หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 377 มีเงินคิดจะทำอะไรก็ได้

บทที่ 377 มีเงินคิดจะทำอะไรก็ได้

เมื่อหลิวจิ้งได้ยินประโยคของถาวยู่ เธอเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง ก็ได้เห็นทีท่าเชื่อมั่นของเขา เธอคิดว่าตัวเธอจำเป็นที่จะต้องเชื่อในตัวลู่เสี้ยงหยางสักครั้ง

เพราะงั้นเธอจึงหน้าตึง ไม่แยแสถาวยู่

ถาวยู่โกรธจัด หันไปดึงรั้งหม่าเหวินพร้อมกับเอ่ย “ที่รัก บริษัทของคุณติดต่อเจ้าของบ้านได้หรือยัง? บอกให้เขากลับมาเร็วเข้า เราทุกคนเป็นพยานให้กับเขา ให้เขาลากคอไอ้เขยแต่งเข้าที่เข้าตารางไปสักระยะ เขาจะได้สำนึก ว่าตัวมันเป็นใครมาจากไหน…..”

เพี๊ยะ!

ไม่ทันได้จบประโยค หม่าเหวินง้างแขนขึ้น เหวี่ยงเข้าบ้องหของถาวยู่เต็มๆ

ไอ้บ้าเอ๊ย!

หม่าเหวินได้สอบถามที่บริษัทแล้ว เจ้าของบ้านพักตากอากาศหมายเลข888 คือลู่เสี้ยงหยาง

ส่วนลู่เสี้ยงหยางคือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา คนที่เป็นเขยแต่งเข้าที่ทุกคนว่านี้ไม่ใช่หรือ?

ให้ตาย น่ากลัวชะมัด ลู่เสี้ยงหยางคงเป็นผู้มีอำนาจที่ปิดบังสถานะของตนเอง!

ในเวลาเดียวกันนั้น ถาวยู่ยังคงติ่งแข็งอย่างไม่เข้าใจ กับแรงเหวี่ยงของหม่าเหวินเมื่อสักครู่นี้

“ไอ้บ้าเอ๊ย มันเรื่องอะไรกัน?” เหล่าลุงป้ารอบข้างต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน อยู่ดีๆ เหตุใดหม่าเหวินถึงได้ตบหน้าถาวยู่เสียได้?

“เห้ บ้าไปแล้วหรือไง ช่างกล้านัก” เหอตงเหมยโกรธจัด หม่าเหวินทำร้ายลูกสาวของเธอต่อหน้าต่อตาของเธอ กล้าดีเกินไปแล้ว

นาทีต่อมา ถาวยู่ได้สติกลับคืนมา นิสัยร้ายกาจของเธอถูกปลดปล่อยออกมา เธอกระชากคอเสื้อของหม่าเหวิน พร้อมที่จะสู้กับเขาให้ตายไปข้าง พร้อมกันนั้นปากเธอก็ด่าทอไม่หยุด “หม่าเหวิน แกกล้าดีมาจากไหน ถึงได้กล้าตบหน้ากู กูจะฆ่ามึง!”

จบประโยค ฝ่ามือของเธอฝากลอยประทับเอาไว้ที่ใบหน้าของหม่าเหวินหลายฉาด หม่าเหวินโกรธจนพูดอะไม่ออก เขาฟาดเข้าที่ใบหน้าของถาวยู่ซ้ายขวาหลายทีม ตามมาด้วยการกระชากเส้นผม คำเสียงดัง “ไม่เคยทำอะไรสำเร็จสักอย่าง ไอ้ผู้หญิงจอมล้มเหลว มึงฟังกูไว้ให้ดี เจ้าของบ้านพักหมายเลข888 คือคุณลู่เสี้ยงหยางคนนี้ เมื่อกี้ที่มึงพูดจาไม่ดีใส่เขา มึงรู้ไหมว่าจะต้องทำยังไงต่อ? ห๊ะ?”

อะไรนะ? ลู่เสี้ยงหนางเป็นเจ้าของบ้านพักตากอากาศหมายเลข888?

ตุ้บตุ้บตุ้บ!

ทุกคนต่างนิ่งแข็งไป พร้อมใบหน้าที่ตะลึงถึงขีดสุด

ลุงป้าทั้งหลายต่างสูดหายใจเข้า ไม่คิดเลย ว่าจะได้ยินข่าวที่น่าตกใจอีกระลอก จะทนกับความตระหนกได้อีกต่อไปได้ยังไง ทุกคนต่างขาอ่อนนั่งลงกับพื้น ยกมือขันกุมหน้าอกเอาไว้ เสมือนกับว่าหัวใจกำลังจะระเบิดออกมา

“ให้ตายสิ ผีหลอกในกลางวันแสกๆ” เหอตงเหมยบ่นอุบ จ้องเขม็งหลิวจิ้ง เนื้อตัวสั่นเทาไปทั่วร่าง

ลูกเขยของหลิวจิ้งคนนี้ เป็นไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกินซะที่ไหนกัน แต่เป็นผู้มีอำนาจที่ปกปิดสถานะของตนเองต่างหาก

“อืม?” นาทีนี้ หลิวจิ้วราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ เมื่อก่อนเธอคิดแค่ว่าหลิวจิ้งต่อสู้เก่ว แต่ไม่คิดเลย ว่าเขาจะมีความสามารถถึงเพียงนี้ ที่แม้แต่บ้านพักตากอากาศหมายเลข888ของหลงซาน ยังซื้อมาไว้ในครอบครองได้

เย่สวนเผยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ

ตอนนี้เธอมั่นใจ ว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่คนไม่เอาถ่านอย่างที่ใครๆ เขาว่า แต่เขาเป็นผู้ที่มีอำนาจและมีความสามารถ

แม้ว่าจะไม่รู้ ว่าทำไมเขาถึงยอมเป็นเขยแต่งเข้า ทนความลำบากอยู่ที่ตระกูลเย่ แต่เธอรู้ดี การที่เธอแต่งงานกับลู่เสี้ยงหยาง ชีวิตนี้คุ้มค่าแล้ว

“ขอบคุณนะคะคุณสามี” เย่สวนมุดเข้าสู่อ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยาง ด้วยขอบตาที่เปียกชื้น

“ภรรยาบื้อ จะขอบคุณอะไร บ้านหลังนี้ผมซื้อให้คุณ เป็นเรื่องที่ผมสมควรทำ”

ลู่เสี้ยงหยางโอบกอดเย่สวนแน่น พร้อมลูบไล้เส้นผมของเธอ เอ่ยอย่างอ่อนโยน

ทั้งคู่กอดรัดด้วยความรักใคร่อยู่เป็นนาที

นาทีต่อมา เย่สวนผละออกจากอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยาง ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ทีท่าเขินอายช่างน่ารัก จนทำให้ผู้พบเห็นอยากจะงับสักคำ

ลู่เสี่ยงหยางใจเต้นระรัว ลมหายใจรัวเร็วขึ้นทุกที ตนซื้อบ้านหลังหนึ่งให้กับเย่สวน ตอนนี้เธอซาบซึ้งอย่างถึงที่สุด ฮ่าฮ่า ความเป็นสามีภรรยาของทั้งคู่ ในที่สุดก็เป็นจริงเสียที

“ไปกันเถอะ คุณสามี พาฉันเข้าไปดูจ้างในหน่อย ฉันอยากเห็นการตกแต่งข้างใน”

ในเวลานี้เย่สวนเองก็เขินอายมาก จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า พลางจูงมือเย่สวนเข้าไปด้านใน

หลิวจิ้งจัดแจงเสื้อผ้าของตนเอง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางเข้าไปข้างใน

แต่ก่อนภายใต้การเปิดบริษัทของตนเอง เธอดูสง่าผ่าเผย เต็มไปด้วยความหวังต่ออนาคต เธอมีความฝัน หากเธอประสบความสำเร็จ เธอต้องซื้อบ้านพักของหลงซานสักหลัง แต่ไม่คิดเลยว่าจะล้มเหลว ความฝันของเธอจึงมีลายแตกดับไปด้วย

แต่สิ่งที่ยากที่จะเชื่อ ว่าลู่เสี้ยงหยางลูกเขยที่เธอดูถูกมาโดยตลอด กลับสานฝันของเธอ ไม่เพียงแต่ซื้อบ้านพักตากอากาศที่หลงซาน แต่กลับซื้อบ้านพักตากอากาศหมายเลข888ในหลงซานที่หรูที่สุดอีกต่างหาก

เหอตงเหมย ถาวยู่และหม่าเหวินกับคนอื่นๆ ต่างยืนแข็งอยู่กับที่ พร้อมใบหน้าที่ตะลึงงัน ไม่กล้าเดินตามลู่เสี้ยงหยางเข้าไปในตัวบ้านด้วย

ราวกับว่าภายในชั่วพริบตา ที่นี่กลับกลายเป็นราชวังต้องห้าม แม้ว่าไม่มีคำสั่งของจักรพรรดิ ต่อให้พวกเขามีสิบชีวิต ก็ไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างในแม้แต่ก้าวเดียว

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางพาเย่สวนและหลิวจิ้งเดินชมบ้านเป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง ถึงได้เดินออกมา

เมื่อถึงหน้าประตู ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไป

เหอตงเหมย ถาวยู่ และหม่าเหวินกับคนอื่นๆ ไม่มีใครออกจากที่เลยสักคน หากแต่ยังคงยืนนิ่งแข็งอยู่กับที่ดั่งเดิม ราวกับรูปปั้น

และแน่นอนว่าพวกเขาเองก็อยากจะไปจากที่นี่เช่นเดียวกัน ไม่อยากถูกกดดันอยู่ที่นี่ แต่พวกเขาไม่กล้า

ยังไงซะตลอดทางที่มาที่นี่ พวกเขาล้อเลียนเหยียดหยามลู่เสี่ยงหยางไม่หยุดหย่อน ตอนนี้ อุตส่าห์ได้รับรู้ความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง เป็นผู้มีอำนาจที่ปกปิดตัวตน

พวกเขาจะกล้าไปโดยพลการได้อย่างไร?

หากเป็นเช่นนั้นจริง พวกเขาทำให้ลู่เสี้ยงหยางไม่พอใจ เพราะงั้นตอนนี้พวกเขาจึงยังอยู่ เพื่อขอการอภัยจากลู่เสี้ยงหยาง ขอให้ลู่เสี้ยงหยางอย่าเอาเรื่องพวกเขาเลย

หม่าเหวินเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง ก่อนที่จะโค้งคำนับ90องศา พร้อมเอ่ยอย่างนอบน้อม “คุณลู่ครับ คุณพอใจในการแต่งตกไหมครับ? หากมีตรงไหนที่ไม่พอใจ ผมจะทำการร้องเรียนไปที่ผู้บริหารเดี๋ยวนี้ เพื่อปรับแต่งให้คุณฟรี จนกว่าคุณจะพึงพอใจ”

ถึงตอนนี้ หม่าเหวินรู้เพียงว่า ลู่เสี้ยงหยางเป็นเจ้าของบ้านพักหมายเลข888เท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางนี่เองที่เป็นประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน

ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนไม่ชอบโอ้อวด เพราะงั้นเขาถึงให้จ้าวฮวนฮวนเก็บเป็นความลับ

ลู่เสี่ยงหยางไม่ตอบคำถามสิ้นคิดของหม่าเหวิน หากแต่จับจ้องเขากึ่งยิ้มไม่ยิ้ม “เมื่อกี้คุณบอกไม่ใช่หรือ? ว่าผมเป็นพนักงานทำความสะอาดที่นี่”

เปรี้ยง!

เมื่อประโยคนี้หลุดออก เสียงสายฟ้าฟาดดังขึ้นในหัวของหม่าเหวิน เขาคุกเข่าลงกับพื้น มือทั้งสองข้างซ้ายขวาส่งเสียงดัง กระทบเข้าที่ใบหน้าของตนไม่หยุดยั้ง

“คุณลู่ ผมผิดไปแล้ว เมื่อสักครู่ผมมีตาหามีแววไม่ พูดพร่ำไปเรื่อย อย่าถือสาผมเลยนะครับ”

หม่าเหวินเอ่ย พลางฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าของตนเอง

“เอ๋?” บรรดาลุงป้าต่างเนื้อตัวสั่นเทา

แม้ว่าถาวยู่เองจะเกรงกลัวอยู่เหมือนกัน แต่เธอกลับรู้สึกว่าสามีของเธอไร้ความกล้าหาญใจเสาะเสียจริง แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะซื้อบ้านพักหมายเลข888จริง แล้วยังไงล่ะ? เมื่อสักครู่พวกเขาก็แค่เหยียดลู่เสี้ยงหยางเพียงไม่กี่ประโยค เธอไม่เชื่อว่าเขามีเงินแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้ หรือจะฆ่าพวกเขาทิ้งหรือไง

เธอคิดเช่นนั้น จึงหันไปเอ่ยกับหม่าเหวิน “หม่าเหวิน ไอ้กระจอก ลุกขึ้นมาซะ อย่าคุกเข่าขายขี้หน้าตรงนั้นนะ ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางมีเงินจริงๆ แล้วยังไงล่ะ เราไม่แคร์”