หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 333 พี่ชายที่แสนดี ช่วยเขาเถอะนะ

บทที่ 333 พี่ชายที่แสนดี ช่วยเขาเถอะนะ

หากแต่ ความคิดนี้มลายหายไปจากใจทุกคนอย่างรวดเร็ว

ให้ตาย เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะมีความรู้ทางด้านฮวงจุ้ยได้อย่างไรกัน?

ส่วนประโยคของเขาก่อนหน้า ก็แค่ความบังเอิญเท่านั้น

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น หวังเสว่ก็ยังคงเอ่ยถามลู่เสี้ยงหยางด้วยความประหลาดใจ “อยู่ดีๆ จะเกิดฝนตกหนักขนาดนี้ได้ยังไง?”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ “ที่นี่อันตรายมาก ผมเคยบอกไปแล้ว เพราะงั้นอุบัติเหตุทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน”

หวังเสว่พยักหน้ารับ ด้วยความรู้สึกผิด หากเธอเชื่อลู่เสี้ยงหยางก่อนหน้านี้ ก็คงไม่เกิดเรื่องที่น่าลำบากแบบนี้ขึ้นหลอก

เย่สวนเผยสีหน้าตระหนก พร้อมกับดวงใจที่ปรากฏขึ้นในดวงตา สามีตนเองเก่งเกินไปแล้ว แม้แต่ศาสตร์ฮวงจุ้ยที่ล้ำลึก เขายังเข้าใจ

อืม?

กงหยู่หนิงจงยืนจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง เธอไม่เคยมีความรู้สึกประหลาดใจต่อผู้ชายคนไหนมาก่อน

แค่ความสามารถทางด้านยาฝึกของลู่เสี้ยงหยาง ก็ทำให้เธอนับถือในตัวเขาแล้ว แต่ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกลับยกความรู้ทางด้านศาสตร์ฮวงจุ้ยขึ้นมา แถมยังมีหลักฐานพิสูจน์ได้ ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

ซุนยีเฉินหน้าเขียวปั้ด เมื่อสักครู่เขาเห็นเต็มสองตา ว่าคู่หมั้นของเขาชื่นชมลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสายตาหลงใหล

เวลานี้ เขาเกิดความหึงอย่างรุนแรง

“ไอ้บ้าเอ๊ย ลู่เสี้ยงหยาง เพราะมึงปากเสียแท้ๆ ถึงได้ทำให้เราติดอยู่บนเกาะนี้ ถูกฝนสาดจนเปียกเป็นไก่ต้ม” ซุนยีเฉินตะโกนลั่นอย่างโมโห จนแทบกระโจนเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจสวะอย่างซุนยีเฉิน พลางหันไปเอ่ยกับเย่สวน กงหยู่หนิง และหวังเสว่ “ตามวิจารณญาณของผม ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เกาะนี้ก็จะถูกจม เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”

เขาเอ่ย พลางลากเย่สวน ขึ้นไปยังแพของตนได้จัดเตรียมเอาไว้ก่อนหน้า

ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ ว่าเกาะนี้จะมีอันตรายอะไรกันแน่ เพราะงั้นถึงได้สร้างแพขึ้น เพื่อที่จะได้หนีเอาตัวรอดสะดวก

ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้การจริงๆ

ฮ่าฮ่าฮ่า ส่วนพวกสวะทั้งหลาย ก็ปล่อยให้อิจฉาไป

หวังเสว่และกงหยู่หนิงรู้สึกปลาบปลื้ม ดีที่ลู่เสี้ยงหยางมีการวางแผนล่วงหน้า ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงถูกจมตายที่เกาะนี้ซะแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางออกแรงดันแพลงสู่ผิวน้ำ พร้อมกับไม้พายในมือ เตรียมตัวไปจากเกาะ

ในเวลานี้เอง ทุกคนต่างตะโกนเรียกลู่เสี้ยงหยาง “สหายลู่ สหายลู่ นายจะทิ้งให้เราตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้นะ นายไปส่งคุณผู้หญิงทั้งสามไปในที่ปลอดภัยแล้ว ต้องกลับมาช่วยเรานะ”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา “กลับมารับพวกแก เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ สมองกูไม่ได้มีปัญหา เหอะ สวะอย่างพวกแก เมื่อกี้ที่เหยียดหยามฉันยังเก่งกันอยู่เลยนี่? ทำไมตอนนี้ถึงได้หงอยซะแล้วล่ะ?”

ประโยคที่หลุดออก ทุกคนหน้าแดงไปตามๆ กัน ต่างก้มหน้าด้วยความอับอาย

ก่อนหน้านี้ ลู่เสี้ยงหยางเคยบอกเอาไว้แล้ว ว่าเกาะนี้มีความแปลกประหลาด ชักชวนให้พวกเขาออกไปจากเกาะโดยเร็ว แต่พวกเขาไม่มีใครฟัง แถมยังแดกดันลู่เสี้ยงหยางต่างๆ นานา

หวังเสว่ที่เป็นทีมหัวหน้าอาชญากรรม เธอเป็นคนมีจิตสำนึกในธรรมเสมอ จึงหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “คนตั้งมากมาย นายจะไม่ช่วยไม่ได้ อีกเดี๋ยวเมื่อไปส่งเราทั้งสามแล้ว นายค่อยกลับมารับพวกเขาแล้วกัน”

เมื่อเห็นหวังเสว่ขอร้องความช่วยเหลือให้กับพวกเขา หลายคนต่างหันไปขอโทษลู่เสี้ยงหยางตามๆ กัน

ให้ตาย ในเวลาแบบนี้ รักษาชีวิตให้รอดสำคัญที่สุด ห้ามทำให้เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางโกรธเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้น หากเขาไม่ช่วยเราจริงๆ พวกเขาคงต้องตายอยู่ที่นี่แน่

เย่สวนมีจิตใจที่ดี ไม่สามารถทนเห็นทุกคนตายไปต่อหน้าเช่นเดียวกัน เพราะงั้นจึงเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “หากคุณยังพอมีพละกำลังหลงเหลืออยู่ คุณกลับมาช่วยพวกเขาด้วย”

ช่วยก็ส่วนช่วย จะพลีชีพลู่เสี้ยงหยางไม่ได้อยู่แล้ว

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าบูดบึ้ง เขาไม่ได้มีความแค้นบาดหมางอะไรกับคนพวกนี้ จะให้ช่วยพวกเขานั้นไม่มีปัญหา แต่เมื่อเห็นซุนยีเฉินขึ้นมาก็โมโห

เขาหัวเราะอย่างเย็นชา ลู่เสี้ยงหยางหันไปทางซุนยีเฉิน “ผมจะช่วยคนบนเกาะทุกคนก็ได้ นอกจากแก”

จบประโยค ซุนยีเฉินภูเขาไฟปะทุ พร้อมด่ากราด “ให้ตาย ลู่เสี้ยงหยาง มันจะมากเกินไปแล้ว เมื่อกี้กูขอโทษมึงแล้ว มึงจะเอาอะไรอีก หรือคิดว่าตัวเองเก่งมากใช่ไหม? ไอ้คนวอนโดนด่า”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา ก่อนเอ่ยเสริม “ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ก็ช่วยซุนยีเฉินแค่คนเดียว ไม่ก็ช่วยทุกคนนอกจากซุนยีเฉิน ตกลงกันเอาเอง ว่าจะเอายังไงกันแน่?”

บ้าเอ๊ย

เมื่อได้ยินประโยค ซุนยีเฉินสีหน้าบูดบึ้ง ลู่เสี้ยงหยางวางเขาไว้ที่ฝั่งตรงข้ามของทุกคน

ในนาทีชีวิตแบบนี้ ทุกคนต่างก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้น ทุกคนต้องพลีชีพเขาแน่ เพื่อให้ทุกคนได้รอดพ้น

และแน่นอน โดยส่วนใหญ่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียว “ซุนยีเฉินตายไปคนเดียว ชีวิตเราที่เหลือตั้งมากมาย มีคุณค่ากว่าชีวิตเขาแค่คนเดียว คุณลู่ คุณช่วยเราที่เหลือเถอะนะ”

“ใช่แล้ว คุณลู่ เราตกลงกันเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นการตัดสินใจของพวกเรา คุณไม่ต้องช่วยซุนยีเฉินหรอก”

“ใช่แล้วคุณลู่ ยังไงซะคุณก็ไม่ชอบซุนยีเฉินอยู่แล้ว ปล่อยให้เขาเอาตัวรอดเองในเกาะแห่งนี้เถอะ”

“ฮ่าฮ่า คุณลู่ เราต่างมองว่าคุณต่างหากที่เหมาะสมกับคุณหวังเสว่ ตัวถ่วงอย่างซุนยีเฉินไม่ต้องไปช่วยมันหรอก”

ในเวลาอันสั้น หัวหอกทั้งหมดต่างพุ่งไปที่ซุนยีเฉินเพียงคนเดียว

ซุนยีเฉินทั้งโกรธและโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เขาแค่คนเดียวคงต่อต้านทุกคนไม่ไหว

หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ทุกคนในที่นี้คงได้เอาเขาตายก่อนแน่

แม่งเอ๊ย เพราะไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยางคนเดียวแท้ๆ ที่ตั้งใจหาเรื่องเขา

ซุนยีเฉินโกรธจนสีหน้าม่วงคล้ำ ก่อนที่จะหันไปเอ่ยกับหวังเสว่อย่างน่าสงสัย “เสว่เอ๋อ คุณต้องช่วยผมนะ ผมเป็นคู่หมั้นของคุณ…..”

“นายหุบปากไปเลย” ไม่ทันที่ได้เอ่ยจบประโยค เขาก็ถูกหวังเสว่ตวาดลั่น

หวังเสว่เอ่ยอย่างหนักแน่นกับลู่เสี้ยงหยาง “ช่วยหนึ่งชีวิตเหนือว่าอะไรทั้งนั้น นายช่วยซุนยีเฉินด้วยอีกคนเถอะนะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ด้วยทีท่ามุ่งมั่นไม่เปลี่ยน

“…..แม่ง! ไอ้สวะ”

ซุนยีเฉินโมโหจนแทบคลั่ง

“ฮ่าฮ่า” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนที่จะหันความสนใจ จับจ้องไปทางหวังเสว่ “แต่จะให้เห็นแก่เธอ ช่วยสุนัขข้างทางตัวหนึ่ง ผมก็ย่อมได้อยู่แล้ว แต่เธอต้องเรียกฉันว่าพี่ชาย”

“…..” ซุนยีเฉิน แทบกระอักเลือด ลู่เสี้ยงหยางกล้าด่าว่าเขาเป็นหมา แถมยังกล้าเอาเปรียบคู่หมั้นของเขาอีก รนหาที่ตายเห็นๆ

คนที่อารมณ์ร้อนอย่างเขา เขาอยากจะสู้กับลู่เสี้ยงหยางให้รู้แล้วรู้รอด แต่เมื่อไตร่ตรองอีกที ตอนนี้ชีวิตของตนอยู่ในกำมือของเขา สู้กับเขาเป็นความคิดที่ไร้สมองมากที่สุด

ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ มีแต่จะต้องทำเป็นไม่ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่

หวังเสว่อับอายอย่างมาก แต่เพื่อช่วยซุนยีเฉินที่ไร้สมอง มีแต่จะต้องทนใบหน้าที่แดงก่ำ เอ่ยเสียงแผ่วออกไป “พะ…..พี่ชายที่แสนดี ช่วยซุนยีเฉินเถอะนะ ช่วยเขาทีเถอะ”

“…..” กงหยู่หนิง

“…..” เย่สวน

“…..” คนอื่นๆ

“ให้ตาย” ซุนยีเฉินอุทานเสียงดัง ก่อนหย่อนก้นนั่งลงกับพื้น ด้วยความรู้สึกวิงเวียน เสมือนกับมีพุ่มหญ้ามากมายงอกขึ้นบนหัวของเขา