หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 313 ความอัปยศที่ต้องลอดหว่างขา

บทที่ 313 ความอัปยศที่ต้องลอดหว่างขา

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่คนพวกนี้พูด ลากเก้าอี้มานั่งสบาย ๆ

เห็นเขาใจเย็นขนาดนี้ มีหลายคนโกรธจนกัดฟันแน่น

หมอนี้อวดดีจริง ๆ เดี๋ยวก็จะขายหน้าแล้ว ยังคิดว่าตัวเองเป็นลูกพี่อีก

และในตอนนี้เอง หวังฉี่บอก็มาถึงข้าว ๆ เซียวกวางฮุยแล้ว ยิ้มเหอะ ๆ แล้วพูดว่า:"ประธานเซียว คุณมีวัตถุโบราณอะไรจะให้ผมพิสูจน์ รีบเอาออกมาสิ"

ทุกครั้งที่พูดถึงวัตถุโบราณ โรคบ้าทำงานของเขาก็จะกำเริบ ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ไม่ต้องให้เซียวกวางฮุยพูด หวังเจี้ยนก็เริ่มเลวแล้ว เขายื่นแก้วเหล้าในมือออกไป แล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง คุณดูว่านี่คือวัตถุโบราณรึเปล่า?"

หวังฉี่บอยิ้มแล้วรับแก้วเหล้าไป จากนั้นก็วางในฝ่ามือดูใกล้ ๆ อย่างละเอียด

ขณะนั้น มีหลายคนมองลู่เสี้ยงหยาง

ไอ้เชี่ย ! คอยดูเถอะ เดี๋ยวนายก็ขายหน้าแล้ว ถึงเวลาพวกเราจะคอยดู ดูว่านายจะลอดใต้หว่างขาฉินหยุนเฟยยังไง

ผ่านไปสักพัก หวังฉี่บอก็พิสูจน์เรียบร้อย สีหน้ามีความตื่นเต้นเล็กน้อย มองเซียวกวางฮุยแล้วถามว่า:"ประธานเซียว เพื่อนคนไหนให้คุณเหรอ?"

เซียวกวางฮุยคิดว่าถ้ายอมรับว่าของข้างถนนนี้เพื่อนเป็นคนให้ มันน่าขายหน้ามาก เพราะฉะนั้นก็แค่ส่ายหัวแล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญคุณอย่าเข้าใจผิด เพื่อนผมไม่ใช่เป็นคนให้"

หวังเจี้ยนพูดต่อ:"คือลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์คนนี้ เก็บมาจากกองขยะ ฮ่าฮ่า"

อะไรนะ?

เก็บมาจากกองขยะ? !:

สีหน้าของหวังฉี่บอตกใจมาก

"ใครเป็นคนเก็บมา"จากนั้น หวังฉี่บอก็ถามอีก คนที่สามารถเก็บของมีค่าจากกองขยะได้ นั้นมันเป็นอัจฉริยะจริง ๆ ไม่แน่เขาอาจจะมีความรู้ทางด้านพิสูจน์วัตถุโบราณ ตนเองก็สามารถศึกษาแลกเปลี่ยนกับเขาได้

หวังเจี้ยนขำจนหลังแอ่น หันหน้ามองลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดว่า:"ขยะคนนี้ไง วันนี้เขามากินฟรีที่บ้านลุงเซียว ไม่มีซองสักซอง ก็เอาของริมถนนมาทำให้ครบ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"มีหลายคนหัวเราะตามกันมา แล้วยังย้ำกับลู่เสี้ยงหยาง ให้เขารีบคุกเข่าลง ลอดใต้หว่างขาแล้วเรียกปู่ซะ

ลู่เสี้ยงหยางร้องฮึในจมูก ไม่ได้สนใจพวกโง่นี้ มองหวังฉี่บอแล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง รบกวนคุณบอกกับพวกที่ตาต่ำด้วย วัตถุโบราณในมือคุณ เป็นของจริงรึเปล่า"

หวังฉี่บอพยักหน้า ทำสีหน้าตื่นเต้นมากขึ้น แล้วพูดว่า:"เป็นของจริง"

อะไรนะ?

ของจริง?

เยสเข้ นี่มันเป็นไปได้ไง ? ?

