หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 372 ความแต่งต่างระหว่างลูกเขย

บทที่ 372 ความแต่งต่างระหว่างลูกเขย

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา กับประโยคของเย่สวน “วางใจเถอะ ผมไม่ถือสาพวกเขาหรอก ผมก็ไม่ใส่ใจกับคำพูดของพวกเขาด้วย”

บอกตามตรง เขาไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจเย่สวน แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ วิสัยทัศน์และฐานะของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปวดหัวกับมนุษย์ป้าคนหนึ่งเลยแม้แต่น้อย

“อืม” เย่สวนพยักหน้ารับ ประสานมือกับลู่เสี้ยงหยาง เดินตามหลังของหลิวจิ้ง เข้าสู่เขตบ้านพักของเหอตงเหมย

ไม่นานนัก ลู่เสี้ยงหยางสามคนเข้าสู่เขตบ้านพักตากอากาศหลงซานเลขแปดเป็นที่เรียบร้อย

ที่นี่เป็นเรือนใหม่ของเหอตงเหมย

เมื่อเข้ามาในห้องโถง ก็ได้พบกับคุณลุงคุณป้านั่งล้อมรอบ คุณป้าคนหนึ่งที่อยู่ในชุดกี่เพ้า ที่มีแต่คำสรรเสริญมากมายหลุดออกจากปาก

“ว้าว พี่ตงเหมย ลูกเขยพี่ดีจริงๆ เลย แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น ก็ซื้อบ้านพักตากอากาศหลงซานให้พี่ได้แล้ว หลังนี้คงร้อยกว่าล้านสินะคะพี่”

“ฮ่าฮ่า ร้อยกว่าล้าน? จะซื้อบ้านพักตากอากาศที่นี่ได้อย่างไร บ้านพักตากอากาศหลังนี้ของพี่ตงเหมย อย่างน้อยก็ต้อง300ล้านขึ้น”

“เฮ้อ หากลูกเขยจนตรอกของฉันคนนั้น ได้ครึ่งหนึ่งของลูกเขยพี่ตงเหมยละก็ ฉันก็นอนตายตาหลับแล้ว”

“พี่ตงเหมย ใบบรรดาเพื่อนเก่าคนที่น่าอิจฉาที่สุดก็คือพี่ นอกจากลูกสาวจะแต่งงานกับคนมีฐานะแล้ว แถมเขายังนึกถึงพี่อยู่ตลอดอีก”

“นั่นสิพี่ตงเหมย พี่มีชีวิตแบบที่เราทุกคนอิจฉา”

…..

คำเยินยอแต่ละประโยค เหอตงเหมยยิ้มแก้มปริ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก

ในเวลานี้เอง เธอเห็นครอบครัวของหลิวจิ้งเดินเข้ามา จึงรีบลุกขึ้นยืนกล่าวคำทักทายทันที

หลิวจิ้งเดินเข้ามา นั่งลงตรงข้างเหอตงเหมย ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนนั่งบนโซฟาอีกด้าน

คนที่อยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนร่วมห้องของหลิวจิ้งกว่าครึ่ง ในอดีตหลิวจิ้งเองก็เป็นคนปากจัด และชอบการเปรียบเทียบ เพราะงั้นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ชอบเธอก็มีอยู่ไม่น้อยเช่นเดียวกัน เมื่อได้เจอกัน ก็แค่เกิดการสนทนาโดยที่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้น

หนึ่งในนั้นคุณป้าแว่น เมื่อเห็นการปรากฏตัวของหลิวจิ้ง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที

หลายปีที่แล้วลูกชายของเธอชอบเย่สวน แต่หลิวจิ้งรังเกียจที่บ้านของเขาจน เธอออกคำสั่งเตือน ให้ดูลูกชายของตนดีๆ อย่าปล่อยให้เขาไปยุ่งวุ่นวายกับเย่สวน เรื่องนี้ ติดอยู่ในใจของคุณป้าแว่นมาโดยตลอด อันที่จริงเธอคิดว่าผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างเย่สวน ต้องใช้ชีวิตกับผู้ชายที่คู่ควรกับเธอ แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน ท้ายที่สุดเย่สวนกลับหาไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกิน

เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องตลกหลังน้ำชา ของกลุ่มก๊วน

“เหอะ คิดว่าใครซะอีก?” คุณป้าสวมแว่นเหยียดหยามในใจ คิดที่จะแดกดันหลิวจิ้งเสียหน่อย แต่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้น คงไม่ดีถ้าจะพูดออกมาโดยตรง จึงเอ่ยอย่างเป็นนัย เธอหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเอ่ยถามเหอตงเหมย “พี่ตงเหมย บ้านพักตากอากาศหลังนี้ที่ลูกเขยพี่ซื้อให้ ราคาเท่าไหร่กันแน่?” เหอตงเหมยกำลังหาโอกาสชื่นชมลูกเขยตนเอง เพราะงั้นเธอจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มทันที “ราคาเท่าไร่กันแน่ฉันเองก็ไม่รู้หรอก แต่ราคาคงไม่เบา ยังไงซะก็ต้องมี400ล้านขึ้นอยู่แล้ว”

ซู๊ด!

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้า คุณลุงคุณป้าพวกนี้ กำเนิดในครอบครัวเล็ก โดยปกติจำนวนเงินที่เคยเห็นมากที่สุดก็แค่หลักล้าน ผู้ที่มีความสามารถซื้อบ้านพักตากอากาศได้ มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

ในโลกพวกของเขา ยากที่จะเห็นภาพ การใช้เงิน400กว่าล้านเพื่อซื้อบ้านหลังหนึ่งเป็นความรู้สึกยังไง

คุณป้าสวมแว่นตกใจจนอ้าปากค้าง พร้อมเอ่ยด้วยความอิจฉา “หากฉันได้เข้ามาอยู่ในที่แบบนี้ ต่อให้ต้องแลกด้วยอายุขัยไปหลายปีก็ยอม”

เธอเอ่ยประโยค พร้อมกับหันไปทางกลิ้วจิ้ง ด้วยอาการกึ่งยิ้มไม่ยิ้ม “หลิวจิ้ง บ้านเธอเองเป็นวิลล่าใหญ่โต เธอว่า บ้านเธอน่าอยู่กว่า หรือบ้านของพี่ตงเหมยน่าอยู่กว่ากันล่ะ?”

หลิวจิ้งเอ่ยเสียงเรียบ “บ้านพักตากอากาศของพี่ตงเหมยเป็นเขตที่หรูที่สุดของปินเหอเชียวนะ ก็ต้องเป็นบ้านของพี่ตงเหมยที่น่าอยู่กว่าอยู่แล้ว”

เหล่าลุงป้าทั้งหลายต่างพยักหน้าเห็นด้วย กับความจริงที่เธอพูด แต่ที่น่าประหลาด หลิวจิ้งเองก็ไม่ยอมคนนี่นา ไม่นึกเลยว่าจะยอมรับความจริงได้ ว่าวิลล่าของเธอสู้ที่นี่ไม่ได้

ใบหน้าของเหอตงเหมยประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ที่สามารถทำให้คนที่หยิ่งทะนงอย่างหลิวจิ้งพูดแบบนั้นได้ เธอรู้สึกเบิกบานใจอย่างถึงที่สุด

หากแต่ เธอยังคงเอ่ยอย่างถ่อมตน “ก็แค่บ้านหลังหนึ่งเท่านั้น อยู่ที่ไหนก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ ยังไงซะสิ่งที่เราต้องการคือครอบครัว”

คุณป้าสวมแว่นส่ายหน้า “ไม่เหมือนกันหรอก แถมบ้านพักที่ใหญ่โตขนาดนี้ลูกเขยเธอเป็นคนซื้ออีก”

เธอเอ่ยพร้อมกับเหลือบไปทางลู่เสี้ยงหยางอยู่บ่อยครั้ง เป็นลูกเขยเหมือนกัน ทำไมถึงได้แตกต่างถึงเพียงนี้

ลูกเขยบ้านพี่ตงเหมย มีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศหลังโตให้กับแม่ยาย แต่ไอ้หมอนี่ กลับเกาะผู้หญิงกินไปวันๆ

หลิวจิ้ง้ข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ เธอใบหน้าบวมแดง

เย่สวนสีหน้าเหยเก ผิดธรรมชาติ เกรงว่าคนพวกนี้จะพุ่งเป้าไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

เป็นไปตามคาด เหอตงเหมยเป็นคนแรกที่จับตามองลู่เสี้ยงหยาง “เสี้ยงหยาง ช่วงนี้คุณทำงานที่ไหนล่ะ?”

