หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 280 นางผู้นี้นิสัยหยิ่งยโสโอหัง

บทที่ 280 นางผู้นี้นิสัยหยิ่งยโสโอหัง

บนรถ เมื่อหลิวต้าจู้ได้สติ ตกใจจนหน้าซีดเผือด กลัวจนตัวสั่น

หากมีคนเสียชีวิต เรื่องนี้จะจัดการยังไงดี?

หลิวห้าวรีบหันหน้าไปมองหลิวต้าจู้ แล้วพูดว่า “พ่อ ผมชนคนแล้ว ทำยังไงดี?”

จางกุ้ยจู๋พูดปลอบใจไปว่า “ลูกไม่ต้องกลัว มีพ่อกับแม่อยู่ที่นี่ด้วย ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา ก็จะช่วยลูกแบกไว้”

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกขบขันในใจ ครอบครัวนี้ช่างไร้เดียงสา คิดว่าตัวเองเป็นใคร ที่กล้าพูดว่าฟ้าถล่มลงมา ก็จะแบกรับแทนได้?

เมื่อจางกุ้ยจู๋พูดจบ ก็ยื่นมือออกไปผลักหลิวต้าจู้แล้วพูดว่า “คุณลงไปดูสิ คนที่ถูกชนเจ็บหนักไหม”

หลิวต้าจู้รีบเปิดประตูแล้วลงจากรถ แล้วเดินไปดูที่บริเวณด้านหน้ารถ

ดูเสร็จก็กลับเข้ามานั่งบนรถ เขาตกใจจนเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผาก พูดแบบไม่มีสติว่า “จบกัน คนที่หลิวห้าวชนคือหญิงชรา ตอนนี้เธอนอนแนบนิ่งอยู่บนพื้น ผมเดาว่าอาจจะตายแล้วมั้ง”

อะไรน่ะ?

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลิวห้าวตกใจจนเกือบจะฉี่ราด รีบคว้าแขนของจางกุ้ยจู๋แล้วพูดว่า “แม่ รีบคิดวิธีช่วยผมหน่อย ผมไม่อยากติดคุก”

ร่างกายของจางกุ้ยจู๋ก็รู้สึกเหมือนควบคุมร่างกายไม่ได้ รู้สึกหนาวสะท้านถึงกระดูก เขามีลูกชายคนนี้เพียงแค่คนเดียว ถ้าหากว่าลูกต้องติดคุก แล้วชีวิตหลังจากนี้ของเธอจะพึ่งพาใคร?

จางกุ้ยจู๋เป็นคนที่ค่อนข้างหน้าด้าน แค่พริบตาเดียว เมื่อคิดได้ก็พูดไปว่า “แกกลัวทำไม? รถคันนี้ไม่ใช่ของแกสักหน่อย ถึงชนคนตาย แกก็ไม่ใช่คนที่ต้องชดใช้ ”

เชียะ มันก็ใช่ รถคันนี้มันเป็นของหลิวจิ้ง ถึงชนคนตาย ก็ให้เธอเป็นแพะ(รับผิดชอบความผิดตามกฎหมายแทนคนอื่น)

หลิวห้าวกับหลิวต้าจู้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฮาๆ เมียคนนี้ฉลาดจริง ๆ

ลู่เสี้ยงหยางหน้านิ่วคิ้วขมวด (หมายถึงไม่มีวิธี จำใจ อึดอัด) เพิ่งเคยพบเห็นคนที่ไร้ยางอายที่สุดในโลกก็คราวนี้แหละ

และในเวลานี้ คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวรถยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น ชี้มือว่าไปต่าง ๆ นานา

“แม่งฉิบหาย ชนคนแล้ว ยังไม่รีบลงมาจากรถ พาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาลอีก”

“โอ้ ช่างแล้งน้ำใจสิ้นดี ชนคนแล้วยังทำเพิกเฉย”

“แม่ง คนมีเงินสมัยนี้ไม่มีคุณสมบัติผู้ดีสักนิด คิดว่าขับรถหรูแล้วเที่ยวชนคนได้เหรอ”

เมื่อดูท่าทีคนพวกนี้แล้ว ครอบครัวของหลิวต้าจู้ไม่กล้าส่งเสียงเลย

แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีคนลงไปเคลียร์เรื่องนี้ จางกุ้ยจู๋ก็พูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “แกไอ้คนไร้ค่าจะนั่งอยู่บนรถทำไม รีบลงไปเคลียร์เรื่องนี้ให้จบเสีย”

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “คนที่ขับรถชนคนไม่ใช่ผมสักหน่อย ลูกชายของคุณเก่งไม่ใช่เหรอ? ให้เขาไปเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเองสิ”

“แก” จางกุ้ยจู๋พูดได้แค่ประโยคนี้ก็โกรธจนหน้าเขียว

อึ่ม หลิวต้าจู้พูดเสียงผ่านลำคอ “ไอ้คนไร้ค่า ถ้าแกไม่ลงจากรถ ฉันจะได้โทรหาหลิวจิ้ง ให้เขาเป็นคนมาเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

แม่ง อย่าพูดไร้ยางอายแบบนี้ได้ไหม

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวอย่างเซ็งๆ หลิวจิ้งเพิ่งเจอเรื่องทุกข์ใจที่บริษัทต้องปิดลง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ให้เธอรับรู้จะดีกว่า

ผลักประตูแล้วลงไปจากรถ

รีบเดินไปที่หน้ารถ ม่านตาของลู่เสี้ยงหยางหดลงทันที แม่งฉิบหาย นี่มันทางม้าลาย

หลิวห้าวชนคนบนทางม้าลาย จะมีเหตุผลอะไรก็ไม่สามารถมาหักล้างได้

ในตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาให้ยายแก่คนนี้ ไม่มีอันตรายถึงชีวิต

เขารีบนั่งลง ตรวจดูอาการบาดเจ็บของยายแก่

นับว่ายังโชคดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เพียงแค่ขาขวาถูกชนจนกระดูกหัก

ลู่เสี้ยงหยางรีบโบกรถโดยสาร ส่งยายแก่คนนี้ไปโรงพยาบาล

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ยายแก่ถูกส่งตัวไปห้องฉุกเฉิน เพื่อทำการรักษาต่อไป

เวลาผ่านไปไม่นาน ญาติของยายแก่ก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว

มีลูกชายสามคน และลูกสะใภ้สามคน

ลูกชายทั้งสามคนมีรูปร่างที่สูงใหญ่และกำยำ หน้าตาดุดัน ดูแล้วเอาเรื่องไม่ใช่น้อย

ลูกสะใภ้ทั้งสามคน ทุกคนล้วนแต่งตัวค่อนข้างเปิดเผย แต่งหน้าจัด ดูแล้วเหมือนสาวนั่งดริ้งในผับ

“แม่ง ใครเป็นคนขับรถชนแม่กู ให้แสดงตัวออกมา กูจะตีขามันให้หัก” ลูกชายคนโตตะโกนด่าขึ้นมา

หลิวห้าวกลัวขึ้นมาทันที รีบไปหลบอยู่ข้างหลังของ จางกุ้ยจู๋กับหลิวต้าจู้

ซึ่งแน่นอนจางกุ้ยจู๋ก็กลัวด้วยเช่นกัน ก็เลยดึงตัวหลิวต้าจู้มาปังอยู่ตรงหน้าเธอ

ลู่เสี้ยงหยางเอามือทั้งสองข้างกอดอก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย

รอบตัวยังมีคนตาแก่ พวกป้า พวกเขาเห็นตอนที่เกิดอุบัติเหตุ หลังจากนั้นก็ตามลู่เสี้ยงหยางพายายแก่มาส่งที่โรงพยาบาล ตอนนี้พวกเขาชี้มือมาที่หลิวห้าวแล้วพูดว่า “เมื่อกี้พวกเราเห็นเขาเป็นคนขับรถ”

แม่ง

ลูกชายทั้งสามคนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เดินอย่างรวดเร็วมุ่งหน้ามาทางครอบครัวของหลิวห้าว

“แม่งฉิบหาย เรื่องนี้ พวกคุณคิดว่าจะจัดการยังไงดี? จะชดใช้เป็นเงิน หรือว่าอยากจะติดคุก? ” ลูกชายคนโตจ้องตาถลน แล้วพูดขึ้น

หลิวต้าจู้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกไปเลยทีเดียว

จางกุ้ยจู๋ไม่มีความรู้สึกผิดใจ แล้วพูดอย่างหยิ่งยโสว่า “แม่ของแกอายุมากแล้ว สายตาไม่ดี เป็นคนเดินมาชนรถของพวกเราเอง พวกเราไม่ขอค่าซ่อมรถจากพวกแก ก็ถือว่าปรานีมากแล้วน่ะ”

โอ้!

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ คนรอบข้างก็วิพากษ์วิจารณ์ ไม่เคยคิดว่า จะมีผู้หญิงที่ไร้เหตุผลเช่นนี้อยู่บนโลกใบนี้

ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะจางกุ้ยจู๋ช่างเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วก็ชอบสอดทุกเรื่อง

หลิวห้าวขับรถชนคนบนทางม้าลาย ยังไงสักก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมด

“แม่ง! เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรน่ะ? ดูสิว่ากูจะจัดการกับแกยังไง” ลูกชายคนรองเป็นคนที่อารมณ์ค่อนข้างรุนแรง เมื่อได้ยินคำพูดของจางกุ้ยจู๋ ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที

ลูกชายคนที่สามเป็นพวกนักเลงอันธพาล ขณะนั้นเขาได้ดึงมีดสปริงเล่มหนึ่งออกจากเสื้อ แล้วใช้มีดปลายแหลมคมนั้นชี้ไปทางจางกุ้ยจู๋แล้วพูดว่า “แม่ง เชื่อหรือไม่ว่ากูจะแทงมึงให้ตายตอนนี้เลย”

จางกุ้ยจู๋ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก ตกใจจนหน้าซีดเหมือนกระดาษ

หลิวต้าจู้พยายามควบคุมสติ แล้วพูดว่า “ขอให้ทุกคนอย่าหุนหันพลันแล่น มีอะไรก็พูดกันดี ๆ ครอบครัวเรายินดีชดใช้เป็นเงิน”

ลูกชายคนโตยิ้มเยือกเย็น เขาชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้วแล้วพูดว่า “เมื่อตกลงกันได้ง่ายๆ กูก็เป็นคนตรง ชดใช้ให้ครอบครัวเราหนึ่งล้าน เรื่องนี้ก็ถือว่าจบกันไป”

อะไร?

หนึ่งล้าน?

หลิวต้าจู้แทบกระอักเลือด เงินเก็บทั้งชีวิตของเธอยังไม่ถึงหนึ่งล้านด้วยซ้ำ

จางกุ้ยจู๋โมโหเลือดขึ้นหน้า ตะโกนด่าว่า “ แม่ง จะปล้นกันหรือไง ขอตั้งหนึ่งล้าน แม่ของแกแก่จนใกล้จะตายแล้ว มีค่าเท่ากับเงินขนาดเหรอ?”

แม่งฉิบหาย โง่เง่าสิ้นดี!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็ทำให้ลูกชายทั้งสามคนโกรธขึ้นมาทันที

ลูกชายคนรองได้เดินมา เขาดึงคอปกเสื้อของจางกุ้ยจู๋ แล้วฝ่ามือของเขาก็ตบไปที่ใบหน้าของเธออย่างแรง

“แม่ง ถ้าแกยังด่าแม่กูอีกคำ เชื่อหรือไม่ว่าวันนี้กูจะฉีกปากมึงให้ขาดเลย แม่ง”

“โอ้ย!” จางกุ้ยจู๋โดนตบจนอุทานเสียงดัง สมองรู้สึกมึนงง และอึ้งไป เธอคิดว่าตอนที่อยู่ชนบทเวลาทะเลาะกับใครก็จะใช้ไม้นี้ โดยการด่าเออะโวยวายก็จะได้ผล ไม่คิดว่า ที่นี่จะมีคนที่เหนือกว่าเธอ

“แม่ง อีดอกทอง ปากของแกช่างเหม็นเน่าเสียจริง วันนี้จะให้แกได้เห็นฤทธิ์กู” ลูกชายคนรองตบไปที่ปากของจางกุ้ยจู๋ แต่ยังรู้สึกไม่สาแก่ใจ จึงตบไปที่ใบหน้าอีกข้างหนึ่งของจางกุ้ยจู๋

“อีดอกทอง เมื่อกี้แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ(ไม่มีเหตุผล) แน่ใจทำให้ดูอีกรอบหนึ่งสิ