หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 389 เย่หยุนเทาโดนตี

บทที่ 389 เย่หยุนเทาโดนตี

ลู่เสี้ยงหยางฟังคำพูดงี่เง่าของเย่หยุนเทาแล้วก็ยังคงนั่งเฉยอย่างไม่แยแส

ในใจก็คิดคำนวณว่า น่าจะใกล้ได้เวลาแล้ว

เนื่องจากเย่หยุนเทาชอบตอแหลมากขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นแล้วตนเองก็มีเหตุผลที่จะร่วมมือกับเขา

และเย่หยุนเทาเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ยอมขยับ เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ได้เอาคำพูดของเขาเข้าไปในหูเลย ทันใดนั้นเขาก็โกรธจัด ตอนนี้แม้แต่พวกของถังจวิ้นยังต้องคอยดูสีหน้าของเขาเลย นับประสาอะไรกับลู่เสี้ยงหยางลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนนี้?

ปึง!

พอตบโต๊ะแล้ว เย่หยุนเทาก็ยืนขึ้นแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางพร้อมกับพูดว่า “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้หรือไง? ต่อจากนี้สิ่งที่พวกเราต้องการคุยกันคือเรื่องลับและสำคัญของบริษัท ขยะอย่างนายยังไม่เชื่อฟังแล้วไสหัวออกไปอีก?”

ก่อนที่เสียงพูดจะจบลง เขาได้มองไปทางเย่สวนและเตรียมที่จะออกแรงกดดันเธอ

ในเวลาเดียวกัน คนทั้งหลายในตระกูลเย่และกลุ่มคนของถังจวิ้นเหล่านี้ก็พากันมองไปที่เย่สวนเช่นกัน โดยร่วมมือกับเย่หยุนเทาออกแรงกดดันไปทางเย่สวน

อธิบายได้ชัดเจนว่าต้องการให้เย่สวนเอาตัวลู่เสี้ยงหยางออกไป

เย่สวนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอเอ่ยอย่างเย็นชาว่า : “อยากให้ลู่เสี้ยงหยางออกไปก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปกับเขาก็แล้วกัน”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว โอหยางรั่วสุ่ยก็ถึงกับสะดุ้งตกใจแล้วรีบดึงแขนเสื้อของเย่สวนอย่างรวดเร็วและพูดว่า : “เย่สวน เธออย่าพูดอะไรโง่ๆ เพื่อผู้ชายที่เป็นแมงดาคนหนึ่ง ทำไมต้องถึงต้องยอมเข้ากับครอบครัวไม่ได้?”

เย่สวนไม่ได้ตอบกลับใดๆ แต่การแสดงออกบนใบหน้ามีความมุ่งมั่นอย่างมาก

ท่านย่าที่กำลังเป็นทุกข์ว่าจะไม่มีโอกาสเตะโด่งเย่สวนออกไปจากบริษัทของตระกูล เวลานี้ได้พูดอย่างแผ่วเบาว่า : “เย่สวน อย่าลืมว่าคุณเป็นประธานรักษาการณ์ของตระกูลเย่กรุ๊ป การตัดสินใจใดๆจะต้องมาจากการพิจารณาถึงผลประโยชน์ของกรุ๊ป ถ้าหากว่าคุณใช้อารมณ์ และกล้าที่จะก้าวออกจากประตูนี้เพียงครึ่งก้าว ต่อจากนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานที่กรุ๊ปอีกแล้ว”

ตอนนี้ภายในตระกูล ด้วยความช่วยเหลือของเย่หยุนเทาก็สามารถมีพลังอันแข็งแกร่งแล้ว ถ้าเย่สวนไปแล้วจริงๆ เธอเองก็ไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย

เย่สวนส่งเสียงคำรามในจมูก เธอไม่ได้สนใจตำแหน่งประธานรักษาการณ์เลยด้วยซ้ำ เมื่อดึงมือลู่เสี้ยงหยางให้ลุกขึ้นแล้วก็เตรียมพร้อมที่จะจากไป

แต่ปลายเท้ายังไม่ได้ก้าวออกไป ก็มีชายหนุ่มรูปร่างกำยำประมาณสิบกว่าคนหลั่งไหลเข้ามาในห้องส่วนตัว หลังจากนั้นก็มีชายหนุ่มสวมแว่นท่าทางเป็นผู้ดีและสวมชุดสูทสีขาวตามมาติดๆทันที

โจวข่าย

หัวหน้าพ่อบ้านของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง นอกเหนือจากลู่เสี้ยงหยางผู้เป็นเจ้าของร้านและผู้จัดการร้านแล้วก็เป็นอำนาจของเขาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ท่านย่า เย่หยุนเทา ถังจวิ้นและพวกคนอื่นๆล้วนแต่รู้จักชื่ออันยิ่งใหญ่ของโจวข่าย จึงรีบลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าและทักทายโจวข่ายด้วยความเคารพ

แต่ว่าโจวข่ายไม่ตอบรับเลย สายตาคมกริบเหมือนมีดจ้องมองไปที่ร่างของเย่หยุนเทาแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบว่า : “คุณเป็นคนจองห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานงั้นเหรอครับ?”

เย่หยุนเทาเผชิญกับความหนาวเย็นไปทั่วทั้งตัวและตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ยังคงฝืนใจพยักหน้าพูดว่า : “ใช่แล้ว”

“พูดเหลวไหล” ทันทีที่พูดจบ โจวข่ายก็ชี้ไปที่หน้าของเขาทันทีและกล่าวอย่างเย็นชาว่า : “ถ้าวันนี้คุณยังไม่อยากถูกหามออกไปจากที่นี่ก็อธิบายมาตามจริงจะดีกว่า”

ฟึ่บ!

เสียงยังไม่ทันจะสิ้นสุดลง ร่างกำยำแข็งแกร่งประมาณสิบกว่าคนก็พุ่งเข้ามาล้อมเย่หยุนเทาไว้ชนิดที่แม้แต่น้ำก็ไหลผ่านไม่ได้

ชายหนุ่มรูปร่างแข็งแกร่งสิบกว่านี้ล้วนแต่เป็นผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชีวิตคนอยู่ในมือ และในตอนนี้ได้ปล่อยบรรยากาศแห่งการฆ่าออกมาบนตัว เย่หยุนเทาตกใจกลัวจนแทบฉี่รดกางเกง

พูดตามตรงห้องส่วนตัวเย็นวี่จี่หนานนี้ เขาจองในนามของเย่สวน เดิมทีก็เป็นวัวสันหลังหวะอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าผู้สู้รบของฝั่งตรงข้ามมีโฉมหน้าที่จริงจังและโหดเหี้ยมอย่างมากในตอนนี้

คิดอย่างมั่วซั่วก็ยังรู้เลยว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

และในขณะเดียวกัน ในใจของโจวข่ายก็ตื่นตระหนกชนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานห้องนี้เดิมทีมันถูกสงวนไว้ให้เจ้านายใช้ในวันนี้ แต่ไม่รู้ว่าถูกคนอื่นครอบครองได้อย่างไร

อันที่จริงเรื่องนี้อธิบายได้ง่ายมาก สิ่งนี้คือเรื่องบังเอิญทั้งหมด

ก่อนหน้านี้ลู่เสี้ยงหยางต้องการจัดงานเลี้ยงต้อนรับโอหยางรั่วสุ่ยจึงเข้ามาทักทายและสั่งผู้จัดการของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งว่าให้เก็บห้องเย็นวี่เจียงหนานเอาไว้

แต่ทันใดนั้นเย่หยุนเทาก็ใช้ชื่อเย่สวนจองห้องส่วนตัวตามมาติดๆ

ผู้จัดการของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งที่ย่อมรู้อยู่แล้วว่าเย่สวนคือภรรยาของลู่เสี้ยงหยาง

ดังนั้นเขาจึงคิดเพียงแค่ว่าทั้งสองคนจองห้องส่วนตัวทับซ้อนกัน ด้วยการคิดในเชิงคุณภาพเกี่ยวกับห้องส่วนตัวที่ดีที่สุด เขาจึงมอบห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานให้กับเย่หยุนเทา

แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เมื่อสักครู่นี้ผู้จัดการจะได้รับข้อความจากลู่เสี้ยงหยางโดยระบุว่าห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานถูกยึดครองและให้เขาตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน

ผู้จัดการร้านตอบกลับลู่เสี้ยงหยางทันที โดยระบุว่าห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานได้สงวนเอาไว้ให้เย่สวนแล้ว ถึงอย่างไรเย่สวนกับเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกัน มอบให้ใครก็เหมือนกัน

เช่นนี้แล้วลู่เสี้ยงหยางจึงเข้าใจได้ทันทีว่า ที่แท้เป็นเพราะไอ้คนโง่เย่หยุนเทาใช้ชื่อในนามเย่สวน ถึงจองห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานได้สำเร็จโดยไม่ตั้งใจ

หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงให้ข้อมูลนี้กลับไปที่ผู้จัดการร้านอีกครั้ง

ผู้จัดการร้านโกรธจัดจนยั้งไม่อยู่ขึ้นมาทันที อยากจะใช้มือฉีกไอ้หน้าโง่เย่หยุนเทาจนแทบจะทนไม่ไหว แต่ทำอย่างไรได้ตัวเขาติดธุระอยู่ข้างนอก ดังนั้นจึงให้โจวข่ายเข้ามาแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“ให้ตายเถอะ เจ้าหนูแซ่เย่ ถ้าวันนี้คุณไม่ให้คำอธิบายกับผม ก็อย่าได้คิดว่าจะมีชีวิตออกไปจากที่นี่เลย” ในตอนนี้โจวข่ายพูดอย่างอึมครึมและน่าสะพรึงกลัว

ในใจของเย่หยุนเทาตื่นตระหนกไม่ไหวแล้ว ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงรับสารภาพไปนานแล้ว แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้นี่หว่า ตอนนี้เทพธิดาโอหยางรั่วสุ่ยกำลังเฝ้ามองเขาอยู่ จะขี้ขลาดได้อย่างไร?

ฮึบ!

เขาหายใจเข้าลึกๆแล้วระงับความกลัวภายในใจเอาไว้ เย่หยุนเทาพูดกับโจวข่ายว่า : “ห้องส่วนตัวนี้เป็นของผมจริงๆ คุณเข้าใจผิดแล้วหรือเปล่า…”

ให้ตายเถอะ ขนาดนี้แล้วก็ยังจะตอแหล ดูเหมือนว่าถ้าไม่ฆ่าเขา เขาก็ยังทำเหมือนทุกคนเป็นคนโง่

ภายในดวงตาของโจวข่ายมีเปลวไฟลุกโชน โดยไม่รอให้เย่หยุนเทาพูดจบ เขาก็ยกกำปั้นขึ้นและต่อยกระแทกไปบนหน้าของเย่หยุนเทา

ผัวะ!

เย่หยุนเทาถูกต่อยจนล้มลง ดวงตาข้างขวาเป็นสีดำอมน้ำเงิน ผมเผ้ายุ่งเหยิง มองดูแล้วน่าอับอายอย่างที่สุด

“อ้า!” ท่านย่า ถังจวิ้นและพวกคนอื่นๆตกตะลึงขึ้นมาทันใด ทำไมอยู่ดีๆ เย่หยุนเทาถึงถูกตีได้ล่ะ?

แล้วยังเป็นการถูกทำร้ายร่างกายโดยโจวข่ายหัวหน้าพ่อบ้านของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” โอหยางรั่วสุ่ยตกตะลึงอย่างมาก เมื่อกี้นี้ยังรู้สึกว่าเย่หยุนเทาจิตใจที่ฮึกเหิม และมีความคิดที่ยิ่งใหญ่ แต่วินาทีต่อมาก็ถูกคนตีจนกลายเป็นหมีแพนด้า

“แม่งเอ๊ย ไอ้เย็ดแม่ง ห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานนี้เป็นห้องที่สงวนไว้ให้แขกที่สำคัญที่สุดของร้านอาหารของเรา แต่แกกลับเข้ามายึดครองอย่างไม่ถูกต้อง ดูได้เลยว่าวันนี้กูจะฆ่ามึงให้ตาย” หลังจากทำให้เย่หยุนเทาล้มลงไปแล้ว โจวข่ายก็พูดไปด่าไปขึ้นมาในปาก ตามมาด้วยการชกและเตะเย่หยุนเทาอีกครั้ง

“โอ๊ยๆ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่เอาแล้ว” เย่หยุนเทาที่ถูกตีกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าที่เดิมทีสะอาดเรียบร้อยมีรอยรองเท้าอยู่ทั่วทุกที บนหน้าของเขามีรอยนูนออกมาอย่างถี่ยิบ

ภาพนี้เป็นภาพที่น่าอับอายมากจริงๆ

แต่โจวข่ายไม่มีความคิดที่จะหยุดเลย ยังคงทั้งตีทั้งด่าเย่หยุนเทาไม่หยุด ท้ายที่สุดเขาก็ตีจนเหนื่อยเลยให้พวกลูกน้องที่มาด้วยกันเตะเย่หยุนเทาราวกับเตะลูกบอล

ใช้เวลาไม่นานนัก เย่หยุนเทาก็ถูกตีจนเจ็บปางตาย ร่างนั้นขดตัวเข้าหากัน ปากก็กรีดร้องขอความเมตตา

ท่านย่า เย่เชี่ยน ถังจวิ้นและคนอื่นๆต่างก็หวาดผวา เมื่อกี้นี้ขณะที่โจวข่ายทุบตีก็ได้พูดถึงกระบวนการของเย่หยุนเทาที่ยึดห้องส่วนตัวนี้ไปใช้

แม่งเอ๊ย นี่ไม่ใช่ว่าจงใจสู้กับร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งงั้นเหรอ?

เชี่ย! ฆ่าไอ้โง่นี่ให้ตายไปเลย