หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 375 ต้อนรับนายกลับบ้าน

บทที่ 375 ต้อนรับนายกลับบ้าน

ในเวลา ถาวยู่เองก็เสริมขึ้น “แม่คะ วางใจเถอะ ขอเพียงแค่ไอ้งั่งลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ซื้อในหลงซาน ก็ไม่มีทางสู้กับเราได้อยู่แล้ว”

ในปินเหอ บ้านพักตากอากาศที่หลงซานดีที่สุด ถูกเรียกขานว่าเป็นที่อยู่ของเหล่าคนรวยมีฐานะ

คนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ทุกคนต่างก็เป็นคนมั่งคั่ง ส่วนเขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง ต่อให้โชคดี ที่มีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศได้ ก็คงซื้อได้แค่ที่ๆย่ำแย่ ที่อยู่ในเขตชานเมือง

ถ้าจะให้ฟังดูดี ก็คือบ้านพักตากอากาศ แต่ถ้าให้พูดตามตรงก็แค่ชนบท ฮ่าฮ่าฮ่า

เมื่อได้ยินลูกเขยและลูกสาวว่าอย่างนั้น ในที่สุดเหอตงเหมยก็สบายใจขึ้นมาบ้าง เธอกำลังไตร่ตรองว่า อีประเดี๋ยวจะเล่นงานไอ้หมอนี่ยังไงดี

ในเวลาเดียวกันนั้น คนอื่นๆ บนรถคันอื่น ก็มีความคิดเดียวกันกับถาวยู่และหม่าเหวิน เพราะงั้นพวกเขาจึงไม่แยแสลู่เสี้ยงหยาว

แต่ในไม่ช้า หม่าเหวินก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอดูออก ทิศทางที่ลู่เสี้ยงหยางมุ่งไป เป็นบ้านพักตากอากาศหลงซานที่อยู่ยอดเขา

เขาเป็นพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน ก็ต้องชัดเจนกับบ้านพักเขตหลงซานทุกที่อยู่แล้ว ว่าพวกเขาตั้งราคากันอย่างไร

จากตีนเขาถึงยอดเขา ราคาของบ้านพักจะเพิ่งขึ้นตามลำดับ

นั่นก็หมายความว่า ภายในเขาหลงซาน โซนตีนเขาถูกที่สุด บนยอดเขาแพงที่สุด และดีที่สุด

และตอนนี้ หลังที่เขาซื้อให้กับแม่ยาย อยู่ระดับล่างสุดของตีนเขา

ไอ้บ้าเอ๊ย หรือว่าบ้านพักที่ไอ้เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางซื้อ จะมีระดับมากกว่าบ้านพักหลังนี้ของเขา?

เมื่อนึกได้ดังนี้หม่าเหวินร้อนรน

แต่ในเสี้ยววินาทีเขากลับส่ายหน้า นี่มันเป็นไปไม่ได้ บ้านพักตากอากาศที่เขาซื้อ ต่อให้แย่ที่สุดในหลงซาน ก็ต้องเสียเงินหลายร้อยล้าน

เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง อยากจะซื้อบ้านพักที่ดีกว่าบ้านพักหลังนี้ ยังไงซะก็ต้องมากกว่าของเขาอยู่แล้ว เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะมีเงินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?

ดังนั้น หม่าเหวินโล่งอกขึ้นมาบ้าง คิดว่าตนคงคิดมากเกินไปเอง

ระหว่างทาง ภายในรถของเย่สวน

ในเวลานี้ เธอเอ่ยถามลู่เสี้ยงหยาง “นายซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงเหรอ?”

วันนี้ เรื่องที่เกี่ยวกับบ้านพักตากอากาศ ลู่เสี้ยงหยางดูตั้งใจเป็นอย่างมาก ไม่เหมือนกับพูดเล่นเลย

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “จริงสิ เพิ่งซื้อวันนี้เช้า ทีแรกคิดจะเซอร์ไพรส์คุณซะหน่อย ก็เลยไม่ได้บอกก่อน แต่ตอนนี้ ในเมื่อพวกเหอตงเหมยอยากจะดู งั้นผมก็จะพาพวกเขาดูแล้วกัน”

เย่สวนรู้สึกซาบซึ้ง ลู่เสี้ยงหยางต้องเห็นเมื่อเช้าตอนที่ตนดูบ้านแน่ๆ เขาก็เลยซื้อบ้านพักตากอากาศซะเลย

หลิวจิ้งอึดอัดใจ จึงกล่าวคำขอโทษ “ฉันขอโทษ หากไม่ใช่เพราะว่าฉันขายบ้านของเรา ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

นาทีต่อมา เย่สวนหันไปถามลู่เสี้ยงหยาง “นายซื้อบ้านพักที่ไหน?”

บอกตามตรง เธอลังเลใจ หากบ้านพักที่ลู่เสี้ยงหยางซื้อนั้นทำเลไม่ค่อยดี อีกเดี๋ยวต่อให้พวกเหอตงเหมยได้เห็นแล้ว ก็ต้องเหยียดหยามลู่เสี้ยงหยางอีก

ลู่เสี้ยงหยางขับรถ พลางเอ่ยเสียงเรียบ “อยู่บนยอดเขานี้แหละ”

อะไรนะ? บนยอดเขา?

แค่ประโยคเดียวก็สามารถทำให้เย่สวนและหลิวจิ้งต่างก็ตกตะลึง ในฐานะที่เป็นคนในพื้นที่ปินเหอ พวกเขาต้องรู้อยู่แล้ว ว่าบ้านพักตากอากาศหลงซานที่ความแตกต่าง

บ้านพักที่อยู่บนยอดเขาหลงซานต่างหาก ถึงจะเป็นบ้านหลังที่ดีที่สุด

แต่ในทันที เย่สวนและหลิวจิ้งกลับส่ายหน้า บ้านพักตากอากาศที่อยู่บนยอดเขาของหลงซาน คงต้องใช้เงินหลายพันล้าน ลู่เสี้ยงหยางเอาเงินมาจากไหน?

เพราะงั้น ตลอดทางนั้น เย่สวนเต็มไปด้วยคำถาม

ยี่สิบนาทีผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางยอดรถเอาไว้ที่ริมทะเลสาบบนยอดเขาหลงซาน

ลู่เสี้ยงหยางไม่รีบที่จะพาเธอเข้าไปในบ้าน เขาคิดที่จะอยู่ชมทิวทัศน์ที่ข้างนอกนี้ พลางเดินเข้าไป

ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวน กับหลิวจิ้งลงจากรถ เหอตงเหมย ถาวยู่ และหม่าเหวิน พวกเขาต่างก็ลงมาจากรถตามๆ กัน

คุณป้าสวมแว่นหัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไมถึงไม่ไปต่อแล้วล่ะ? อย่าบอกนะ ว่าบ้านพักตากอากาศที่แกซื้ออยู่ที่นี่”

หม่าเหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหลาด “เขยแต่งเข้านี่มาบนยอดเขาหลงซานเป็นครั้งแรก คงหลงทางล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”

ทุกคนระเบิดหัวเราะออกมา กีบประโยคที่ได้บิน ไอ้เขยแต่งเข้านี่ไร้ประโยชน์สิ้นดี เป็นแค่ไอ้กระจอกที่อยู่แต่ในกะลา อยู่ในเขตบ้านพักตากอากาศหลงซานยังหลงทางได้

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคำเสียดสีของพวกเขา พลันเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้ทุกท่านต้องผิดหวัง บ้านพักที่ผมซื้อเอาไว้อยู่ที่นี่ บ้านพักตากอากาศหมายเลข888”

อะไรนะ? 888!

ไอ้หมอนี่บ้าไปแล้ว ถ้าได้กล้าพูดไม่อายฟ้าอายดิน

ไอ้หมอนี่คงเป็นโรคฝันเฟื่อง แถมยังถึงขั้นสุดอีกต่างหาก แม้แต่บ้านพักตากอากาศหมายเลข888ก็กล้าแอบอ้าง

คุณลุงหลายคนทนดูไม่ได้อีกต่อไป ต่างตะโกนด่าทอ “ไอ้บ้า เป็นเขยแต่งเข้า เกาะผู้หญิงดินก็ว่าหนักแล้ว แถมยังฝันกลางวันอีกต่างหาก กลับบ้านไปเล่นกันนกซะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทุกคนระเบิดหัวเราะออกมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางถึงขั้นสุด

“…..” เย่สวน สีหน้าเปลี่ยนไป จะเป็นไปได้ไหมที่ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนใหญ่คนโตที่แอบแฝง ที่แม้แต่บ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาหลงซานก็มีปัญญาซื้อได้?

หลิวจิ้งหน้าชา เธอสั่นไปทั่วร่างอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะเชื่อลู่เสี้ยงหยางต่อไปได้หรือไม่

ให้ตาย! บ้าเกินไปแล้ว!

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่สนใจการเหยียดหยามดูถูกของทุกคนดั่งเดิม เขาจูงมือเย่สวน มุ่งไปยังบ้านพักตากอากาศที่อยู่กลางทะเลสาบ

เขาเดิน พลางแนะนำสถานที่จุดชมวิวต่างๆ ให้กับเย่สวน เสมือนกับสถานที่ของเขาเอง

ส่วนคนอื่นๆ ที่เดินตามหลังของลู่เสี้ยงหยาง ต่างก็ส่ายหน้าถอนหายใจ

ลูกเขยย้ายข้าวของตระกูลเย่เสียสติไปแล้ว เกาะผู้หญิงกินคงจะอึดอัดน่าดู จนได้เป็นโรคเพ้อฝันไปแล้ว

ถาวยู่และหม่าเหวินสบสายตากัน พร้อมกับหัวเราะไม่หยุด

ต่อจากนี้ คอยดูแล้วกันว่าพวกเขาจะจัดการไอ้กระจอกนี่ยังไง

หลายนาทีผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางจูงมือเย่สวน มาถึงหน้าบ้านพักตากอากาศหมายเลข888

ลู่เสี้ยงหยางยื่นนิ้วมือเมื่อสแกนปลดล็อก ทันในนั้นเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังลอดออกมา “ต้อนรับนายกลับบ้านค่ะ”

ติ๊ด!

เมื่อจบประโยค เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น ประตูบ้านพักถูกเปิดออก

อะไรนะ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้!

ให้ตาย หรือว่าบ้านพักตากอากาศที่ลู่เสี้ยงหยางซื้อ เป็นบ้านพักตากอากาศหมายเลข888บนยอดเขาหลงซานนี่จริงงั้นเหรอ

บ้านพักตากอากาศที่แพงที่สุดและหรูที่สุดในหลงซาน

เงียบกริบ คนข้างเงียบกริบ! จนสามารถได้ยินเสียงเข็มที่ตกหล่นได้!

พระเจ้า ยังมีเรื่องอะไรที่น่ากลัวไปกว่านี้อีกหรือไม่?