หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 282 การตัดสินใจครั้งสำคัญ

บทที่ 282 การตัดสินใจครั้งสำคัญ

เย่สวนไม่คิดเลยว่าจางกุ้ยจู๋จะไร้ยางอายขนาดนี้ เธอสร้างเรื่องแบบนี้โดยไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีเลย

การที่ลู่เสี้ยงหยางยอมช่วยพวกเขา นั่นคือความใจกว้างของเขา แต่สำหรับจางกุ้ยจู๋แล้ว เธอคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของลู่เสี้ยงหยาง แถมไม่พอยังโยนความผิดให้กับเขาด้วย

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่สวนหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธ

จากนั้นเธอมองไปที่จางกุ้ยจู๋แล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ “คุณป้าคะ คุณป้าว่าจะกลับไปเมื่อไหร่? เดี๋ยวหนูซื้อตั๋วรถให้”

จางกุ้ยจู๋แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจในคำพูดของเย่สวน จากนั้นยิ้มตอบ “พวกเราเพิ่งมาถึงที่นี่ไม่กี่วันเอง ยังไม่ได้เที่ยวดีๆ เลย อย่างน้อยต้องอยู่สักสิบถึงสิบห้าวันสิ”

หลิวต้าจู้พยักหน้าพูด “นั่นสิๆ นานๆ ที่กว่าบ้านเราจะมีโอกาสมาเที่ยวหาที่นี่ จะรีบกลับไปทำไมละ”

เย่สวนโกรธจนรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ

หลิวจิ้งได้แต่กุมขมับอย่างจนปัญญา เธอไม่รู้จะเอายังไงกับพี่ชายและพี่สะใภ้ของเธอแล้ว อีกอย่างเธอไม่สามารถไล่พวกเขาออกไปได้เพราะเคยสัญญากับพ่อแม่ไว้

“เหอะ” เย่สวนส่งเสียงไม่พอใจและชักสีหน้าใส่ครอบครัวของจางกุ้ยจู๋ จากนั้นเดินเข้าไปไลฟ์สดในห้องต่อ

ช่วงนี้แม่ของเธอเสียเงินกับไพ่นกกระจอกไปมากกว่า 10 ล้านหยวนแล้ว ดังนั้นเธอจึงต้องขยันเพื่อหาเงินกลับมาให้ได้

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของหลิวจิ้งดังขึ้น เป็นสายโทรเข้าจากเพื่อนในวงไพ่ที่โทรมาชวนเธอออกไปเล่นไพ่นกกระจอก

หลังวางสายหลิวจิ้งลุกขึ้นแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “แม่จะออกไปก่อนนะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

และหลังจากหลิวจิ้งออกไปแล้ว เขาก็ออกไปด้วยเช่นกัน

เดิมทีเขาวางแผนจะเข้าไปในกองถ่ายกาลเวลาที่บากบั่น แต่ในระหว่างทาง เขาได้รับสายจากหวังเสว่

หวังเสว่พูดด้วยรอยยิ้ม “ลู่เสี้ยงหยาง ฉันมีข่าวดีจะบอกคุณ”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างติดตลก “คุณคงไม่ได้ตั้งใจจะโทรมาขอผมแต่งงานนะ”

“.…..” หวังเสว่ถึงกับอึ้งไปสักพัก เขาต้องมีความกล้ามากแค่ไหนถึงพูดแบบนี้ได้

“จะบ้าเหรอ! นี่คุณหลับฝันกลางวันอยู่ใช่ไหม?” หวังเสว่พูดอย่างไร้ความปรานี

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ “ว่ามาสิ คุณมีข่าวดีอะไร?”

หวังเสว่พูด “คุณพอจะได้ข่าวเกี่ยวกับห้าลัทธิใหญ่ของเราไหม?”

ให้ตายสิ เรามาจากสำนักจิ่วโยวที่ไม่เคยถูกกับห้าลัทธิใหญ่นี้เลย

“เปล่านะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางถาม

หวังเสว่พูดอย่างดูถูก “คุณเคยรับรู้อะไรไหมเนี่ย! ฉันคงต้องสงสัยว่าคุณเป็นลูกศิษย์สำนักอื่นแล้วล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางตอบอย่างเชื่องช้า “ใช่ ก็ผมเป็นสาวกสำนักอื่นที่ไม่มีชื่อเสียงในลัทธิไง”

“แย่จัง!” หวังเสว่โจมตีอย่างไม่ลดละ “พี่สาวคนนี้เป็นถึงศิษย์เอกของหลิวหลีกงเชียวนะ วันหลังติดตามพี่บ่อยๆ พี่รับประกันว่าจะให้นายกินดีอยู่ดี”

ลู่เสี้ยงหยางเงียบไปสักพัก เขากลัวถ้าพูดต่อจะทำให้ตัวตนของเขาถูกเปิดเผย

เพราะอาจารย์เทพเทียนหัวที่เขานับถือนั้นเคยบอกกับเขาไว้ว่า ห้าลัทธิใหญ่กับสำนักจิ่วโยวของเขาและสำนักกวางหมิงต่างก็เป็นศัตรูต่อกัน ถ้าหวังเสว่รู้ตัวตนของเขา เธอคงไม่กล้าเจอหน้าเขาอีก

หวังเสว่ยังคงอธิบายต่อ “หลงถังที่เป็นลัทธิหลักของห้าลัทธิใหญ่ได้เตรียมจัดตั้งสถาบันในเมืองปินเหอนี้ เขาจะเปิดให้ลงทะเบียนแบบสาธารณะ ทุกคนสามารถลงทะเบียนได้ ขอเพียงผ่านการสัมภาษณ์ของเขาก็สามารถเข้าไปเรียนรู้วิชาศิลปะการต่อสู้ได้ แล้วคุณสนใจไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางตอบเธอ “ผมไม่ได้มาจากหลงถัง อีกอย่างผมเป็นศิษย์ของสำนักอื่นอยู่แล้ว จะให้ผมเข้าไปเรียนสถาบันของหลงถังอีกได้ไง?”

หวังเสว่พูดต่อ “เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาหรอก คุณแค่เข้าไปเรียนในนสถาบันที่ก่อตั้งโดยหลงถังเท่านั้น เขาไม่มีการบังคับให้เปลี่ยนแปลงสถานะ ต่อให้คุณเรียนจนจบ คุณเคยเป็นสาวกของสำนักไหน คุณก็ยังเป็นสาวกของสำนักนั้น สำหรับสถาบันที่ก่อตั้งโดยหลงถังนี้ เขาเพียงแค่ตั้งใจจะให้ความรู้ในทางศิลปะการต่อสู้เท่านั้น เข้าใจไหม?”

ให้ตายเถอะ มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ ถ้าเป็นเรื่องจริง สถาบันที่ก่อตั้งโดยหลงถังจะไม่เป็นการส่งเสริมให้กับสำนักอื่นอย่างเปล่าประโยชน์เลยหรือ?

นี่มันเท่ากับทำงานฟรีเลยนะ! ผู้บริหารระดับสูงของหลงถังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ตัดสินใจเช่นนี้?

ดูเหมือนหวังเสว่จะรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางคิดอะไรอยู่ เธอกลอกตาแล้วพูดต่อ “คุณก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง อย่าไปสงสัยในอุดมการณ์ของผู้หลักผู้ใหญ่เขาเลย ความคิดความตั้งใจของเขาคุณคงไม่สามารถจินตนาการได้หรอก”

ให้ตายสิ ทำไมถึงดูถูกคนอื่นขนาดนี้?

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มจางๆ และไม่ได้พูดอะไร

หวังเสว่จึงถามย้ำอีกครั้ง “ว่าไง คุณสนใจเข้าไปเรียนไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางยังคงจมอยู่ในความคิดของตน แม้ว่าทุกวันนี้เขามีตำราวิชานรกอมตะที่ยอดเยี่ยมเล่มนี้อยู่แล้ว แต่ที่น่าเสียดายคือเขามีความรู้ความเข้าใจสำหรับตำราเล่มนี้น้อยไป มันจึงยากที่จะอ่านเข้าใจและฝึกฝนได้

