หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 316 นี่เป็นของภรรยาผม

บทที่ 316 นี่เป็นของภรรยาผม

ก่อนหน้านี้ไม่รู้ความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง แทบจะทุกคนที่ไม่ชอบใจเขา

และตอนนี้ รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นคนใหญ่โตที่เป็นหมาป่าหุ้มหนังแกะ พวกเขาก็กลับกันมาเลียแข้งเลียขาลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นมีหลายคนโจมตีฉินหยุนเฟยด้วยวาจา

"คุณชายฉินรออะไรอยู่ล่ะ ? นายรีบทำตามสัญญาสิ"

"ฮ่าฮ่า พวกเรารอดูการแสดงของนายอยู่นะ อย่าทำให้พวกเราผิดหวังล่ะ"

"เยสเข้ ไอ้โง่อะไรเนี่ย ไม่แน่แถมยังชอบลีลาอีก เชี่ย ไอ้โง่แบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วฉันจะต้องทำเอาเขาตายให้ได้"

ทันใดนั้น ฉินหยุนเฟยก็กลายเป็นคนน่าสมเพชเวทนา ใคร ๆก็ด่า

ในใจฉินหยุนเฟยรู้สึกทำไรไม่ได้มาก ถึงจะไม่สบอารมณ์ แต่ต้องคิดการณ์ไกล วันนี้ถ้าเขาไม่ทำตามสัญญา คราวหลังจะกลายเป็นศัตรูของทุกคนในห้อง คิดว่าคงจะอยู่ไม่ได้ ดังนั้นเลยยอมคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง กำลังจะลอดใต้หว่างขา

ลู่เสี้ยงหยางกลับชอบเห็นวิวนี้มาก ยังไงก่อนหน้านี้ตอนที่ไอ้โง่ฉินหยุนเฟยนี้ไม่มีอะไรทำ ก็ชอบโจมตีตน ตอนนี้ถึงเวลาให้เขายอมรับผลต่อสิ่งที่ตนเองพูดแล้ว

หัวเราะฮ่าฮ่า ค่อย ๆ ยกขาขวาขึ้น เหยียบบนเก้าอีกข้าง ๆ

ฉินหยุนเฟยหลับตา กำหมัดแน่น เล็บแทงเข้าฝ่ามือแล้ว แต่เขายังคงไม่มีความรู้สึก

สุดท้ายแทบจะลอดจากใต้หว่างขาของลู่เสี้ยงหยางในสภาพที่แย่

"ฮ่าฮ่าฮ่า "นักเรียนทั้งห้องหัวเราะออกมาดัง ๆ

เยสเข้ ! หมอนี้น่าสนใจจริง ๆ นึกไม่ถึงจะลอดใต้หว่างขาจริง ๆ นี้ถ้าข่าวออกไป คิดว่าเขาคงจะเป็นคนดังของโรงเรียนแล้ว

คนอย่างเขา มีสิทธิ์อะไรมาเป็นหัวหน้าห้องพวกเขา?

จากนั้น ฉินหยุนเฟยก็ลุกขึ้นมาจากพื้น ตัวกำลังสั้นจนถึงขีดจำกัดแล้ว ตาคู่นั้นแดงมากยิ่งขึ้น อย่างกับหยดเลือด

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเคยได้รับความน้อยใจแบบนี้มาตอนไหนกัน ถึงได้มาลอดใต้หว่างขาคนอื่น

"ลู่เสี้ยงหยาง นายฝากไว้ก่อนเถอะ พวกเราคอยดูกัน คราวหลังนายตายแน่"ฉินหยุนเฟยกัดฟันมองลู่เสี้ยงหยาง อยากจะกลืนเขาตัวเป็น ๆเลย

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ ทำเป็นเฉย ๆ แล้วพูดว่า:"ลอดใต้หว่างขาแล้ว งั้นก็เหลือเรียกผมว่าปู่"

"มึง ! "ฉินหยุนเฟยโกรธจนหน้าแดงทันที พูดด้วยน้ำเสียงหอบว่า:"มึงอย่าทำเกินไปจะดีที่สุด"

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างจริงจัง:"ผมไม่ได้ทำเกินไป ทุกคนเป็นพยานได้ ข้อตกลงการพนันนี้นายก็ยอมรับ"

ฉินหยุนเฟยโกรธจนพูดไม่ออก เขายอมรับก็จริง แต่ว่าเขาไม่คิดเลยว่า สุดท้ายคนที่แพ้จะเป็นเขา

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ แล้วพูดต่อ:"ยังไงใต้หว่างขานายก็ลอดแล้ว เรียกผมว่าปู่อีกนิด ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" หนังตาฉินหยุนเฟยกระตุกรัว ๆ แค่อยากเบี้ยวนัด แต่ในตอนนั้นเอง ลู่เสี้ยงหยางพูดต่อว่า:"คลิปที่เมื่อกี้นายลอดใต้หว่างขาผม ผมบันทึกไว้แล้ว ถ้าจู่ ๆ ผมอารมณ์ไม่ดี คลิปนี้อาจจะถูกโพสต์บนเว็บบอร์ดของโรงเรียน"

เยสเข้ ! อย่า !

ฉินหยุนเฟยร้องไห้ไม่มีน้ำตา ถ้าคลิปนี้ถูกแพร่ไปบนเว็บบอร์ดของโรงเรียน ถ้างั้นเขาอยู่ในโรงเรียน ก็จะมีแต่ชื่อเสียงแย่ ๆ ถึงตอนนั้น เขาคงจะอยู่ในสถาบันหลงเสินไม่ได้แล้ว

"ได้ ถือว่านายแน่ ผมเรียกนายก็ได้แล้วใช่มั้ย?"สุดท้ายฉินหยุนเฟยพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ยอมแล้วจริง ๆ

"ปะ…ปู่"ฉินหยุนเฟยอดกลั้นความโกรธแล้วเรียก

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูดว่า:"ไม่ได้ยิน เบาเกินไป"

…เชี่ย ! เยสแม่งเอ้ย !

ฉินหยุนเฟยจับคอ ตัดสินใจด้วยความโหดร้าย เรียกเสียงดัง:"ปู่"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"รอบข้างส่งเสียงหัวเราะดัง ๆ ออกมา

หมอนี้ตลกมากจริง ๆ พนันก็แพ้คนอื่น มันเหมือนกับทำร้ายตัวเองชัด ๆ

"อื้ม หลานรัก เชื่อฟังจริง ๆ "ลู่เสี้ยงหยางหลับตา พยักหน้าด้วยท่าทางที่เพลิดเพลินมาก

ฉินหยุนเฟยพูดอะไรไม่ออกมาจริง ๆ มือกุมที่หัวใจแน่น ๆ รู้สึกหัวใจจะระเบิดออกมาแล้ว

ไอ้โง่ลู่เสี้ยงหยางนี้ วันนี้ทำให้ตนขายหน้าขนาดนี้ อนาคตจะต้องเอามันตายให้ได้

ขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็คิดอะไรได้ ยักคิดเบา ๆ มองฉินหยุนเฟยแล้วพูดว่า:"จริง ๆ ทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ผมก็ไม่ทำให้นายลำบากใจ ถ้าเมื่อกี้นายไม่ลอดใต้หว่างขาผม ไม่เรียกผมว่าปู่ก็ไม่เป็นไร ผมใจกว้างพอ ไม่คิดอะไรหรอก"

…เยสเข้ !

พูดจบ ฉินหยุนเฟยก็โกรธจนเหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว

พ่องมึงสิ แกล้งกูเหรอ?กูลอดใต้หว่างขาไปแล้ว เรียกปู่แล้วมึงเพิ่งมาบอก คิดว่ากูเป็นไอ้โง่จริง ๆ งั้นเหรอ

แต่ในตอนนั้นเอง จนเองห้ามแพ้ ดังนั้นเขาเลยกัดฟันแล้วพูดว่า:"ข้าเป็นลูกผู้ชาย แพ้เป็น"

"…"ทุกคน

หมอนี้อวดเก่งจริง ๆ

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเขา หยิบตะเกียบขึ้นมา เริ่มกินอาหารบนโต๊ะ

กู้ชิวส่วยมีความสงสัยมาตลอด ตอนนี้มองไปทางลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข ถามเบา ๆ ว่า :"นายเอาเงินมากมายนี้มาจากไหน? ถึงได้สามารถลงทุนหนึ่งร้อยล้านได้ง่าย ๆ "

ถ้าลู่เสี้ยงหยางเก่งจริง ๆ บางทีพื้นหลังครอบครัวมันน่าเหลือเชื่อ งั้นเธอก็ไม่แคร์ที่จะแทรกในความรักของลู่เสี้ยงหยาง

ยังไงลู่เสี้ยงหยางก็เป็นลูกเขยเข้าบ้าน น่าจะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับภรรยาเขา ตนเองก็แทรกเข้าไป ต้องทำให้พวกเขาจบความสัมพันธ์ได้แน่นอน แล้วเริ่มใหม่กับตน

แต่แล้ว ประโยคต่อมาของลู่เสี้ยงหยาง กลับทำให้ทุกคนเซอร์ไพรส์

"เหอะ ๆ เงินของผม ภรรยาผมเป็นคนให้แน่นอน"

ในเมื่อพวกโง่พวกนี้ก็คิดไว้อยู่แล้ว ว่าตัวเองเป็นลูกเขยเข้าบ้าน งั้นก็พวกเขายังคิดยังไงก็ตามใจ"

กลับกัน ถ้าตอนนี้เขาบอกว่าเงินพวกนี้เป็นของตัวเอง ต้องกลายเป็นคนดังของโรงเรียนแน่นอน พูดตามตรง เขาไม่อยากเด่นเกินไปในสถาบันหลงเสิน ยังไงเขาก็คือลูกศิษย์ของสำนักจิ่วโยว ถ้าถูกหลาย ๆ คนจ้องทั้งวัน ตัวตนจะเปิดเผยได้ง่าย

นี่มัน?

ความกระตือรือร้นของกู้ชิวส่วยที่มีต่อลู้เสี้ยงหยางเมื่อกี้ ดับไปครึ่งหนึ่งทันที สุดท้าย ลู่เสี้ยงหยางก็ใช้เงินของภรรยา คิดแล้วว่าเขายังคงเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์

เหอะ !

มีหลายคนส่ายหัว ความกลัวที่มีต่อเขาหายไปทันที แล้วกลับมาดูถูกและถากถางเหมือนก่อนหน้านี้

หมอนี้เอาเงินของภรรยามาอวดเก่งข้างนอก มันน่าขยะแขยงมาก

ทางด้านหนึ่งเซียวกวางฮุยเห็นสีหน้าของทุกคน หัวเราะเยาะเย้ยในใจ คนพวกนี้ไม่มีแววตาเลยจริง ๆ

ลู่เสี้ยงหยางพูดอะไร พวกเขาก็เชื่อหมด

พวกเขาก็ไม่ลองตั้งใจคิดดู ถ้าลู่เสี้ยงหยางคือลูกเขยเข้าบ้านจริง ๆ ทำไมถึงสามารถเอาเงินหนึ่งร้อยล้านของภรรยามาได้ล่ะ?

ดูเหมือนว่าเดี๋ยวงานเลี้ยงจบ ต้องกำชับลูกชายของตน อนาคตต้องเอาใจลู่เสี้ยงหยางดี ๆ

ฉินหยุนเฟยที่อยู่ข้าง ๆ ไม่มีความกลัวอะไรเลยมันที วิ่งมาชี้หน้าของลู่เสี้ยงหยาง ด่าว่า:"เยสเข้ ! ไอ้หน้าโง่ บัญชีวันนี้กูจดไว้แล้ว ดูให้ดีว่าคราวหลังกูจะเอาคืนมึงยังไง"

หวังเจี้ยนเต็มไปด้วยความแค้นเคือง เมื่อกี้ตนเองถูกขยะอย่างลู่เสี้ยงหยางทำให้ตกใจ ก็เลยเริ่มตามใจฉินหยุนเฟยอีกครั้ง ดังนั้นเลยพูดจาแปลกประหลาดกับลู่เสี้ยงหยาง:"เจ้าหนู วันนี้เลิกเรียนตอนเย็นรอกูไว้ ถ้ากูไม่หาคนมาหักขามึง กูก็จะไม่ใช้นามสกุลหวัง"