หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 347 ฉันต้องการพบคุณ

บทที่ 347 ฉันต้องการพบคุณ

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยางท่านย่าก็โกรธมาก ในสายตาของเธอลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงเศษสวะผู้เข้ามาเกาะคนในตระกูลเย่กิน กล้าดียังไงมาเจรจาต่อรองเงื่อนไขกับเธอ?

แต่ตอนนี้เธอต้องขอความช่วยเหลือจากเย่สวน เธอไม่ควรเสียอารมณ์กับเศษสวะคนนี้เพื่อเห็นแก่เย่สวน

จึงถามอย่างเย็นชาทันที “คุณมีเงื่อนไขอะไร? พูดให้ฉันฟังหน่อย”

เย่สวนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเจรจากับตระกูลเย่เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะได้รับผลประโยชน์

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้สาเหตุที่เย่สวนออกมาจากตระกูลเย่กรุ๊ปก็คือเธอถูกคนในตระกูลเย่อย่างพวกคุณบีบบังคับ เธอไม่ได้รับความเป็นธรรม ตอนนี้ถ้าพวกคุณต้องการให้เธอกลับไป ผมจะเป็นคนแรกที่ปฏิเสธ ดังนั้นพวกคุณต้องแสดงความจริงใจและให้พวกคนในตระกูลเย่ขอโทษเธอ วิธีนี้เท่านั้นที่จะเห็นความจริงใจของพวกคุณและแสดงให้เห็นว่าพวกคุณให้ความสำคัญต่อเธอ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ท่านย่าก็นิ่งอึ้งไป

เย่หยุนเทา เย่เชี่ยน เย่ซวง และคนอื่นๆ มีสีหน้าไม่แยแส

เป็นไปไม่ได้ที่จะให้พวกเขามาขอโทษเย่สวน ในสายตาของพวกเขา พวกเขาสูงส่งกว่าเย่สวนมาก เย่สวนไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะได้รับคำขอโทษจากพวกเขา

“ฮ่าฮ่า” เย่หยุนเทาเป็นคนแรกที่หัวเราะขึ้นมาราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกที่ตลกที่สุด พลางมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมว่า “เด็กน้อย แกยังนอนไม่ตื่นอีกเหรอ กำลังฝันกลางวันอยู่ล่ะสิ แกลองถามเย่สวนได้ เธอกล้ายอมรับคำขอโทษของพวกเราไหม?”

“ใช่แล้ว ไม่ส่องกระจกดูเงาตัวเองเลย ที่คุณย่าขอให้เย่สวนมาทำงานในครอบครัว มันเป็นความใจกว้างของคุณย่า ไม่อยากเห็นพวกคุณอดตายข้างถนน”

“หึหึ เย่สวน ฉันขอแนะนำให้ครอบครัวของคุณอย่าเพิ่งดีใจจนหลงระเริง โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ถ้าพลาดไปแล้วพวกคุณจะถูกไล่ออกจากตระกูล”

ในขณะนั้นเอง สมาชิกระดับสูงหลายคนของตระกูลเย่ต่างพากันพูดขึ้น

เมื่อเห็นภาพนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็ยักไหล่พูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็ไม่มีอะไรจะคุยกันแล้ว คุณย่าสามารถพาคนพวกเหล่านี้กลับได้เลย”

พูดจบเขาก็ขยิบตาให้เย่สวน

เย่สวนเข้าใจความหมายของลู่เสี้ยงหยางทันที เธอลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า “คุณย่าคะ วันนี้ฉันง่วงแล้ว ต้องพักผ่อน ไม่ส่งนะคะ”

เห็นได้ชัดว่ากำลังไล่แขกที่ไม่พึงประสงค์

ท่านย่าตื่นตระหนก ตอนนี้ตระกูลเย่ทุกคนกำลังขอร้องเย่สวนจึงต้องเชื่อฟังเธอ

ท้ายที่สุดถ้าตระกูลเย่กรุ๊ปล้มละลายจริงๆ ครอบครัวใหญ่อย่างพวกเขาก็ไม่มีอะไรจะกิน

เมื่อเทียบกับสิ่งนี้การก้มหัวขอโทษเย่สวนก็ไม่เป็นอะไรนัก?

“เดี๋ยวก่อน เย่สวน ย่ายังพูดไม่จบ” ท่านย่ารีบพูด “วันนี้ย่าพาคนของตระกูลเย่มาที่นี่เพื่อขอโทษเธอ ที่ผ่านมาย่าได้ตัดสินใจผิดพลาด ทำให้เธอไม่ได้รับความเป็นธรรม ย่ามาที่นี่เพื่อขอโทษเธอ หวังว่าเธอจะไม่เก็บเอาไว้ในใจ ท้ายที่สุดเราก็คือครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนศัตรู”

เย่สวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าคนหยิ่งยโสอย่างท่านย่าจะขอโทษเธอ เธอรู้สึกดีขึ้นมากในทันที

ลู่เสี้ยงหยางแอบหัวเราะเยาะในใจ เขาแน่ใจว่าหญิงชราคนนี้ไม่กล้าเอาอนาคตของตระกูลเย่มาล้อเล่น ดังนั้นจึงเสนอข้อเรียกร้องแบบนี้ออกมา

จากนั้นท่านย่าก็มองไปที่เย่หยุนเทา เย่เชี่ยน และเย่ซวงพลางพูดว่า “มัวอึ้งอยู่ทำไม? รีบขอโทษเย่สวนซะสิ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอยุยงเสี้ยมสอน ฉันคงไม่หูตาฝ้าฟางขับไล่เย่สวนออกจากบริษัทหรอก”

แม้ว่าเย่หยุนเทา เย่เชี่ยน และเย่ซวงจะไม่พอใจมาก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของท่านย่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าท่านย่าได้ขอโทษก่อนใครแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ

พวกเขาก้มหัวลงแล้วพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ขอโทษ เย่สวน มันเป็นความผิดของพวกเราเอง ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย”

เย่สวนพยักหน้าและกำลังจะตอบตกลง แต่ในเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางได้พูดขึ้นว่า “ไม่จริงใจเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วยังพูดเสียงเบามากจนผมไม่ได้ยิน”

แม่ง! เจ้าโง่นี่ยังไง ทำไมถึงมีส่วนแบ่งไปทุกที่?

เย่หยุนเทา เย่เชี่ยน และเย่ซวงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องพยายามพูดกับเย่สวนอย่างไม่คำนึงถึงศักดิ์ศรี “เย่สวน พวกเราสำนึกผิดจริงๆ ได้โปรดยกโทษให้เรา อย่าเอาตัวเองมาทะเลาะกับคนระดับต่ำกว่าอย่างพวกเราเลย”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เย่สวนมองไปที่ท่านย่าแล้วพูดว่า “คุณย่า งั้นฉันจะไปทำงานที่บริษัทพรุ่งนี้ค่ะ”

ท่านย่าพยักหน้าแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “ได้ ย่าจะรอเธออยู่ที่บริษัทพรุ่งนี้”

เย่สวนพยักหน้าเบาๆ

“เอาล่ะ คุณย่า คุณได้พูดในสิ่งที่ควรพูดแล้ว คงไม่ขอให้คุณอยู่กินข้าวล่ะนะ” ลู่เสี้ยงหยางกล่าวพร้อมกับโบกมือ

“…” สีหน้าของท่านย่าขรึมลง รอให้ครอบครัวผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปได้ เธอจะต้องหาโอกาสสั่งสอนบทเรียนให้ลู่เสี้ยงหยางอย่างแน่นอน

ในส่วนของเย่หยุนเทา เย่เชี่ยน และเย่ซวง พวกเขากัดฟันกรอด ในใจคิดจะฆ่าลูกเขยลู่เสี้ยงหยางคนนี้ได้อย่างไร

แม่ง! มาเกาะตระกูลเย่กินยังหยิ่งยโสถึงเพียงนี้ ไม่เคยเจอคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อนเลย

ต่อมา สมาชิกทั้งหมดของตระกูลเย่ก็พากันแยกย้ายตามท่านย่าไป

ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่เย่สวนพลางถามว่า “พรุ่งนี้คุณคิดจะไปทำงานในตระกูลเย่กรุ๊ปจริงๆ เหรอ?”

เย่สวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ คุณย่าพูดถูก ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่สามารถยืนเฉยๆ ได้โดยไม่ช่วยอะไร ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันยังร้อนเงิน หวังว่าจะทำให้ตระกูลเย่กรุ๊ปพลิกฟื้นขึ้นมาใหม่ได้อีกครั้ง”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้คุณไม่ไปเข้าเรียนที่สถาบันหลงเสินเหรอ?”

เย่สวนดูเหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว เธอกล่าวว่า “ฉันวางแผนจะลาหยุดสักสองสามวัน รอให้ตระกูลเย่กรุ๊ปเข้าร่องเข้ารอยก่อนค่อยกลับไปเข้าเรียน”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอก เหตุผลที่ท่านย่าขอให้คุณไปทำงานในตระกูลเย่กรุ๊ปก็แค่ต้องการที่จะร่วมมือกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอีกครั้ง ถ้าคุณจัดการเรื่องให้เรียบร้อยล่วงหน้าก็ไม่จำเป็นต้องไปนั่งทำงานในบริษัท ปล่อยให้คนอื่นทำงานแทนให้สบายๆ”

เย่สวนพยักหน้า ขอเพียงตระกูลเย่กรุ๊ปสามารถกลับมาร่วมมือกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปได้อีกครั้ง ตระกูลเย่กรุ๊ปก็จะได้รับทรัพยากรอย่างมหาศาลและกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

น่าเสียดาย หยูเม่ยหยินกรุ๊ปยังคงตกลงที่จะร่วมมือกับตระกูลเย่กรุ๊ปอยู่อีกหรือไม่?

เมื่อเห็นความคิดของเย่สวน ลู่เสี้ยงหยางก็บอกว่า “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราต้องลองดู บางทีผลลัพธ์อาจจะอยู่เหนือความคาดคิดก็ได้”

เย่สวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “โอเค ฉันจะลองดู”

พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาซุนเซียงเซียง อยากชวนเธอออกไปดื่มชาและพูดคุย

ซุนเซียงเซียงเห็นลู่เสี้ยงหยางจึงตอบรับคำเชิญของเย่สวนโดยไม่ลังเล

ในขณะเดียวกันลู่เสี้ยงหยางยังส่งข้อความถึงซุนเซียงเซียง ขอให้เธอให้ความร่วมมือจำนวนหนึ่งร้อยล้านหุ้นแก่ตระกูลเย่กรุ๊ป

ตอนบ่ายเย่สวนออกจากบ้านไปพบซุนเซียงเซียง

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีอะไรทำและกำลังจะออกไปเดินเล่น แต่พอก้าวขาออกไปก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นพอดี เขาหยิบมันออกมาดู มันเป็นโทรศัพท์ที่ทำให้เขาประหลาดใจ

เป็นสายจากกงหยู่หนิงดาวประจำชั้นเรียน

พอลู่เสี้ยงหยางรับโทรศัพท์ ประโยคแรกที่เขาได้ยินคือ “ลู่เสี้ยงหยาง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันอยากพบคุณ”