หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 326 ยากที่จะมีชีวิตรอด

บทที่ 326 ยากที่จะมีชีวิตรอด

เวลาผ่านไป การต่อสู้ระหว่างลู่เสี้ยงหยางกับงูยักษ์ยังคงดำเนินต่อไป

ถึงแม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะอาศัยท่วงท่าที่แคล่วคล่องว่องไวต่อสู้กับงูยักษ์แล้วทิ้งบาดแผลอันแล้วอันเล่าไว้บนลำตัวของมัน

แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วงูยักษ์มีผิวหนังที่หนาและหยาบกร้าน ภายใต้การโจมตีแต่ละครั้งของกริชล้วนแต่ถือว่าได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และแม้ว่างูยักษ์จะโจมตีร่างกายของลู่เสี้ยงหยางแบบสุ่มก็ตาม แต่นั่นคือการบาดเจ็บสาหัสที่ไม่อาจละเลยได้

โชคยังดีที่ลู่เสี้ยงหยางได้ฝึกวิชาการต่อสู้กับเทพเทียนหัวมาตั้งแต่ยังเด็ก สิ่งที่เทพเทียนหัวให้ความสำคัญมากที่สุดกับก็คือการสร้างสมรรถภาพที่แข็งแกร่งให้กับตัวเขา ดังนั้นเขาจึงได้รับการฝึกฝนการต่อสู้มาโดยตลอด

ถ้าเปลี่ยนเป็นนักสู้ทั่วๆไป น่ากลัวว่าจะถูกเจ้างูยักษ์ตัวนี้กระชากจนขาดกระจุยเป็นชิ้นๆไปนานแล้ว

ในเวลานี้เองลู่เสี้ยงหยางได้ฉวยโอกาสใช้กริชแทงลงไปยังจุดที่อ่อนนุ่มบนตัวของงูยักษ์ กริชนั้นแทงทะลุตัวของงูยักษ์เข้าไปโดยตรง

แต่ว่าในเวลานี้ด้วยเช่นกัน จู่ๆหางของงูยักษ์ก็ห่อรอบๆตัวเขาอย่างกะทันหัน มันใช้หางพันของลู่เสี้ยงหยางหลายครั้ง และวินาทีต่อมาก็ลากตัวของลู่เสี้ยงหยางหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว แทบทุกคนต่างสรุปว่าน่าจะมีโอกาสรอดน้อยมาก

เย่สวนหวาดกลัวถึงขีดสุด ทันใดนั้นขาก็อ่อนแรงทรุดนั่งลงไปบนพื้น น้ำตาเอ่อล้นออกจากจากดวงตาแล้วร้องไห้อย่างเศร้าใจพร้อมกับพูดว่า : “ลู่เสี้ยงหยาง คุณกลับมานะ คุณกลับมาสิ ฉันไม่ให้คุณทิ้งฉันไป”

“นี่มัน…” ร่างบอบบางของหวังเสว่สั่นสะท้านไปทั้งตัว ดวงตากลมโตเริ่มเปียกชุ่มแล้ว

เพื่อช่วยชีวิตพวกเธอ ลู่เสี้ยงหยางถึงได้ถูกงูยักษ์ลากไป

กงหยู่หนิงตกใจกลัวจนใบหน้าเล็กๆซีดเผือด ภายในใจรู้สึกหดหู่ไปชั่วขณะ ราวกับว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตได้จากเธอไปแล้ว

คิ้วของกู้ชิวส่วยเหยียดเป็นเส้นตรง ความรู้สึกที่สลับซับซ้อนและยากต่อการอธิบายได้ก่อตัวขึ้นในใจเธอ

ฮ่าๆ！

ซุนยีเฉินตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดขึ้นมา ลู่เสี้ยงหยางเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ยังคงเป็นไอ้หน้าโง่จริงๆ ให้เขาเสแสร้งต่อไปก็ดีแล้วรึเปล่า แม้แต่ชีวิตน้อยๆของเขาก็ถูกพรากไปแล้ว

แต่โชคยังดีที่เขาถูกงูยักษ์ฆ่าตายแล้ว ไม่อย่างนั้น ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ล่ะก็จะต้องกลายเป็นข้อเปรียบเทียบที่เห็นได้ชัดเจนกับตัวเขาเอง

เมื่อถึงเวลานั้น ตัวเองยังจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ล่ะ

“เหอๆ” ในเวลานี้เองกู้รั่วไห่หัวเราะและพูดว่า : “ไอ้เจ้าเขยแต่งลู่เสี้ยงหยางคนนั้นก็กลายเป็นเศษขยะไปแล้ว เขาเองก็ไม่มีคุณค่าอื่นใดในชีวิตอยู่แล้ว ตอนนี้เพื่อช่วยชีวิตพวกเราทุกคนทำให้ถูกงูยักษ์ฆ่าตายก็นับว่าเป็นการตายอย่างคุ้มค่าแล้ว ใช้ชีวิตเขาคนเดียวแลกกับชีวิตพวกเราทุกคนเป็นการทำธุรกิจที่ได้กำไรแล้ว พวกเราทุกคนควรจัดงานฉลองสักหน่อยนะ”

ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา ดวงตาของชายหนุ่มหลายคนก็สว่างขึ้นแล้วพูดว่า : “ก็จริงนะ”

ยังไงก็ตามพวกเขารู้สึกว่าเจ้าเขยแต่งลู่เสี้ยงหยางคนนี้ขวางหูขวางตามาโดยตลอด ตอนนี้ถูกงูยักษ์ฆ่าตายแล้ว ถือว่าเป็นหนามยอกอกของพวกเขาอยู่พอดี

ยิ่งร้องไห้เย่สวนยิ่งเศร้าใจมากยิ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางโง่เกินไปแล้ว เมื่อกี้นี้ทำไมเขาถึงไม่หนี? ถ้าเขาหนีไปก็จะไม่ถูกงูยักษ์ลากตัวไปอย่างแน่นอน

งูยักษ์น่ากลัวมากแค่ไหน แม้แต่ช้างยังถูกรัดจนตายได้ นับประสาอะไรกับลู่เสี้ยงหยาง?

หวังเสว่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองกับความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นแล้วมองไปยังผู้คนที่แย่งกันพูดจนฟังไม่รู้เรื่องพร้อมกับกล่าวตำหนิว่า : “หน้าตาของพวกคุณน่าเกลียดมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง พวกคุณทั้งหมดต้องกลายเป็นอาหารในปากของงูยักษ์ไปแล้ว ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเกิดเรื่องเช่นนี้ พวกคุณกลับยังสามารถหัวเราะออกมาได้”

ฟังคำพูดนี้แล้ว การแสดงออกทางสีหน้าของทุกคนถึงได้อ่อนลงไปบ้าง แต่ในใจยังคงรู้สึกถึงการได้รับชัยชนะ

ลู่เสี้ยงหยางเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้โง่จริงๆเลย เรี่ยวแรงไม่พอแต่ก็ยังชอบเสแสร้ง เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว ถูกงูยักษ์เอาตัวไปส่วนใหญ่แล้วก็ยากที่จะมีชีวิตรอดได้

ซุนยีเฉินมาอยู่ข้างๆหวังเสว่ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย เขายิ้มและพูดว่า : “เสว่เอ๋อ มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น คุณโทษพวกเราไม่ได้นะครับ จะต้องโทษลู่เสี้ยงหยางคนเดียว”

พูดมาถึงตรงนี้เขาก็ชะงักไป จากนั้นก็พูดด้วยความเจตนาที่คลุมเครือว่า : “เป็นเพราะว่าเขาเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านมานานเกินไปแน่ๆ ถึงมีปัญหาความภาคภูมิใจในตนเองทั้งยังรู้สึกว่าไม่มีตัวตนอีกด้วย ดังนั้นเมื่อกี้ถึงได้กระโดดออกไปต่อสู้กับงูยักษ์เพราะต้องการรื้อฟื้นความรู้สึกของการมีตัวตนและถือโอกาสเอาชนะความภาคภูมิใจในตัวเองในกลุ่มของพวกเราด้วย น่าเสียดายที่เขาไม่แข็งแกร่งพอ ไม่ว่ายังไงเขาก็ขี้ขลาดเกินไป เป็นคนที่ขี้ขลาดอย่างแท้จริง…”

“คุณหุบปากไปเลย” เขายังพูดคำนี้ไม่จบ หวังเสว่พูดด้วยความโกรธที่ลุกโชนว่า “อย่างน้อยลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้ต่ำช้าไร้ยางอายเหมือนคุณ คุณเอางูยักษ์ปลอมมาแสดงละครตบตา นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“…” ซุนยีเฉินกระอักกระอ่วนจนพูดไม่ออก แม่งเอ๊ย หวังเสว่ยังเป็นคู่หมั้นของเขาอยู่หรือเปล่า? ทำไมเรื่องอื่นไม่สนใจดันมาสนใจเรื่องนี้ ที่ตัวเขาต้องแสดงละคร ไม่ใช่เพื่อเอาชนะใจเธอหรือไง?

กู้รั่วไห่ที่เชี่ยวชาญในการประจบสอพลอคน ในตอนนี้หันศีรษะกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาลุกขึ้นยืนและช่วยซุนยีเฉิน

“คุณหวังเสว่ คุณพูดเช่นนี้แปลว่าเข้าใจพี่ซุนผิดแล้ว ถึงแม้พี่ซุนจะแสดงละคร นั่นเป็นเพราะอยากจะทำให้คุณมีความสุข เขาทำสิ่งนี้ด้วยใจจริง พวกเรามองออกว่าพี่ซุนเอาใจใส่คุณมาก คุณแต่งงานกับเขาจะต้องมีความสุขมากแน่นอน”

ได้ยินคำพูดแล้ว หลายๆคนต่างกันพยักหน้าแล้วพูดอย่างคล้อยตามว่า “จริงด้วยๆ คุณหวังเสว่ ทั้งหมดที่พี่ซุนทำก็เพื่อคุณนะ คุณควรดีใจถึงจะถูก ไม่ควรจะว่าพี่ซุนของพวกเราอีก”

หวังเสว่ทำเสียงฮึดฮัดในจมูกแล้วพูดว่า : “ฉันไม่สนใจกลอุบายที่เต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้ายแบบนี้”

ไม่ว่าเธอจะโง่แค่ไหนย่อมรู้ว่าที่ซุนยีเฉินจงใจทำเช่นนี้ย่อมมีเจตนาต้องการพิชิตตัวเธอเพื่อได้ลิ้มลองร่างกายของเธอ

ซุนยีเฉินรู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก ครั้งนี้เสแสร้งไม่สำเร็จแล้วผลร้ายยังย้อนกลับเข้ามาหาตัวเองอีกด้วย หลังจากนี้ถ้าอยากจะแสดงออกอีก กลัวว่าจะยากเสียแล้ว

และในเวลานี้ เย่สวนร้องไห้น้ำตาร่วงอย่างหนัก ปากยังคงตะโกนเรียกลู่เสี้ยงหยางไม่หยุด

หวังเสว่รู้สึกผิดอย่างมาก เธอมาอยู่ข้างๆเย่สวนแล้วดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วปลอบโยนเธอ

เซี่ยงหยู่โม่ที่อยู่ข้างๆหัวเราะออกมาเบาๆ ลู่เสี้ยงหยางที่ขวางหูขวางตามานาน ในที่สุดก็ตายแล้ว ถ้าอย่างนั้นเย่สวนที่อยู่มีสภาพจิตใจเปราะบางในขณะนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการฉวยโอกาสไว้

บนหน้ามีรอยยิ้มขึ้นมาอย่างปุบปับแล้วเดินมาที่ด้านข้างของเย่สวนพร้อมกับกล่าวด้วยความจริงใจว่า : “คุณเย่ ขยะชิ้นหนึ่งตายแล้วก็คือตาย ไม่ควรค่าอะไรที่จะต้องเสียใจ พอดีเลย จากนี้จะได้ไม่มีใครขัดขวางความสุขของคุณอีกแล้ว ต่อจากนี้ให้ผมอยู่เคียงข้างคุณ คอยปกป้องคุณได้ไหมครับ?”

ได้ยินคำนี้แล้ว เย่สวนร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจมากยิ่งขึ้น

หลายๆคนแสดงออกอย่างเย็นชาแล้วพากันยิ้มพร้อมกับพูดว่า : “คุณเย่ คุณเองก็อย่าเศร้าใจเกินไปเลย ลู่เสี้ยงหยางถูกลิขิตมาให้ไม่คู่ควรกับคุณ ดังนั้นถึงได้ตายเร็วนัก ตอนนี้คุณชายเซี่ยงไม่ได้รังเกียจคุณ ยินดีที่จะทำให้คุณมีความสุข คุณต้องคว้าโอกาสนี้นะ”

“ถูกแล้ว คนที่ยอดเยี่ยมเหมือนคุณชายเซี่ยงเช่นนี้ พลาดแล้วพลาดเลยหาไม่ได้แล้วนะ”

“ฮ่าๆ ก็แค่ขยะเท่านั้น ตายแล้วก็ตายไป มีอะไรให้ต้องเสียใจกันล่ะ คุณเย่ คุณต้องรีบเดินออกจากอิทธิพลของเจ้าขยะสู่เสี้ยงหยางถึงจะดีนะ”

…….

ในเวลาเดียวกัน

ลู่เสี้ยงหยางถูกหางของงูยักษ์พันเอาไว้ แล้วลามาตลอดทางจนถึงภายในถ้ำ

ลู่เสี้ยงหยางใกล้จะขาดอากาศหายใจแล้ว ยังดีที่ตอนนี้งูยักษ์ได้คลายหางของมันออกแล้ว

ฟ่อว!

ดวงตาสีแดงของงูยักษ์และเสียงร้องคำรามดังสนั่นพร้อมกับอ้าปากอันดุร้ายของมันออกเพื่อกลืนลู่เสี้ยงหยางลงไปในคำเดียว

ลู่เสี้ยงหยางที่เหนื่อยล้าจนหมดเรี่ยวแรง ไหนเลยจะยังมีแรงขัดขืน? ดวงตามองดูงูยักษ์ที่กำลังจะกลืนลงไปในท้อง

แต่ในเวลาต่อมา มีอุบัติเหตุบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน