หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 296 ขอความเมตตาจากคุณด้วย

บทที่ 296 ขอความเมตตาจากคุณด้วย

บรรดาลูกน้องของสือเหล่าซานเห็นหัวหน้าของตนคุกเข่าให้กับหนุ่มน้อยก็สงสัยว่าพวกเขากำลังฝันอยู่

แม่งเอ๊ย หัวหน้าของพวกเขาเป็นคนดุร้ายในโลกใต้ดิน แต่ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นคนขี้ขลาดขึ้นมาได้

“ให้ตายสิ! เป็นไงบ้าง?” หลินเสี่ยวเฟิงกลัวแทบแย่ ขณะนี้ในใจของเขาพี่สามเป็นเหมือนปีศาจที่คุกเข่าให้ลู่เสี้ยงหยาง ความกระทบกระเทือนที่มหาศาลทำให้จิตใจของเขาว่างเปล่าและไม่มีความสามารถในการคิดใคร่ครวญใดๆ ทั้งสิ้น

“พระเจ้า ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ชิวเจียงหั้วและบรรดาผู้ถือหุ้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ราวกับว่าเห็นผีในตอนกลางวันแสกๆ สีหน้าของทุกคนตกใจมาก

ในสายตาของพวกเขา หลินเสี่ยวเฟิงซึ่งเป็นคุณชายแห่งตระกูลหลินนั้นยอดเยี่ยมมากพอแล้ว แต่เมื่อได้ยินชื่อและฉายาพี่สามก็หวาดกลัวจนต้องคุกเข่าลง แต่ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางนั้นทำให้พี่สามหวาดกลัวจนเป็นแบบนี้ ราวกับลูกศิษย์ที่ทำผิดได้พบกับครูประจำชั้น

“เอ๊ะ? พี่…พี่เขย…” ชิวรั่วหานยืนตัวแข็งทื่อ เสียงดังสนั่นราวกับฟ้าร้องดังขึ้นในห้วงความคิดของเธอ

นี่คือพี่เขยของเธอ ลูกเขยที่เกาะภรรยากินจริงหรือ?

ให้ตายสิ ไม่เหมือนเลย

ลูกเขยแต่งเข้าบ้านอื่นคนไหนที่ทำให้หัวหน้ากลัวได้ถึงขนาดนี้ ถ้าลุกขึ้นยืนในตอนนี้ เธอรับประกันว่าจะไม่ตีเขาให้ตาย

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้านิ่งสงบ มองลงไปที่สือเหล่าซานแล้วพูดอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ก็แล้วแต่คุณ”

“ครับๆๆ หัวหน้า” สือเหล่าซานลนลานพยักหน้า ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มอย่างสุดขีด พยายามลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ มองไปที่ชิวเจียงหั้วและคนอื่นๆ พลางกล่าวว่า “วันนี้ ผมจะคืนเงินทั้งหมดที่พวกคุณลงทุนไปก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ผมต้องขอโทษทุกท่านด้วย”

พูดจบก็โค้งคำนับให้ทุกคน

หวงจูที่และลูกน้องอยู่ข้างหลังเขาก็โค้งคำนับตาม สีหน้าดูตกใจมาก

แต่เขาก็รู้สึกสับสนในใจมาก เจ้าหนุ่มคนนี้ที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาถูกศักดิ์สิทธิ์มาจากไหนที่สามารถทำให้พี่สามหวาดกลัวขนาดนี้ได้

ฮู้!

