หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 287 เธอไม่เข้าใจยาฝึก

บทที่ 287 เธอไม่เข้าใจยาฝึก

โจ่ฉินไม่คิดเลย ว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความที่คิดที่สกปรก

เธอวางหนังสือลง หันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “ลู่เสี้ยงหยาง ฉันรู้ว่านายเป็นเขยแต่งเข้า ได้รับการดูหมิ่นจากที่บ้านไม่น้อย นายลำบากใจ เพราะงั้นนายเลยตั้งใจหาเรื่องบนชั้นเรียน เพื่อให้ได้รับความสนใจจากพวกเรา แม้ว่าสิ่งที่นายต้องเจอจะน่าเห็นใจ แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่นายควรจะอยู่ในห้องเรียน”

“นายเป็นเขยแต่งเข้าที่บ้าน ไม่ได้ความลำบาก นายไม่คิดว่าจะหาเหตุผลจากตัวนายเองเลยหรือ? หากนายมีความสามารถมากพอ แข็งแกร่งมากพอ ยังจะต้องพึ่งพาผู้หญิงอยู่อีกหรือไง? ตอนนี้นายมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตตนเอง ก็ตั้งใจเรียนซะ ไม่แน่ในอนาคตฉันอาจจะแนะนำนายไปทำงานในที่ดีๆ ก็ได้”

อะไรนะ?

ลู่เสี้ยงหยางงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อได้ยินประโยคของโจ่ฉิน

นี่มันบ้าอะไรกัน ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะหารือกับเธอ เมื่อสักครู่ในห้องเรียนเธอมีข้อผิดพลาดอยู่จุดหนึ่ง ไม่ได้มาเพื่อฟังคำสั่งสอนของเธอ

เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางเงียบไป โจ่ฉินเอ่ยถามอย่างบึ้งตึง “ที่อาจารย์ได้พูดไปเมื่อสักครู่นี้ นายได้ฟังไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้วครับ อาจารย์วางใจเถอะ ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไง”

“อืม” โจ่ฉินพยักหน้ารับ ก่อนเผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า ลู่เสี้ยงหยางยังสั่งสอนได้ ไม่ได้อยากเป็นแค่ไอ้ไก่อ่อนจากจิตใจข้างใน

“งั้นโอเค จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว นายกลับเข้าห้องเรียนไปได้แล้ว” โจ่ฉินโบกมือไปทางด้านลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง “อาจารย์ครับ บทเรียนที่อาจารย์ได้สอนไปเมื่อสักครู่มีข้อผิดพลาดจริงๆ นะครับ”

อะไรนะ? ไม่ไว้หน้ากันแล้วใช่ไหม?

รอยยิ้มบนใบหน้าของโจ่ฉินหายไป นายเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางด้วยความเย็นชา “ก็ได้ ถ้างั้นลองว่ามาสิว่ามีข้อผิดพลาดตรงไหน”

หากลู่เสี้ยงหยางกล้ากล่าวหาเธอพล่อยๆ เธอจะลงโทษซะให้หนัก

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างตั้งใจ “เมื่อกี้อาจารย์สอนให้เรากลั่นยาจู้หลิง ในนั้นมีตัวยาที่ผิดอยู่อันหนึ่งครับ”

“ฮ่าฮ่า งั้นเหรอ?” แม้ว่าโจฉินจะยังคงยิ้มแย้ม แต่ความเยือกเย็นบนใบหน้าเธอกลับมากขึ้น ยาจู้หลิงเธอทำการทดลองมาแล้วไม่ต่ำกว่าร้อนครั้ง ไม่เคยล้มเหลวเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ กลับมีนักเรียนคนหนึ่งบอกเธอว่า เธอใช้ยาผิด

ในเวลานี้ โจ่ฉินกำลังใช้ความคิด ว่าจะลงโทษเขยย้ายเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางอย่างไรดี

ดูท่าเขาคงไร้ยารักษาแล้วจริงๆ ประโยคที่เธอได้กล่าวไปเมื่อสักครู่ เป็นการสีซอให้ควายฟังสิท่า

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสริมขึ้นมาอีกครั้ง “ในยาจู้หลิง หญ้าส่วยหลันที่อาจารย์ใช้ หญ้าส่วยหลันทำหน้าที่เป็นตัวเร่งการทำงานของยา แม้ว่าจะเป็นการบำรุง แต่หากใช้วิธีนี้ จะทำให้ฤทธิ์ในตัวยาลดลง”

ถึงตรงนี้ ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยต่อ “แน่นอน อาจารย์ต้องเปลี่ยนหญ้าส่วยหลันเป็นผลไม้ส่วยจิง แม้ว่าเวลาจะยืดยาวกว่าครึ่งชั่วโมง แต่ฤทธิ์ในตัวยาจะแรงขึ้นสองถึงสามเท่า…..”

“ไร้สาระ” ไม่ทันได้จบประโยคดี โจ่ฉินก็เริ่มเอ็ดขึ้น “ดูท่านายคงรักษาไม่ได้แล้วจริงๆ ยังเดินไม่เป็นก็คิดที่จะบินเสียแล้ว นายรู้จักผลไม้ส่วยจิงไหม? ผลไม้ส่วยจิงมีพิษที่ร้ายแรง ต่อให้เป็นปรมาจารย์ต่อสู้ระดับแปดได้รับพิษนั้นเข้าไป ก็จะถูกพิษของทันทำให้กลายเป็นอัมพาตได้ แต่นายกลับใช้มันในการเป็นส่วนผสมของยาฝึก นายคงต้องการวิจัยยาพิษสินะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ดูท่าโจ่ฉินรู้เพียงครึ่งเดียว ไม่รู้อีกครึ่งหลัง แม้ว่าผลไม้ส่วนจิงจะอาบไปด้วยพิษ แต่ก็สามารถใช้วิธีเฉพาะ กำจัดพิษมันออก สกัดเอาสาระสำคัญจากด้านใน นำมาเป็นส่วนผสมในยาจู้หลิง จะทำให้ฤทธิ์ของยาจู้หลิงเพิ่มขึ้นเป็นสองถึงสามเท่า

“อาจารย์ ผมยังพูดไม่จบ โปรดฟังผมพูดให้จบก่อน…..” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย

เพียงครึ่งประโยคเขาก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน “ลู่เสี้ยงหยาง นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ อย่าลืมว่าฉันเป็นอาจารย์ทางด้านยาฝึก ยาที่ฉันวิจัย เยอะกว่าเมล็ดข้าวที่นายได้ทานเสียอีก อย่าใช้ความเจ้าเล่ห์ของนายสงสัยในความเป็นมืออาชีพของฉัน”

ให้ตาย

เมื่อได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะในใจ โจ่ฉินนี่เชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า

เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ยอมลดละ โจ่ฉินจึงเอ่ยเสริม “ดีเลย พรุ่งนี้เช้าใช้เวลาในคาบเรียนวิจัยยาฝึก ฉันจะพาพวกคุณไปที่ห้องทดลอง นายมีทฤษฎีไม่ใช่หรือ? ก็ดีที่ฉันไม่ต้องอธิบายอีก พรุ่งนี้ นายวิจัยยาฝึกมาให้ฉันดูด้วยตัวเอง”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

พูดตามตรง ความสามารถในด้านยาฝึกของเขา ไปไกลกว่าโจ่ฉินหลายเท่า ยังไงซะยาฝึกก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ของหมอ

บัดนี้ วิชาการแพทย์ของลู่เสี้ยวหยางไปสู่จุดยอดแล้ว

ที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้น ลู่เสี้ยงหยางได้ร่ำเรียนวิชากับปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านยาฝึกมาก่อน

ลู่เสี้ยงหยางมีความเชื่อมั่น หากตอนนี้เขาไปเข้าทดสอบยาฝึก คงได้ไปอยู่ในระดับห้า

“ถ้างั้นตอนนี้ก็ไสหัวกลับไปที่ห้องเรียนได้แล้ว” โจ่ฉินสะบัดมือไม้ราวกับไล่แมลงวัน

อารมณ์ที่แจ่มใสในวันนี้ถูกเขยย้ายเข้าทำลายจนย่อยยับไม่เป็นชิ้นดี

เหอะ คอยดูแล้วกันว่าพรุ่งนี้เธอจะสั่งสอนเขายังไง ให้มันได้รู้ซะบ้าง ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาไม่เข้าใจอะไรเลย อะไรคือยาฝึก ทีหลังอย่าสนใจเรื่องบ้าบอทั้งหลาย ตั้งใจเดินไปกับอาจารย์คนนี้ ถึงจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย เดินออกจากห้องพักอาจารย์ กลับมายังห้องเรียน

คาบวิชาต่อจานนั้น ไร้คลื่นลมแต่อย่างใด คาบวิชาสุดท้ายของช่วงบ่ายเป็นวิชาของอาจารย์ประจำชั้นจูหยู่เจิน

หลังสิ้นสุดคาบเรียน ก็ถึงเวลาเลิกเรียน จูหยู่เจินถือโอกาสมื้อเย็น พาทุกคนออกไปทานอาหารด้วยกัน เพื่อเป็นการสานสัมพันธ์ของนักเรียนในชั้นด้วย

เมื่อจูหยู่เจินประกาศแพลนของเธอ ฉินหยุนเฟยลุกขึ้นยืน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์ บังเอิญจังเลยครับ เมื่อเช้านี้เพิ่มเพิ่งนัดเพื่อนๆ ร่วมทานอาหารเย็นด้วยกันเองครับ ยังไม่ทันได้แจ้งอาจารย์ เราตกลงกันว่าจะไปทานอาหารที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งกัน อาจารย์ ไปด้วยกันสิครับ”

ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ด้วย จูหยู่เจินพยักหน้ารับ “ถ้างั้นก็ได้”

ฉินหยุนเฟยพยักหน้า แสร้งเอ่ยกับนักเรียนในชั้น “ฉันได้ข่าวว่าร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งเป็นร้านอาหารที่หรูที่สุดในเมืองปินเหอ เพื่อนๆ อยากทานอะไร สั่งได้เลยตามใจชอบ ฉันเป็นเจ้าภาพเอง”

ฮ่าฮ่า! ตนต้องชักจูงทุกคน เมื่อถึงเวลาเลือกหัวหน้าห้อง เขาถึงจะมีโอกาสชนะ

“ว้าว คุณชายฉินเชิญเราไปที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง ดีจังเลย”

“ฮ่าฮ่า คุณชายฉินทั้งหล่อแถมรวย แถมอย่างมีความคิดที่รอบคอบ ฉันว่าให้เขาเป็นหัวหน้าห้องของเรา เหมาะสมที่สุดแล้ว”

คนมากมายต่างเริ่มเยินยอฉินหยุนเฟย

ฉินหยุนเฟยตื่นเต้นดีใจ แต่กลับแสร้งถ่อมตน “ไม่หรอก ไม่หรอก หน้าที่หัวหน้าห้อง ฉันรับไว้ไม่ไหวหรอก ฉันเชื่อว่าอาจารย์จูที่เก่งกล้าของเราจะจัดการเอง”

จูหยู่เจินหัวเราะชอบใจ ทันใดนั้นเธอกลับรู้สึกว่าฉินหยุนเฟยเหมาะแก่การเป็นหัวหน้าห้อง แต่ก็คงต้องจับตาดูอีกหลายวัน

ในเวลานี้ นักเรียนในห้องภายใต้แกนนำอย่างจูหยู่เจิน มุ่งไปที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง

เมื่อก้าวเข้ามาในร้าน นักเรียนหลายคนต่างถ่ายรูป โพสต์ลงไทม์ไลน์ของตนเอง เพื่อโอ้อวดที่พวกเขาได้มาทานอาหารที่ดังหรูขึ้นชื่อ

ฉินหยุนเฟยได้ใจ เหลือบมองลู่เสี้ยงหยางอย่างเหยียดหยาม

ให้ตาย ไอ้ไก่อ่อนเขยย้ายเข้าอย่างแก เรื่องอะไรมาแย่งหลิ่วหรูยู่กับฉัน? อีกไม่นาน กูจะเหยียบมึงให้เละ ให้มึงได้รู้ถึงความไร้ประโยชน์ของตัวเองบ้าง

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด นี่มันบ้าอะไร แม้แต่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งนี่ก็เป็นของเขาเอง ตัวเขาได้ถ่ายภาพโอ้อวดเหมือนอย่างพวกเขาบ้างไหม?