หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 373 บังเอิญผมก็ซื้อไว้หลังหนึ่ง

บทที่ 373 บังเอิญผมก็ซื้อไว้หลังหนึ่ง

เมื่อถูกห่อหุ้มไปด้วยเสียงหัวเราะรอบตัว หลิวจิ้งสีหน้าไม่สู้ดี เดิมทีอุปนิสัยที่ไม่ยอมแพ้อย่างเธอ น้องโต้แย้งกลับในทันที แต่เธอหยิบยกผลงานขึ้นมาหักล้างไม่ได้จริงๆ

ลูกเขยของเหอตงเหมย ให้บ้านหลังโตหลายร้อยล้านเป็นของขวัญแก่แม่ยาย ลู่เสี้ยงหยางย้ายเข้ามาอยู่ตระกูลเย่ แต่กลับไม่เคยให้ของขวัญอะไรกับเธอทั้งนั้น

แค่คิดก็เจ็บปวดหัวใจแล้ว

เย่สวนสีหน้าไม่สู้ดี เธอหน้าเสียอย่างชัดเจน คนพวกนี้แม้ว่าจะนั่งอยู่ด้วยกัน แต่กลับมีเพียงแค่การเปรียบเทียบ สนุกไหม!

เธอเกรงว่าประโยคเหล่านี้จะทำร้ายเกียรติและศักดิ์ศรีของลู่เสี้ยงหยาง จึงหันไปปลอบใจลู่เสี้ยงหยางเสียงแผ่ว

ลู่เสี้ยงหยางส่งรอยยิ้มตอบ ส่งสายตาให้เย่สวนไม่ต้องเป็นกังวล เพื่อแสดงว่าตนไม่เป็นอะไร

หลังจากนั้น ทุกคนแดกดันลู่เสี้ยงหยางต่อเนื่อง เมื่อเห็นว่าเขาไร้การตอบรับใดๆ จึงไม่สนใจเขาอีก

คุณป้าสวมแว่นเสนอขึ้นหลังจากนั้น “พี่ตงเหมย พวกเราไม่เคยอาศัยอยู่ในบ้านหลังโตมาก่อน วันนี้อุตส่าห์ได้มาขึ้นบ้านใหม่ของพี่ทั้งที พี่ต้องพาเราเดินชมให้ทั่วนะ เฮ้อ บ้านพักตากอากาศ ชีวิตนี้เราไม่มีปัญญาได้อยู่หรอก ก็ได้แต่เดินชมให้หายอยากเท่านั้น

เหล่าลุงป้าทั้งหลายก็เห็นด้วย กับประโยคที่ได้หลุดออก ทุกคนต่างเรียกร้องที่จะเดินชมบ้าน

เหอตงเหมยโบกมืออย่างใจกว้าง พร้อมกับเอ่ย “วางใจเถอะ เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมานาน ฉันต้องพาพวกแกเดินชมแน่นอน และแน่นอนว่าพวกแกจะถ่ายรูปลงไทม์ไลม์ ฉันก็ไม่ขัดข้อง”

ทุกคนต่างพยักหน้ารับ เตรียมโทรศัพท์ขึ้นมาไว้ตั้งนานแล้ว

หลังจากนั้น เหอตงเหมยพาเหล่าคุณลุงคุณป้าเดินชมรอบๆ บ้าน ทั้งในและนอก บนและล่าง

ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง ถึงได้สิ้นสุดลง

ทุกคนกลับมานั่งลงที่โซฟาดั่งเดิม เข้าสู่โหมดเยินยอเหอตงเหมยอีกครั้ง “ว้าว พี่ตงเหมย บ้านของพี่น่าอยู่จริงๆ เลย การตกแต่งก็ดีมากด้วย ทิวทัศน์ข้างนอกก็สวยมากอีกต่างหาก”

“พี่อยู่ที่นี่ คงได้มีชีวิตยืนยาวกว่าเราไปหลายปี”

“พี่ตงเหมย พี่นี่น่าอิจฉาจริงๆ ที่มีลูกเขยที่มีขนาดนี้ เฮ้อ ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องเมื่อเทียบกับลูกเขยของพี่แล้ว แม้แต่ถือรองเท้ายังไม่คู่ควรเลย”

“พี่ตงเหมย ลูกเขยพี่ประสบความสำเร็จมากจริงๆ ลูกชายของฉันคนนั้น ตอนนี้อายุ30กว่าแล้วยังไม่มีงานทำเลย ไม่อย่างนั้นอีกประเดี๋ยวพี่จะลองพูดกับลูกเขยพี่ดูดีไหม ว่าช่วยชี้ทางให้กับลูกชายของฉันสักหน่อย บุญคุณนี้ครอบครัวเราจะไม่มีวันลืมเลย”

“…..”

ในเวลาอันสั่น เสียงเยินยอเอาใจดังกึกก้อง ทำให้ผู้ที่ได้ยินต้องหัวชา

ไร้การเปรียบเทียบก็ไร้การทำร้าย หลิวจิ้งนั่งเจ็บปวดอยู่ที่มุมเงียบๆ

เพราะเหอตงเหมยมีลูกเขยที่ดี จึงได้รับการสรรเสริญจากทุกคน เมื่อเปรียบเทียบ กับตนเองแล้ว เธอกลายเป็นผู้ที่ถูกลืม

ไม่นานนัก ข้างนอกดังขึ้นด้วยเสียงรถคันหนึ่ง

ประตูรถถูกเปิดออก ชายหญิงคู่หนึ่งเดินลงมา

ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูท รองเท้าหนัง ในมือหอบเอกสารของบริษัท ราวกับผู้บริหารชั้นสูงที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

หญิงสาวมีรูปร่างสูง หน้าตาดี มีชุดประจำตำแหน่งที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ ทำให้เธอดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด

ทั้งคู่เป็นลูกสาวและลูกเขยของเหอตงเหมย

ถาวยู่

หม่าเหวิน

ไม่นาน ถาวยู่และหม่าเหวินเดินเข้ามาในตัวบ้าน ทั้งคู่กลายเป็นเป้าหมายใหม่ที่คุณลุงคุณป้าเยินยอสรรเสริญ

“ว้าว ถาวยู่สายตาหลักแหลมจริงๆ เลย ที่ได้สามีที่เพียบพร้อมขนาดนี้”

“นั่นสิ นี่คิดว่าลูกสาวของฉันจะสายตาหลักแหลมมากแล้ว ที่แต่งานกับเจ้าของกิจการเล็กๆ คนหนึ่ง รายได้หลายสิบล้านต่อปี เมื่อเมื่อเทียบกับสามีของถาวยู่แล้ว ช่างแตกต่างมากเหลือเกิน”

“ให้ตาย ถาวยู่ยังสาวอยู่แท้ๆ ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีขนาดนี้ อนาคตคงไปไกลแหงๆ”

“…..”

เมื่อได้ยินประโยค ไม่ว่าจะเป็นถาวยู่หรือ ถาวยู่รู้สึกภาคภูมิ

ถาวยู่เป็นคนชอบการสรรเสริญ เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน “อันที่จริงหม่าเหวินของเราไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรหรอก เขาเป็นเพียงระดับกลางในบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานเท่านั้น เงินเดือนปีละหลายสิบล้านเท่านั้น เขากำลังตัดสินใจ ว่าจะเปลี่ยนงานหลังปีใหม่ดีไหม หรือว่าจะออกมาเปิดกิจการของตนเองดี”

จบประโยคของเธอ คุณลุงคุณป้าต่างอ้าปากค้างไม่หุบ

งานที่ได้รับค่าตอบแทนหลายสิบล้านต่อปี ยังไม่พอใจ? คิดที่จะเปลี่ยนงาน เก่งเกินไปแล้ว

ระยะห่างระหว่างผู้ชายและผู้ชาย ช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน

หม่าเหวินเขาเป็นคนมีเป้าหมาย ไม่พอใจในงานที่ได้รับค่าตอบแทนหลายสิบล้านต่อปี

แต่ลู่เสี้ยงหยาง กลับขี้เกียจตัวเป็นขน นั่งกินนอนกิน ได้แต่อยู่บ้านซักผ้าทำอาหาร เป็นเพียงพ่อบ้านพ่อเรือน

ตอนนี้หม่าเหวินนั่งอยู่บนโซฟา ฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนเหล่านี้

“เอ๋ คุณน้าหลิวจิ้ง อยู่ด้วยเหรอครับ” น้ำเสียงที่ประหลาดใจของถาวยู่ดังขึ้นกะทันหัน

หลิวจิ้งเผยรอยยิ้มอย่างฝืนทน พร้อมกับพยักหน้าตอบ

“ฮ่าฮ่า” ถาวยู่นึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน จึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “คุณน้าหลิวจิ้งคะ อันที่จริงสามีของหนูนับถือในตัวท่านมากเลยนะคะ อายุปูนนี้แล้ว แต่ก็ยังกล้าสู้ ได้ข่าวว่าไม่นานมานี้ท่านเปิดบริษัทเป็นของตัวเองเหรอคะ แม้ว่าจะปิดตัวลงเพียงเปิดได้แค่ไม่กี่เดือน แต่ความกล้าแกร่งของท่านก็น่ายกย่องนะคะ”

อะไรนะ? หลิวจิ้งเปิดบริษัท?

ทุกคนต่างประหลาดใจ แถมยังเพิ่งเคยได้ยินอีกด้วย

ไม่ทำไมถึงได้เจ๊งภายในเวลาเพียงไม่กี่เดือนล่ะ? ฮ่าฮ่า น่าเหยียดหยามชะมัด

คุณป้าสวมแว่นยังสะใจไม่พอ เธอหันไปจับจ้องที่หลิวจิ้งทันที “พี่หลิวจิ้ง เราต่างก็อายุมากแล้ว ยังจะหาเรื่องใส่ตัวอยู่อีกทำไมกัน บอกตามตรง เราต่างก็รู้ดีแก่ใจ ว่าพวกเราไม่มีพรสวรรค์ในการเปิดบริษัท พี่ว่าจริงไหม?”

หลิวจิ้งโกรธจัด อยากจะตอกกลับ แต่ไม่ทันที่เธอได้ปริปาก คุณลุงที่อยู่อีกด้านโพล่งขึ้นเสียก่อน “อายุปูนนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ น่าอนาถชะมัด”

“นั่นสิ หากเรามีพรสวรรค์ในการเปิดกิจการเป็นของตัวเองแล้วละก็ เราเปิดไปแล้วตั้งแต่ยังสาว ตอนนี้คงได้รวยล้นฟ้าไปแล้ว ยังต้องมีสภาพที่น่าอนาถเหมือนอย่างทุกวันนี้ไหม”

ใครบางคนสมทบขึ้นอีกเสียง

หลิวจิ้งโกรธจนพูดไม่ออก เย่สวนทนฟังไม่ได้อีกต่อไป เธอลุกขึ้นยืน “คุณแม่ของดิฉันเปิดกิจการก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ แม้ว่าท้ายที่สุดเขาจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่อย่างน้อยเธอได้พยายามแล้ว พวกคุณไม่เคยลองลงมือทำมีสิทธิ์อะไรที่จะมาต่อว่าเธอ?”

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนต่างหน้าแดงก่ำ ไม่พูดอะไรอีก

ถาวยู่ไม่พอใจนัก เธอไม่ชอบเย่สวนมาแต่ไหนแต่ไร ในตอนนี้เธอมีเหตุผลที่จะแดกดันเธอมากเข้าไปอีก “เย่สวน เธอหาสามีที่ไร้ประโยชน์แล้วยังจะอวดดีอีก เธอเอาความกล้ามาจากไหน? แต่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา ฉันยินดีอย่างมากที่จะช่วยเธอ”

เธอเอ่ยพร้อมกับหันไปทางหม่าเหวิน ก่อนที่จะเอ่ยเสริมอย่างดูถูก “บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานของสามีฉัน คนที่ขายบ้านเรือนทั่วๆ ไป เงินเดือนก็ได้เป็นหลักแสน ดีกว่าสามีที่ไร้ประโยชน์ของเธอเป็นไหนๆ หากเธอสนใจ ฉันจะให้สามีของฉันช่วยแนะนำให้ หากเธอได้อยู่กับสามีที่มีเงินเดือนหลักแสน แม้ว่าจะไม่มีปัญหาซื้อบ้านพักตากอากาศ ไม่มีปัญญาซื้อรถสปอร์ต แต่ก็ไม่ถึงกับต้องลำบากเหมือนอย่างตอนนี้”

“…..” เย่สวนโกรธจนใบหน้าเขียวปั้ด

ส่วนคนที่เงียบมาโดยตลอดตั้งแต่เริ่ม อย่างลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมากะทันหัน “ใครบอกกันว่าผมไม่มีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศ ผมเพิ่งซื้อเอาไว้หลังหนึ่งพอดีเลย”