หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 299 จางกุ้ยจู๋ถูกทำร้าย

บทที่ 299 จางกุ้ยจู๋ถูกทำร้าย

จางกุ้ยจู๋ถูกตบเข้าที่ใบหน้าซึ่งเป็นการกระตุ้นนิสัยปากร้ายของเธออย่างสมบูรณ์ เธอแผดเสียงตะโกนด่าลั่น “แม่ง ไอ้ระยำ มึงลองตบกูดูอีกทีสิ! กูจะฉีกเนื้อมึงทั้งเป็น!”

ชายผมทองหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวอย่างโหดเหี้ยม “ยัยแก่เหม็นเน่า ปากแกนี่กินขี้มาเหรอไง เหม็นจริงๆ ถ้าวันนี้ฉันไม่ตบปากแกให้แตก ฉันจะไม่อยู่ในแก๊งค์อีกต่อไป”

พูดจบเขาก็ตบใบหน้าอีกข้างหนึ่งของจางกุ้ยจู๋

ดังนั้นใบหน้าอีกข้างหนึ่งของจางกุ้ยจู๋จึงบวมขึ้นมาเช่นกัน บวกกับส่วนใต้ปากที่เคยบวมมาก่อน ใบหน้าทั้งสองข้างบวมเป็นหัวหมู

ความเจ็บปวดที่ไม่อาจพรรณนาได้แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของจางกุ้ยจู๋

จางกุ้ยจู๋กรีดร้องแล้วยื่นมือทั้งสองออกไป พยายามคว้าจับใบหน้าของชายผมทอง

แต่มือของชายคนนี้ค่อนข้างยาว เมื่อยื่นออกมาก็สามารถตบหน้าจางกุ้ยจู๋ได้อย่างง่ายดาย แต่จางกุ้ยจู๋นั้นกลับไม่สามารถคว้าจับอีกฝ่ายได้

ไม่กี่อึดใจใบหน้าของจางกุ้ยจู๋ก็ถูกตบมากกว่าสิบครั้ง

ไม่เพียงแต่ใบหน้าของเธอบวมจนกลายเป็นหัวหมู แต่ยังเต็มไปด้วยแผลเหวอหวะ ฟันส่วนใหญ่ของเธอถูกตบจนหัก

แม่ง

เมื่อเห็นจางกุ้ยจู๋ถูกทุบตีอย่างน่าเวทนา หลิวต้าจู้กับหลิวห้าวก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน

ส่วนจางกุ้ยจู๋ก็ถูกตบจนหวาดกลัวเช่นกัน เธอนั่งลงกับพื้นด้วยน้ำตา อ้อนวอนขอความเมตตาจากชายผมทอง

“เย็ดแม่ง หญิงชั่ว เมื่อกี้ปากแข็งนักไม่ใช่เหรอ? แม่งเอ๊ย แกไม่อยากจัดการฉันแล้วเหรอ? มาสิ” ชายผมทองถีบจางกุ้ยจู๋จนล้มคว่ำอีกครั้ง

จางกุ้ยจู๋เอามือทั้งสองกุมใบหน้าที่มีแผลเหวอะหวะ ขดตัวจนกลายเป็นก้อนกลม ในตอนนี้เธอรู้สึกกลัวจนถึงขีดสุด คุณพระ คนในเมืองโหดเหี้ยมจริงๆ เธอไม่อยากอยู่ในเมืองอีกแล้ว แค่อยากฉวยโอกาสกลับไปที่หมู่บ้านในชนบท

ในหมู่บ้านเธอมีชื่อเสียงในเรื่องการโต้เถียงทะเลาะวิวาท ไม่มีใครกล้าทะเลาะกับเธอ เธอเป็นจอมอันธพาลในหมู่บ้านชนบท

แต่ในเมือง ความเย่อหยิ่งหยาบคายใช้ไม่ได้ผลเลย

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอเพิ่งได้รับการรักษาในโรงพยาบาล วันนี้เธอก็เข้ารับการรักษาอีกครั้ง มันเกินพอแล้ว

หลังจากสั่งสอนบทเรียนให้จางกุ้ยจู๋เสร็จ ชายผมทองก็จับจ้องไปที่หลิวห้าวแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พี่น้อง ตัดมือโง่ๆ ทิ้งซะ เจ้าหนู เมื่อกี้มือข้างไหนที่แกเอามาแตะก้นเมียฉัน ยื่นมันออกมา”

ทันทีที่เขาพูดจบพวกนักเลงคนอื่นๆ ก็เดินตรงเข้ามาหาหลิวห้าวพร้อมกับรอยยิ้มที่เหี้ยมโหดบนใบหน้า

ใบหน้าของหลิวห้าวซีดเผือดลง ร่างกายของเขายังคงสั่นสะท้านไม่หยุด ทันใดนั้นขาก็อ่อนแรงคุกเข่าลงบนพื้น เอาแต่ก้มหน้าคำนับ “ทุกท่านผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่กล้าทำอีกแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

“ให้อภัยแก ไอ้บ้า ก็เสียเปรียบแกน่ะสิ!”

พวกนักเลงทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ เดินเข้าไปหาหลิวห้าว ต่อยเขาไปที่ศีรษะหลายหมัดจนเขาล้มลง แล้วเตะต่อยต่ออีกพักหนึ่ง

“อา ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย ผมไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ” หลิวห้าวถูกทำร้ายจนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

นักเลงคนหนึ่งแผดเสียงคำราม “เมื่อกี้เอามือข้างไหนจับก้นพี่สะใภ้ของฉัน ยื่นออกมา ฉันไม่อยากพูดเป็นครั้งที่สอง”

หลิวห้าวรีบยื่นมือซ้ายออกมาโดยไม่กล้าลังเล

ทันทีที่เขายื่นมือซ้ายออกไป อันธพาลคนหนึ่งก็ยกเท้าขึ้นเหยียบอย่างแรง

กร๊อบ!

เสียงกระดูกหักดังขึ้นมา

“โอ๊ย มือของผม มือของผมหักแล้ว” หลิวห้าวส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนาและบีบหัวใจออกมา เจ็บปวดจนสลบไสลไป

โครม!

เมื่อเห็นคนเหล่านี้โหดร้ายเช่นนี้ หลิวต้าจู้ก็กลัวแทบตาย ทรุดลงคุกเข่ากับพื้น

ชายผมทองเดินเข้าไปหาหลิวต้าจู้ด้วยสีหน้าบึ้งตึง พลางมองลงมาที่เขาแล้วกล่าวว่า “แกมันไอ้พวกขี้แพ้ แม้แต่เมียกับลูกชายของตัวเองยังไม่สามารถสั่งสอนให้ได้ดีด้วยซ้ำ วันนี้ฉันต้องสั่งสอนบทเรียนให้แกจำเอาไว้ให้ดี”

ผัวะ!

ว่าแล้วก็ตบฉาดใหญ่ลงบนใบหน้าของเขาจนทำให้สมองของเขาดังหึ่งๆ

หลิวต้าจู้ไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใดๆ เขาพยักหน้าซ้ำๆ พลางพูดว่า “ท่านครับ อย่าโกรธเลย ผมจะสอนบทเรียนให้พวกเขาเมื่อกลับถึงบ้าน เพื่อที่พวกเขาจะได้เข้าใจกฎในอนาคต”

“ฮ่าๆ จริงเหรอ?” ชายผมทองยิ้มหยิบพลางชักมีดสั้นออกมาจากเอวแล้วตบเข้าที่ใบหน้าของหลิวต้าจู้พลางบอกว่า “ครอบครัวของแกดูขัดหูขัดตา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่ๆ น้องๆ ในมือของฉันกว่า 100 คนจะไม่ทำธุรกิจอีกแล้ว คอยมองหาพวกแกบนท้องถนน ถ้าเจอก็จะตบแกครั้งหนึ่ง”

“บ้าบอ ไม่เอานะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวต้าจู้ก็แทบอยากตาย ตอนแรกพวกเขาคิดว่าจะอยู่ที่บ้านของหลิวจิ้งอีกสักระยะหนึ่งแล้วขอเงินอีกห้าแสน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเมืองนี้จะไม่ปลอดภัย ไม่แน่ว่าอาจจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ เธอต้องกลับไปชนบทให้เร็วที่สุด

เขาเชื่อในคำพูดนี้ มีกับดักมากมายในเมือง ฉันอยากกลับไปหมู่บ้านที่ชนบท

“ใช่ๆๆ เราไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากพวกคุณ วันหลังถ้าพบเราบนท้องถนน พวกเราจะออกจากเมืองปินเหอทันที” หลิวต้าจู้พูดอย่างร้อนรน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ชายผมทองก็หัวเราะเยาะพลางพูดว่า “ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนี้ ถ้าแกกล้าโกหกพวกเรา ครั้งหน้าจะไม่ง่ายดายแบบนี้อีก”

หลิวต้าจู้กลัวจนแทบฉี่รดกางเกง เขาพยักหน้าปลกๆ “ไม่กล้า ไม่กล้า พวกเราจะกล้าโกหกพวกคุณได้ยังไง”

“อืม” ชายผมทองพยักหน้าแล้วโบกมือด้วยความพึงพอใจ “พวกเราไปกันเถอะ”

ในเวลานี้ รถประจำทางเพิ่งมาถึงป้าย นักเลงหลายคนและสาวสวยเซ็กซี่เมื่อครู่ก้าวลงจากรถ

หลิวตาจู้ราวกับได้รับนิรโทษ เขารีบปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วแล้วช่วยจางกุ้ยจู๋ขึ้นมา ในขณะเดียวกันหลิวห้าวที่อยู่ในอาการโคม่าก็ถูกปลุกให้ฟื้นขึ้นมา

ผู้คนรอบๆ ไม่รู้สึกเห็นใจเมื่อเห็นพวกเขาถูกทุบตีอย่างหนัก ครอบครัวพวกเขาทั้งหมดเป็นคนแปลกประหลาด สมควรได้รับมันแล้ว

หลังจากนั้นรถประจำทางก็มาถึงที่หมาย หลิวต้าจู้และครอบครัวก้าวลงจากรถอย่างเร่งรีบ แม้แต่การไปโรงพยาบาลก็ถูกตัดออก รีบวิ่งตรงไปที่บ้านของหลิวจิ้ง

ทั้งครอบครัวถูกจัดการจนหวาดกลัว ไม่กล้าอยู่ที่เมืองปินเหอแม้แต่นาทีเดียว

ดังนั้นทันทีที่ก้าวเข้าไปในประตูบ้านของหลิวจิ้ง หลิวต้าจู้ก็แผดเสียงตะโกนว่า “เย่สวน เธอรีบซื้อตั๋วรถให้พวกเราหน่อย พวกเราจะไปแล้ว”

ในเวลานี้เย่สวนอยู่ในห้องนอนของเธอ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าครอบครัวของพวกเขากำลังจะกลับไปแล้ว?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เย่สวนเดินออกมาจากห้องนอนของเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความฉงน

แต่เมื่อเธอเห็นครอบครัวนี้ เธอก็ต้องตกตะลึง

หลิวจิ้งที่นั่งอยู่บนโซฟาก็จับต้นชนปลายไม่ถูกเช่นกัน

ในตอนนี้เห็นเพียงมีรอยฝ่ามือบนใบหน้าของหลิวต้าจู้และจางกุ้ยจู๋ โดยเฉพาะจางกุ้ยจู๋ ทั่วทั้งใบหน้าของเธอมีแต่แผลเหวอะหวะ

มือซ้ายของหลิวห้าวก็บวมจนเหมือนกีบหมูเช่นกัน นอกจากนี้ใบหน้าของเขายังบวมช้ำ

“เอ๊ะ คุณลุงคุณป้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” เย่สวนถาม

หลิวต้าจู้ไม่ได้ตอบคำถามนี้ เพียงแต่รีบพูดว่า “เธออย่ามายุ่งให้มากนักเลย รีบซื้อตั๋วรถกลับบ้านให้พวกเรา ยิ่งเร็วยิ่งดี”

ฮู้!

เย่สวนสูดหายใจเข้าเบาๆ พลางชำเลืองมองลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ข้างเธอโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ครอบครัวนี้จะออกจากบ้านไป ลู่เสี้ยงหยาง ได้บอกว่าพรุ่งนี้ครอบครัวของหลิวต้าจู้ก็จะออกเดินทางแต่เช้า ลู่เสี้ยงหยางรู้ได้อย่างไร? หรือว่าเขาจะเป็นหมอดู?

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราอย่างเบิกบาน มองไปที่ครอบครัวหลิวต้าจู้พลางกล่าวว่า “คุณลุง คุณป้า พวกคุณเพิ่งมาอยู่บ้านเราได้ไม่กี่วันเอง ผมคิดว่าพวกคุณควรอยู่ต่อไปอีกสักสองสามวันแล้วค่อยไป ว่ากันว่าเมืองปินเหอมีร้านอาหารอร่อย บรรยากาศดี พวกคุณยังไม่เคยได้ลอง กลับเร็วแบบนี้ไม่เสียโอกาสแย่เหรอ”

ฟันของจางกุ้ยจู๋หักไปครึ่งปาก ตอนนี้เธอก็ยังอ้าปากพูดไม่ได้ แต่กลับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างเกรี้ยวกราด เจ้าหมอนี่พูดเปรียบเปรยอะไร? รู้ว่าครอบครัวของตนตัดสินใจจะจากไปถึงจะมาพูดเสแสร้งขอให้อยู่ต่อ

ก่อนหน้านี้ไปไหนมา?

หลิวต้าจู้มีสีหน้าหวาดกลัว แทบจะคุกเข่าให้เย่สวน “เย่สวน อย่าลังเลอีกเลย รีบซื้อตั๋วให้พวกเราเถอะ เราต้องการกลับบ้าน”

เอ๊ะ?

เมื่อเห็นพวกเขาในสภาพนี้ ครอบครัวของเขาอ้อนวอนขอกลับบ้านงั้นหรือ?

ทันใดนั้นจิตใจของเย่สวนและหลิวจิ้งก็ว่างเปล่า ดวงอาทิตย์ขึ้นมาจากทิศตะวันตกหรือเปล่า? มันยากที่จะเชื่อเหลือเกิน