ชิวเจียงหั้วและคนอื่นๆ ได้สติกลับมาหลังจากตกใจ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหานด้วยสีหน้าหวาดกลัว

ผู้ถือหุ้นคนหนึ่งได้กล่าวประจบประแจงลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้าที่เบิกบาน “บุรุษท่านนี้สิคือคนจริงผู้ไม่เปิดเผยโฉมหน้า เป็นเจ้าพ่อตัวจริง หากรั่วหานได้แต่งหน้ากับคุณในอนาคต ชีวิตจะไม่มีวันขาดทุนเลย”

“ใช่แล้ว ประธานชิว ขอแสดงความยินดีด้วยทำกำลังจะได้ลูกเขยที่ถูกใจ”

“ฮ่าๆ ประธานชิว พวกเราขอแสดงความยินดีล่วงหน้ากับคุณด้วย ถ้ารั่วหานแต่งงานเมื่อไรต้องบอกพวกเรานะ พวกเราจะร่วมกันออกเงินซื้อของขวัญเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ”

เพียงครู่เดียวผู้ถือหุ้นทั้งหมดก็เข้ามาประจบสอพลอลู่เสี้ยงหยาง

ชิวเจียงหั้วดูท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อครู่ตนไม่ได้นึกถึงลู่เสี้ยงหยางเลย ลูกเขยที่ดีในสายตาของเธอมีเพียงหลินเสี่ยวเฟิงเท่านั้น

ในตอนแรกสีหน้าของชิวรั่วหานนั้นมีความยินดี แต่ต่อมาก็จางลง ลู่เสี้ยงหยางเป็นพี่เขยของเธอ ไม่ว่าเธอจะชอบเขามากแค่ไหนก็ทำได้เพียงแค่เก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้

และในตอนนี้

ภายใต้การลงมือจัดการเองของสือเหล่าซาน หวงจูก็พร้อมที่จะเริ่มคืนเงินให้กับบรรดาผู้ถือหุ้นเหล่านี้

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพลันกล่าวว่า “สือเหล่าซาน ผมหวังว่าคุณจะจัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจน ในบรรดาคนพวกนี้ผมรู้จักแค่สองคน และมีเพียงสองคนนี้เท่านั้นที่มีความเกี่ยวข้องกับผม”

เขาพูดพลางชำเลืองมองชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหาน

เอ๊ะ?

สือเหล่าซานสับสนและไม่เข้าใจว่าลู่เสี้ยงหยางหมายถึงอะไรกันแน่?

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเรียบเฉย “ผมไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องคนอื่น คุณเข้าใจที่ความหมายของผมไหม?”

สือเหล่าซานเข้าใจในทันที เขาพยักหน้าพลางพูดว่า “ครับ หัวหน้า เงินนั้น… ผมจะคืนให้ประธานชิวคนเดียวเท่านั้น”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า สือเหล่าซานคนนี้ยังนับว่าฉลาดพอ ไม่โง่จนกู่ไม่กลับ

อา!

อะไรนะ?

ไม่คืนเงินให้พวกเราแล้วเหรอ?!

บรรดาผู้ถือหุ้นที่อยู่รอบๆ ต่างมึนงง ตอนแรกพวกเขาคิดว่าที่ประจบสอพลอลู่เสี้ยงหยางไปเมื่อครู่นั้นเขาจะไม่ติดใจเอาความคำเหน็บแนมถากถางของพวกเขาก่อนหน้านี้และช่วยผลักดันให้คืนเงินให้พวกเขา แต่ไม่คาดคิดว่าตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางจะเล่นสกปรก

พวกเขาถูกโกงไปอย่างน้อยๆ ก็หลายล้านจนถึงหลายสิบล้าน จะปล่อยไปเปล่าๆ แบบนี้ไม่ได้

ดังนั้นบรรดาผู้ถือหุ้นจึงมองไปที่ชิวเจียงหั้วแล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า “ประธานชิว เรื่องนี้คุณต้องพูดแทนพวกเรา พวกเราจะสูญเสียเงินก้อนนี้ไม่ได้”

ชิวเจียงหั้วรู้ตัวเองดี รู้ว่าการที่ลู่เสี้ยงหยางช่วยเธอนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

เธอส่ายหัวแล้วพูดเบาๆ “พวกคุณก็เห็นแล้ว เมื่อกี้ฉันก็ชักสีหน้าใส่เขา แล้วจะมีหน้าไปเอ่ยปากเรื่องนี้ได้ยังไง”

ตุ้บๆๆ!

ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกมา บรรดาผู้ถือหุ้นก็ทรุดลง สีหน้าดูไม่ได้ราวกับกินขี้หมาเข้าไป

พลางจ้องมองไปที่หลิวเสี่ยวเฟิงอย่างเกรี้ยวกราดโดยไม่รู้ตัว เป็นเพราะไอ้เศษสวะคนนี้คนเดียว ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำให้พวกเขาฝากความหวังไว้กับเขาอย่างสูญเปล่า สุดท้ายเขาก็ทำอะไรไม่ได้แถมยังสูญเสียโอกาสที่ดีที่สุดในการได้เงินคืนอีกด้วย

ในเวลาเดียวกัน หลินเสี่ยวเฟิงที่อยู่ข้างๆ ก็ถูกตบปากไปแล้วหลายสิบครั้ง แก้มของเขาบวมฉึ่งราวกับหัวหมู มีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือชายฉกรรจ์ข้างๆ ยังคงตบปากเขาและดึงหูของเขาต่อไป

หลินเสี่ยวเฟิงแทบอยากตาย ตนเองเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลิน เป็นทายาทในอนาคต ไม่เคยได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นนี้มาก่อน

แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพวกนี้ในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องหยุดคนคนนี้ให้ได้ ไม่เช่นนั้นใบหน้าของตนจะต้องพังพินาศแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้หลินเสี่ยวเฟิงก็มองไปที่สือเหล่าซานแล้วพูดอย่างอ่อนแรง “พี่สาม ผมสำนึกผิดจริงๆ แล้ว วันหลังจะไม่กล้าอีกแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย คิดเสียว่าผมมีตาแต่หามีแววไม่”

สือเหล่าซานชำเลืองมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางโดยสัญชาตญาณ ตอนแรกเขาคิดจะบอกให้ลูกน้องหยุดขอให้คนของเขาหยุดลงมือ แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดว่ารู้จักแค่ชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหานเท่านั้นก็ล้มเลิกความคิดนั้นทันที

ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่สือเหล่าซานแล้วด้วยรอยยิ้มจางๆ “เรื่องนี้แล้วแต่คุณ คุณรู้ว่าต้องทำยังไง”

สือเหล่าซานเข้าใจในทันที ดูเหมือนว่าเจ้าโง่หลินเสี่ยวเฟิงจะไม่ถูกกับหัวหน้าของพวกเขา

เพื่อเป็นการแสดงออกต่อหน้าลู่เสี้ยงหยางให้ได้รับความพึงพอใจจากเขา สือเหล่าซานโบกมือพลางพูดว่า “พอเห็นเจ้าโง่นี่ผมก็โมโห ให้ผมอัดมันจนกว่าผมจะมีความสุขค่อยหยุด”

พระเจ้า?!

หลินเสี่ยวเฟิงตกใจจนแทบกระอักเลือด ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไรสือเหล่าซานจะมีความสุข

พูดอีกอย่างก็คือตนเองจะถูกตีไปอีกนานแค่ไหนก็ยังไม่รู้

ตุ้บ! ตุ้บ!

พ่ายแพ้อย่างหมดรูป เขาคุกเข่าลงก้มหัวให้ลู่เสี้ยงหยาง “คุณลู่ครับ เมื่อครู่ผมอวดเก่ง กล้าล่วงเกินคุณ ผมต้องขอโทษคุณตรงนี้ คุณเป็นคนใจกว้าง ได้โปรดอย่าลดตัวเองมาเกลือกกลั้วกับนักเลงหัวไม้อย่างผมเลย ขอความเมตตาจากคุณด้วย”

ซี้ด!

เปลือกตาของหลายคนกระตุกอย่างแรง คุณชายใหญ่ของตระกูลหลินไม่มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีเอาเสียเลย แค่เริ่มต้นก็คุกเข่าร้องขอความเมตตาเสียแล้ว

แต่มันก็น่าให้อภัย ช่วยไม่ได้เขาโชคร้ายที่ทำให้เจ้าพ่ออย่างลู่เสี้ยงหยางขุ่นเคือง