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางตอบรับแต่อย่างใด คุณป้าอ้วนโตคนหนึ่งหัวเราะขัดประโยค “เสี้ยงหยางเขาโชคดี มีความจำเป็นที่จะต้องทำงานซะที่ไหน อยู่บ้านทำอาหหาร ปัดกวาดเช็ดถูสักหน่อยก็พอแล่ว”

ประโยคที่เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

ทุกคนต่างกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ หลิวจิ้งใจกว้างเสียจริง หากเป็นพวกเขาละก็ มีลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกินแบบนี้ เขาตะเพิดมันออกไปตั้งนานแล้ว

เหอตงเหมยส่ายหน้า “ผู้ชายอกสามศอกจะทำงานของผู้หญิงได้ยังไง? เสี้ยงหยาง ลูกเขยของฉันทำงานที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน แกสนใจไหม จะมาเป็นยามรักษาความปลอดภัยที่บริษัทหลงซานไหม? ฉันให้ลูกเขยของฉันจัดการให้ได้นะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ประโยคที่หลุดออก เสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นที่ห้องโถง

ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ ต่อให้ลูกเขยไม่ได้เรื่องอย่างไร ก็ไม่มีทางที่จะไปเป็นยามเฝ้าประตูแน่ หากว่าลู่เสี้ยงหยางไปเป็นยามรักษาความปลอดภัยที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานจริงๆ ละก็ วันหลังหลิวจิ้งคงขายขี้หน้าแย่

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมาไม่ได้พูดอะไร เขาขี้เกียจที่จะต่อปากต่อคำกับลุงๆ ป้าๆ เหล่านี้

แต่ในสายตาของลุงๆ ป้าๆ กลับกลายเป็นว่า ลู่เสี้ยงหยางช่างไร้ประโยชน์ ต่อให้ทุกคนเล็งเข้าไปที่เขา เขาเองก็ไม่กล้าหือลือแต่อย่างใด

เพราะงั้นทุกคนจึงได้ใจมากกว่าเดิม ทุกคนต่างก็เรียงคิวยื้อแย่งกันเหยียดหยามลู่เสี้ยงหยาง

“แกคงไม่รังเกียจที่เป็นรปภ.เงินเดือนน้อยหลอกใช่ไหม? ตามเกณฑ์เงินเดือนของปินเหอ เป็นรปภ. เดือนหนึ่งก็ได้10000กว่า ยังไงก็เยอะกว่าที่แกเป็นพ่อบ้านคอยทำกับข้าวที่บ้านแน่นอน”

“นั่นสิ แม่ยายแกเป็นเพื่อนกับเรา เราจะให้แกถูกรังแกได้ยังไง? อีกประเดี๋ยวหากลูกเขยของพี่ตงเหมยมาแล้ว เราจะช่วยพูดกับเขา ให้เขาให้แกเป็นหัวหน้ารปภ. ยังไงก็ได้ควบคุมคนอีกหลายคนเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกระลอก ทุกคนจับตามองลู่เสี้ยงหยาง เหมือนกับมองคนที่สติฟั่นเฟือน

เป็นผู้ชายอกสามศอกช่วยมีความเห็นบ้างจะได้ไหม? ทำได้แต่จุดแก๊สทำอาหารที่บ้าน สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องไร้ประโยชน์

ฮ่าฮ่า ลูกเขยที่ดีซื้อบ้านพักตากอากาศให้กับแม่ยายหลังโต ต่อให้แกไร้ประโยชน์มากแค่ไหน ยังไงซะบ้านเรือนธรรมดาสักหลังก็ต้องมีปัญญาบ้างใช่ไหม?