ทุกคนแทบจะไม่เชื่อ สงสัยว่าหูของพวกเขาจะฟังผิด แต่ละคนตะลึงกันทั้งนั้น

เซียวกวางฮุยขมวดคิ้วจนเป็นเส้นตรง พูดกับหวังฉี่บอ :"ผู้เชี่ยวชาญหวัง เรื่องแบบนี้ห้ามมาล้อเล่นกันนะ ถ้าพิสูจน์ผิด จะกระทบกับชื่อเสียงของคุณ"

ฉินหยุนเฟยตกใจ เขาห้ามแพ้เด็ดขาด ไม่งั้นล่ะก็ เขาก็ต้องคุกเข่าลอดหว่างขาลู่เสี้ยงหยาง แล้วยังต้องเรียกเขาว่าปู่

ดังนั้นเขารีบพูดตาม:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง คุณดูให้ละเอียดอีกครั้ง ของในมือคุณ ต้องเป็นของข้างถนนแน่นอน เป็นของที่ลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์อย่างลู่เสี้ยงหยางซื้อมาจากร้านสองหยวน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นวัตถุโบราณ"

ประโยคนี้หวังฉี่บอฟังแล้ว เหมือนว่ามีคนสงสัยเขา ดังนั้นเขาทำหน้าบึ้งแล้วพูดขึ้นทันที:"นายเป็นใคร?มีสิทธิ์อะไรมาสงสัยการพิสูจน์วัตถุโบราณของผม?"

ฉินหยุนเฟยยิ้มพูดอย่างอึดอัด:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง ผมไม่ได้สงสัยคุณ แต่คิดว่านี่มันเป็นไปไม่ได้ ลู่เสี้ยงหยางไอ้ลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์นี้ จะมีวัตถุโบราณได้ไง"

ในเมื่อสามารถสัมผัสถึงวัตถุโบราณ งั้นครั้งนี้คงจะต้องใช้หลายแสนถึงจะซื้อได้สินะ

ลู่เสี้ยงหยางผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน จะเอาเงินไปซื้อวัตถุโบราณให้คนอื่นเหรอ?

"อื้ม คุณชายฉินคนนี้พูดมีเหตุผล " เซียวกวางฮุยพยักหน้า แล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง รบกวนคุณช่วยดูอีกรอบ"

หวังฉี่บอโดนสงสัยเรื่อย ๆ อารมณ์เสียมาก ๆแล้ว ที่ผ่าน ๆมา เขาพิสูจน์วัตถุโบราณต่อหน้าผู้ชมหลายสิบล้านคนทั่วประเทศทางโทรทัศน์ ก็ไม่เคยมีใครกล้าสงสัยสักนิด อีกอย่าง เขาทำงานพิสูจน์วัตถุโบราณมาหลายสิบปี ไม่เคยพลาดมาก่อน

เขามั่นใจกับตัวเองมาก แล้วก็ วัตถุโบราณในมือของเขาพิสูจน์ไม่ยากมาก เขายิ่งไม่พลาดแน่นอน

แปะ !

มือตบบนโต๊ะแรง ๆ หวังฉี่บอพูดอย่างโมโห:"ผมบอกแล้ว วัตถุโบราณนี้เป็นของจริง ก็คือของจริง ถ้าใครไม่พอใจ ก็ไปหาผู้เชี่ยวชาญคนอื่นมาพิสูจน์"

เซียวกวางฮุยตกใจเล็กน้อย ในเมื่อท่าทีของผู้เชี่ยวชาญแข็งกร้าวขนาดนี้ งั้นก็หมายความว่าวัตถุโบราณชิ้นนี้ไม่มีปัญหา สักพัก เขาหันหน้าไปมองลู่เสี้ยงหยาง การแสดงออกบนใบหน้า ประหลาดใจมาก

นึกไม่ถึงว่า ของขวัญที่ลู่เสี้ยงหยางให้เขา จะเป็นวัตถุโบราณ

เยสเข้ ! ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ ?

หวังเจี้ยนอึ้งไปเลย เดิมทีคิดว่าขยะอย่างลู่เสี้ยงหยางจะให้แค่ขยะหนึ่งชิ้น แต่ไม่นึกเลยว่า สุดท้ายหลังจากพิสูจน์แล้วจะเป็นวัตถุโบราณ

ซี้ด !

กู้ชิวส่วย ไป๋หมิ่นหมิ่น พวกเธอกลืนน้ำลาย ตอนที่มองลู่เสี้ยงหยาง รู้สึกแค่ว่าหน้าร้อน ๆ นี่แค่กี่นาทีเอง ลู่เสี้ยงหยางก็ตบหน้าพวกเธออย่างแรง

ฉินหยุนเฟยหน้าเขียวหน้าม่วง จะให้เขาลอดใต้หว่างขาลู่เสี้ยงหยาง แล้วเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปู่อีก นั้นมันเป็นไปไม่ได้แน่นอน ในใจยังคงมีคิดว่ามีความโชคดีอยู่ ถามหวังฉี่บอตรง ๆ เลย:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง วัตถุโบราณในมือคุณ มีค่าพอหนึ่งแสนหยวนมั้ย?"

ตามข้อตกลงการพนันของเขากับลู่เสี้ยงหยาง ขอแค่ของขวัญที่ลู่เสี้ยงหยางให้มีคุณค่ามากกว่าหนึ่งแสน ถ้างั้นเขาถึงจะแพ้

และถึงแม้ตอนนี้ของขวัญที่ลู่เสี้ยงหยางให้เป็นวัตถุโบราณไม่มีผิด ขอแค่ราคาไม่เกินหนึ่งแสน ถ้างั้นเขายังคงเป็นคนชนะ

หวังฉี่บอตื่นเต้นจนยักคิ้ว ยิ้มพูดว่า:"ไม่ใช่แค่หนึ่งแสนธรรมดา แก้วในมือผมมีชื่อว่าถ้วยเรืองแสงหลิวหลี

ในช่วงราชวงศ์ชิงพระสนมที่จักรพรรดิกวงซูทรงโปรดปรานที่สุด หวังกุ้ยเฟยเป็นคนใช้ ตามราคาตลาดตอนนี้แล้วคิดว่า น่าจะประมาณห้าแสน"

อะไรนะ?

ห้าแสน?

เยสเข้ นี่มันน่ากลัวมาก ๆ เลย !

พอประโยคนี้พูดออกมา รอบข้างไม่มีชีวิตชีวา แต่ละคนอึ้งกันทั้งนั้น

ของข้างถนนที่ซื้อมาจากร้านสองหยวน นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีค่าขนาดนี้ ห้าแสน

ตูม !

จางสู้ตกใจจนตกลงมาจากที่นั่ง เขาเพิ่งเคยเห็นวัตถุโบราณครั้งแรก มีค่ามากจริง ๆ แก้วเหล้าเล็กแบบนี้ ก็มีค่าห้าแสน

กู้ชิวส่วยมองลู่เสี้ยงหยางอย่างตะลึง รู้สึกว่าสมองไม่ค่อยทำงานทันที

เขาคือลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์ที่ทุกคนว่าจริง ๆ เหรอ ?

คิดว่าไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ก็ไม่ดูว่า ลูกเขยคนไหนจะสามารถเอาวัตถุโบราณราคาห้าแสนให้คนอื่น เป็นของขวัญวันเปิดร้านง่าย ๆ

พระเจ้า หรือว่าเขาจะคมในฝัก ? เขาเป็นใครกันแน่ ?

ครั้งแรกที่กู้ชิวส่วยมีความรู้สึกน่าค้นหาและความสงสัยในตัวผู้ชายคนหนึ่ง

ฟ้านเจาตาเป็นประกายทันที นี่เป็นคำยืนยันที่เพิ่มขึ้น สำหรับการคาดเดาที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางก่อนหน้านี้ ลู่เสี้ยงหยางเป็นหมาป่าที่หุ้มหนังแกะจริง ๆ ด้วย กลัวว่าตัวตนของเขาจะทำให้ตัวเองหม่นหมองไร้สีสัน

เยสเข้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ ? เชี่ย วันนี้ฉันไม่มีทางคุกเข่าให้ลู่เสี้ยงหยาง แล้วเรียกเขาว่าปู่ ฉินหยุนเฟยอยากจะตาย เดิมทีเขาคิดว่า นี่เป็นการเดิมพนันที่ชนะแน่นอน แต่สถานการณ์เปลี่ยนไปกะทันหัน

และในตอนนั้นเอง ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วพูดกับฉินหยุนเฟยว่า:"ตามข้อตกลงการพนัน งั้นผมก็เป็นคนชนะ เอาล่ะ ตอนนี้นายคุกเข่าได้แล้ว ลอดจากใต้หว่างขาผมไป แล้วเรียกผมว่าปู่ด้วย"