หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 385 โอหยางรั่วสุ่ย

บทที่ 385 โอหยางรั่วสุ่ย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และช่วงเช้าผ่านไปในพริบตา

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน เย่สวนและหลิวจิ้งยังคงจัดแจงสิ่งของภายในวิลล่า

ลู่เสี้ยงหยางกำลังเตรียมทำอาหาร แต่ในตอนนี้เอง เย่สวนได้รับสายสายหนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นมีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากวางสายแล้วจึงพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า : “คุณสามีคะมีเรื่องบางอย่าง ฉันอยากจะรบกวนคุณสักหน่อยค่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วพูดว่า “คุณภรรยาพูดมาได้เลย”

เย่สวนยิ้มและพูดว่า “โอหยางรั่วสุ่ยลูกพี่ลูกน้องของฉันกำลังเตรียมตัวที่จะมาพัฒนาปินเหอของพวกเราแล้ว อีกสามสิบนาที เธอจะมาถึงสถานีรถไฟความเร็วสูงปินเหอ ถึงเวลานั้นคุณช่วยไปรับเธอสักหน่อยสิคะ”

เดิมทีสวนเย่ต้องการทำเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ว่ามีข้าวของมากมายในวิลล่าที่ยังจัดเก็บไม่เสร็จ ดังนั้นจึงทำได้เพียงไหว้วานลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น กับโอหยางรั่วสุ่ยคนนี้ พูดได้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีด้วยเลยแม้แต่นิด

ในความเป็นจริงถ้าว่ากันตามตรงแล้วโอหยางรั่วสุ่ยก็ไม่นับว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่สวน โอหยางรั่วสุ่ยที่เมืองซ่างไห่เป็นคุณหนูแห่งตระกูลโอหยาง แต่ก็ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด ก่อนหน้านี้ได้ไปพักอาศัยอยู่ที่ตระกูลเย่ และเธอมีอายุมากกว่าเย่สวนไม่กี่วัน ดังนั้นเย่สวนจึงเคยชินกับการเรียกเธอว่าลูกพี่ลูกน้อง

โอหยางรั่วสุ่ยและเย่สวนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเป็นอันมาก ในตอนแรกที่เย่สวนแต่งงานกับลู่เสี้ยงหยางเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้กลายเป็นเรื่องโจ๊กไปทั่วทั้งเมืองปินเหอ โอหยางรั่วสุ่ยเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเย่สวน ดังนั้นในเวลานั้นเอง ลู่เสี้ยงหยางจึงถูกเยาะเย้ยถากถางอยู่ไม่น้อย

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างขมขื่น ตอนนี้โอหยางรั่วสุ่ยกลับมาที่เมืองปินเหออีกครั้ง น่ากลัวว่าหลังจากนี้จะต้องมีวันที่ตัวเขาถูกโจมตีอีกแน่นอน

“อืม ถ้าอย่างนั้นลำบากคุณสามีแล้ว คุณรีบไปเถอะ” เย่สวนรีบพูดเร่งเร้า เธอไม่ได้เจอโอหยางรั่วสุ่ยมานานหลายแล้ว ในใจคิดถึงเป็นอย่างมาก

หลังจากนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้อยู่ที่บ้าน หลังจากขึ้นรถบีเอ็มดับบลิว M8แล้วออกไปอย่างไม่เห็นฝุ่น

หลังจากนั้นไม่นานลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงสถานีรถไฟความเร็วสูงเหอปิน และยืนรอเงียบๆอยู่ที่ประตูทางออก

สิบนาทีต่อมาเงาร่างอันสูงเพรียวงดงามดึงดูดลู่เสี้ยงหยางอยู่ไกลๆ

จ้องมองดูดีๆแล้ว เธอเป็นหญิงสาวที่สวยงามอย่างน่าทึ่ง เธอมีใบหน้าที่ประณีตงดงามทรงเมล็ดแตงโมง องค์ประกอบใบหน้าสวยงามทุกอย่าง ดวงตาเหมือนกับน้ำกระจ่างใสในฤดูใบไม้ร่วง จมูกสวยงามอย่างยิ่งและตั้งตรง ปากเล็กๆอิ่มเอิบและแดงก่ำราวกับลูกเชอรี่

รูปร่างที่เซ็กซี่สวมชุดกระโปรงยาวผ่าข้างสีเขียวเข้ม แสดงเห็นรูปร่างที่ชวนตกตะลึงทั้งหมดของเธอ

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พบกันมานานหลายปี แต่ว่าลู่เสี้ยงหยางก็จำเธอได้ในชั่วพริบตา โอหยางรั่วสุ่ย

ฮ่าๆ น้องสาวคนสวยมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าแต่ก่อน และมีรสนิยมมากขึ้นด้วย ไม่รู้ว่ามีแฟนแล้วหรือยัง

ลู่เสี้ยงหยางคิดในใจพร้อมกับเดินไปหาโอหยางรั่วสุ่ย

และในเวลานี้เช่นกัน โอหยางรั่วสุ่ยมองเห็นลู่เสี้ยงหยาง ความสุขบนใบหน้าหายไปโดยฉับพลัน และแทนที่ด้วยร่องรอยของความเกลียดชังและรังเกียจที่มองไม่เห็น

ไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมอย่างเย่สวนแต่งงานกับไอ้พวกเกาะชายกระโปรงผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง?

เวลาต่อมา ลู่เสี้ยงหยางเดินมาถึงด้านข้างโอหยางรั่วสุ่ยแล้ว ไม่ต้องรอรอเอ่ยปากทักทาย โอหยางรั่วสุ่ยก็เอ่ยถามอย่างเย็นชาทันทีว่า : “ทำไมเป็นคุณที่มารับฉัน น้องสาวฉันล่ะ?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มและพูดว่า : “เธอติดงานนิดหน่อยปลีกตัวมาไม่ได้ เลยให้ผมมารับคุณ”

“อ้อ” โอหยางรั่วสุ่ยตอบกลับด้วยเสียงที่เฉยชาแล้วลากกระเป๋าเดินทางเดินไปข้างหน้าโดยไม่มีการหยุดพักใดๆ

ลู่เสี้ยงหยางก้าวเท้าตามอย่างรวดเร็วและรับกระเป๋าเดินทางของโอหยางรั่วสุ่ยมาไว้ในมือ

ต่อมาไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางและโอหยางรั่วสุ่ยก็เดินออกมาจากสถานีรถไฟความเร็วสูง ในขณะที่เตรียมพร้อมขึ้นรถ เสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา “โธ่เอ๊ย รั่วสุ่ย ทำไมมาก่อนเวลาล่ะ? ขอโทษด้วยจริงๆ ผมมาช้าไปหน่อย”

เสียงลดลง เย่หยุนเทาวิ่งเหยาะๆเข้ามา

การมาที่พัฒนาที่ปินเหอ ของโอหยางรั่วสุ่ยคราวนี้ เธอได้คุยกับท่านย่าตระกูลเย่ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา โอหยางรั่วสุ่ยพักอาศัยอยู่กับตระกูลเย่ ท่านย่าก็ปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นโอหยางรั่วสุ่ยมาที่เมืองปินเหอเพื่อพัฒนาในครั้งนี้ ทั้งในเชิงอารมณ์และทฤษฎีเธอควรรู้สึกโล่งใจกับคุณย่าตระกูลเย่

คุณย่าตระกูลเย่เป็นคนที่วางมาดหัวสูงอย่างที่สุด เมื่อรู้ว่าโอหยางรั่วสุ่ยเกิดที่ตระกูลโอหยาง ณ เมืองไห่ซ่างก็คิดที่จะประจบสอพลอเอาใจจึงให้เย่หยุนเทาหลายชายคนโตสุดที่รักมารับโอหยางรั่วสุ่ยด้วยตนเอง

ถ้าหากหลายชายคนโตสุดที่รักสามารถจัดการกับโอหยางรั่วสุ่ยได้ และแต่งงานกับตระกูลโอหยาง ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องดีอย่างที่สุด

ในตอนนี้ โอหยางรั่วสุ่ยมีหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเย่หยุนเทา : “เป็นคุณนี่เองหยุนเทา ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

เย่หยุนเทาพยักหน้าซ้ำๆ “ไม่ได้เจอสามปีกว่าแล้ว หลังจากที่คุณออกจากตระกูลเย่ของพวกเรา พวกเราทุกคนในตระกูลเย่คิดถึงคุณมาก คราวนี้คุณกลับมาที่เหอปินอีกครั้ง พวกเราจะได้เที่ยวเล่นด้วยกันอีกครั้ง มันดีมากจริงๆ”

โอหยางรั่วสุ่ยยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำและจงใจรักษาระยะห่างกับเย่หยุนเทา

ช่วงเวลาที่เธอเคยอยู่กับตระกูลเย่นั้น เย่หยุนเทาก็แสงท่าทีออกมาว่า เขามีความชื่นชอบในตัวเธอ และเธอได้ปฏิเสธไปแล้ว ก่อนหน้านี้เธอกับเย่หยุนเทาเป็นไปไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้

หลายปีมานี้ ตระกูลโอหยางของพวกเขาได้ขยายตัวและพัฒนาอยู่ที่เมืองไห่ซ่างมาโดยตลอด ทำให้สร้างความขุ่นเคืองต่อศัตรูไม่น้อย ศัตรูเหล่านี้ล้วนอยู่ในตระกูลโอหยางทั้งในที่แจ้งและที่ลับเต็มไปหมด แต่เดิมด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลโอหยางแล้วนั้น จึงไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลโอหยางประสบปัญหาใหญ่และดูเหมือนว่าไม่อาจจะหลบเลี่ยงได้

โอหยางรั่วสุ่ยมาที่เมืองปินเหอครั้งนี้เพราะต้องการตามหาผู้ชายคนหนึ่ง คุณชายสามแห่งตระกูลลู่ที่มั่งคั่งเป็นอันดับหนึ่งของเมืองหลวง!

ตระกูลโอหยางมีกิจการอุตสาหกรรมมากมายอยู่ที่เมืองหลวง และในปัจจุบันนี้พวกเขากำลังประสบปัญหาใหญ่ มีเพียงตระกูลลู่ที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งของเมืองหลวงเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเหลือตระกูลโอหยางของพวกเขาได้

และคุณชายสามแห่งตระกูลลู่ เป็นลูกชายของผู้นำตระกูลลู่คนปัจจุบัน ว่ากันว่าหลายปีมานี้เขาทำการพัฒนาเมืองปินเหอมาโดยตลอด ถ้าหากโอหยางรั่วสุ่ยสามารถกำราบคุณชายไว้ใต้กระโปรงตัวเองได้ล่ะก็ เช่นนั้นแล้ว การแต่งงานของตระกูลโอหยางและตระกูลลู่อาจจะเกิดขึ้นได้อย่างถูกต้องตามขั้นตอน พอถึงเวลานั้น ไม่เพียงแต่สามารถแก้ไขปัญหาของตระกูลโอหยางในตอนนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถร่วมมือกันแบบวินวินเพื่อก้าวขึ้นไปอีกขั้น

เนื่องจากภารกิจที่ตนเองแบกเอาไว้ ดังนั้นก่อนหน้าที่จะมาเมืองปินเหอโอหยางรั่วสุ่ยได้ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องขุดหาคุณชายสามที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองปินเหออออกมาแล้วจากนั้นก็จะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา

โดยที่หารู้ไม่ว่า คุณชายสามแห่งตระกูลลู่ที่โอหยางรั่วสุ่ยคิดจะมอบกายมอบใจด้วยก็คือลู่เสี้ยงหยางที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และเป็นเศษสวะที่เกาะผู้หญิงกินในสายตาเธอ

และในช่วงเวลานี้ เย่หยุนเทาเองก็รู้สึกได้ถึงระยะห่างที่โอหยางรั่วสุ่ยมีต่อเขา เขาไม่เพียงแค่ไม่โกรธแต่ยังค่อนข้างรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาด้วย

ตนเองนั้นเชี่ยวชาญในการป้อยอให้หญิงสาวมีความสุข คำพูดหวานที่ไพเราะเสนาะหูนั้นทำได้ง่ายๆ ต่อจากนี้โอหยางรั่วสุ่ยจะมาทำการพัฒนาที่เมืองปินเหอแล้ว ตัวเขาก็จะมีโอกาสหลอกล่อให้เธอขึ้นเตียงด้วยได้

ตามที่เขาเข้าใจเกี่ยวกับผู้หญิง ขอเพียงเคยขึ้นเตียงด้วยกัน โอหยางรั่วสุ่ยก็จะต้องฝังจิตฝังใจอยู่กับเขา

“ฮ่าๆ อีกไม่นานหรอก พอถึงเวลานั้นทั้งตระกูลเย่และตระกูลโอหยางจะต้องเป็นของกู” เย่หยุนเทามีความคิดที่มืดสลัวอยู่ในใจ

เวลาต่อมา เขาถึงได้สังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางยืนอยู่ข้างๆโอหยางรั่วสุ่ยก็โกรธควันออกหูขึ้นมาทันที แม่งเอ๊ย มีไอ้ขยะนี่อยู่ทุกที่ได้ยังไงกัน

เขาชี้นิ้วออกไปทันทีแล้วด่าลู่เสี้ยงหยางว่า : “ไอ้คนงี่เง่า ใครความกล้าแกมาถึงได้กล้ามาทำให้ คุณโอหยางรู้สึกแย่ ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปซะ”