หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 332 เข้าใจฮวงจุ้ยจริงๆ หรือ?

บทที่ 332 เข้าใจฮวงจุ้ยจริงๆ หรือ?

เมื่อเห็นสีหน้าอึดอัดของเย่สวน ลู่เสี้ยงหยางรู้ได้ทันที ว่าเย่สวนไม่เชื่อคำพูดของตนเลยแม้แต่น้อย

แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ในยุคสมัยนี้ ยังมีใครอีกบ้างที่มีความเชื่อในเรื่องแบบนี้อยู่อีก คนมากมายต่างไม่เชื่อในเรื่องฮวงจุ้ย การทำนาย และตัวเลขแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรอีก ชายหนุ่มเพียงเผยรอยยิ้ม ก่อนที่จะมองหาท่อนไม้ที่ใช้ต่อเป็นแพได้โดยรอบ หลังจากที่หาท่อนไม้มาเยอะพอสมควรแล้ว ลู่เสี้ยงหยางจึงถอดเสื้อคลุมของตนออก ฉีกเสื้อคลุมของตัวเองออกเป็นเส้น มัดต่อกัน เป็นเชือกยาวอย่างรวดเร็ว

ลู่เสี้ยงหยางใช้เชือกเหล่านั้นมัดเข้ารวมกัน ผ่านไปสักพัก แพที่ทำจากท่อนไม้ก็สำเร็จลุล่วงไปได้

ทุกคนต่างหัวเราะเยาะ กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

ไอ้เขยแต่งเข้านี่มันพิเศษชะมัด น้ำเข้าหัวหรือยังไง ดึกดื่นป่านนี้ไม่ตั้งแคมป์ แต่กลับต่อแพ คิดที่จะพักผ่อนบนท่อนไม้หรือยังไง?

หวังเย่ไม่เข้าใจ เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความสงสัย “คุณจะทำอะไรกันแน่?”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย “เกาะนี่มีปัญหาอย่างแน่นอน หากเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น แพนี่ของผม จะนำพาให้ทุกคนออกจากเกาะนี่ได้อย่างเร็วที่สุด”

“…..” หวังเสว่ เธอนิ่งไปสิบนาที ลู่เสี้ยงหยางดื้อรั้นเกินไปหน่อยแล้ว

ทุกคนต่างมองว่าที่เกาะนี้ปลอดภัยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จะมีความผิดปกติไปได้อย่างไร เขามักจะขัดแย้งกับทุกคนเสมอ มันสนุกมากนักหรือไง?

เย่สวนอับอายจนพูดไม่ออก

ในเวลานี้เอง ทุกคนต่างก็สร้างแคมป์ด้วยท่อนไม้และใบไม้ที่หามาได้ จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ทุกคนต่างก็เข้าไปในแคมป์เพื่อพักผ่อน

แคมป์ที่เย่สวนอยู่นั้น เป็นแคมป์ที่หวังเสว่ และกงหยู่หนิงช่วยกันสร้างขึ้น

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางที่อยู่คนเดียว นั่งอยู่บนท่อนไม้อย่างโดดเดี่ยว เย่สวนอดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้ เธอเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “นายจะเข้ามานั่งกับพวกเราไหม”

อะไรนะ?

คนอื่นๆ ที่อยู่ในแคมป์เมื่อได้ยินประโยคเข้า ทุกคนในแคมป์ต่างหันไปทางลู่เสี้ยงหยางเป็นสายตาเดียว ด้วยความอิจฉา

ไอ้หมอนี่โชคดีเป็นบ้า ไม่ได้ช่วยสร้างแคมป์ แต่กลับเกาะความสำเร็จของคนอื่น แถมยังอยู่ในแคมป์เดียวกัน กับหญิงงามทั้งสามอีกต่างหาก

บ้าเอ๊ย แค่คิดก็จะกระอักเลือดจนตายอยู่แล้ว

แต่ไม่ทันที่ลู่เสี้ยงหยางจะได้เอ่ยตอบ ก็ถูกกงหยู่หนิงขัดขึ้นเสียก่อน “ได้ยังไง? แคมป์เราเล็กขนาดนี้ หากลู่เสี้ยงหยางเบียดเข้ามาอีกคนล่ะก็ คืนนี้เราจะนอนกันยังไง?”

แน่นอน ว่าเธอไม่ได้กลัวเบียดเสียดแต่อย่างใด แต่เพราะลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชาย แต่จะเข้ามาเบียดเสียดกับพวกเธอสามคนที่เป็นผู้หญิง มันเรื่องอะไรกันล่ะ

แต่นึก ใบหน้าของกงหยู่หนิงก็ร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว

แต่เล็กจนโต เธอไม่เคยแม้แต่จับมือเพศตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่หลับนอนในแคมป์เล็กๆ อันเบียดเสียดนี่เลย

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ เหตุใดกงหยู่หนิงถึงได้ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาเสียได้?

ภรรยาตนก็อยู่ในแคมป์นั่นด้วย กลัวว่าตนจะกลืนกินหล่อนหรือยังไง?

หวังเสว่เข้าใจในความหมายของกงหยู่หนิง ส่วนเธอเป็นคนตรงไปตรงมา จึงสะบัดมือพร้อมเอ่ย “เราไม่ถอดเสื้อผ้านอน ลู่เสี้ยงหยางก็นอนหน้าแคมป์แล้วกัน ไม่เป็นไรหลอก ฮ่าฮ่า แถมยังกันลมให้เราได้พอดีอีกด้วย”

เมื่อเห็นว่าหวังเสว่และเย่สวนอนุญาต กงหยู่หนิงเองก็ไม่อาจดื้อรั้นต่อไป เธอไม่ได้พยักหน้าตกลงอย่างบูดบึ้ง

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา ก่อนที่จะมุดเข้าไปในแคมป์อย่างหน้าด้าน

ให้ตาย

หลายคนต่างโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องดีๆ ถูกไอ้เขยแต่งเข้านั่นแย่งไปเสียหมด

ภายในแคมป์ ลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตาจ้องมองหญิงงามทั้งสามที่อยู่ในระยะประชิด ด้วยความดีอกดีใจ

กงหยู่หนิงเปรียบเสมือนหญิงสามที่งดงามราวภูเขาหิมะ ความเย็นชาในตัวเธอกีดกันผู้คนให้ออกห่างไปหลายพันไมล์

หวังเสว่มีรูปร่างที่งดงามระเบิด ส่วนโค้งและส่วนเว้าได้รูปกำลังดี ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความร้อนแรงที่อาจถึงแก่ชีวิต

ส่วนเย่สวนนั้นเป็นคนเซ็กซี่ บวกกับความสง่าบนตัวของเธอ และความสงบนิ่ง ดุจดั่งนางในวรรณคดีที่หลุดออกมาจากหมู่บ้านริมน้ำในเจียงหนานไม่ผิดเพี้ยน

ให้ตาย หญิงงามทั้งสามที่มีสไตล์ที่แตกต่างรวมตัวอยู่ด้วยกัน ช่างชวนให้ก่ออาชญากรรมเสียจริง

เย่สวนไม่รู้เรื่องกับความคิดของลู่เสี้ยงหยาง เธอจับจ้องไปทางเขาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “หวังเสว่และกงหยู่หนิงเป็นหญิงงามที่มีหน้ามีตา ทางที่ดีคืนดีนายทำตัวดีๆ จะดีกว่า อย่าขยับมากนัก ไม่เช่นนั้นจะทำให้พวกเธอตกใจเอาได้”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ “วางใจเถอะ คุณภรรยา ในใจผมมีเพียงแค่คุณเท่านั้น”

เย่สวนใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกเบ่งบางหัวใจขึ้นมา แต่กลับปากแข็งเอ่ยออกมาด้วยประโยค “ในใจคุณมีเพียงแค่ฉันหรือไม่ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”

ซุนยีเฉิน เซี่ยงหยู่โม่ ไป๋เหวินปางที่อยู่ในแคมป์ข้างๆ โมโหจนกัดฟันแน่น พวกเขาต่างคิดว่า พวกเขาทั้งสามนั้นหน้าตาหล่อเหลา ฉลาดปราดเปรื่อง ทีแรกคิดว่าพวกเขาจะเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลา และเนื้อหอมที่สุดในครั้งนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าไอ้เขยแต่งเข้าจะแย่งชิงความโดดเด่นไปเสียได้

ให้ตาย ไอ้เขยแต่งเข้าลู่เสี้ยงหยาง เห็นภายนอกไร้ประโยชน์ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่กลับเป็นที่สนใจของสาวๆ ไปซะได้

โดยเฉพาะซุนยีเฉิน ช่วงนี้เขาเบื่อหน่ายมาก คู่หมั้นของตน จะหลับนอนร่วมแคมป์กับไอ้หมอนั่นในคืนนี้เสียได้

บ้าเอ๊ย คู่หมั้นอย่างตนยังไม่เคยได้รับโอกาสนั้น

ท้องฟ้าค่อยๆ ดับสนิทลง

หลายคนต่างนอนหลับในแคมป์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หากแต่ลู่เสี้ยงหยางนั้นไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย ความไม่สบายใจของเขากลับชัดเจนมากขึ้นทุกที

หากไม่ใช่เพราะภรรยาตน และเพื่อนทั้งสองอย่างหวังเสว่ และกงหยู่หนิงยังอยู่บนเกาะนี้ละก็ เขาไปตั้งนานแล้ว ไม่สนใจความเป็นความตายของไอ้สวะพวกนี้เลยสักนิด

ตูม!

ทันใดนั้นในเวลานี้เอง เสียงฟ้าร้องดังขึ้น

ด้วยเสียงที่ดังสนั่น เสมือนกับฟ้าผ่าในท้องฟ้าโปร่ง ทำให้ทุกคนตระหนกตื่นจากห้วงแห่งความฝัน

หลายคนต่างวิ่งออกมานอกแคมป์ เมื่อสังเกตดูท้องฟ้า

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!

ท้องห้าที่มืดมนเมื่อสักครู่ เกิดแสงไฟกะพริบจากสายฟ้าแลบ

สายฟ้าแลบมากมาย ตกลงสู่บนเกาะที่เขาอาศัยอยู่

ปัง

ท่อนไม้มากมายถูกผ่าออกเป็นซีก สายลมพัดแรงบนเกาะ แคมป์หลายที่ที่ไม่ทนทาน ถูกพัดปลิวว่อน

ดุจดั่งลมปีศาจ

ไม่เพียงเท่านั้น สายฟ้าป่าลงมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง ก่อนที่ฝนจะตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างแรง

ในเวลาอันสั่น บนเกาะแห่งนี้ ไม่นานมานี้ยังสงบนิ่งอยู่เลย แต่ไม่นาน เสมือนกับวันโลกแตก ทั้งลม ทั้งฟ้าผ่า แล้วไหนจะฝนตกอีก

ผู้หญิงหลายคนที่ไร้ความกล้าหาญ ต่างวิ่งไปหลบอยู่ที่ด้านหลังของผู้ชาย

“ทุกคนดูกระแสน้ำขึ้นแล้ว” ในเวลานี้เอง คนที่สายตาหลักแหลม สังเกตเห็นน้ำในทะเลสาบกำลังสูงขึ้น เสมือนกับจะจมเกาะทั้งเกาะ

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแน่น ก่อนหน้านี้เขาเพียงดูออก ว่าเกาะนี้เป็นสถานที่อันตรายเท่านั้น แต่กลับไม่รู้ว่าจะเป็นอันตรายในด้านไหนกันแน่

เป็นแบบนี้นี่เอง

อีกประเดี๋ยว หากคลื่นน้ำจมเกาะแห่งนี้ พวกเขาก็จะตายกันหมด

ต่อให้คนพวกนี้ว่ายน้ำเก่งขนาดไหน ก็ไม่สามารถต้านทานต่อกระแสน้ำที่มีคลื่นรุนแรงนี้ได้ ไม่มีทางว่ายไปถึงอีกฝั่งอย่างแน่นอน

เมื่อซุนยีเฉินพบกับเหตุอันตรายเข้า เขามักจะคิดหนีเอาตัวรอดทุกครั้ง ในเวลานี้เขาเอ่ยด้วยความลนลาน “เราออกจากเกาะนี้เถอะ ไม่อย่างนั้น อีกเดี๋ยวต่อให้เราจะไปจากที่นี่ก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

เซี่ยงหยู่โม่ฝืนยิ้มอย่างขมขื่น “เราออกจากเกาะตอนนี้ไม่ทันแล้ว คลื่นรุนแรงขนาดนี้ ใครที่กล้าว่ายข้ามไป มีแต่จะไปตายเท่านั้น”

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนหน้าเสียขึ้นมา ทันใดนั้น พวกเขานึกถึงคำพูดของลู่เสี้ยงหยางก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ เกาะนี้เป็นสถานที่อันตราย

ทุกคนหันไปทางลู่เสี้ยงหยางทันที หรือว่าเขาเข้าใจฮวงจุ้ยจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?