หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 324 มันคืองูเหลือมจริงๆ

บทที่ 324 มันคืองูเหลือมจริงๆ

ในเวลานี้กงหยู่หนิงและกู้ชิวส่วยที่อยู่อีกด้านมองดูซุนยีเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยกย่องบูชาและมีร่องรอยของการผันผวนทางอารมณ์

ผู้ชายคนนี้เอาชนะงูยักษ์ด้วยพละกำลังของตนเอง มันทรงพลังและมีอำนาจอย่างมากราวกับเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม

พูดอีกนัยหนึ่ง จะมีผู้หญิงคนไหนไม่อยากแต่งงานกับวีรบุรุษล่ะ?

และการกระทำทั้งหมดของซุนยีเฉินเมื่อสักครู่นี้ได้แสดงออกเหมือนกับเป็นวีรบุรุษคนหนึ่ง

พวกเขาอิจฉาหวังเสว่ ในอนาคตพวกเธอก็ต้องการที่จะแต่งงานกับชายหนุ่มที่มีพลังและอำนาจขนาดนี้เช่นกัน

ในเวลาเดียวกันเมื่อเทียบกับซุนยีเฉินแล้วพวกผู้ชายที่พากันวิ่งหนีเมื่อกี้นี้แทบจะถูกบดบังจนมิดทั้งหมด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งลู่เสี้ยงหยาง เมื่อกี้นี้เขาถูกงูยักษ์ล้อมเอาไว้ แต่เขาไม่กล้าแสดงความกล้าหาญใดๆออกมาเลย ดูเหมือนว่าช่องว่างระหว่างเขากับซุนยีเฉินจะไม่ใช่เพียงแค่ใหญ่แบบธรรมดาเสียแล้ว

หัวใจของเย่สวนหดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมผู้ชายบ้านอื่นถึงได้เปรียบไปเสียทุกอย่าง ส่วนผู้ชายของตนเองยิ่งมองก็ยิ่งมีแต่ทำให้ผิดหวัง

กลุ่มชายหญิงที่วิ่งหนีเอาชีวิตรอดไปเมื่อสักครู่ ตอนนี้พวกเขาเพิ่งจะวิ่งไปถึงบริเวณขอบสนามหญ้าแล้วเห็นว่าซุนยีเฉินต่อสู่และไล่งูยักษ์ตัวนั้นออกไป ต่างพากันตกตะลึงอยู่เป็นนาน

เชี่ยเอ๊ย! ไอ้บ้านี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?

คนๆเดียวจะสามารถจัดการงูยักษ์ตัวขนาดนี้ได้เหรอ?

พวกผู้ชายพากันก้มหน้า ใบหน้านั้นแดงก่ำด้วยความละอายใจเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาขี้ขลาดและหวาดกลัวต่อสิ่งต่างๆ ภาพที่พวกเขาวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตกับภาพอันยิ่งใหญ่ของซุนยีเฉินที่ต่อสู้กับงูยักษ์โดยไม่ยอมแพ้และไม่หันกลับ มันช่างเป็นภาพที่ต่างกันอย่างชัดเจน

ภายในใจของพวกผู้หญิงเริ่มรังเกียจผู้ชายของตนไปโดยอัตโนมัติ ก่อนหน้านี้ยังรู้สึกว่าผู้ชายของตัวเองก็เก่งกาจอยู่พอตัว แต่พอเทียบกับซุนยีเฉินตอนนี้แล้วเป็นเพียงไข่ที่อ่อนนุ่มเท่านั้นเอง

จึงจ้องมองซุนยีเฉินอย่างไม่อาจหักห้ามใจเอาไว้ได้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนา ถ้าหากชายผู้เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามคนนี้เป็นสามีของพวกเธอคงจะดีมาก

ถึงแม้ว่าซุนยีเฉินกำลังกอดหวังเสว่เอาไว้ แต่เขายังคงกวาดสายตามองไปโดยรอบและเมื่อรับเอาการแสดงออกของทุกคนเข้ามาอยู่ในสายตาของตนก็ยิ่งเกิดความรู้สึกตื่นเต้น ดูเหมือนว่าทุกคนจะถูกเอามาเปรียบเทียบกับเขา

ฮ่าๆ ภายใต้รัศมีเทพเจ้าแห่งสงครามที่ส่องสว่างเรืองรอง ทุกคนถูกบดบังราวกับเป็นเม็ดฝุ่น

ซุนยีเฉินกระแอมเสียงแหบแห้งแล้วแสร้งพูดต่อไปว่า : “ทุกคนไม่ต้องกลัวนะ งูยักษ์ตัวนั้นถูกผมตีจนหนีไปแล้ว มันไม่กล้ากลับมาอีกแล้ว ต่อจากนี้ไม่วาทุกคนจะเจอกับอันตรายอะไร พวกคุณไม่ต้องหนี มีผมอยู่ ไม่ว่าอันตรายใดๆผมแก้ไขได้”

คำกล่าวเรียบๆนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ฮึกเหิมและความมั่นใจในตัวเอง

ชายหนุ่มหลายคนเพื่อปิดบังความอับอายจึงเริ่มตบมือและเยินยอซุนยีเฉิน

“พี่ซุนไม่ธรรมดาเลย ยิ่งใหญ่และมีพลัง แม้แต่งูยักษ์ก็เอาชนะได้”

“ฮ่าๆ พี่ซุนมีความสามารถขนาดนี้ ไม่มีอะไรที่ไม่ได้บนโลกนี้ ในอนาคตพี่จะต้องกลายเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่”

“ใช่ๆๆ พี่ซุน ต่อจากนี้พี่ก้าวหน้าแล้วจริงๆ ต้องดูแลพวกเราพี่น้องด้วยนะครับ”

“โอ้โฮ เป็นคุณหวังเสว่ที่มีวาสนา หลังจากแต่งงานกับผู้ชายอย่างพี่ซุนแล้ว ผู้ชายที่ทำได้ทุกอย่าง สาวๆที่อยู่ที่นี่ น่ากลัวว่าจะไม่มีใครไม่อิจฉาเธอ”

……..

ได้ฟังเสียงสรรเสริญเยินยอเป็นระลอกๆ ในใจของซุนยีเฉินก็เบิกบานแล้วหัวเราะอย่างหนักจนไม่สามารถปิดปากเอาไว้ได้ แต่ยังคงพูดเสแสร้งว่า : “ไม่ขนาดนั้นหรอก”

หัวใจของหวังเสว่สั่นไหว ชายผู้ไม่หยิ่งผยองและไม่หุนหันพลันแล่นคนนี้จะเป็นสามีที่เธอแต่งงานด้วยในอนาคตใช่หรือไม่?

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้ค่อยๆมีบางสิ่งที่เหมาะสมกับความต้องการของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่อีกด้านหนึ่งหัวเราะและไม่พูดอะไร เจ้าสารเลวซุนยีเฉินคนนี้รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร แต่ว่าหุ่นยนต์งูยักษ์เมื่อกี้นี้น่าจะแพงมาก

เจ้าหมอนี่มีเงินทุนเพียงพอสำหรับการไล่ตามจีบหวังเสว่และเพื่อจะได้รับความชื่นชอบจากผู้อื่นจริงๆ

น่าเสียดายที่งูยักษ์เมื่อสักครู่เลื้อยหนีเร็วเกินไป เขาจึงไม่มีโอกาสถ่ายรูปเลย มิฉะนั้นแล้วในตอนนี้ก็จะสามารถเปิดโปงซุนยีเฉินต่อหน้าสาธารณชน สามารถจินตนาการได้เลยว่าการแสดงออกทางสีหน้าของเขาจะยอดเยี่ยมมากแค่ไหน

“จูบเลย จูบเลย”

ในเวลานี้เอง เมื่อเห็นว่าซุนยีเฉินยังคงกอดหวังเสว่เอาไว้ จู่ๆใครไม่รู้ในฝูงชนก็ร้องตะโกนขึ้น คนอื่นๆพากันร้องตะโกนตามอย่างเซ็งแซ่

“จูบเลย จูบเลย จูบเลย””

หัวใจของซุนยีเฉินสั่นสะเทือนอย่างแรง ฮ่าๆ คนพวกนี้ใช้ได้จริงๆ แผนการจู่โจมของงูยักษ์ที่เขาวางแผนเอาไว้ไม่เสียเปล่าเลย

ทันใดนั้นเองเขารู้สึกว่ามีเปลวไฟลุกโชนทั่วทั้งตัวและอยากก้มหน้าลงไปจูบหวังเสว่

แต่ในตอนนี้เอง หวังเสว่หน้าแดงก่ำและค่อยๆผลักซุนยีเฉินออกไป

“ทำอะไรเนี่ย คนมองเยอะขนาดนี้ คุณไม่อาย แต่ฉันอายนะ” หวังเสว่พูดอย่างขวยเขิน

ห้ะ?

ไม่ชอบคนเยอะ งั้นหมายความว่าตอนที่มีคนน้อยทำได้งั้นเหรอ?

ซุนยีเฉินคิดเพ้อเจ้อ ในหัวเต็มไปด้วยความคิดสกปรก

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เอง มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งร้องเสียงหลงขึ้นมาว่า : “คุณชายซุน คุณดูเร็ว มีงูยักษ์อีกตัวกำลังมา”

มีอีกตัว?

ซุนยีเฉินสับสนเล็กน้อย เขาให้ลูกน้องใช้งูยักษ์จู่โจมครั้งเดียวเองไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอีกเป็นครั้งที่สองล่ะ?

เขาหันศีรษะไปตามที่บอก ภายในพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกล เขามองเห็นงูยักษ์อีกตัวจริงๆ

งูยักษ์ตัวนี้มีสีแดงทั้งตัว ตัวหนาราวกับกระติกน้ำและยาวห้าเมตร บนหัวมีรูปสามเหลี่ยมคว่ำ แม้แต่ดวงตายังเป็นสีแดง

หุหุ!

ทุกครั้งที่อ้าปากหายใจจะมีละอองสีขาวรวมกันอยู่ที่ข้างปาก

เพียงแค่ดูท่าทาง ดูเหมือนว่างูยักษ์ตัวนี้เองก็มีความโหดร้ายมากเช่นกัน

แม่มเอ๊ย!

ซุนยีเฉินเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว นี่ไม่ใช่หุ่นยนต์งูยักษ์ที่เขาจ่ายเงินซื้อมาในราคาแพง หุ่นยนต์งูยักษ์เป็นสีดำ แต่งูยักษ์ตัวนี้เป็นสีแดง แยกได้ง่ายมาก

เชี่ยเอ๊ย หรือว่าที่เลื้อยเข้ามาจะเป็นงูยักษ์จริงๆ?!

คิดได้เช่นนี้แล้ว ซุนยีเฉินตกใจจนขาอ่อนแรงและใบหน้าซีดเผือด

ถ้ารู้แต่แรกว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงขนาดนี้จะไม่ตอแหลเลย บางทีวันนี้เขาอาจจะถูกงูยักษ์กินจริงๆก็เป็นได้

ในขณะนี้ ถึงแม้ว่าคนอื่นๆเองก็กลัวงูยักษ์ตัวนี้เช่นกัน แต่เมื่อคิดถึงว่าซุนยีเฉินเพิ่งจะไล่งูยักษ์ให้หนีไปจะมีอะไรที่น่ากลัวอีกล่ะ

จึงเดินตามหลังซุนยีเฉินไปอย่างใจเย็นไม่สะทกสะท้าน เตรียมพร้อมให้ซุนยีเฉินออกไปจัดการเอาชนะงูยักษ์ตัวนี้ต่อไป

“ฮ่าๆๆๆ สัตว์เดียรัจฉานตาบอดมาอีกตัวนึงแล้ว มาดูกันว่าพี่ซุนของพวกเราจะแสดงพลังที่ยิ่งใหญ่หลังจากนี้ยังไง ฆ่ามันให้ตายเลย!” กู้รั่วไห่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดัง

คางเหวินจิ้งหยิบมือถือออกมาแล้วหัวเราะชอบใจพร้อมกับพูดว่า : “ฉันจะถ่ายวิดีโอพี่ซุนต่อสู้กับงูยักษ์แล้วโพสต์ลงบนอินเตอร์เน็ตให้พี่ซุนกลายเป็นฮีโร่ในการต่อสู้”

“ฮ่าๆๆ พี่ซุน พี่ใกล้จะโด่งดังแล้วนะ ในสมัยโบราณมีอวู่ซงเป็นวีรบุรุษพิชิตเสือ ปัจจุบันมีพี่ซุนเป็นวีรบุรุษพิชิตงู”

ทันใดนั้น ทุกคนก็เริ่มส่งเสียงตะโกนส่งเสียงเชียร์ซุนยีเฉิน

เชี่ยเอ๊ย! ไม่เอาเว้ย

ในเวลานี้ ซุนยีเฉินมีความคิดอยากตายแล้ว ขาทั้งสองข้างสั่นสะท้านอย่างน่ากลัว

“ฮ่าๆ!” ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ข้างๆกลั้นแทบไม่ไหวจนหัวเราะออกมา เจ้าโง่นี่เพิ่งใช้หุ่นยนต์งูยักษ์มาเล่นละครตบตา ตอนนี้งูยักษ์ตัวจริงมาแล้ว อยากจะดูนักว่าเขาจะแสดงพลังออกมายังไง

สวบ!

เวลาต่อ ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดแตกต่างกันออกไป งูยักษ์ตัวนั้นได้เริ่มจู่โจม

ลำตัวขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาราวกับลูกศรที่ยิงออกจากเชือก

“อั๊ยยะ วิ่งเร็วๆ มันคืองูเหลือมจริงๆ มันจะกินคนแล้ว” ทันใดนั้นซุนยีเฉินก็กรีดเสียงร้องเสียดแทงหัวใจจนแตกสลายแล้วยกขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

เชี่ยเอ๊ย!

สถานการณ์อะไรวะ?

ผู้คนที่ยังรอดูซุนยีเฉินต่อสู้กับงูเหลือมล้วนแต่พากันตกตะลึงแล้วมองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไงดี

แม่มเอ๊ย！

ทำไมครั้งนี้ซุนยีเฉินถึงไม่ยอมสู้แล้ววิ่งหนีไปเลยล่ะ เมื่อกี้นี้เขายังต่อสู้กับงูยักษ์ด้วยความกล้าหาญมากที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ?