หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 270 นางมารร้ายอีกคน

บทที่ 270 นางมารร้ายอีกคน

หลังจากนั้นหนานกงชูหรานและลู่เสี้ยงหยางพูดคุยกันอยู่สักพัก ก่อนที่จะลุกออกไปรับแขก

ลู่เสี้ยงหยางนั่งลงอีกครั้ง โดยไม่สนใจคนรอบข้าง พลางทานอาหารคนเดียวลำพัง

ลู่เจี๋ยที่คุกเข่าอยู่อีกทาง เขาอยากจะตายไปซะตอนนี้ เหงื่อผุดขึ้นที่ขมับ เอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “คะ คุณชายสาม กลับมาก็ดีแล้ว ช่วงที่คุณไม่อยู่ เราคิดถึงคุณมาก”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “งั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าฟังดูปลอมซะเหลือเกิน พวกแกหวังว่าฉันจะตายอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือไง? คงผิดหวังแย่เลยสิ”

บ้าเอ๊ย ทำไมถึงต้องพูดออกมาตรงๆ เช่นนั้น?

ลู่เจี๋ยเหลือแตกพรากไปทั่วร่าง ตัวสั่นเทา เอาหัวโขกกับพื้นเพื่อถ่ายโทษ “คุณชายสามเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลย”

ลู่เสี้ยงหยางยังคงหัวเราะไม่หยุดหย่อน “ไม่ต้องตื่นตูมไปหลอก ฉันหมายความถึงใครสักคนในตระกูล ไม่ได้บอกว่าเป็นแกสักหน่อย”

ตกใจหมด

ลู่เจี๋ยถอนหายใจอย่างโล่งอก

ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากต่อความกับยาจกอย่างลู่เจี๋ยอีกต่อไป เขาหันไปทางเย่นเฟยอู่แทน พร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เมื่อกี้เธอบอกว่าอะไรนะ? จะเล่นงานฉันให้ตาย?”

เอ่อ!

สีหน้าของเย่นเฟยอู่เหยเกดูไม่ได้ แต่ในใจเธอกลับรู้สึกโกรธแค้นอยู่เช่นเคย ต่อให้แกเป็นคุณชายสามแล้วยังไง? ส่วนลึกแล้ว แกมันก็แค่ไอ้โรคจิต ผู้ชายน่าสมเพช

“คุณชายสามฟังผิดไปแล้ว ฉันไม่เคยว่าอย่างงั้นเลย” เย่นเฟยอู่กลับกลอก กะพริบตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ฮ่าฮ่า แกเป็นคุณชายสามแล้วยังไง ฉันไม่ยอมรับซะอย่าง แกจะทำอะไรฉันได้? ยังไงซะสำหรับฉัน แกมันก็แค่ผู้ชายน่าสมเพช ไม่ช้าก็เร็วฉันจะเอาแกให้ตาย

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมาโดยไม่เอ่ยใดๆ ไม่มีเวลาที่จะเสียกับนังหนูน้อย

“อ้าว น้องชาย ในที่สุดก็กลับมาจนได้ ช่วงที่นายไม่อยู่บ้าน เราคิดถึงนายมากเลย” เสียงที่เต็มไปด้วยความยินดีของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง ลู่เซี่ยงหลงมุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างเร่งรีบ

เมื่อเห็นลู่เซี่ยงหลง สายตาของลู่เสี้ยงหยางเย็นชาขึ้นมาทันที

ลู่เซี่ยงหลงเป็นลูกชายของคุณลุง เมื่อตอนที่คุณลุงขึ้นเป็นผู้นำของตระกูล เขาตั้งใจกลั่นแกล้งตนและมารดาอยู่เสมอ

จนท้ายที่สุด เขาและมารดาถูกขับไล่ออกจากตระกูลก็เป็นฝีมือของเขาเป็นเช่นเดียวกัน

แต่ไม่พูดไม่ได้เลย ลู่เซี่ยงหลงเป็นคนเจ้าแผนการ ตอนนี้บิดาของเขาเป็นผู้นำตระกูล เขาเองก็มีทีท่าเปลี่ยนไป มักจะประจบสอพลอลู่เสี้ยงหยางเสมอ

