หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 328 กู้ชิวส่วยถูกพิษ

บทที่ 328 กู้ชิวส่วยถูกพิษ

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูด บนหน้าของหวังเสว่ก็มีเส้นสีดำตวัดขีดพาดผ่านจำนวนมาก ลู่เสี้ยงหยางทำเป็นด่าตนเองแต่จริงๆแล้วด่ากระทบอีกคน ถึงแม้จะพูดว่าตนเอง แต่ถ้าหากเป็นคนที่มีตาย่อมรู้ว่าเขาพูดถึงซุนยีเฉินชายสับปลับคนนั้น

ซุนยีเฉินคนสารเลวผู้นี้เพื่อจะได้ตนเองมาไว้ในมือถึงกับใช้งูปลอมมาแสดงละครตบตา

ในอนาคตถ้าหากเธอแต่งงานกับผู้ชายอย่างซุนยีเฉิน น่ากลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องตลกในทีมอาชญากรรมเป็นแน่แท้

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห หวังเสว่หันกลับมาจ้องมองซุนยีเฉินอย่างโหดร้ายแทบอยากกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว

ซุนยีเฉินรีบก้มหน้าลงทันที ในใจคิดกับตัวเองแล้วว่า จะต้องฆ่าไอ้ลูกเขยขยะลู่เสี้ยงหยางคนนี้ให้ได้ และกล่าวโทษเขาที่มาทำลายเรื่องดีๆของตน ทำให้หวังเสว่ที่เคยยกย่องบูชาตนเองไม่สนใจเขาอีกแล้วในตอนนี้

ตอนนี้เองเพื่อแก้ไขความกระอักกระอ่วนใจ ไป๋เหวินปางจึงลุกขึ้นยืนและพูดพร้อมรอยยิ้มว่า : “เอาล่ะ พวกเราเดินเล่นกันต่อเถอะ ตอนนี้ก็สายแล้ว ใช่แล้วล่ะ พวกเราต้องรีบหาที่พักในคืนนี้ด้วย”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา หลายคนต่างพยักหน้า นี่ก็ใกล้เวลาพลบค่ำแล้ว ถ้าหากหาที่พักไม่เจอล่ะก็คงจะได้นอนกลางดินกินกลางทรายกันแล้ว

แต่ในตอนนี้ หลายคนอยากถอนตัวออกจากกิจกรรมเที่ยวนอกเมืองนี้ แต่ก็ไม่อยากเสียหน้าจึงทำได้เพียงกัดฟันทนต่อไป

ตลอดทางในลำดับถัดมา มีสาวงามสามคน เย่สวน หวังเสว่และกงหยู่หนิงติดตามอยู่ข้างกายลู่เสี้ยงหยาง

บางครั้งลู่เสี้ยงหยางก็เล่าเรื่องตลกสั้นๆทำให้ทั้งสามคนหัวเราะอย่างมีความสุข

หลายๆคนมีแต่ความรู้สึกอิจฉา ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ทำบุญมาดีจริงๆสามารถทำให้สาวงามสามคนอยู่รอบตัวเขา

ซุนยีเฉินกัดฟันกรอดอยากจะกัดฟันของตนเองให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนแทบทนไม่ไหว

เชี่ยเอ๊ย! หวังเสว่เป็นคู่หมั้นของเขานะเว้ย ตอนนี้กลับถูกผู้ชายอีกคนแทะโลม

นี่มันคือการสวมเขาให้เขาอย่างไม่มีความละอายใจเลย

“เย็ดแม่ม ไอ้หน้าโง่ ฉันจะปล่อยให้แกเริงร่าไปอีกสักพัก คอยดูแล้วกันว่าฉันจะฆ่าแกยังไง” ซุนยีเฉินคิดในใจอย่างร้ายกาจ

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ทุกคนค่อยๆหยุดเดินทีละคน ไม่ไกลจากด้านหน้าพวกเขามีทะเลสาบอันคดเคี้ยว

ถึงแม้ว่าทะเลสาบจะมีพื้นที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็เพียงพอในการสร้างความตื่นเต้นให้กับคนเหล่านี้ได้

อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเรื่องมื้อเย็นแล้ว ในหมู่ของพวกเขามีคนที่ว่ายน้ำเป็นหลายคน เพียงแค่ลงไปในทะเลสาบก็สามารถจับปลาสองสามตัวมาเป็นอาหารเย็นได้แล้ว

ในช่วงเวลานั้น หลายๆคนต่างพากันนั่งลงที่ริมทะเลสาบ

ซุนยีเฉินมีความเบิกบานใจ เขาเรียนว่ายน้ำมาตั้งแต่เด็กและยังเคยคว้าแชมป์ว่ายน้ำมาแล้วด้วย เขาเชื่อว่าอีกสักพักเขาจะได้แสดงความสามารถที่ทะเลสาบแห่งนี้

ถึงเวลานั้น เขาหวังว่าหวังเสว่จะเลิกคิดหยุมหยิมกับตัวเขาเสียที

อย่างไรก็ตามในตอนที่ทุกคนต่างพากันเบิกบานใจอยู่นั่นเอง จู่ๆกู้รั่วไห่ก็อุทานขึ้นมา : “พี่สาว พี่เป็นอะไรเหรอ? พี่อย่าทำให้ฉันตกใจสิ”

ทุกคนหันหน้าไปมองแล้วเห็นกู้ชิวส่วยล้มลงบนพื้นหญ้าริมทะเลสาบโดยไม่ไหวติง

คนทั้งหลายต่างพากันรวมตัวเข้าไปเพื่อต้องการดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเทพธิดา

ชายสวมแว่นตาที่มองดูแล้วมีความเป็นผู้ดีได้ลุกขึ้นยืนก่อนแล้วขันอาสาออกมาว่า : “ผมเป็นหมอครับ ให้ผมดูหน่อยครับ คุณกู้ไม่สบายหรือเปล่า?”

กู้รั่วไห่พยักหน้าแล้วรีบหาที่ว่างให้ชายคนนั้น

โจวซวิ่นไม่มีความลังเลใดๆ เขาย่อตัวลงแล้วเริ่มทำการตรวจสอบสภาพร่างกายของกู้ชิวส่วย

หลังจากนั้นไม่นาน โจวซวิ่นก็ขมวดคิ้วแน่นราวกับว่ากู้ชิวส่วยตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก

กู้รั่วไห่รีบเอ่ยถามว่า “คุณหมอ พี่สาวของผมเป็นอะไรไป เธอโอเคใช่ไหม?”

โจวซวิ่นกล่าวว่า : “พี่สาวของคุณน่าจะถูกพิษ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นพิษร้ายแรง ผมแนะนำว่าควรจะส่งไปโรงพยาบาลทันทีเพื่อทำการช่วยชีวิต ถ้าหากช้าเกินไปแล้วล่ะก็อาจจะเกิดเรื่องเศร้าขึ้นได้”

ห้ะ?

ถูกวางยา?

หลายคนต่างมองหน้ากัน แล้วรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

กู้ชิวส่วยนั่งอยู่กับพวกเขาตลอดและไม่เคยทำอะไรคนเดียว ถ้าหากถูกพิษ ทำไมถึงมีเธอเพียงคนเดียวที่โดน?

มองดูสายตาสงสัยของทุกคนแล้ว โจวซวิ่นเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเพราะอะไร แต่ว่าเขาแน่ใจว่ากู้ชิวส่วยถูกพิษอย่างแน่นอน

กู้รั่วไห่ร้อนใจจนทนไม่ไหวรีบควักมือถือออกมาเตรียมจะโทรไปที่หมายเลขฉุกเฉิน

แต่ว่าในตอนนี้เอง ยังไม่ทันกดโทรออกไปก็มีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาแล้วกดมือถือของเขาลง

“กู้ชิวส่วยสามารถทนต่อไปได้แค่สองชั่วโมงเท่านั้น ถ้ารอให้รถพยาบาลมาถึง คาดว่าเธอคงตายแล้ว”

เป็นลู่เสี้ยงหยางนี่เองที่พูด

เชี่ยเอ๊ย! เป็นไอ้เขยแต่งคนนี้อีกแล้ว!

ทุกคนต่างจ้องมองลู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย ทำไมเขาถึงได้อยู่ไปเสียทุกที่?

กู้รั่วไห่โมโหมาก เขาผลักลู่เสี้ยงหยางออกไปแล้วพูดว่า “ไสหัวไปไหนก็ไป ถ้าพี่สาวฉันไปถึงโรงพยาบาลล่าช้า ฉันจะเอาเรื่องนาย”

พูดพลางยกมือถือขึ้นมาอีกครั้งและโทรไปที่หมายเลขฉุกเฉินของโรงพยาบาล

“ฮ่าๆๆ” หลายๆคนพากันหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ราวกับมองดูเรื่องตลก เจ้าหมอนี่คิดจริงๆเหรอว่าเพราะเขาเพิ่งจะตีและไล่งูยักษ์ออกไปเลยยังสามารถยังเสแสร้งอยู่ที่นี่ได้?

โจวซวิ่นส่งเสียงคำรามในจมูกแล้วพูดว่า “คุณมันมีแค่สมองธรรมดา เป็นขยะที่มีแต่แขนขา มีสิทธิ์อะไรถึงมาสั่งสุ่มสี่สุ่มห้าที่นี่”

ตัวเขาคือหมอที่มีชื่อเสียงโด่งดัง รัศมีที่โดดเด่นในที่นี้เป็นของเขาเพียงคนเดียว แล้วจะปล่อยให้คนที่เป็นเขยแต่งเข้าบ้านกระโดดออกมาคว้าไปได้ยังไง

ลู่เสี้ยงหยางมีสีหน้าไม่รู้จะทำเช่นไรดี พวกคนโง่นี่อยากจะฆ่ากู้ชิวส่วยใช่ไหม?

ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเฝ้าดูอยู่เฉยๆและมองดูผลที่ตามมาจากการกระทำของพวกโง่นี่ แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตคน สิ่งนี้มันขัดต่อความรู้ทางการแพทย์ที่เขาเคยเรียนมาทั้งหมดในฐานะแพทย์ เห็นความตายแล้วจะไม่ช่วยได้ยังไง?

ทันใดนั้นเองเขาก็สงบสติอารมณ์ภายในจิตใจของเขาลง แล้วพูดด้วยถ้อยคำที่เป็นมิตรอย่างสุภาพว่า : “พิษที่คุณกู้ชิวส่วยโดน คือพิษดอกไม้ชิงเฟิง จำเป็นจะต้องทำการรักษาทันที มิเช่นนั้นแล้ว คุณกู้ชิวส่วยจะเกิดสถานการณ์เลวร้ายจนแทบไม่อยากคิดตามมาได้…”

ยังพูดไม่จบประโยค โจวซวิ่นก็พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า : “พูดอะไรเหลวไหล? ดอกไม้ชิงเฟิงมีพิษที่ไหนกัน ในร้านอาหารบางแห่งดอกไม้ชิงเฟิงยังเป็นอาหารป่าที่มีรสชาติอร่อยอีกด้วย ขอล่ะ คุณอยากจะแสร้งทำเป็นมากนักก็ช่วยหาคำพูดที่ฉลาดกว่านี้หน่อยเถอะ”

“ฮ่าๆๆ” มีเสียงหัวเราะครื้นเครงดังก้อง

ลู่เสี้ยงหยางเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้น่าสนใจมาก แม้แต่ดอกไม้ชิงเฟิงยังยกขึ้นมาพูดได้

ดอกไม้ชิงเฟิงนั้นไม่มีพิษแต่อย่างใด พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เคยกินที่ร้านอาหารมาก่อน

มีเส้นสีดำหลายเส้นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของหวังเสว่ ครั้งนี้ลู่เสี้ยงหยางกลับเป็นฝ่ายที่พูดจาเลอะเทอะโดยสิ้นเชิง

ดอกไม้ชิงเฟิงไม่มีพิษ เธอเองก็มั่นใจใจข้อนี้เช่นกัน

กงหยู่หนิงเองรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา แต่ว่าเธอก็จมลงสู่ห้วงความคิดเรียบร้อยแล้ว

เย่สวนดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า “คุณอย่าพูดเหลวไหล คุณจะรู้ทักษะทางการแพทย์ได้ยังไง?”

หลายปีมานี้ ลู่เสี้ยงหยางเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านของครอบครัวเธอ แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยเห็นลู่เสี้ยงหยางอ่านตำราแพทย์ หรือเคยเรียนวิชาแพทย์เลย ถ้าบอกว่าเขาสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตคนได้ ตัวเธอเองก็ไม่เชื่อสักนิด

ซุนยีเฉินกล่าวพร้อมกับหัวเราะแบบเจ้าเล่ห์ว่า : “ไอ้ขยะ แม้แต่เมียแกก็ยังไม่เชื่อแกเลย แล้วพวกเรายังจะมีใครเชื่อแกได้อีกล่ะ?”

โจวซวิ่นกล่าวอย่างไร้ความปราณีว่า “คนอย่างคุณ ชีวิตน่าเบื่อจริงๆ ถ้าผมเป็นคุณคงจะกระโดดลงไปในทะเลสาบให้ตายๆไปซะจะได้จบเรื่อง”

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้คิดสนใจพวกเขาเลย และเมื่อดูเวลาแล้วจึงพูดว่า : “อีกสามนาที คุณกู้ชิวส่วยจะอ้วกเป็นฟองสีขาวออกมาแล้วจะชักกระตุกไปทั้งตัว เมื่อถึงเวลานั้นหากยังไม่ได้ดำเนินการปฐมพยาบาลแล้วล่ะก็ พิษของดอกไม้ชิงเฟิงจะกัดกร่อนเส้นประสาทของเธอและทำให้เส้นประสาทของเธอเสียหายอย่างถาวร”

“ไอ้คนหน้าโง่” ถึงแม้จะลู่เสี้ยงหยางจะพูดอย่างเป็นมืออาชีพ แต่ก็ยังไม่มีใครเชื่อเขา กู้รั่วไห่เองก็ร้องด่าออกมา

คางเหวินจิ้งหัวเราะชอบใจแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า : “นายนี่มันเป็นเศษขยะจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมียจะไม่ยอมให้แตะต้อง คุณสมบัติอย่างนาย ถ้าหากนายสามารถรักษาโรคช่วยชีวิตคนได้จริง เมียนายไม่ยอมให้แตะต้อง ฉันจะให้นายแตะเอง”

“ฮ่าๆๆ!” คนทั้งหลายพากันหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา เขยแต่งเข้าบ้านคนนี้หาเรื่องให้ด่าได้ทุกวัน

เย่สวนรู้สึกละอายใจจนอยากจะมุดเข้าไปในรูแทบไม่ไหว ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้ก็คือไม่รู้ หยุดพูดไร้สาระสักทีไหมเนี่ย?

“โอ้ก!”

แต่ในตอนนี้เอง ในปากเล็กๆของกู้ชิวส่วยมีฟองสีขาวที่เหมือนกับลูกเชอร์รี่ไหลออกมาจริงๆและในขณะเดียวกันร่างกายที่บอบบางก็เริ่มชักกระตุก