หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 319 กูจะแย่งตำแหน่งมึง !

บทที่ 319 กูจะแย่งตำแหน่งมึง !

หวังเสว่ที่นั่งข้างซุนยีเฉิน ทนฟังที่ซุนยีเฉินไม่ไหว ทำหน้าตึงแล้วพูดว่า:"นายพูดอีกสิ ฉันลงจากรถตอนนี้แน่ ให้นายไปกิจกรรมปิกนิกเอง"

อุบ !

รอยยิ้มบนหน้าซุนยีเฉินแข็งทื่อทันที รีบหุบปาก ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เห็นท่าทางกลัวเมียของเขา มีหลายคนแอบขำ

ซุนยีเฉินรู้สึกหดหู่ในใจ หวังเสว่อวดดีกับตนเองมาก เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยแตะต้องเธอ

แม่งเอ้ย รอเธอเป็นผู้หญิงของตนจริง ๆ แล้ว เธอต้องอ้อนในอ้อมอกของตัวเองทุกวันเลย

ฮ่าฮ่า โชคดีที่ตัวเองฉลาด มีการวางแผนในกิจกรรมปิกนิกครั้งนี้แล้ว เชื่อว่าไม่นานหวังเสว่ก็จะยอมตัวเองอย่างแน่นอน

หลังจากนั้น รถบัสใช้เวลาเดินทางประมาณสามชั่วโมง ถึงจะถึงที่หมาย เขตป่าสงวนปินเหอ

ก่อนหน้านี้จะถูกปิดมาโดยตลอด เพื่อปิดภูเขาและปลูกป่า และเพิ่งเปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมได้ตอนหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะมาปิดนิคที่นี่ได้ คุณต้องมีสถานะและความสามารถถึงจะได้รับตั๋วเข้าชม

ด้วยเหตุนี้ที่นี่จึงเคยเป็นสถานที่ยอดนิยมสำหรับคนชั้นสูงในการปิกนิคกัน

หลังจากรถบัสจอด ลู่เสี้ยงหยางพวกเขาก็ลงมากันหมด

ซุนยีเฉินพูดว่า:"ทุกคนรอก่อน ยังมีรถอีกสองคันยังไม่มี พอคนมากันครบแล้ว พวกเราก็จะไปปิกนิคด้วยกัน"

พูดจบไม่นาน ก็มีรถบัสสองคันขับมา

ประตูรถเปิดออก มีผู้ชายผู้หญิงมากมายเดินลงมาจากรถ

ผู้ชายทุกคนอยู่ในชุดสูทและรองเท้าที่เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง

ผู้หญิงทุกคนมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม ประดับด้วยเพชรพลอย และแพรวพราว

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าจะเจอคนคุ้นหน้าหลายคน

คนหนึ่งคือดาวห้องกงหยู่หนิง

คนหนึ่งคือสาวสวยเย็นชากู้ชิวส่วย

อีกสองคนก็คือคู่ชายหญิงที่เยาะเย้ยเขา ในร้านอาร์มานี่ที่พวกเขาไปซื้อชุดเมื่อคืน

ใช่ พวกขานั่นแหละ !

ถังเหวินจิ้ง

กู้รั่วไห่

ตอนนี้เองมีผู้ชายสองคนเดินออกจากในกลุ่ม พวกเขามาหาซุนยีเฉิน เอียงหัวเข้าไป พูดเบา ๆ ข้างหูเขา

ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน บนหน้ามีรอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จในการสมรู้ร่วมคิด

ผ่านไปสักพัก พอคุยกันเสร็จ ซุนยีเฉินกระแอมแล้วพูดว่า:"ผมจะแนะนำให้ทุกคนรู้จัก เพื่อนสองคนนี้ของผม เซี่ยงหยู่โม่ ไป๋เหวินปาง พวกเขาเหมือนกับผม มาจากไห่ตง ไม่ปิดบัง พวกเราให้ความสำคัญกับทรัพยากรปินเหอมาก อนาคตอยากมาพัฒนาที่ปินเหอ ผมหวังว่าผ่านกิจกรรมปิกนิกครั้งนี้ จะทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้น อนาคตทำงานที่ปินเหอ พวกเราก็ช่วยกันได้"

ฟังแล้ว มีหลายคนพยักหน้า และคนเหล่านี้ยังประจบประแจงกันมาก

ในไห่ตง ตระกูลเซี่ยง ตระกูลไป๋ตระกูลซุนเป็นตระกูลใหญ่ ๆ ถ้าประจบพวกเขาได้ล่ะก็ อนาคตตำแหน่งเลื่อนพรวดพราดแน่

ลู่เสี้ยงหยางไม่ชอบพวกประจบประแจงพวกนี้มาก ถอนหายใจเบา ๆ แล้วส่ายหัว

ตอนนั้นเอง ซุนยีเฉินปัดมือ ให้พวกเขาหยุดประจบ หัวเราะฝืน ๆ แล้วพูดว่า:"ตอนนี้ไม่พูดมากแล้ว ผมจะบอกระเบียบในการปิกนิคครั้งนี้ เพราะว่าการปิกนิคของเราครั้งนี้เลือกมาที่เขตป่าสงวน ทดสอบความสามารถของทุกคนในการเอาชีวิตรอดในป่า ดังนั้นในขั้นตอนนี้ ทุกคนไม่ได้รับอนุญาตให้นำอาหารและน้ำเอง และทุกอย่างจะต้องแก้ไขด้วยตัวเองในป่า ผมคิดว่าเกมนี้น่าตื่นเต้นมาก ถ้าใครรับไม่ได้ก็ออกได้เลย "

ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนกระตือรือร้นที่จะลอง เพราะทุกคนต้องการแสดงความสามารถในการเอาชีวิตรอด

"ได้ ในเมื่อไม่มีใครออก ถ้างั้นก็หมายความว่าทุกคนยอมรับกฎระเบียบนี้ "ซุนยีเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

ในใจรู้สึกได้ใจมาก ในเมื่อเขาเป็นคนตั้งกฎ ถ้างั้นเขาก็ต้องมีการเตรียมตัวก่อนแล้ว

ฮ่าฮ่า เดี๋ยวตัวเองเข้าไปในป่า จะแสดงความสามารถออกมา ต้องพิชิตหวังเสว่ให้ได้

ขอแค่ให้เธอยกย่องตนเอง แล้วพาเธอขึ้นบนเตียง นี่ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปตามขั้นตอน

หวังเสว่รอไม่ไหวแล้ว ปัดมือแล้วพูดว่า:"อย่าพูดอะไรที่ไร้สาระเลย พวกเรารีบเข้าไปเถอะ"

ซุนยีเฉินพยักหน้า ปัดมือ แล้วพาทุกคนมายังเขตป่าสงวนปินเหอ

ในช่วงเวลานี้ ซุนยีเฉินย้ำเตือน ทุกคนสามารถเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ เขตสงวนเท่านั้น และไม่สามารถเข้าไปในส่วนด้านในสุดได้ ว่ากันว่าปิดกั้นมานานเกินไป ป่าทึบ และมีสัตว์ร้ายมากมายอยู่แล้ว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ลู่เสี้ยงหยางและคนอื่น ๆ ก็เข้าในเขตป่าสงวนปินเหออย่างเป็นทางการ สิ่งที่เห็นมีต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม และใบหญ้าเขียวขจี นกนานาชนิดบนศีรษะของคุณ ที่ส่งเสียงไม่หยุด

ชินกับจังหวะเร็ว ๆ ในเมืองใหญ่แล้ว มาพักผ่อนในที่แบบนี้เป็นครั้งคราว รู้สึกดีจริงๆ

แต่ในบางครั้ง ก็มักจะมีแมลงวันมารบกวนอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อย

กู้รั่วไห่ก็คือแมลงวันหนึ่งในนั้น

ตอนนี้เขามาถึงข้าง ๆ เย่สวน มงเย่สวนแล้วยิ้มพูดว่า:"คุณเย่ ที่คุณชายซุนพูดเมื่อกี้คุณก็ได้ยินแล้ว เข้ามาในป่านี้ อาหาร ที่อยู่ต้องพึ่งตนเองหมด คนที่เกาะผู้หญิงข้าง ๆ คุณ คงจะช่วยอะไรไม่ได้ หรือว่าคุณคิดว่าเขาจะสามารถหาของกินให้คุณได้?"

เย่สวนไม่มีอารมณ์จะไปสนใจเขา หยิบมือถือออกมา ถ่ายรูปดอกไม้และทุ่งหญ้าอย่างตื่นเต้น

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา หมอนี้ตลกมากจริง ๆ อย่างแย่งตำแหน่งของตน ก็ไม่ดูว่าตัวเองมีความสามารถนี้รึเปล่า

เลยเดินไปหาเย่สวน กอดเอวของเย่สวน เข้าไปติดเธอใกล้ ๆ แล้วถ่ายรูปหลาย ๆ ใบ

เยสเข้ !

เจ้าโง่นี้กำลังอวดอะไรอยู่ ?

ฉากนี้ไม่ใช่แค่กู้รั่วไห่ที่เห็นแล้วกัดฟันแน่น และยังมีผู้ชายหลายคนเห็นแล้วรู้สึกโมโห

แย่จริง ๆ ทำไมฉันถึงไม่มีแฟนที่สวนแบบนี้บ้าง คนที่เกาะผู้หญิงกิน ยังกล้ามาเหลิงต่อหน้าพวกเขาอีก

เซี่ยงหยู่โม่ยิ้มเยาะ รู้สึกคัน ๆ ในใจ เมื่อกี้สายตาแรกที่ลงมาจากรถ เขาก็ชอบเย่สวนแล้ว

หลังจากนั้น ไปสืบมาจากซุนยีเฉิน เย่สวนแต่งานไปแล้ว แต่สามีของเธอเป็นแค่คนที่เกาะผู้หญิงกิน ก็มีความหวังที่ไม่สิ้นสุดในใจของเขาเพิ่มขึ้น

ก็แค่คนที่เกาะผู้หญิงกินเท่านั้นเอง เขาใช้นิ้วเดียวก็กดเขาจนตายได้

บังเอิญเลย ก่อนที่เขาจะมากิจกรรมปิกนิกนี้ เขาก็เตรียมของขวัญเพื่อที่จะตามจีบเทพธิดาแล้ว

ยังไงเขาก็มั่นใจ คนที่เข้าร่วมกิจกรรมปิกนิกนี้ ต้องมีสาวสวยมากมาย

นี่ไงเย่สวนไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังเลย

ดังนั้นในตอนนั้นเอง เขาล้วงกล่องแหวนในกระเป๋าออกมา มาหาเย่สวน เปิดกล่องแหวนออกมา เห็นแหวนเพชรสีแดงเป็นประกายวางอยู่ข้างใน

"คุณผู้หญิง ครั้งแรกที่ผมเห็นคุณ ผมก็หลงรักคุณแล้ว ผมรู้ คุณคือผู้หญิงที่ผมอยากปกป้องทั้งชีวิต คุณผู้หญิง คุณให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม ให้ผมเป็นแฟนของคุณ? ผมสัญญาว่าผมจะดูแลเอาใจใส่คุณอย่างทั่วถึง" เซี่ยงหยู่โม่พูดอย่างจริงใจกับเย่สวน ไม่ได้เห็นลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ข้าง ๆ เย่สวนอยู่ในสายตาเลย

แม่งเอ้ย ก็แค่คนที่เกาะผู้หญิงกิน กูจะแย่งตำแหน่งของมึง มึงจะทำไงได้ ? ?