สิ่งนี้จึงทำให้ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกอึดอัดมาตลอด มันเหมือนมีสาวสวยนอนอยู่ข้างเขา แต่ตัวเองกลับทำได้เพียงกลืนน้ำลายเพราะร่างกายไม่ไหว

ถ้าเข้าไปศึกษาในสถาบันที่ก่อตั้งโดยหลงถังนี้ บางทีมันอาจทำให้เขามีโอกาสได้ทบทวนความรู้ในขั้นพื้นฐานของศิลปะการต่อสู้อีกครั้ง และสามารถต่อยอดไปอย่างไร้ขอบเขตได้

นอกจากนี้ ศิลปะการต่อสู้ก็คือการนำความรู้และจุดเด่นของผู้อื่นมาประยุกต์ใช้กับจุดด้อยของตนไม่ใช่หรือ?

เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตื่นเต้นมาก บางทีถ้าเขาสามารถสะสมความรู้จากสถาบันที่ก่อตั้งโดยหลงถังนี้ได้มากพอ เขาก็อาจฝึกฝนวิชานรกอมตะนี้จนสำเร็จก็เป็นไปได้

เพียงแต่ว่าเขาเป็นสาวกของสำนักจิ่วโยวที่ไม่สามารถให้ใครรู้ได้ ถ้าคนอื่นรู้เข้าเขาต้องถูกฆ่าแน่

“แล้วการสัมภาษณ์ของเขาเข้มงวดไหม? มีข้อบังคับอะไรหรือเปล่า?” ลู่เสี้ยงหยางถาม

หวังเสว่ตอบอย่างเฉยเมย “คุณไม่ใช่ภูตผีปีศาจจากไหนสักหน่อย การสัมภาษณ์ไม่ยาก ไม่ต้องกังวลหรอกน่า”

ให้ตายเหอะ ฟังจากน้ำเสียงแล้ว บทวิจารณ์นี้คงมีวัตถุประสงค์เฉพาะกับสำนักกวางหมิงและสำนักจิ่วโยวสินะ

“เอาล่ะ ผมจะลองคิดดูก็แล้วกัน” ลู่เสี้ยงหยางพูด

หวังเสว่พยักหน้าตอบ “โอเค ยังไงก็บอกด้วยนะ จะได้ไปด้วยกัน”

ลู่เสี้ยงหยางเงียบไป

หวังเสว่กลัวลู่เสี้ยงหยางจะเปลี่ยนใจ เธอจึงงัดไม้ตายออกมาพูด “สถาบันที่ก่อตั้งโดยหลงถังต่างกับสถาบันอื่นนะ หอพักชายหญิงในสถาบันหลงถังจะอยู่รวมกัน ข้างในบรรยากาศดีไม่น้อยเลยล่ะ คุณอย่าพลาดโอกาสนี้ไปก็แล้วกัน”

ให้ตายสิ มีแบบนี้ด้วย

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตื่นเต้น

หลังจากวางสาย ลู่เสี้ยงหยางก็ตกอยู่ในความคิดที่ขัดแย้งของตน

ถ้าเข้าสถาบันนี้ เราก็จะสามารถสะสมความรู้ทางด้านศิลปะการต่อสู้มากมาย และอาจมีโอกาสได้ฝึกฝนวิชานรกอมตะจนสำเร็จด้วย

แต่ถ้าไปแล้วเราก็เหมือนมีระเบิดติดตัวอยู่ตลอดเวลา วันไหนที่ตัวตนถูกเปิดเผย เราก็อาจได้รับอันตรายถึงชีวิตก็เป็นไปได้

หลังจากไตร่ตรองมาทั้งวัน สุดท้ายลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจที่จะลองดู

เขาไม่เชื่อว่าโชคชะตาของเขาจะแย่จนถึงขั้นตัวตนถูกเปิดเผย

อีกอย่าง ถ้าเขาไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้ว่าเขาคือลูกศิษย์ของเทพเทียนหัวหรอก

“ให้ตายเถอะ เราจะฝึกวิชานรกอมตะให้สำเร็จ” ลู่เสี้ยงหยางกำหมัดไว้แน่นๆ แล้วพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจ