับภาพถูกตัดไป

เธอตื่นขึ้นมา ด้วยความประหลาดใจ เดินมายังห้องโถง ก็ได้พบกับลู่เสี้ยงหยางที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว

เย่สวนกัดริมฝีปาก ก่อนเอ่ยถาม “เมื่อคืนฉันเป็นอะไรกันแน่? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา “เมื่อคืนนี้ คุณกับผมและโอหยางรั่วสุ่ย เดินเล่นกันอยู่ที่ถนนคนเดินไม่ใช่หรือ? หลังจากนั้น เราก็ไปทานอาหารตามร้านข้างทาง แล้วเธอก็ดื่มเหล้าเข้าไปไม่น้อย ภายใต้คำยั่วยุของโอหยางรั่วสุ่ย กลับมาก็เมาเละเลย”

อะไรนะ? เธอเมาเหล้านี่เอง มิน่าถึงได้รู้สึกขาดตอน

เย่สวนนึกขึ้นได้ ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างสงสัย “ในเมื่อฉันเมา นายไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหม?”

ปกติ นายลู่เสี้ยงหยางจับจ้องตนเองอย่างหื่นกระหาย เมื่อคืนตนเมาจนไม่ได้สติ ก็เท่ากับว่าเธอให้โอกาสแก่เขา

แม้ในใจเธอจะยอมรับลู่เสี้ยงหยางเป็นสามีของเธอตั้งนานแล้ว แต่การทำเรื่องที่น่าอายเช่นนั้น เธอยังไม่มีความกล้ามากพอ

เอ่อ!

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ ยัยเย่สวนยังเป็นภรรยาของเขาอยู่อีกหรือเปล่า? ทำไมถึงได้กีดกันตนเหมือนกับโจรยังไงอย่างงั้น แล้วอีกอย่าง หากตนคิดที่จะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ ตัวเธอเองต้องรู้ดีที่สุดไม่ใช่หรือ?

ชายหนุ่มกระแอมไอ ก่อนเอ่ยขึ้น “ลูกผู้ชายอย่างผม จะเอาเปรียบเธอได้ยังไง? แต่ตอนเธอเมา เธอปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากเลยล่ะ ทำให้ผมอึ้งไปเลย เอาแต่จะถอดเสื้อผ้าผมอย่างเดียวเลย…..”

“หืม?” ไม่ทันจบประโยค เย่สวนอับอายจนหน้าม้วน ใบหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าวิ่งขึ้นไปยังห้องนอน ล็อกตนเองไว้ในห้อง

ไม่สามารถทนมองหน้าลู่เสี้ยงหยางได้อีกต่อไป เกรงว่าเขาจะเผยข่าวที่ดุเดือดไปมากกว่านี้

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา เป็นความสุขที่ออกมาจากใจจริง ดูท่ายาจิตแข็งประสบความสำเร็จอย่างสวยงาม ทำให้เย่สวนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนสิ้น

หลังรับประทานอาหารเช้า เย่สวนตัดสินใจที่จะเข้าไปตรวจความเรียบร้อยที่ตระกูลเย่กรุ๊ปเสียหน่อย

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่มีการเรียนการสอนที่สถาบัน

ส่วนลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปที่ถนนขายของเก่าโบราณ หลายเดือนมานี้ การได้รับความรู้มามาก จากการเข้าศึกษาที่สถาบันหลงเสิน

เขาได้เรียนรู้จากคาบเรียนของจูหยู่เจิน หากต้องการเพิ่มศักยภาพของตน มีอยู่สองวิธี คือหนึ่งการฝึกฝนด้วยตนเอง และสองของวิเศษ

บัดนี้ ของวิเศษหาได้ง่ายๆ เสียที่ไหน เขาตัดสินใจที่จะไปดูที่ถนนที่ขายของโบราณเสียหน่อย ว่าจะหาอะไรดีๆ ได้หรือไม่

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ลู่เสี้ยงหยางเดินทางมาถึงถนนขายของโบราณ

สองข้างทางของถนนขายของโบราณเป็นร้านค้าเก่าแก่ ที่เต็มไปด้วยของโบราณมากมาย

แต่ของเก่าโบราณพวกนี้ไม่ใช่ของจริงทั้งหมด ร้อยละ99เป็นของลอกเลียนแบบทั้งนั้น

คนที่ชอบของเก่าโบราณและนักสะสม มักจะมาที่นี่เสมอ เพราะงั้นถนนขายของโบราณจึงค่อนข้างคึกคัก

ลู่เสี้ยงหยางเดินนอกออกใน ภายในร้านสองข้างทาง ไม่ได้อะไรกลับมาทั้งนั้น แต่ในขณะที่คิดจะกลับ แผงลอยร้านหนึ่งบนริมถนนดึงดูดความสนใจของเขา รู้ม่านตาของชายหนุ่มขยายออก จับจ้องไปที่พระพุทธรูปหยกนิ่ง!