หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 400 เลขศาสตร์ดุเดือด

บทที่ 400 เลขศาสตร์ดุเดือด

หือ!

เมื่อได้ยินคำพูดของหมอดู เกือบทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ลู่เสี้ยงหยางทันที

ให้ตายเถอะ ไอ้หมอนี่มันน่าตัวเมียขนาดนี้เลยหรือ? ถึงได้เอาเปรียบเพศตรงข้ามอย่างเดียว!

สาวๆ ที่ยืนอยู่รอบข้างลู่เสี้ยงหยางดีดตัวออกห่างจากเขาและทำเหมือนเขาเป็นเทพแห่งภัยพิบัติทันที

หืม!

หวังเสว่รู้สึกซับซ้อนทันที เธอกับลู่เสี้ยงหยางถือได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน ก่อนหน้านี้เธอยังเคยแอบชอบเขา ถ้าสิ่งที่หมอดูพูดเป็นความจริง ลู่เสี้ยงหยางยเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเอาเปรียบเพศตรงข้าม ต่อไปเธอคงไม่กล้าคบหากับเขาอีก

โอหยางรั่วสุ่ยก็แอบดีใจอยู่บ้าง เธอเคยบอกกับเย่สวนแล้วว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นไม่เหมาะสมกับนาง ให้นางรีบหย่ากับเขา แต่เย่สวนใจแข็งกระด้างไม่ยอมฟังเธอ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหมอดูแล้ว เธอเชื่อวางเย่สวนมีโอกาสเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน

“ไม่ ไม่มีทาง นี่ไม่ใช่ความจริง” เย่สวนเอาแต่ส่ายหัวแล้วจับกำปั้นไว้แน่นๆ เธอรับไม่ได้กับสิ่งที่หมอดูพูดจริงๆ

แต่ในไม่ช้าเธอก็มั่นใจกับตัวเอง ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคนที่ชอบเอาเปรียบเพศตรงข้าม เธอก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากเขา เพราะลู่เสี้ยงหยางคือสามีของเธอและจะเป็นสามีของเธอตลอดไป

และในขณะนี้ลู่เสี้ยงหยางก็โกรธอย่างสุดขีด เขาฟังแค่นี้ก็รู้ว่าหมอดูคนนี้ต้องพูดเรื่อยเปื่อยอย่างแน่นอน

อีกอย่างเขาเพิ่งสบสายตากับซุนยีเฉิน และรู้อยู่ในใจว่าเรื่องนี้มันต้องมีนัย

แกร่ก!

แกร่ก!

ลู่เสี้ยงหยางบีบกำปั้นแน่นๆ แล้วพูดกับหมอดูอย่างเหลือทนว่า “กล้าใส่ร้ายกูอีกสักครั้ง เชื่อไหมว่ากูจะฆ่ามึงตอนนี้เลย?”

แม้หมอดูจะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นมั่นใจแล้วพูดอย่างองอาจผึ่งผายว่า “สิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริง ดวงคุณมันอับโชคจริงๆ มันทำร้ายตนเองและผู้อื่น คุณตำหนิผมแล้วได้อะไรครับ? ผมว่าคุณโทษพ่อแม่ที่ให้กำเนิดคุณมาแบบนี้จะดีกว่านะ”

ซุนยีเฉินก็พูดตามน้ำ “นั่นสิครับ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย? หมอดูเขาพูดความจริงทั้งนั้น ช่วยอยู่กับความเป็นจริงทีเถอะ ตอนคุณอยู่กับคุณเย่และเสว่เอ๋อคุณทำให้พวกเธอต้องทนทุกข์มากแค่ไหน?”

“ไอ้คนมั่วนิ่ม มึงกล้าพูดจาสามหาวอีก กูจะฆ่ามึงด้วยคน” ลู่เสี้ยงหยางสุดจะเหลือทน

เขาคิดได้แล้วว่าเรื่องในคืนนี้ต้องเป็นแผนการอันน่ารังเกียจของซุนยีเฉินอย่างแน่นอน

เพราะไอ้หมอนี่เพิ่งใช้งูหลามปลอมทำเรื่องไร้สาระก่อนหน้านี้ ดังนั้นเรื่องลับหลังแบบนี้ไม่มีใครทำได้อีกแล้ว

“เหอะ” ซุนยีเฉินถอนหายใจแล้วพูดอย่างเชื่องช้าว่า “ไอ้ลูกเขยกระจอกลู่เสี้ยงหยาง นายมันไม่ใช่คนดีเลยจริงๆ รู้ตัวว่าตัวเองดวงอับโชคก็รับไม่ได้แล้วโมโหใส่คนอื่น”

เมื่อได้ยินคำนี้ หลายๆ คนที่ยืนอยู่รอบข้างก็พยักหน้าเห็นด้วย

“นั่นสิ ๆ ขยะจริงๆ ไม่คู่ควรกับผู้หญิงดีๆ แบบนี้เลย”

“แมร่งเอ๊ย ทำร้ายตัวเองไม่พอ ยังทำร้ายคนอื่นด้วย คนแบบนี้รีบตายไปซะดีกว่า”

“เชี่ย เห็นท่าแท้จนได้!”

ทันใดนั้น เสียงพูดจาเสียดสีก็โถมเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

“ฮ่า ๆ ไอ้หมอนี่ถูกตราบาปแล้ว ดูว่ามันจะเอาตัวรอดยังไง” ซุนยีเฉินรู้สึกมีความสุขมาก เขาไม่ชอบไอ้ลูกเขยกระจอกคนนี้มาตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะเรื่องกิจกรรมออกนอกสถานที่ในครั้งก่อน หมอนี่มันตั้งใจแย่งซีนเขา เขาจะเหยียบย่ำไอ้ขยะคนนี้ให้ยับไปเลย

โอหยางรั่วสุ่ยถอนหายใจแล้วพูดกับเย่สวนว่า “เย่สวน เธอได้ยินแล้ว ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่คิดว่าเธอไม่เหมาะกับลู่เสี้ยงหยาง ทุกคนก็คิดเหมือนฉัน เราทุกคนตาสว่างกันแล้ว เหลือแค่เธอคนเดียว”

เย่สวนรู้สึกเสียใจมาก ตาของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แม้ลู่เสี้ยงหยางจะแย่ในสายผู้คน แต่เธอก็จะยืนหยัดคำเดิมไม่เปลี่ยน

และในเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางก็โกรธจนถึงขีดสุด เขารู้สึกถึงเปลวไฟที่แผดเผาบนร่างกายของเขา

“แมร่ง! ใส่แว่นกันแดดตอนกลางคืนคิดว่าจะเท่เหรอ? เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระไปวันๆ คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่ไหม!” ลู่เสี้ยงหยางตะคอกแล้วยกขาขึ้นและเตะโต๊ะหมอดูล้มลงไป

“เฮ้ย คุณคิดจะทำอะไร? นี่ผมพูดความจริงนะ ต่อให้คุณพังร้านผมมันก็มีค่าเท่ากัน ดวงคุณมันอับโชค คุณก็คือคนเฮงซวย คนที่อยู่กับคุณจะไม่มีวันได้ตายดี ไม่ว่าจะเป็นแม่ยายของคุณ เมียของคุณ และลูกๆ ของคุณ……” แม้หมอดูจะกลัวการกระทำของลู่เสี้ยหยาง แต่เขาก็ดีใจที่ลู่เสี้ยงหยางหัวร้อน เพราะด้วยวิธีนี้เขาถึงจะใส่ร้ายลู่เสี้ยงหยางต่อได้

จากนั้นตามด้วยคำพูดปลุกปั่นของซุนยีเฉิน “ดูสิ ตัวตนของเขาเป็นยังไง หมอดูท่านนี้ไม่ได้ใส่ร้ายเขาอย่างแน่นอน เขาก็คือคนเฮงซวย ดุร้าย ป่าเถื่อน”

เมื่อเห็นเช่นนี้ หวังเสว่ก็รู้สึกผิดหวังกับลู่เสี้ยงหยาง ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้

โอหยางรั่วสุ่ยก็รีบพูดกับเย่สวน “เย่สวน ตอนนี้เป็นเวลาที่เธอจะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา เธอต้องต่างสว่างแล้วนะ”

เย่สวนได้แต่ส่ายหัว น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้อีก

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเย็นเยือกขึ้นมาทันที หมอดูสามารถต่อว่าเขาได้ แต่เขาจะเหมารวมถึงพ่อแม่ ภรรยา และลูกๆ ในอนาคตของเขาไม่ได้

เขาจึงวิ่งเข้าไปบีบคอหมอดูแล้วฟาดเขาลงบนพื้นเหมือนทุบตีสุนัขตัวหนึ่ง จากนั้นยกขาขึ้นและเหยียบไปที่กลางอกของหมอดู

“โอ๊ย!” หมอดูกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ซุนยีเฉินกัดฟันและพูดว่า “เสว่เอ๋อ คุณดูเขาสิ ไม่สนใจไยดีใครเลย ต่อหน้าคุณเขายังกล้าทำร้ายร่างกายคนอื่น เห็นทีว่าคุณต้องพาเขาไปดื่มน้ำชาที่โรงพักแล้วล่ะ”

หวังไสว่พยักหน้าตอบ เธอเป็นถึงหัวหน้าหน่วยอาชญากรรมร้ายแรง จึงจำเป็นต้องห้ามลู่เสี้ยงหยางไว้ เธอจึงหยิบกุญแจมือออกมาเพื่อจะจับกุมลู่เสี้ยงหยาง

แต่ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางพูดกับทุกคนว่า “ทุกคนรอดูนะว่าไอ้หมอดูคนนี้คือตัวจริงหรือไม่”

ฝืบ!

ทันทีที่พูดจบ ลู่เสี้ยงหยางก็ยื่นมือออกไปดึงเคราของหมอดูหลุดออกจากปาก

ใช่แล้ว นี่คือเคราปลอมที่เพิ่งติดในภายหลัง

“หา? นี่มัน!”

ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็น บ้าจริง! หรือว่าหมอดูคนนี้คือพวกต้มตุ๋นที่คอยหลอกเงินชาวบ้าน?

“ให้ตายสิ มันเป็นไปได้ไง?” หมอดูรีบใช้มือปิดปากของเขาอย่างตื่นตระหนก ถ้าเรื่องนี้ไม่สำเร็จ เขาต้องถูกซุนยีเฉินหักขาทั้งสองข้างอย่างแน่นอน

“บ้าเอ๊ย! ไอ้หมอนี่” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของซุนยีเฉินเต้นรัว เขาสงสัยว่าลู่เสี้ยงหยางมองทะลุกลโกงของเขาได้อย่างไร?

ถ้าปล่อยไปแบบนี้ เกรงว่าเขาก็อาจจะถูกแฉไปด้วย และถ้าหวังเสว่รู้ความจริงเข้า แผนการในคืนนี้ของเขาก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่าและเธอจะไม่มีวันให้อภัยเขาอีกแน่เลย

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ซุนยีเฉินก็กังวลจนเหงื่อแตก จากนั้นรีบพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “แมร่งเอ๊ย ไอ้กระจอกหน้าจืด นายเอาความกล้ามาจากไหน? ใครอนุญาตให้นายทำร้ายคนตามใจชอบแบบนี้? หมอดูเขาก็แค่คิดเคราปลอม แล้วนายเอาอะไรมาว่าเขาช่อโกง นายจะมากเกินไปแล้ว เหอะ หมอดูเขาดูดวงแม่นแค่ไหน ทุกคนต่างก็เห็นกับตาอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างเย็นชา ดูเหมือนว่าซุนยีเฉินยังไม่ยอมตายใจ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้ว เห็นทีต้องจัดการให้สิ้นซากไปเลย