ลู่เสี้ยงหยางไม่ตอบรับคำชายหนุ่ม

ลู่เซี่ยงหลงยังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มไม่จาง เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยถามอย่างเสแสร้ง “น้องชาย ช่วงที่อยู่ข้างนอกคงลำบากมามาก พี่ชายอย่างฉัน เป็นห่วงนายมาก แต่จะว่าไป ได้ข่าวว่านายอยู่ข้างนอกก็สร้างชื่อใช่ย่อย นายนี่มันเป็นตัวอย่างของคนรุ่นหลังอย่างเราจริงๆ รุ่นหลังของตระกูลเราต้องเอานายเป็นตัวอย่างแล้วล่ะ”

คำยกยอเช่นนี้ หากเป็นคนอื่น ฟังแล้วคงรู้สึกภาคภูมิใจ แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยาง เขารู้สึกสะอิดสะเอียน

“พี่ใหญ่ เราต่างก็ยังหนุ่มยังแน่น ไม่ได้คิดแบบนั้นก็ไม่ต้องพูดออกมาหลอก เราต่างก็รู้ดี ว่าเราทั้งคู่มีความสัมพันธ์ยังไง” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ

ลู่เซี่ยงหลงหน้าชา แต่ก็ยังเผยรอยยิ้มอยู่อย่างนั้น

แต่ในใจเขากลับโกรธแค้นเกลียดชัง

บ้าเอ๊ย! ลู่เสี้ยงหยาง แกคิดว่าพ่อแกเป็นหัวหน้าตระกูล แล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้ใช่ไหม? คอยดูแล้วกัน คืนนี้ฉันจะทำให้แกป่นปี้ย่อยยับ

ชายหนุ่มยังคงยิ้มสู้ ลู่เซี่ยงหลงเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “น้องชาย พี่ชายอย่างฉันแต่งงานแล้ว ฉันจะแนะนำพี่สะใภ้แกให้รู้จัก” เขาเอ่ยพลางโบกมือไปยังที่ไม่ไกลนัก ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะเดินเข้ามา

หญิงสาวอายุสามสิบกว่า หน้าตางดงาม รูปร่างดี ประดับด้วยแบรนด์เนมทั้งร่าง

เซี่ยตงเสว่

ภรรยาของลู่เซี่ยงหลง

“เซี่ยงหลง มีอะไร? เรียกฉันมามีเรื่องอะไร?” เซี่ยตงเสว่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

ลู่เซี่ยงหลงยกมือขึ้นชี้ไปทางลู่เสี้ยงหยาง “นี่เป็นน้องชายคนที่สามของตระกูลเรา เธอยังไม่เคยเจอมาก่อนสินะ?”

เซี่ยตงเสว่หันไปทางลู่เสี้ยงหยาง ความร้ายกาจประกายขึ้นในใจ ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน “เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก”

เธอยื่นแขนอันเรียวเล็กออกมา หวังที่จะจับมือทักทายลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเอื้อมแขนออกไปอย่างราบเรียบ จับมือทักทายเซี่ยตงเสว่

เซี่ยตงเสว่สายตาประกายเสน่ห์ มืออันเนียนนุ่มเขี่ยที่หลังมือของลู่เสี้ยงหยาง

บ้าเอ๊ย ดูก็รู้ว่าเป็นแพศยา

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกสะอิดสะเอียน เขากระชากมือออกจากเซี่ยตงเสว่

“ฮ่าฮ่า อีกหน่อยเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน” เซี่ยตงเสว่หัวเราะออกมาอย่างประหลาด ชายหนุ่มที่อยู่รอบข้างแทบละลายไปกับเสียงหัวเราะของเธอ

มีคนอยู่ไม่น้อยที่เป็นกังวลลู่เซี่ยงหลง ว่าเขาจะถูกหลอกหรือไม่

ยังไงซะคนที่สายตาหลักแหลมมองเธอออกอย่างชัดเจน เซี่ยตงเสว่หว่านเสน่ห์ลู่เสี้ยงหยาง ต่อหน้าลู่เซี่ยงหลง

ฮ่าฮ่า พี่สะใภ้แบบนี้ ขอพวกเขาด้วยก็ดี

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสเซี่ยตงเสว่ เซี่ยตงเสว่เองก็ถอยไปอีกทางอย่างรู้ตัวเอง

ไม่นานนัก

งานแต่งของลู่เซี่ยงหยุนเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ อันดับแรกพิธีกรเดินขึ้นเวที เพื่อทำหน้าที่พิธีกร

ตามมาติดๆ ด้วยลู่เซี่ยงหยุนและภรรยาของเขาวางหยู่ขึ้นเวทีไป

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งเคยได้พบวางหยู่ เธอไม่สวยมากนัก ถือว่าอยู่ในระดับกลาง แต่เธอมีรูปร่างที่งดงาม เอวsได้รูป มีเสน่ห์ แถมตัวเธอประกายด้วยความสง่าสูงส่ง ดูเป็นคนดีน่าคบหา ดูก็รู้ว่าเธอเป็นพวกคุณธรรมจิตใจดี ดีว่าพวกผู้หญิงที่บูชาเงินทองเป็นไหนๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกดีใจแทนลู่เซี่ยงหยุน ที่มีภรรยาเช่นนี้ เขาจะมีความสุขไปทั้งชีวิต

ลู่เซี่ยงหลงที่อยู่ด้านล่าง สายตาของเขาจับจ้องที่รูปร่างอันน่าดึงดูดของวางหยู่ ด้วยความเร่าร้อนปรารถนา

ฮ่าฮ่า เมื่อนึกถึงแผนการในคืนนี้ มีความเกี่ยวข้องกับวางหยู่ เขาก็หยุดความคิดอันชั่วร้ายของตนเองไม่ได้

เซี่ยนงเสว่ยกริมฝีปากขึ้นเผยรอยยิ้ม เธอหยุดจินตนาการของตนเองไม่ได้เลย

เธอรอวันนี้ มานานแสนนาน

คืนนี้ ขอเพียงแค่แผนการของสามีของเธอสำเร็จ เช่นนั้นแล้วแผนการของพวกเขาก็สำเร็จไม่ครึ่งหนึ่ง

เธอเชื่อว่าหลังจากนี้ อีกไม่นาน สามีของเธอจะสามารถควบคุมตระกูลลู่ได้ทั้งหมด ถึงตอนนั้น เธอก็จะเป็นคุณหญิงของตระกูลลู่มีกุมอำนาจเหนือใคร

“เหอะ วางหยู่ คืนนี้ต้องสละเธอเสียแล้ว” สีหน้าของเซี่ยตงเสว่โหดร้ายขึ้นทุกที

สิบนาทีผ่านไป งานแต่งจบลง

ลู่เซี่ยงหยุนพาภรรยาของเขาวางหยู่ลงจากเวที เพื่อดื่มฉลองกับแขกในงาน

ไม่นานนัก ก็มาถึงโต๊ะของลู่เสี้ยงหยาง

เมื่อลู่เซี่ยงหยุนได้เห็นลู่เสี้ยงหยาง เขาดีใจมาก พลันวางแก้วในมือลง มุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยาง โผเข้ากอดเขาแน่น

“ว้าว เสี้ยงหยาง ในที่สุดแกก็มาจนได้ พี่ชายอย่างฉันคิดถึงแทบแย่” ลู่เซี่ยงหยุนหัวเราะเสียงดังลั่น

“พี่รอง ไม่เจอกันนานเลย ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน เลยกลับมานี่ไง”

ลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้ม ก่อนปล่อยหมัดที่ทรวงอกของลู่เซี่ยงหยุน

ทั้งตระกูล มีเพียงลู่เซี่ยงหยุนเท่านั้นที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา ทั้งคู่เป็นเสมือนสหายพี่น้องที่แน่นแฟ้น

“ถือว่าแกยังพอมีใจอยู่บ้าง ที่ยังนึกถึงพี่ชายอย่างฉัน” ลู่เซี่ยงหยุนเอ่ยด้วยเสียงหัวเราะ

ลู่เซี่ยงหลงและเซี่ยตงเสว่ทั้งคู่สบสายตากัน กับภาพที่เห็น ด้วยสีหน้าที่น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