หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 396 กล้ายุ่งของกูหรือ?

บทที่ 396 กล้ายุ่งของกูหรือ?

เดิมทีลู่เสี้ยงหยางคิดว่าจะเร่งการบ้านให้เสร็จก่อนภายในคืนนี้ แต่ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาได้รับสายจากถังหลงว่ามีคนมาตามจีบเย่สวนที่ถนนคนเดิน

ทันทีที่ได้ยินข่าวนี้ลู่เสี้ยงหยางก็โกรธจนลุกเป็นไฟ ให้ตายเถอะ กล้ามายุ่งกับภรรยาของเขา ตั้งใจสวมเขาให้เขาใช่ไหม?

แม้จะเชื่อใจเย่สวน แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครมากวนใจเธอแบบนี้

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็วางปากกาลงแล้วรีบตรงไปที่ถนนคนเดินทันที โชคดีที่โรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากถนนคนเดิน ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงถนนคนเดิน

และในขณะนี้ เสียงพูดของลู่เสี้ยงหยางดังขึ้น ทุกคนก็หันหน้าไปมองและได้เห็นลู่เสี้ยงหยางปรากฏอยู่ตรงหน้า

“แมร่งเอ๊ย! ไอ้ลูกเขยกระจอกมาได้ไง?” ซุนยีเฉิน ไป๋เหวินปางและเซี่ยงหยู่โม่ ทั้งสามต่างก็มองหน้ากันและรู้สึกไม่คาดคิด แม้ทุกคนคิดว่าลูกเขยกระจอกคนนี้จะไร้น้ำยา แต่คารมที่ใช้ในการหลอกล่อหัวใจสาวๆ ของเขานั้น ทุกคนต้องยอมรับ

ดังนั้นการปรากฏตัวของลู่เสี้ยงหยางจึงลดอัตราความสำเร็จของเซี่ยงหยู่โม่ไปไม่น้อย

“เหอะ ไอ่คนกะล่อน ไปถึงไหนก็ต้องเจอ!” โอหยางรั่วสุ่ยคิดในใจและมองลู่เสี้ยงหยางเหมือนศัตรูคนหนึ่ง

ไอ้หมอนี่คงคิดจะทำลายอนาคตของเย่สวนอีกแล้วสิ

“หือ? อะไรกันเนี่ย?” ผู้คนรอบข้างไม่รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นสามีของเย่สวน ทุกคนได้แต่สงสัยว่ามีมือที่สามเข้ามาได้อย่างไร

ในไม่ช้า ขณะที่ทุกคนยังคงสงสัยอยู่ ลู่เสี้ยงหยางก็เดินเข้ามาจับมือเย่สวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เมียจ๋า มีแมลงวันมาตอแยคุณอีกแล้วสินะ”

เย่สวนพยักหน้า เธอไม่สามารถปกปิดความรังเกียจในใจที่ปรากฏตรงใบหน้าของเธอได้

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นหันกลับมาพูดกับซุนยีเฉิน เซี่ยงหยู่โม่และไป๋เหวินปาง “พวกคุณจะไปให้พ้นเอง หรือว่าจะให้ผมเรียนเชิญ?”

เป็นคำพูดที่หยิ่งผยองอย่างที่สุด

ไงนะ? ไอ้ลูกเขยกระจอกกำลังข่มขู่พวกเราหรือ?

ซุนยีเฉิน เซี่ยงหยู่โม่และไป๋เหวินปางทั้งสามต่างก็คิดว่าตัวเองหูฝาดไป

จากนั้น ซุนยีเฉินยื่นมือออกไปสะกิดกลางอกลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดชัดๆ ทีละคำ “ไอ้หนู เราให้เกียรตินายมากไปใช่ไหม? นายรู้สภาพของนายไหม? หน้าอย่างนายจะให้ความสุขกับคุณเย่สวนได้ยังไง ถ้านายรู้ตัวแล้วนายก็รีบไปให้พ้น ยิ่งเร็วยิ่งดี ฮ่า ๆ ถ้านายทำตัวดีๆ และทำให้คุณชายเซี่ยงพึงพอใจ บางทีเราอาจจะโยนเศษเหรียญให้นายก็ได้”

“นั่นสิ ถ้านายยังคิดจะยื้อคุณเย่และยังคิดจะหลอกใช้เธออีก พวกเราจะไม่ปล่อยนายไว้ เหอะ นายอย่ารอให้นั่งอยู่บนเก้าอี้คนพิการค่อยสำนึกผิดนะ” ไป๋เหวินปางก็ยิ้มพูดอย่างโอหัง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่จ้องมองเซี่ยงหยู่โม่เพื่อดูท่าทีของเขา

“เฮ้อ!” เซี่ยงหยู่โม่ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “ลูกเขยไร้น้ำยาอย่างนายข้าเห็นมาเยอะแล้ว นายเกาะคุณเย่ไว้ไม่ยอมปล่อยก็เพื่อเงินเท่านั้น แต่นายไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถ้านายยอมไปจากคุณเย่ นายต้องการเท่าไหร่ก็ว่ามา ข้าจะเป็นคนจ่ายให้นายเอง เอาเลย ว่ามาเลย”

เป็นคำพูดที่ฟังแล้วสบายหูมาก ทำให้สาวโสดทั้งหลายเอาแต่จ้องหน้าเซี่ยงหยู่โม่อย่างไม่คลาดสายตา

พระเจ้า นี่มันเจ้าชายในฝันจริงๆ แต่น่าเสียดายที่เขากลับสารภาพรักกับผู้หญิงที่มีคู่ครองไปแล้ว

ในทำนองเดียวกันก็มีผู้ชายหลายคนมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความอิจฉา ขอเพียงไอ้หมอนี่เอ่ยปากบอกราคาไป มันก็จะกลายเป็นเศรษฐีภายในพริบตา

ในสังคมปัจจุบัน ขอแค่มีเงินก็มีสาวๆ รายล้อมแล้ว

“ไอ้โง่” แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือ ลู่เสี้ยงหยางกลับเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพูดเพียงสองคำสั้นๆ

แมร่งเอ๊ย!

เซี่ยงหยู่โม่โกรธจนลุกเป็นไฟ เขาแทบจะกระโดดขึ้นแล้วชี้หน้าด่าลู่เสี้ยงหยาง “แมร่งเอ๊ย อะไรของมึง? ได้ใจมากไปแล้วใช่ไหม? แมร่ง มึงคิดว่ามึงเป็นใคร? ลองฉี่ใส่ถังแล้วชะโงกดูหน้าตัวเองบ้างนะ สภาพอย่างมึงหรือจะทำให้คุณเย่มีความสุขได้? กูไม่ได้จะดูถูกมึงนะ แต่แค่รายได้วันเดียวของกูในบริษัทก็เยอะกว่าเงินที่มึงหามาทั้งชีวิตแล้ว สารรูปอย่างมึงกล้ามาท้ายกูได้ไง?”

เมื่อประโยคนี้จบลง หลายๆ คนก็พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว

แต่พวกเขาต่างก็เห็นด้วยกับเซี่ยงหยู่โม่

เมื่อเอาลู่เสี้ยงหยางไปเทียบกับเขาแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็แค่เศษขยะชิ้นหนึ่ง เทพธิดาที่ต้องแต่งงานกับเขานั้นมันเป็นเรื่องที่โชคร้ายอย่างที่สุด

เทพธิดาอย่างเย่สวนคนนี้ ควรเป็นคู่ครองของคนที่ประสบความสำเร็จอย่างเซี่ยงหยู่โม่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ในขณะนั้น หลายๆ คนก็แสดงความคิดเห็นต่อลู่เสี้ยงหยาง

“พี่ชาย พี่ไม่เหมาะสมกับเธอจริงๆ นะ เลิกกันเถอะ”

“นั่นสิ น้องเอ๊ย นายอยู่ในส่วนที่นายควรอยู่จะดีกว่านะ กระต่ายหมายจันทร์แบบนี้มันไม่มีความสุขหรอก”

“ฮ่า ๆ หลอกตัวเองไปวันๆ มันไม่มีประโยชน์หรอกน่า”

……

เมื่อได้ยินสิ่งที่ทุกคนพูด เซี่ยงหยู่โม่ก็แสดงสีหน้าหยิ่งผยอง เขาพยายามบ่งบอกให้ลู่เสี้ยงหยางเข้าใจว่าสายตาของคนหมู่มากนั้นถูกต้องที่สุด และภรรยาของเขานั้นเหมาะกับผู้ชายที่ประสบความสำเร็จอย่างเขามากกว่า

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวด้วยสีหน้านิ่งสงบ จากนั้นเขามองขึ้นไปที่ตัวหนังสือและรูปโปสเตอร์ของเย่สวนบนจอ LED แล้วพูดอย่างไม่แยแส “นี่เหรอมุขของนาย? มันจะไม่ดูเด็กเกินไปเหรอ?”

ให้ตายสิ ดูเด็กเกินไป?

แมร่งเอ๊ย นี่มันไม่ได้เรียกว่าโรแมนติกมากกว่าหรือ?

เซี่ยงหยู่โม่หัวเราะประชดแล้วพูดอย่างเยาะเย้ย “ไอ้โง่เอ๊ย! แค่ค่าเช่าโฆษณาคืนนี้ ทั้งชีวิตนายก็ไม่มีทางหามาจ่ายได้หรอก ตอนนี้นายคงรู้แล้วสินะว่าเรามันต่างกันแค่ไหน ฮ่า ๆ นายไม่ต้องละอายใจหรอกนะ ถ้ารู้ตัวก็รีบไปให้พ้นก็พอ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มตอบ “ผมว่าคุณแค่อยากใช้ป้ายโฆษณาเหล่านี้เพื่อบอกให้ทุกคนรู้ถึงความน่ารังเกียจของคุณมากกว่านะ”

หือ?

เมื่อได้ยินคำนี้ เซี่ยงหยู่โม่ก็รู้สึกเสียความมั่นใจไปบ้าง แต่ในไม่ช้าเขาก็ดึงความมั่นใจกลับมาได้อีกครั้ง จากนั้นเขายิ้มพูดกับลู่เสี้ยงหยางต่อ “ไอ้คนซื่อบื้อเอ๊ย อย่าเอาแต่พูดเลย เก่งจริงนายพิสูจน์ให้ดูสิว่านายมันไม่ได้ไร้น้ำยา ฮ่า ๆ คืนนี้ขอแค่นายเช่าป้าย LED แล้วสารภาพรักกับคุณเย่ได้ ข้าจะไปจากที่นี่ทันที”

“พูดจริงนะ?” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มถาม

“แน่นอน คุณชายคนนี้พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว” เซี่ยงหยู่โม่ตอบอย่างเย้ยหยันและมองลู่เสี้ยงหยางเหมือนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง “แต่ถ้านายทำไม่ได้ นายต้องไปจากที่นี่ให้พ้น แล้วห้ามรบกวนเวลาที่แสนพิเศษของคุณชายคนนี้นะ”

คืนนี้ป้ายโฆษณา LED ของที่นี่ถูกเขาเช่าไปหมดแล้ว อย่าพูดถึงลู่เสี้ยงหยางไม่มีปัญญาจ่ายเลย ต่อให้เขามีปัญญาจ่ายก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน

ฮ่า ๆ จะคอยดูไอ้ลูกเขยกระจอกตบหน้าตัวเองแล้วต้องไปจากที่นี่อย่างน่าสงสาร

“โง่จริง!” เมื่อเห็นแววตาความมั่นใจของเซี่ยงหยู่โม่แล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็อดขำไม่ได้ จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความหนึ่งออกไป