หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 378 ความรุ่งโรจน์ในอดีตไม่ใช่ของตระกูลเย่

บทที่ 378 ความรุ่งโรจน์ในอดีตไม่ใช่ของตระกูลเย่

หม่าเหวินตกอกตกใจจนเหลือแค่สองชีวิต เมื่อได้ยินคำพูดของถาวยู่ ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะโง่ได้ถึงขนาดนี้ เรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผยแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจอีก

แต่ก็ข้าใจได้ ถาวยู่เป็นเพียงพนักงานขายของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งเท่านั้น นอกเสียจากมีความสามารถในการอ่อยผู้ชาย เธอไม่มีความสามารถอื่นใดอีก จะไปรู้ได้อย่างไร ว่าคนที่สามารถซื้อบ้านพักตากอากาศบนยอดเขาหลงซานนั้นมีอำนาจมากล้นแค่ไหน น่ากลัวขนาดไหน

คนแบบนี้ เป็นบุคคลที่แม้แต่บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานเองก็ต้องการมีความสัมพันธ์ด้วย บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานเพื่อบุคคบที่ยิ่งใหญ่อย่างลู่เสี้ยงหยาง สามารถเตะหม่าเหวินที่อยู่ในระดับกลางออกไปได้ทุกเมื่อ ยังไงซะคนแบบเขา ทำกำไรให้กับบริษัทก็แค่หลักร้อยล้าน แต่บุคคลที่มีอำนาจอย่างลู่เสี้ยงหยางต่างออกไป คนอย่างลู่เสี้ยงหยาง เป็นไปได้ว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลง บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน เพราะงั้นความแตกต่างของทั้งคู่ ชัดเจนมากนัก

เพราะเขาเข้าใจความหมายต่อผลประโยชน์เป็นอย่างดี เขาจึงเคารพนอบน้อมต่อลู่เสี้ยงหยาง

บุคคลตัวเล็กๆ ที่อยู่ระดับกลางของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน คิดที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของลู่เสี้ยงหยาง เสมือนกับหนอนที่คิดจะถอนรากต้นไม้

นาทีต่อมา ไร้ความลังเลแต่อย่างใด หม่าเหวินมุ่งไปหยุดอยู่ที่ข้างถาวยู่ กระชากหัวเธอ ก่อนที่จะโยนเธอไปตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง พร้อมกับเสียงด่าทอ “ให้ตายสิ ไอ้ผู้หญิงผมยาวแต่มองแคบ เธอรู้ในความสามารถของคุณลู่ไหม? หากคุณลู่ต้องการชีวิตเธอ ก็แค่ประโยคเดียวเท่านั้น คนอย่างคุณลู่ คนอย่างคุณลู่ แม้แต่ประธานบริษัทของเราก็ต้องนอบน้อมต่อเขา ขยะอย่างเธอ กล้าดียังไงที่จะไม่เคารพในตัวคุณลู่”

ถาวยู่หวาดหวั่นจนใบหน้าขาวซีด กับประโยคที่ได้ยิน ร่างกายเสมือนกับเป็นไข้สูง ตัวสั่นไม่หยุด

ให้ตาย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปเสียได้?

เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง ก็แค่มีเงินนิดหน่อยไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้น่ากลัวถึงปานนี้เชียวหรือ?

“ไอ้บ้าเอ๊ย ยังจะนิ่งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษคุณลู่อีก หรือพวกคุณอยากจะให้คุณลู่เอาชีวิตแกทั้งบ้านหรือไง?” ในเวลาเมื่อเห็นถาวยู่ไร้ปฏิกิริยาใดๆ หม่าเหวินง้างมือขึ้นอีกครั้ง เหวี่ยงเข้าที่บ้องหูของเธอหลายฉาด คำรามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ให้ตาย คนอย่างลู่เสี้ยงหยางน่ากลัวเกินไป วันนี้เขาต้องทำให้เขาพึงพอใจ มีเพียงแค่วิธีนี้ เขาถึงจะรักษาหน้าที่การงานของตนเอาไว้ได้

ส่วนถาวยู่เหมือนกับหมาหงอย ที่หว่างขาของเธอมีน้ำใสสีเหลืองไหลออกมา อย่างควบคุมไม่ได้ เธอตกใจจนฉี่แตก

นาทีนี้เองเธอถึงได้รู้ตัว คนที่ทำให้สามีของเธอกลัวถึงขนาดนี้ ต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่พวกเขาไม่สามารถที่จะต่อกรด้วยได้

ตุ้บ!

เสียงหัวเข่ากระทบพื้น ถาวยู่ร้องขอชีวิตจากลู่เสี้ยงหยางอย่างอนาถ “คุณลู่ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ หากคุณไม่รังเกียจ ต่อจากนี้ดิฉันจะช่วยทำความสะอาดที่นี่ให้เอง”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เย่สวนและหลิวจิ้งจ้องนากันและกัน ลู่เสี้ยงหยางกลายเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกยินดีอย่างยากที่จะอธิบาย

ในอดีตเพราะการมีอยู่ของลู่เสี้ยงหยางตระกูลเย่จึงถูกเหยียดหยามสารพัด แต่ตอนนี้ ตระกูลเพราะการมีอยู่ของลู่เสี้ยงหยางถึงได้ยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้ง

“หมดกันหมดกัน!”

เหล่าลุงป้าที่อยู่รอบกาย ต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น ภายใต้แกนนำอย่างเหอตงเหมย ด้วยความตระหนกอย่างถึงที่สุด ในสายตาของพวกเขา คนอย่างหม่าเหวินนั้นนับว่าเก่งมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ หม่าเหวินกลับกลายเป็นหมาหงอยเมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้เฒ่าผู้แก่อย่างพวกเขา

แต่ในตอนนี้ แม้แต่พวกเขาจะเกรงกลัวต่อลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ยังคงไม่ลืมที่จะเลียแข้งเลียขาหลิวจิ้งไปด้วย

“พี่หลิวจิ้ง ลูกเขยของพี่นี่มีความสามารถจริงๆ เลย เมื่อเทียบหม่าเหวินกับลูกเขยของพี่แล้ว เขาไม่มีค่าอะไรเลย”

“นั่นสิพี่หลิวจิ้ง ยินดีด้วย ที่พี่มีลูกเขยที่ดีขนาดนี้ คราวหลังอย่าว่าแต่พี่เปิดบริษัทเลย ต่อให้เปิดสิบแห่ง ร้อยแห่ง ก็ประสบความสำเร็จได้ง่าย”

“ฮ่าฮ่า เมื่อก่อนฉันก็รู้แล้ว ว่าเย่สวนเป็นคนมีวาสนา โชคดี เป็นคนมั่งมีสูงส่ง”

…..

ในเวลาอันสั้น คำเยินยอเอาใจที่ถาโถมเข้ามาทำให้หลิวจิ้งรู้สึกชา คนพวกนี้ทำไมถึงได้เห็นแก่ผลประโยชน์ถึงเพียงนี้กันนะ

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างเย็นชา สถานะของเขา แน่นอนว่าไม่มีความจำเป็นที่จะถือสาคนพวกนี้อยู่แล้ว

เขาไม่มองคนพวกนี้ที่อยู่ตรงหน้าเลย เพียงแต่หันไปทางเย่สวนและหลิวจิ้ง “เราไปกันเถอะ”

เย่สวนและหลิวจิ้งพยักหน้ารับ ขึ้นรถไปกับลู่เสี้ยงหยาง เคลื่อนตัวออกไป

คนที่หวาดหวั่นที่สุดอย่างถาวยู่และหม่าเหวิน ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในที่สุดพวกเขาก้นอดมาได้อย่างหวุดหวิด

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้เอาเรื่องพวกเขาถึงที่สุด

เหล่าลุงป้าที่คุกเข้ากับพื้นนิ่งไม่ไหวติง ต่างก็ยืดตัวขึ้นจากพื้น แยกย้ายหนีหายไปเร็วเสียยิ่งกว่ากระต่าย

ให้ตายน่ากลัวเกินไปแล้ว วันนี้พวกเขามามอบซองให้แก่เหอตงเหมย ทีแรกคิดที่จะเอาอกเอาใจลูกเขยคนดีของเหอตงเหมย แต่ใครจะไปคิด ว่าจะได้เจอคนบุคคลที่น่ากลัวกว่าหม่าเหวินเป็นร้อยเท่าพันเท่าอย่างลู่เสี้ยงหยาง หากตอนนี้ไม่รีบหนี จะรออะไรอีกอยู่?

ไม่นาน เมื่อเหล่าคุณลุงคุณป้าหนีหายกันไปจนหมด มีเพียงเหอตงเหมยถาวยู่และหม่าเหวินทั้งสามที่ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม

เหอตงเหมยยังคงตกอยู่ภายใต้ความหวาดหวั่น หันไปเอ่ยกับหม่าเหวินด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา “อาเหวิน แกว่าลู่เสี้ยงหยาง จะมาเอาเรื่องเราในภายหลังหรือเปล่า?”

หม่าเหวินยิ้มออกมาอย่างฝืนทน “คนอย่างพวกเรา ก็แค่มดตัวน้อยสำหรับลู่เสี้ยงหยาง เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเสียเวลากับคนตัวเล็กๆ อย่างเราหรอก?”

ประโยคที่ทั้งขมขื่น และยินดี

ขมขื่น ที่เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่เป็นคู่ต่อสู้ของลู่เสี้ยงหยาง

ยินดี ที่เรื่องในวันนี้ ผ่านไปได้ด้วยดีอย่างไร้อันตรายใดๆ

…..

ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง หลังจากที่เขาออกจากบ้านพักตากอากาศบนยอดเขา เขาก็พาเย่สวนและหลิวจิ้งกลับบ้านทันที

ในเมื่อบ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาถูกเปิดเผยแล้ว ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ ก็ให้พวกเธอเก็บข้าวของ เตรียมตัวย้ายเข้าไปพรุ่งนี้ซะเลย

ในเวลานี้เอง เย่สวนเพ่งพินิจลู่เสี้ยงหยางพร้อมเอ่ยถาม “บ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาหลงซาน นายซื้อได้ยังไง? ทำไมนายถึงได้มีเงินเยอะแยะมากมายขนาดนั้น?”

ก่อนหน้านี้รักแห่งคริสตัลและจูบแห่งเทพธิดาของตน ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นคนซื้อให้เธอทั้งนั้น ตอนนี้เธอใช้เงินลู่เสี้ยงหยางไปหลายพันล้านแล้ว

อันที่จริงเธอคิดว่าเงินเก็บเล็กๆ น้อยๆ ของลู่เสี้ยงหยางแทบไม่เหลือแล้วเสียอีก แต่ใครจะไปคิดว่าเขากลับแอบซื้อบ้านพักหลังหนึ่งเอาไว้ แถมยังเป็นหลังที่หรูที่สุดในเมืองปินเหอ เธอคาดเดาว่า บ้านหลังบ้านคงมูลค่าหลายพันล้าน

หลิวจิ้วเองก็ประหลาดใจ กับประโยคของเย่สวนเช่นเดียวกัน ในใจเธอเกิดความรู้สึกแตกต่างออกไปจากเดิม

ลูกเขยของเธอคนนี้ แต่งตัวเป็นสุกรเพื่อรอขย้ำเสือเสียจริงเลย ตนในอดีตดูแคลนเขาเกินไปเสียแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางคิดคำแก้ตัวเอาไว้เรียบร้อยอยู่ก่อนแล้ว เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อันนี้จริงก่อนที่ผมจะเข้ามาอยู่ในตระกูลเย่ ผมเคยเปิดบริษัทมาก่อน แต่หลังจากนั้นก็ได้ปิดตัวลง ไปๆ มาๆ ในตัวผมก็เหลือเก็บอยู่หลายพันล้าน ตอนนี้ก็ใช้ไปจนเกือบจะหมดแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินประโยค เย่สวนและหลิวจิ้งตกตะลึงงัน แต่ก็ไม่ได้สงสัย ในความเป็นจริงของประโยคที่ลู่เสี้ยงหยางได้บอกกล่าว

อันที่จริง ฟังดูก็เป็นเหตุเป็นผล ต้องเป็นเพราะว่าบริษัทของลู่เสี่ยงหยางปิดตัวลง ก็เลยเสียใจ แม้แต่ยอมย้ายเข้ามาอยู่ที่ตระกูลเย่ กลายเป็นคนไร้จิตวิญญาณ ก็เลยเป็นคนไม่เอาถ่านในสายตาคนอื่นๆ

“เฮ้อ” เย่สวนและหลิวจิ้งสลดเล็กน้อย ดูท่าความรุ่งโรจน์ของลู่เสี้ยงหยาง เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะเข้ามาอยู่ในตระกูลเย่ ไร้ความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อตระกูลเย่แม้แต่น้อย