หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 364 คนจนและสุนัขไม่อาจเข้ามาได้

บทที่ 364 คนจนและสุนัขไม่อาจเข้ามาได้

เดิมทีเจียงรั่วหลินคิดจะทำการเอาใจหูคัยไท่ แต่ที่ไหนได้คิดไม่ถึงว่า หูคัยไท่พลันเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งตีทั้งด่าทอเธอ

นี่ทำให้เธอตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วจริงๆ วันนี้ประธานหูออกจากบ้านกินยาผิดหรือ?

เพียงแต่น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ ตอนนี้หูคัยไท่แทบจะหมดอาลัยตายอยาก

พูดให้ถูกก็คือ ออกมาจากในห้องน้ำชาย ตอนที่เพิ่งจะมองเห็นลู่เสี้ยงหยางนั้น เขาก็หวาดกลัวถึงขีดสุด

ไม่ง่ายเลย ที่เทพเจ้าผู้เหี้ยมโหดเพิ่งจะจากไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ในระยะเวลาที่สั้นขนาดนี้ ก็เจอเขาอีกแล้ว

ที่ยิ่งน่าแค้นใจก็คือ ดาราเล็กๆ คนของตนเอง ถึงกับล่วงเกินลู่เสี้ยงหยาง

ถ้าลู่เสี้ยงหยางเอาบัญชีนี้มาชำระใส่หัวของเขา เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?

น้ำปัสสาวะในโถปัสสาวะ เขาไม่คิดจะดื่มอีกเป็นครั้งที่สอง

คิดมาถึงตรงนี้ หูคัยไท่ก็สั่นไปทั้งตัว คว้าจับผมของเจียงรั่วหลิน พาเธอไปที่ด้านหน้าของลู่เสี้ยงหยาง แผดเสียงพูด "เธอมันนางร่านที่มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ เธอรู้ไหมว่าตัวเองล่วงเกินใคร? "

"ใคร? " เจียงรั่วหลินยังอยู่ในอาการตกตะลึง ยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้

อ๊า!

สาวแว่นก็ตะลึงแล้ว แต่ก่อน ทุกครั้งที่เจอกับหูคัยไท่ ล้วนเป็นเขาชี้นิ้วสั่งการคนอื่น แต่ตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับไอ้ยาจกลู่เสี้ยงหยางคนนี้ ถึงกับหวาดกลัวอย่างยิ่ง ก็เหมือนกับเด็กนักเรียนเจอกับครูประจำชั้น

เป็นเรื่องปกติ เครื่องหมายคำถามมากมายปรากฏขึ้นในใจ

หูคัยไท่มองท่าทางที่มองสถานการณ์ไม่ออกของเจียงรั่วหลิน ในใจก็รีบร้อน ยกมือขึ้นตบไปบนหน้าของเจียงรั่วหลิน คำรามอย่างโมโห "ท่านนี้คือประธานของเฟยหยางกรุ๊ป ประธานลู่ เธอล่วงเกินเขาเช่นนี้ สิบชีวิตยังไม่พอให้ชดใช้ ตอนนี้ยังไม่รีบขอโทษเขาอีก"

หา? ประธานของเฟยหยางกรุ๊ป!

ตามหลังที่ประโยคนี้พูดออกมา ก็มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นในสมองของเจียงรั่วหลิน นี่มันบ้าอะไรกัน จะเป็นไปได้ยังไง ประธานของเฟยหยางกรุ๊ป ดีเลวอย่างไรก็เป็นประธานที่มีฐานะทางสังคมหลายหมื่นล้าน จะเป็นคนจนลู่เสี้ยงหยางคนนี้ที่ทั้งตัวใส่แต่เสื้อผ้าข้างทางได้อย่างไร

แต่ว่าเจ้านายก็พูดเช่นนี้แล้ว เธอก็ไม่กล้าสงสัยอะไรอีก

ประหลาดใจก็คือ หูคัยไท่ในเวลาปกติ แต่ไหนแต่ไรไม่เห็นเฟยหยางกรุ๊ปอยู่ในสายตา พูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องทำให้เฟยหยางกรุ๊ปพังพินาศ แต่ตอนนี้เขาเห็นประธานของเฟยหยางกรุ๊ป ถึงกับแสดงออกนอบน้อมและหวาดกลัวขนาดนี้ นี่มันไม่ควรสิ

"หา? " สาวแว่นสงสัยว่าเธอฟังผิดไป มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างปากอ้าตาค้าง ไอ้โง่นี่ไม่ใช่บอดี้การ์ดตัวเล็กๆ ในเฟยหยางกรุ๊ปหรอกหรือ? ทำไมถึงกลายเป็นประธานอย่างกะทันหันไปเล่า?

สงสัยไปสงสัยมา

วินาทีต่อมา เจียงรั่วหลินคุกเข่าลงไปเสียงดัง พูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างตื่นตระหนกสุดขีด "ลู่ ประธานลู่ เมื่อครู่เป็นฉันที่มีตาหามีแววไม่กระทำหยาบคายกับคุณ หวังให้คุณใจกว้างมีเมตตา อย่าได้เอาคำพูดไร้สาระของฉันไปใส่ใจเลย"

ล้อเล่น เจ้านายของตัวเองยังหวาดกลัวลู่เสี้ยงหยางขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าตนเองเป็นแค่ดาราตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

"ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องจริงหรือ? " สาวแว่นเกือบจะถูกทำให้ตกใจจนโง่ไปแล้ว สองขาที่รู้สึกตัวอ่อนระทวยทันที แล้วคุกเข่าที่ด้านหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ร่างสั่นสะท้านถึงขีดสุด เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก "ประธานลู่ ฉันรู้ความผิดแล้ว เมื่อครู่เป็นฉันที่พูดจาเหลวไหล คุณอย่าได้เอาไปใส่ใจ ขอเพียงแค่คุณยอมให้อภัยฉัน คุณจะให้ฉันทำเรื่องอะไรล้วนได้ทั้งนั้น"

ลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่อีกด้าน ตลอดเวลาล้วนรักษารอยยิ้มไว้ ในเวลานี้ยิ่งไม่สนใจเจียงรั่วหลินและสาวแว่น มองไปที่หูคัยไท่ยิ้มกริ่มพูดขึ้น "ดูแล้วไม่ใช่แค่ประธานอย่างแกที่เป็นขยะ พนักงานในความดูแลของแกก็เป็นขยะเหมือนกัน แกคิดว่า เรื่องนี้ฉันควรคิดเล็กคิดน้อยกับแกไหม? "

ได้ยินคำพูดนี้ หูคัยไท่ก็ถูกทำให้ตกใจจนเหลือเพียงครึ่งชีวิต กลัวมากว่าลู่เสี้ยงหยางจะทารุณกรรมเขาอีก รีบยื่นมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เอ่ยว่า "ประธานลู่ เมื่อกี้คุณพูดได้ถูกต้อง ทุกคนของบริษัทเราล้วนเป็นขยะ เห็นแก่ขยะอย่างพวกเราที่ไม่รู้ความ คุณก็อย่าได้เอาพวกเราไปใส่ใจเลย ฉันรับรอง ณ ที่นี้ ต่อไปฉันพบเห็นประธานลู่ ไม่พูดมากความก็จะจากไปแน่นอน ไม่กล้าล่วงเกินคุณอีก"

อะไรนะ?

เห็นหูคัยไท่หวาดกลัวต่อลู่เสี้ยงหยางจนมีท่าทีเช่นนี้ เจียงรั่วหลินและสาวแว่นต่างก็รู้สึกว่า พวกเธอหายใจไม่ค่อยสะดวก สีหน้าที่แสดงออกมาหวาดกลัวและตกตะลึงถึงขีดสุด ราวกับเห็นผีในเวลากลางวัน

ลู่เสี้ยงหยางแท้จริงแล้วมีความสามารถอะไรกัน มีฝีมือมากขนาดนี้

ต้องรู้ว่า ในเวลาปกติ หูคัยไท่ก็ไม่มีคนกล้าหาเรื่องเขา ที่ทำให้เขากลัวได้ก็มีไม่กี่คน

ลู่เสี้ยงหยางก็คิดไม่ถึง ว่าหูคัยไท่จะตระหนักรู้ขนาดนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะปากยอมรับใจไม่ยอมรับ แต่ก็ขี้เกียจจะสั่งสอนเขาอีก ทิ้งคำพูดราบเรียบไว้ให้เขาประโยคหนึ่ง "เรื่องจำพวกนี้ในวันนี้ ต่อไปฉันไม่หวังว่าจะเกิดขึ้นอีก ไม่เช่นนั้น ความจนตรอกของแกในวันนี้ก็เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นหนึ่ง"

พูดจบหมุนกายจากไป

หูคัยไท่มองเงาหลังของลู่เสี้ยงหยาง พูดติดๆ กัน "ประธานลู่ น้องชายจดจำคำสั่งสอนของคุณไว้แล้ว ส่งคุณอย่างเคารพ คุณเดินระวัง "

มองเห็นฉากนี้ เจียงรั่วหลินและสาวแว่นที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นโง่ไปแล้ว นี่มันเป็นเรื่องที่ยากจะลืมเลือนที่สุดในชีวิตที่เหลืออยู่ของพวกเธอ

……

ไม่กี่นาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางกลับไปถึงที่นั่งของตนเอง ข้างกายมีสองสาวงามหลี่ซือซือและซูเยียนรันนั่งอยู่ตามลำดับ

ถึงแม้ว่าจะมีเวลาขั้นกลางที่เหมาะสม แต่ในขณะนี้ บนใบหน้าของสาวสวยทั้งสองยังคงแดงระเรื่อ ท่าทางเขินอายอย่างมาก

เดิมที ตอนแรกที่อยู่ในห้องน้ำชาย ฉากนั้นที่พวกเธอเห็นกำลังจะค่อยๆ ลืมไปแล้ว แต่หลังจากที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง ก็ผุดขึ้นมาอีกรอบ

เฮ้อ เขินอายแทบตายแล้ว คิดไม่ถึงว่าลู่เสี้ยงหยางจะร้ายขนาดนี้

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าใบหน้าแดงไปถึงหู ไม่สามารถบรรยายได้

ลู่เสี้ยงหยางกลับหนังหน้าหนา รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่เป็นอะไร ในระหว่างนั้น ดูการแสดงของดาราเล็กๆ ไม่กี่คนก็รู้สึกว่าน่าเบื่อมาก จึงกำชับหลี่ซือซือไปหลายประโยค ล่วงหน้าออกจากงานราตรีไปก่อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาถึงที่บ้าน เพิ่งจะเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก็มองเห็นเย่สวนนั่งอยู่บนโซฟา

ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปหา ถามขึ้น "ภรรยา การร่วมงานของคุณกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ป เจรจาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? "

พูดถึงเรื่องนี้ เย่สวนก็ดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยขึ้น "หัวหน้าซุนรับปากว่าจะร่วมงานต่อกับพวกเราตระกูลเย่กรุ๊ปแล้ว อีกทั้งส่วนแบ่งของการร่วมงานก็ไม่น้อย คือสองพันล้าน"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะว่าหยูเม่ยหยินกรุ๊ปก็เป็นของตนเอง ตนยังจะทำให้ภรรยาผิดหวังได้หรือ?

"ฮ่าๆ เช่นนั้นก็ต้องยินดีกับภรรยาแล้วจริงๆ " ลู่เสี้ยงหยางยิ้มกริ่มเอ่ยตอบ

เย่สวนยิ้มอย่างดีใจ แต่ว่าไม่นาน ในใจก็มีความเศร้าโศกเบาบางสายหนึ่ง

เรื่องของตระกูลเย่กรุ๊ปจัดการเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นต่อมา เรื่องที่เธอต้องเป็นกังวลก็คือเรื่องบ้าน

อย่างไรเสียบ้านที่ครอบครัวของเธออาศัยนั้น ถูกคุณแม่ของเธอขายทิ้งไปแล้ว พรุ่งนี้ต้องเริ่มเช่าบ้านอีกครั้ง

……

เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็มาถึงวันถัดมาแล้ว

เช้าตรู่ ลู่เสี้ยงหยางก็ออกจากบ้านไป เตรียมไปซื้อบ้านสักหลัง

เขาไม่อาจกลั้นใจมองเย่สวนต้องเช่าบ้านอยู่

สี่สิบนาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางเดินทางมาถึงอสังหาริมทรัพย์หลงซาน

นี่คือหลังจากที่ซุนเซียงเซียงคัดเลือกแล้ว ส่งข้อมูลให้กับลู่เสี้ยงหยาง

บ้านที่อสังหาริมทรัพย์หลงซานขาย ล้วนเป็นบ้านพักตากอากาศอันดับต้นๆ ของเมืองปินเหอ ซื้อเอาไว้ก็เป็นสองถึงสามสิบล้านต่อหลัง

พูดอย่างไม่เกินจริงสักนิด สามารถเข้าไปอาศัยในบ้านพักตากอากาศของอสังหาริมทรัพย์หลงซานได้ ก็ล้วนแต่เป็นผู้ที่ร่ำรวยอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งจะถึงประตูใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์หลงซาน ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนขวางเอาไว้แล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนมองที่เขา พูดเสียงเย็น "ขอโทษด้วย คนจนและสุนัขไม่อาจเข้ามาในอสังหาริมทรัพย์หลงซานของพวกเราได้"