หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 370 ทำเลฮวงจุ้ยมังกรที่แท้จริง

บทที่ 370 ทำเลฮวงจุ้ยมังกรที่แท้จริง

ลู่เสี้ยงหยางได้ฟังคำพูดของจางถิง รู้ว่าเธอมีทางเลือกของตนเอง ก็ไม่ได้เรียกร้องจนเกินไป เพียงยิ้มเล็กน้อยตอบกลับ "ในอนาคตเธออยากมาทำงานที่อสังหาริมทรัพย์หลงซาน ฉันยินดีต้อนรับทุกเมื่อ"

"ตกลง ท่านประธาน" จางถิงพยักหน้า ในใจมีความสลับซับซ้อนไม่มากก็น้อย

หลังจากเข้าไปในบริษัทแล้ว สำรวจโดยรอบอย่างง่ายๆ ลู่เสี้ยงหยางภายใต้การนำของจ้าวฮวนฮวน ตรงไปที่บ้านพักหมายเลข888

จางถิงก็ไปชมพื้นที่ที่เธอต้องการด้วยตัวเอง

เขตบ้านพักตากอากาศหลงซาน ตั้งแต่ตีนเขาถึงยอดเขา ล้วนมีบ้านพักอยู่หนาแน่น

ครึ่งชั่วโมงถัดมา ลู่เสี้ยงหยางและจ้าวฮวนฮวนก็มาถึงยอดเขาหลงซาน เป็นบ้านพักหมายเลข888นั่นเองที่สร้างขึ้นบนยอดเขาหลงซาน แม้จะพูดว่าเป็นยอดเขาเล็ก แต่พื้นที่ราบเรียบกว้างขวางอย่างยิ่ง พูดอย่างน้อยๆ ก็ใหญ่เท่ากับหนึ่งสนามฟุตบอล

และทั้งยังอยู่ในยอดเขา มีทะเลสาบหนึ่งแห่ง น้ำในทะเลสาบนี้ผุดขึ้นมาจากพื้นดิน ตามคำบอกเล่าของคนท้องถิ่น เป็นตำนานที่มีสีสัน พูดกันว่ามีมังกรตัวจริงอยู่ใต้หลงซาน น้ำในทะเลสาบนี้ก็คือน้ำที่พ่นออกมาจากปากมังกรตัวจริง

เพราะตำนานเทพพวกนี้ ผู้คนต่างก็คิดว่าหลงซานเป็นทำเลฮวงจุ้ย ยอดเขาหลงซาน ยิ่งเป็นพื้นที่ศูนย์รวมฮวงจุ้ย

ด้วยเหตุนี้ บ้านพักหมายเลข888ที่อยู่บนยอดเขาหลงซานจึงสามารถขายถึงราคาสูงเสียดฟ้า สามร้อยล้าน

และในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่ในรถ ขับรถโดยจ้าวฮวนฮวน เธอก็แนะนำลู่เสี้ยงหยางในระหว่างทาง

ที่ริมทะเลสาบ จ้าวฮวนฮวนหยุดพักการอธิบายครู่หนึ่ง ให้ลู่เสี้ยงหยางชื่นชมฮวงจุ้ยบนยอดเขาและทะเลสาบสักเล็กน้อย

จากนั้นเริ่มขับรถต่อไป เลียบสะพานที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษบนทะเลสาบ มาถึงหน้าประตูของบ้านพักหมายเลข888

เพิ่งจะลงรถ ก็มองเห็นบ้านพักหมายเลข888ที่สร้างขึ้นอย่างค่อนข้างหรูหราอลังการ ราวกับพระราชวังขนาดเล็ก

ลู่เสี้ยงหยางมองบ้านพักแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็มองไปโดยรอบ

เพียงเห็นแค่บ้านพักหลังนี้ตั้งอยู่ตรงกลางของยอดเขาและทะเลสาบพอดี รอบด้านปลูกต้นไม้ประดับที่มีชื่อเสียงเอาไว้ ในต้นไม้ประดับ ยังประดับตกแต่งไว้ด้วยดอกไม้ห้าสีจำนวนหนึ่ง

ในขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางมีความรู้สึกเหมือนอยู่ในแดนเซียน ดูแล้วสามร้อยล้านซื้อบ้านพักหลังนี้ไม่ทำให้ผิดหวัง

จ้าวฮวนฮวนติดตามอยู่ด้านข้างของลู่เสี้ยงหยาง ยิ้มน้อยๆ ถามขึ้น "คุณพ่อ คุณรู้สึกว่าบ้านพักหลังนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ยังมีที่ไหนที่ต้องปรับแก้หรือไม่? "

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าตอบ "ตอนนี้ฉันยังพอใจอยู่ ไปเถอะ เข้าไปดูรูปแบบการตกแต่ง"

"ได้เลยคุณพ่อ" จ้าวฮวนฮวนรีบเปิดประตูใหญ่ของบ้านพัก นำทางลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไป

ด้านในยังเป็นสวนอีกแห่ง มีทางเดินที่ประณีตงดงาม ศาลาที่รูปแบบโดดเด่นไม่เหมือนใคร สวนดอกไม้ที่ออกแบบอย่างใส่ใจ อีกทั้งสระน้ำที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต…

สามารถพูดได้ว่าครบถ้วนสมบูรณ์

ลู่เสี้ยงหยางพอใจยิ่งขึ้น ดูแล้วบ้านพักหมายเลข888 ไม่ว่าจะทิวทัศน์ด้านนอกหรือด้านในล้วนยอดเยี่ยม

หลังผ่านสวนเข้าไป มาถึงด้านในบ้านพักแล้ว อันดับแรกเป็นห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางสว่างไสว การตกแต่งโดยรวมเป็นรูปแบบตะวันตก โดยมีสีหลักเป็นประเภทสีดำขาวเทา

เฟอร์นิเจอร์ครบถ้วนสมบูรณ์ แต่ก็เป็นโทนสีเย็นทั้งหมด

เช่นนี้ถ้าอยู่ในบ้านของคนธรรมดา รูปแบบเช่นนี้ เฟอร์นิเจอร์เช่นนี้ ที่ปรากฏออกมาก็คือความรู้สึกเรียบง่ายเยือกเย็น

แต่ด้านในบ้านพัก ปรากฏความรู้สึกอีกแบบออกมา สูงส่งสง่างามเรียบง่าย

ภายใต้การนำของจ้าวฮวนฮวน ลู่เสี้ยงหยางเดินชมห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องนอน ห้องน้ำและที่อื่นๆ ตามลำดับ

การตกแต่งทุกที่ทำให้เขาพอใจมาก ปากก็ชื่นชมออกมาว่าดีมากไม่หยุด

จ้าวฮวนฮวนดีใจที่ได้รับการชื่นชม เพราะว่าบริษัทค่อนข้างให้ความสำคัญกับบ้านพักหมายเลข888 ดังนั้นตั้งแต่เริ่มก่อสร้างวันแรกเป็นต้นมา จนถึงตกแต่งเสร็จสมบูรณ์ ก็ล้วนเป็นจ้าวฮวนฮวนเลขาประธานกรรมการคนนี้ที่เป็นผู้คุมงาน

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางพูดชมเชยบ้านพักหลังนี้ เช่นนั้นก็เป็นการพูดชมการทำงานของเธอว่าทำได้ไม่เลว

"ขอบคุณคำชมของคุณพ่อ ต่อไปฉันจะทุ่มเททำงานยิ่งขึ้นไปอีก" จ้าวฮวนฮวนเอ่ยกล่าวหน้าแดง

หลังจากชมบ้านพักเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้หยุดพักอีก กลับมาถึงที่บ้าน

ในห้องนั่งเล่นมีเพียงแค่เย่สวนคนเดียว หลิวจิ้งออกไปนานแล้ว

ในเวลานี้เย่สวนกำลังค้นหาแหล่งข้อมูลสำหรับการเช่าหรือขายบ้าน เตรียมที่จะย้ายออกไปในไม่กี่วันนี้

อย่างไรก็ตามผู้ซื้อบ้านก็ให้เวลาพวกเขาเตรียมตัวหนึ่งอาทิตย์

เพราะว่าความต้องการของเย่สวนค่อนข้างสูง ดังนั้นหามาสักพักใหญ่ ก็ยังหาบ้านที่เหมาะสมไม่ได้

ภายใต้ความจนปัญญา เธอทำได้เพียงยอมแพ้ชั่วคราว

ต่อมา ยังต้องไปเข้าเรียนที่สถาบันหลงเสินอีก

ก่อนหน้านี้บนขาของลู่เสี้ยงหยางได้รับแผลกระสุน ลาพักไว้ วันนี้เวลาหยุดพักหมดลงแล้ว ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ต้องไปเข้าเรียนที่สถาบันเช่นกัน

พอดีที่ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนไปที่สถาบันหลงเสินพร้อมกันพอดี

ลู่เสี้ยงหยางมาถึงชั้นเรียนที่ตนเองอยู่ เพิ่งจะนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง ก็มองเห็นเพื่อนร่วมชั้นหลายคน สายตาที่มองเขาค่อนข้างแปลกประหลาด

ลู่เสี้ยงหยางมีความสงสัยเล็กน้อย จึงถามกับจางสู้เพื่อนร่วมโต๊ะว่า "นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? "

จางสู้ถอนหายใจครั้งหนึ่ง พูดขึ้น "ก่อนหน้านี้นายลาพัก เป็นคุณเย่ช่วยลาพักให้ อาจารย์ที่ปรึกษาเดิมทีก็ไม่ยินยอม แต่ก็จัดการอะไรนายไม่ได้ แต่นี่นายกลับลาหยุดไปเอง"

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูดชั่วขณะ ตนเองได้รับแผลกระสุน อาจารย์ที่ปรึกษายังไม่ยินยอมให้ลาพัก หญิงแก่คนนี้ใจแข็งใช้ได้จริงๆ

กำลังคิดเช่นนี้ เสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น พอดีที่คาบเรียนนี้เป็นของจูหยู่เจินอาจารย์ที่ปรึกษา

ไม่นานจูหยู่เจินก็ถือสมุดเดินเข้ามา

ฟู่ว!

เพื่อนร่วมชั้นชายไม่น้อยสูดลมหายใจเย็น สายตาหยุดอยู่บนร่างของจูหยู่เจิน อย่างไรก็ย้ายไปไม่ได้

วันนี้จูหยู่เจินแต่งตัวทันสมัยมาก ด้านบนสวมเสื้อสูทตัวเล็กเข้ารูป ด้านล่างสวมกระโปรงสั้นสีเข้ากัน ทำให้มองเห็นสองขางดงามขาวราวหิมะโผล่พ้นออกมา บนเท้าที่งดงามประณีตก็สวมรองเท้าส้นสูงคริสทัล

นี่ทำให้ทุกพื้นที่ตารางนิ้วบนร่างเธอล้วนเต็มไปด้วยความยั่วยวน

ลู่เสี้ยงหยางเป็นธรรมดาที่จะมองเรียวขางามของจูหยู่เจินเพิ่มขึ้นสักหน่อย อาจารย์ที่ปรึกษาที่จริงแล้วมีความเป็นผู้หญิงมากทีเดียว เพียงแค่เจ้าอารมณ์ไปสักหน่อย

วินาทีต่อมา จูหยู่เจินมาถึงที่ข้างกายของลู่เสี้ยงหยาง ถามเขาอย่างเย็นชาว่า "ลู่เสี้ยงหยาง ฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้นายเข้าร่วมกิจกรรมท่องเที่ยวในฤดูใบไม้ผลิแล้วได้รับบาดเจ็บ นี่มันจริงไหม? "

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าตอบกลับ "แน่นอนว่าจริง อาจารย์ หรือว่าผมจะยังโกหกคุณได้หรือ? "

จูหยู่เจินพ่นลมหายใจเหอะออกจากจมูก สีหน้าที่แสดงออกค่อนข้างเมินเฉย กล่าวเสียงเรียบว่า "ฉันรู้ว่านายเข้าร่วมกิจกรรมท่องเที่ยวในฤดูใบไม้ผลินั่น พูดตามตรง นี่คือกิจกรรมของพวกทายาทเศรษฐี นายมันเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านคนหนึ่ง ตามไปร่วมคึกคักอะไร การเรียนในโรงเรียน นายคิดใช่ไหมว่าเรียนได้ดีมากแล้ว จึงมีเวลาไปสิ้นเปลือง"

บ้าชะมัด พูดถึงฉันเป็นเขยแต่งเข้าอีกแล้ว ฉันเป็นเขยแต่งเข้าแล้วอย่างไร? ไม่ดีหรือ?

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะขมขื่นเสียงหนึ่ง พูดขึ้น "อาจารย์ นั่นคือฉันไปคลายเครียดสุดสัปดาห์เล็กน้อย…"

จูหยู่เจินตัดบทเขา "วันหยุดสุดสัปดาห์สำหรับนายแล้ว เป็นสิ่งฟุ่มเฟือย เขยแต่งเข้าอย่างนาย ก็ควรจะใช้วันหยุดสุดสัปดาห์มาเติมเต็มช่องโหว่ของตนเอง พยายามทำการเรียนของตนเองให้ดี เช่นนี้ในภายหน้าถึงจะยืนหยัดอยู่ในสังคมได้ นี่คือโอกาสครั้งที่สองในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของนาย ทำไมนายถึงไม่ฉวยเอาไว้? หรือว่านายอยากจะเป็นเขยแต่งเข้าไปตลอดชีวิต ถูกคนดูถูกไปทั้งชาติ"

"……" ลู่เสี้ยงหยางหมดคำพูดถึงที่สุด บนใบหน้ามีความจำใจ ไม่อยากฟังการร่ายยาวของจูหยู่เจินจริงๆ

เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่พูดจา สีหน้าที่แสดงออกมาก็ไม่สบอารมณ์ จูหยู่เจินรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางในใจไม่สบาย ดึงหน้าลงมาทันที พูดขึ้น "ดูแล้วคนอย่างนาย คงเป็นก้อนหินในห้องน้ำจริงๆ ทั้งเหม็นทั้งแข็ง ไม่แปลกใจที่ในชั้นเรียน นายถึงเป็นฝ่ายถูกทุกคนดูถูกหัวเราะเยาะ เหอะ เป็นคนที่ไร้ยารักษาจริงๆ ต่อไปเกิดเองตายเอง ตามใจนายเถอะ"

พูดจบก็ไม่สนใจลู่เสี้ยงหยางอีก กลับไปยังแท่นบรรยายเพื่อเข้าชั้นเรียนต่อไป

ลู่เสี้ยงหยางจิตใจห่อเหี่ยวโดยลำพัง อาจารย์ที่ปรึกษาทำไมถึงตัดสินแน่ชัด ฉันไม่ได้ทำการเรียนให้ดีหรือ? จำเป็นต้องใช้เวลาสุดสัปดาห์มาค้นหาช่องโหว่แล้วเติมเต็ม?

และในเวลาเดียวกันนี้ นักเรียนไม่น้อยโดยรอบกำลังมองลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าที่แสดงออกล้วนเต็มไปด้วยความเยาะหยัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉินหยุนเฟย หัวเราะได้ลำพองใจยิ่ง ฮ่าๆ ไอ้โง่นี่ถูกอาจารย์สั่งสอนแล้วสินะ

หวังเจี้ยนยกนิ้วกลางใส่ลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าดูถูกได้มากเท่าไหนก็ดูถูกมากเท่านั้น