หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 283 ครูประจำชั้นคนสวย

บทที่ 283 ครูประจำชั้นคนสวย

เวลาสามวันผ่านไปในพริบตา

ในระยะเวลาสามวันนี้ มีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นจนทำให้หวาเซี่ยเกิดความโกลาหล

สื่อและโซเชียลต่างรายงานข่าวที่เกี่ยวกับห้าลัทธิใหญ่

ดังนั้น ห้าลัทธิใหญ่ที่น้อยคนจะรู้จัก ในที่สุดก็ถูกเปิดเผยให้ทุกคนได้รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาผ่านทางอินเทอร์เน็ต

ตั้งแต่อดีตที่ผ่าน ภารกิจของห้าลัทธิใหญ่ก็คือการปกป้องหวาเซี่ย ดังนั้นสาวกของพวกเขาจึงมีอยู่ทั่วทุกมุมของหวาเซี่ย

หลังจากได้รู้จักกับห้าลัทธิใหญ่แล้ว ทุกคนต่างก็ชื่นชมพวกเขาด้วยหัวใจที่นับถือ

ในเวลาเดียวกัน ผู้คนก็เริ่มสนใจในเรื่องของศิลปะการต่อสู้ ทุกคนหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้ทำหน้าที่ปกป้องหวาเซี่ยเหมือนเหล่าสาวกของห้าลัทธิใหญ่

ดังนั้น สถาบันหลงเสินที่ก่อตั้งโดยหลงถังจึงได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ

ลู่เสี้ยงหยางได้ยื่นใบสมัครให้กับสถาบันหลงเสินเมื่อวานนี้ และวันนี้เขาก็ได้รับจดหมายจากสถาบันว่าเขามีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่สถาบันหลงเสินแล้ว

ส่วนเย่สวนก็สนใจที่จะเรียนรู้วิชาศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นเธอจึงลงทะเบียนพร้อมกับลู่เสี้ยงหยางและผ่านการอนุมัติจากทางสถาบันแล้วเช่นกัน

ในวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนของสถาบันหลงเสิน

ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนทั้งสองจึงไปที่สถาบันหลงเสินด้วยกัน

สถาบันหลงเสินตั้งอยู่บนถนนปินเหอในใจกลางเมืองของปินเหอ

สถาบันครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่และมีตึกอาคารเรียนมากมายตั้งอยู่

ที่นี่เคยเป็นที่ดินของหลงถัง ก่อนหน้านั้นจะสร้างเป็นอาคารสำนักงานมาก่อน แต่ตามความต้องการของสถาบัน ตอนนี้จึงรื้อถอนอาคารสำนักงานและทำการสร้างเป็นอาคารเรียนใหม่หมด

หลังจากลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนเข้าไปถึงสถาบันหลงเสินแล้ว พวกเขาก็เข้าไปดูป้ายประกาศว่าตัวเองนั้นได้รับมอบหมายให้ไปเรียนในระดับใด

แน่นอนว่าลู่เสี้ยงหยางอยากเรียนชั้นเดียวกับเย่สวน แต่คิดๆ แล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย

เพราะความรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ของเย่สวนถือเป็นศูนย์ ส่วนเขานั้นพอมีความรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้อยู่แล้ว

มาตรฐานในการแบ่งลำดับชั้นของสถาบันมีตามนี้

ชั้นปีที่หนึ่ง เป็นนักศึกษาที่ไม่มีพื้นฐานมาก่อน

ส่วนชั้นปีที่สอง เป็นนักศึกษาที่มีพื้นฐานอยู่แล้ว

แน่นอนว่าหลังจากทั้งสองดูรายชื่อที่ติดประกาศแล้ว เย่สวนถูกจัดให้อยู่ในระดับชั้นปีที่หนึ่งห้องหนึ่ง ส่วนลู่เสี้ยงหยางถูกจัดให้อยู่ในระดับชั้นปีที่สองห้องหนึ่ง

ในทุกลำดับชั้นจะแบ่งออกเป็นสิบห้องด้วยกัน ซึ่งในสถาบันจะมีเพียงสองลำดับชั้นเท่านั้น ชั้นปีที่หนึ่งและชั้นปีที่สอง ดังนั้นสองชั้นรวมกันจะมีทั้งหมดยี่สิบห้องด้วยกัน

ลู่เสี้ยงหยางพาเย่สวนไปหาชั้นเรียนและหอพักก่อน จากนั้นเขาถึงจะกลับไปหอพักของตัวเอง

ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางทำได้แต่แอบนินทาในใจ เพราะหวังเสว่บอกเขาว่าหอพักทั้งชายและหญิงของสถาบันหลงเสินจะอยู่รวมกัน แต่ในความจริงแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่พูดเลย

หอพักชายอยู่ทิศตะวันออกของสถาบัน ส่วนหอพักหญิงจะอยู่ทางด้านทิศตะวันตกของสถาบัน ซึ่งทั้งสองหอพักนี้จะอยู่ทิศทางตรงกันข้ามด้วยซ้ำ

เช้าวันนี้เป็นเวลาเปิดภาคเรียนของสถาบันหลงเสิน ดังนั้นช่วงบ่ายทางสถาบันจึงจะเริ่มการเรียนการสอนอย่างเป็นทางการ

ในห้องเรียน ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนที่นั่งริมหน้าต่าง เพื่อนร่วมโต๊ะของเขาเป็นชายอ้วนผิวคล้ำคนหนึ่ง

ชื่อว่าจางสู้

ด้วยรูปลักษณ์แบบนี้ เขาจึงเป็นคนธรรมดาที่สุดในชั้นเรียน

แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความหล่อเหลาอยู่บ้าง แต่เสื้อผ้าตามตลาดนัดที่เขาสวมใส่อยู่นั้น ได้จำกัดแรงดึงดูดในตัวเขาไปแล้ว

ดังนั้น ลู่เสี้ยงหยางกับจางสู้ที่นั่งด้วยกันจึงกลายเป็นสองคนที่ไม่มีแรงดึงดูดที่สุดในชั้นเรียนนี้

ในทางกลับกันก็มีสองคนที่เป็นจุดสนใจที่สุดของชั้นเรียนนี้เหมือนกัน

กงหยู่หนิง

ฉินหยุนเฟย

ว่ากันว่ากงหยู่หนิงมาจากครอบครัวเศรษฐีในเมืองหลวง คงไม่ต้องพูดถึงภูมิหลังของเธอ เพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเธอก็เป็นที่ดึงดูดของทุกคนในห้องแล้ว

ด้วยใบหน้าแหลมคม ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ประสาทสัมผัสทั้งห้างดงามราวกับนางฟ้า

อีกทั้งเธอยังมีร่างกายที่เซ็กซี่ เส้นโค้งรูปตัว S ที่เป็นมาตรฐานอย่างที่สุด

ในเวลาเดียวกัน ตัวเธอก็มีออร่าเปล่งประกายจากภายในสู่ภายนอกไปไกลหลายไมล์

ดังนั้นเธอจึงกลายเป็นดอกไม้ประจำชั้นเรียนและยังเป็นคู่รักในฝันของผู้ชายนับไม่ถ้วนอย่างไม่ต้องสงสัย

ส่วนฉินหยุนเฟยนั้น ลู่เสี้ยงหยางเคยเจอเขามาก่อนแล้ว ไอ้หมอนี่ก็คือคู่หมั้นของหลิ่วหรูยู่ไม่ใช่หรือ?

วันนี้เขาสวมชุดสูทแบรนด์เนมรองเท้าหนังสีสดใส ทรงผมอันเดอร์คัตที่ดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ

ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นเจ้าชายที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจสาวๆ หลายคนในชั้นเรียนเช่นกัน

นักศึกษาต่างรวมตัวกันและพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน หลังจากนั้นไม่นาน เสียงกริ่งก็ได้ดังขึ้น นี่คือคาบเรียนแรกในการเรียนการสอนของสถาบันหลงเสิน

หลังจากนั้นไม่นาน ครูสาวคนหนึ่งก็เดินเข้าไปในชั้นเรียนของลู่เสี้ยงหยาง

ว้าว!

ในขณะนั้น ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ครูสาวคนนั้น

ครูสาวเป็นสาวสวยที่มีรูปร่างหน้าตาดี เธอสวมชุดกระโปรงเครื่องแบบที่ค่อนข้างรัดรูป จึงเผยให้เห็นถึงหุ่นที่งดงามภายในของเธอ

ด้วยหุ่นที่อวบอิ่มและขาเรียวยาวสองข้างที่ห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำ ก็ยิ่งทำให้น่าค้นหามากขึ้น

กรึบ!

ชายหลายคนถึงขั้นกลืนน้ำลายอย่างควบคุมไม่อยู่

ให้ตายเหอะ มีครูสาวสวยสุดเซ็กซี่แบบนี้มาสอนในชั้นเรียนคงไม่มีวันเหงาอย่างแน่นอน

แม้แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่สามารถหยุดมองครูสาวคนนี้ได้

แต่อย่างไรก็ตาม ครูสาวคนนี้ก็ไม่ได้ดูเหมือนคนอ่อนแอเลย

ทันทีที่เดินขึ้นไปบนหน้าห้อง เธอก็พูดอย่างเคร่งขรึม “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ครูมีหน้าที่รับผิดชอบประจำชั้นเรียนนี้ ครูชื่อจูหยู่เจิน เป็นครูประจำชั้นและมีหน้าที่รับผิดชอบในการให้ความรู้เกี่ยวกับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของทุกคน”

หลังจากพูดประโยคแรกจบ เธอก็กวาดมองไปที่ทุกคนในชั้นเรียนด้วยสายตาที่สดใสและพูดเบาๆ ว่า “ตอนนี้ครูจะให้ทุกคนขึ้นมาหน้าชั้นเรียนเพื่อแนะนำตัวเองก่อนนะคะ”

ฉินหยุนเฟยนั่งอยู่แถวหน้าสุด ดังนั้นเขาจึงเป็นคนแรกที่ต้องขึ้นไปแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะเตรียมตัวมานานแล้ว เขาพูดคุยไม่รู้จบเลย และทันทีที่พูดจบ เขาก็ได้รับเสียงปรบมือจากทุกคน

แม้แต่จูหยู่เจินที่สีหน้าเคร่งขรึมมาตลอดก็ยังยิ้มให้เขา ซึ่งบ่งบอกถึงความประทับใจในตัวเขา

ฮ่าๆ ฉินหยุนเฟยก็ค่อนข้างภาคภูมิใจในตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาต้องเป็นหัวหน้าห้องของชั้นเรียนนี้ซะแล้ว

ทันทีที่เข้าห้องเรียน ฉินหยุนเฟยได้เห็นไอ้เหลือขอลู่เสี้ยงหยางคนนี้ เขาไม่คิดเลยว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับเขา เขารู้สึกมีความสุขมากที่ได้อยู่ห้องเดียวกับคนกระจอกอย่างลู่เสี้ยงหยาง เพราะเขาจะได้เหยียบย่ำลู่เสี้ยงหยางทุกวัน

เขาต้องการพิสูจน์ให้หลิ่วหรูยู่ได้เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางก็แค่เศษฟืนที่ไม่คู่ควรกับเธอเลย คนอย่างเขาเท่านั้นที่คู่ควรกับเธอ

สิบนาทีต่อมา ถึงคิวที่ลู่เสี้ยงหยางต้องขึ้นไปแนะนำตัวที่หน้าชั้นเรียนแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางเดินขึ้นไปหน้าชั้นเรียนแล้วแนะนำตัวเองอย่างคร่าวๆ จากนั้นก็เตรียมตัวกลับไปที่นั่ง

แต่ก่อนที่เขาจะเดินกลับไป เสียงหัวเราเยาะของฉินหยุนเฟยก็ดังขึ้น “การแนะนำตัวของคุณยังไม่สมบูรณ์นะ คุณยังมีบางอย่างที่ปิดบังไว้”

ว่าไงรนะ? ให้ตายสิ! แค่แนะนำตัวยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วย? หรือว่ามีเรื่องน่าอายที่พูดไม่ได้?

หลายคนเริ่มคาดคะเนเรื่องของลู่เสี้ยงหยางแล้วมองเขาด้วยความสงสัย

ครูประจำชั้นจูหยู่เจินขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเกลียดคนที่ชอบหลบๆ ซ่อนมาก

“งี่เง่า” ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่ฉินหยุนเฟย แต่เขาไม่อยากสนใจให้มากนัก เขาจึงเตรียมตัวเดินกลับไปที่นั่งของเขา

ทันใดนั้น ฉินหยุนเฟยก็ลุกขึ้นมาพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกท่านครับ พวกคุณอาจจะยังไม่รู้ว่าเขาคือลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเย่ หลายปีที่ผ่านมาเขาได้แต่เกาะผู้หญิงกิน นี่คือการกระทำอันน่าชื่นชมยินดีของเขา แต่เขากลับไม่พูดออกมา ทุกๆ ท่านคิดว่าเขาทำเกินไปไหมครับ?”

ฮ่าๆ ๆ!

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ เสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมชั้นก็ดังสนั่นขึ้นมา เกือบทุกคนมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาดูถูกและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

ให้ตายสิ ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นพวกเกาะผู้หญิงกิน