หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 386 เย็นวี่เจียงหนาน

บทที่ 386 เย็นวี่เจียงหนาน

ฟังคำขู่ของเย่หยุนเทาแล้ว ลู่เสี้ยงก็ยิ้มแล้วเอ่ยถามว่า “คุณมีความสามารถทำให้ผมตายได้งั้นเหรอ?”

ในขณะที่พูด เขายังกำหมัดแน่นไปด้วย

เปลือกตาเย่หยุนเทากระตุก เป็นการแจ้งเตือนว่า เขาไม่สามารถเอาชนะลู่เสี้ยงหยางได้ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าลู่เสี้ยงหยางสามารถรังแกได้ง่าย และเขาก็เคยเลือกทำแบบนั้นมาก่อน ผลสุดท้ายเขาถูกลู่เสี้ยงหยางตีจนฟันร่วงเต็มพื้น

เชี่ย! แม่งเอ๊ย ฉันจะมาจัดการแกทีหลัง

เย่หยุนเทาไม่กล้าที่จะบุ่มบ่ามไปชั่วครู่ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความอัปยศมาสู่ตนเอง เขาทำท่าทางดูถูกดูแคลนลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดพร้อมกับยิ้มร่ากับโอหยางรั่วสุ่ย : “รั่วสุ่ย ผมจัดเตรียมการเลี้ยงต้อนรับคุณไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เราไปกันเถอะ”

โอหยางรั่วสุ่ยส่ายหัวและกล่าวขอโทษขึ้นมาว่า : “ขอโทษด้วยนะคะ หยุนเทา เย่สวนนัดฉันไว้ก่อนแล้ว ถ้างั้นพวกเราไว้คราวหน้านะคะ”

เย่หยุนเทาพูดอย่างไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยว่า “ไม่เป็นไร โทรเรียกเย่สวนมาด้วยก็หมดเรื่องแล้วนิ ทุกคนล้วนแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องมองว่าเป็นคนนอก”

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ไม่ง่ายเลยที่โอหยางรั่วสุ่ยจะปฏิเสธได้อีกครั้งและมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย

เย่หยุนเทาฉวยโอกาสหยิบมือถือออกมาและอธิบายเรื่องนี้ให้เย่สวนฟัง

เย่สวนเองก็ยากจะปฏิเสธเช่นกัน แต่ทำได้เพียงแค่ตอบตกลง

จากนั้นเย่หยุนเทาก็ตรงเข้าไปฉวยเอากระเป๋าของโอหยางรั่วสุ่ยมาจากมือของลู่เสี้ยงหยางแล้วยัดมันเข้าไปในรถสปอร์ตเฟอร์รารี่ของเขา จากนั้นเขาก็พูดเชื้อเชิญโอหยางรั่วสุ่ยด้วยความเป็นสุภาพบุรุษสุดๆว่า : “รั่วสุ่ยขึ้นรถเถอะครับ คุณนั่งรถสปอร์ตขยะของลู่เสี้ยงหยาง มันจะลดคุณค่าตัวคุณนะ”

ลู่เสี้ยงหยางขับรถBMW M8 ถึงแม้ว่าจะเป็นซีรี่ส์รถสปอร์ต แต่เมื่อเทียบกับรถสปอร์ตอย่างเฟอร์รารี่แล้วรถสปอร์ตระดับกลางย่อมเทียบไม่ได้อย่างแน่นอน

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โอหยางรั่วสุ่ยก็พยักหน้าและเข้าไปในรถนั่งในรถสปอร์ตเฟอร์รารี่ของเย่หยุนเทา

แน่นอนว่าไม่ได้เป็นเพราะเธอดูถูกรถ BMW M8ของลู่เสี้ยงหยาง แต่เพราะเธอไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นสาเหตุทำให้ลู่เสี้ยงหยางและเย่หยุนเทามีความบาดหมางกันต่อไป ท้ายที่สุดแล้วถึงยังไงก็อยากให้ลู่เสี้ยงหยางมีชีวิตที่ดี

ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะดูถูกพฤติกรรมเกาะผู้หญิงกินของลู่เสี้ยงหยาง แต่ท้ายที่สุดแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นสามีของเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ถ้าลู่เสี้ยงหยางต้องอับอาย อย่างนั้นแล้วเย่สวนก็ต้องอับอายไปด้วย

เมื่อเห็นโอหยางรั่วสุ่ยนั่งอยู่บนรถสปอร์ตเฟอร์รารี่ของตัวเองแล้ว เย่หยุนเทาก็ยกนิ้วกลางให้ลู่เสี้ยงหยางแล้วเท้าก็เหยียบคันเร่งทันที รถเฟอร์รารี่บินตรงออกไปราวกับลูกศร

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มและไม่พูดอะไร ในสายตาของเขา เย่หยุนเทาเป็นเพียงแค่ตัวตลกนิสัยไม่ดีคนหนึ่งเท่านั้นเองไม่ว่าเขาจะแสร้งทำยังไงก็ไม่มีผลต่ออารมณ์ของเขา

เช่นนี้จึงเปรียบได้ว่ามนุษย์เราจะต้องสนใจต่อการเสแสร้งของมดตัวนึงงั้นเหรอ?

สี่สิบนาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางลงจากรถ

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจคือ สถานที่ที่เย่หยุนเทาเชิญโอหยางรั่วสุ่ยมากินข้าวครั้งนี้ คาดไม่ถึงว่าได้จองไว้ที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง

ฮ่าๆ งานเลี้ยงรวมตัวของตระกูลเย่ครั้งล่าสุดเองก็จัดที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง เขาจำได้ว่า เย่หยุนเทาทำท่าทางเสแสร้งสั่งไวน์แดงขวดละหนึ่งล้าน ผลสุดท้ายอาหารมื้อนั้นมีราคาหลายสิบล้าน ทำให้เขานิ่งอึ้งไปทั้งตัว

คิดไม่ถึงเลยว่า หมอนี่ยังไม่เข็ดหลาบยังคิดจะกลับมาสร้างภาพที่นี่อีก

ที่นี่เป็นถิ่นของเขา ถ้าหากตัวเขาไม่ทำอะไรสักหน่อยก็ต้องขอโทษเจ้านายของตัวเองจริงๆ

ก่อนหน้านี้โอหยางรั่วสุ่ยเคยมาที่ปินเหอ ย่อมที่จะรู้จักร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งว่าเป็นร้านอาหารระดับสูงสุดของเมืองปินเหอ ตอนนี้เธอรู้สึกประทับใจขึ้นมาไม่น้อย ดูเหมือนว่าเธอจะมีน้ำหนักในใจของคนตระกูลเย่อยู่มาก ดังนั้นพวกเขาถึงได้จองร้านอาหารที่นี่เพื่อเลี้ยงต้อนรับเธอ

เย่หยุนเทาเชี่ยวชาญในการสังเกตสีหน้าและคำพูดและรู้ความคิดของโอหยางรั่วสุ่ย ดังนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า : “รั่วสุ่ย พวกเราจองห้องส่วนตัวของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งเอาไว้ให้คุณ บรรยากาศด้านในเงียบสงบมาก ถึงเวลาพวกเราจะได้คุยกันสบายๆ”

“อะไรนะคะ? คุณจองร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งงั้นเหรอ?” ดูเหมือนโอหยางรั่วสุ่ยจะแปลกใจเล็กน้อย เพราะห้องส่วนตัวของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง จะต้องมีบัตรVIPของทางร้านเท่านั้นถึงจะสามารถจองได้ และบัตรVIPของร้านมีจำนวนจำกัด ใครสามารถถือบัตรVIPนี้ได้ จะต้องเป็นชนชั้นสูงของเมืองปินเหออย่างแน่นอน

จากความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับตระกูลเย่ ไม่น่าจะมีใครในตระกูลที่มีคุณสมบัติที่ว่านี้

แต่ว่าตอนนี้ คาดไม่ถึงว่าเย่หยุนเทาจะสามารถจองห้องส่วนตัวได้ หรือเป็นไปได้ว่า ไม่ได้พบกันหลายปี เย่หยุนเทามีการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง ขึ้นมาอยู่ในสังคมชนชั้นสูงของเมืองปินเหอแล้วจริงๆ แต่ว่าการเติบโตอย่างรวดเร็วนี้ก็ไวเกินไปหน่อยนะ

คิดถึงตรงนี้ สายตาของโอหยางรั่วสุ่ยขณะที่มองเย่หยุนเทาได้เปลี่ยนไปเป็นนุ่มนวลลง

ฮ่าๆ เย่หยุนเทามีความภาคภูมิใจในตนเองเป็นอย่างมาก เกือบจะลอยขึ้นมา แล้วแอบยกย่องความฉลาดของตนเอง

อันที่จริงเขาจองห้องส่วนตัวนี้ในนามของเย่สวน

สุดท้ายแล้ว ณ ปัจจุบันนี้ ในตระกูลเย่ทั้งหมด เย่สวนเป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุด ดังนั้นเย่หยุนเทาจึงมีความคิดที่จะลองจองในนามของเย่สวน แต่นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะประสบความสำเร็จ

โดยหารู้ไม่ว่า ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งเห็นว่าเป็นนายหญิงเย่สวนถึงทำให้จองได้

สิ่งนี้ทำให้เย่หยุนเทาได้ประโยชน์เล็กน้อยๆไปด้วย

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้ว อันที่จริงวันนี้เขาให้คนสงวนห้องส่วนตัวของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งไว้ด้วยเช่นกัน

เขาเองก็เตรียมที่จะพาโอหยางรั่วสุ่ย เย่สวนและหลิวจริงมากินข้าวด้วยกันที่นี่ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นพร้อมกันไปเสียแล้ว

แต่ในเวลานี้เย่หยุนเทายังไม่ได้พาโอหยางรั่วสุ่ยเดินเข้าไปในร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง แต่กำลังรออยู่ด้านนอกร้าน

อย่างไรก็ตามคนอื่นในตระกูลเย่ยังมาไม่ถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านย่าตระกูลเย่ ถ้าหากเธอยังไม่มาแล้วตนเองเข้าไปก่อน มันจะทำให้หญิงชราอารมณ์เสีย

หลังจากนั้นไม่นาน คณะของท่านย่าตระกูลเย่ เย่ซวง เย่เชี่ยน ได้เดินทางมาถึงร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง

เย่หยุนเทาผายมือออกไปแล้วพาทุกคนเดินเข้าไปในร้านอาหารอย่างมีชีวิตชีวาและกระตือรือร้น แล้วตรงมาถึงห้องเย็นวี่เจียงหนานซึ่งเป็นห้องส่วนตัวที่เขาทำการจองไว้

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นห้องส่วนตัว แต่ในความเป็นจริงมันเกินขอบเขตของประเภทห้องส่วนตัวไปแล้ว ที่นี่เป็นพื้นที่ว่างอันเป็นอิสระ รายล้อมไปด้วยภูเขาเทียม ศาลาในสวน สวนดอกไม้ มีธารน้ำไหลผ่านระหว่างภูเขาเทียมราวกับเป็นเมืองสวรรค์ขนาดย่อมๆ ด้านหลังของฉากบังลมที่อยู่ตรงหน้าภูเขาเทียมมีสาวสวยสวมชุดกี่เพ้าสีเขียวกำลังเล่นดนตรีด้วยผีผา

เมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัวนี้แล้ว ให้ความรู้สึกเหมือนกับเดินเข้าสู่เมืองเย็นวี่เจียงหนานจริงๆ

ท่านย่าที่มากด้วยความรู้และประสบการณ์ เวลานี้ยังเกิดความรู้สึกตระหนกตกใจ แล้วกระซิบถามเย่หยุนเทาว่า “หยุนเทา แกไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม แกจองห้องเย็นวี่เจียงหนานจริงๆเหรอ?”

ห้องส่วนตัวของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งยังมีการแบ่งระดับชั้นอีกมากมาย ห้องส่วนตัวธรรมดาเป็นเพียงห้องๆเดียว แต่ว่าเย็นวี่เจียงหนานนี้เป็นห้องส่วนตัวระดับบนสุด

เมืองขนาดใหญ่อย่างเหอปินนี้ มีคนที่มีคุณสมบัติสามารถจองห้องส่วนตัวนี้ได้ไม่เกินห้าคนอย่างแน่นอน

ไม่ว่าจะเป็นใครในตระกูลเย่ก็ตามล้วนแต่ไม่อยู่ในห้าคนนี้ แต่ว่าตอนนี้พวกเขากลับนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวนี้ มีคำอธิบายเพียงอย่างเดียวคือเย่หยุนเทาจะต้องเข้าใจผิดไปอย่างแน่นอน

ถ้าหากแขกตัวจริงของห้องส่วนตัวนี้มาถึงและเห็นว่าห้องที่พวกเขาจองไว้ถูกครอบครอง ตระกูลเย่จะต้องเดินออกไปพร้อมบทเรียนที่น่าดูชมเลยล่ะ

และขณะที่เย่หยุนเทาเดินเข้ามาในห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนาน เขาเองก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเย็นวี่เจียงหนานจะหรูหราขนาดนี้ หลังจากเห็นด้วยตาตัวเองทั้งหมดแล้ว ถึงได้รู้ว่า นี่ไม่ใช่ห้องส่วนตัวระดับท๊อปในตำนานงั้นเหรอ?

เขาไม่เชื่อเด็ดขาดเลยว่าเย่สวนจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม ถึงขนาดจองห้องส่วนตัวระดับท๊อปที่หรูหราที่สุดในนามของเธอได้ สรุปได้เลยว่าพนักงานของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งจะต้องทำผิดพลาดเสียแล้ว

แต่ว่าเมื่อทำผิดแล้วก็ว่ากันไปตามผิด

อย่างไรก็ตามเมื่อถึงเวลาทางร้านจะต้องสืบหาคนมารับผิดชอบและไม่สามารถหาเหตุผลมาให้พวกเขาต้องรับผิดชอบได้เช่นกัน

เมื่อยิ้มแล้วเย่หยุนเทาก็เสแสร้งพูดว่า : “คุณย่าครับ บอกตามตรงเลยนะครับ ผมกับเจ้าของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง พวกเรามีความสัมพันธ์ต่อกันดีมาก ผมสามารถใช้ห้องส่วนตัวสุดหรูนี่ได้ตามสบายเลย ฮ่าๆ ในอนาคตพวกเราสามารถมาที่นี่เพื่อสังสรรค์ในครอบครัว และจะเชิญหุ้นส่วนมาทานอาหารก็สามารถทำได้หมดเลย”

โอ้!

ทันทีที่พูดคำนี้ ทุกคนในตระกูลเย่ต่างพากันสูดหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่เย่หยุนเทาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง

คิดไม่ถึงเลยว่าทักษะในการเข้าสังคมของเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แม้แต่เจ้าของเจ้าของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งก็สามารถคบหาเป็นเพื่อนได้ ต่อจากนี้ถ้าหากสามารถเชิญหุ้นส่วนของบริษัทมาทานกินข้าวที่นี่ นั่นจะเป็นการช่วยยกระดับศักดิ์ศรีตระกูลเย่ของพวกเขาได้อย่างแน่นอน