หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 268 เย่นเฟยอู่

บทที่ 268 เย่นเฟยอู่

เมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแน่น เมื่อหันกลับไปก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีเขียวเข้ม รูปร่างเซ็กซี่ หญิงงามหน้าตาสดใสเดินผ่าน

วินาทีที่ได้เห็นรูปลักษณ์ของหญิงงามคนนั้น ลู่เสี้ยงหยางนิ่งอึ้งไป

เขาเคยเจอเธอมาก่อน เคยพบกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากจะพูดได้ถูก คือเคยได้พบในโทรศัพท์ของหวังเสว่

หลายวันก่อน หวังเสว่ไปจัดการคดีฆ่าต่อเนื่องที่เมืองไท่ผิง โทรศัพท์ตกอยู่ที่ร้านเครื่องดื่ม

ในตอนนั้นลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนนำโทรศัพท์ของเธอไปคืน ระหว่างทาง ลู่เสี้ยงหยางเกิดความประหลาดใจ จึงแอบเปิดโทรศัพท์ของหวังเสว่ ในขณะที่เขากำลังจะแฮ็ก

รหัสของเธอ ทันใดนั้น น้องสาวของหวังเสว่วีดีโอคอลเข้ามาพอดี

ลู่เสี้ยงหยางกดรับอย่างไม่ได้ตั้งใจ หลังจากนั้นจึงได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด

หญิงสาวสดใสคนหนึ่ง รูปร่างอ่อนช้อยปกปิดด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น หลบอยู่บนเตียงด้วยทีท่าออดอ้อน

หญิงสาวสดใสในวีดีโอ เป็นคนคนเดียวกันกับคนที่อยู่ตรงหน้านี้

“เอ๋ เป็น…..เป็นแกเองหรือ?!” นาทีที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง เย่นเฟยอู่จำลู่เสี้ยงหยางได้ทันที

นี่มันผู้ชายน่าสมเพชที่แอบหยิบโทรศัพท์ของพี่สาวเธอคนนั้นนี่นา?

ขณะนี้ รอบกายเย่นเฟยอู่มีหญิงงามรูปร่างดี หน้าตาสะสวยทันสมัยหลายคนยืนอยู่ พวกเธอมาร่วมเป็นพยานในงานแต่งของลู่เซี่ยงหยุน

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเย่นเฟยอู่ในตอนนี้ จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เฟยอู่ แกรู้จักคนที่ดูโง่และเซ่อคนนี้ด้วยเหรอ?”

เย่นเฟยอู่ใบหน้าแดงก่ำ จะยอมรับได้ยังไงกัน ว่าลู่เสี้ยงหยางไอ้ผู้ชายน่าสมเพชนนี่แอบดูร่างกายของเธอ หญิงสาวส่ายหน้ารัว “ไม่รู้จัก แค่ไม่ชอบขี้หน้ามันเท่านั้น”

ลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้มโดยไม่เอ่ยใดๆ ยังไงซะตนก็เคยเอาเปรียบเธอ ปล่อยให้เธอว่าสักคำสองคำแล้วกัน

“อืม” สาวสวยข้างกายเย่นเฟยอู่พยักหน้าพร้อมหัวเราะออกมา เลือกที่จะเชื่อคำพูดของเย่นเฟยอู่ เมื่อหันไปยังลู่เสี้ยงหยาง บนใบหน้าเผยอาการเย้าแหย่

ในสายตาของพวกเธอ ลู่เสี้ยงหยาง เป็นแค่จรจัด ที่เต็มไปด้วยกลิ่นขี้ดิน คงมาจากบ้านนอกแหง ส่วนเย่นเฟยอู่เป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเย่น ไม่มีทางที่จะรู้จักไอ้กระจอกอย่างลู่เสี้ยงหยางแน่นอน

“เห้ย ไอ้โรคจิต ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่” เย่นเฟยอู่สบถในใจ ด้วยความเยือกเย็น ก่อนที่จะมุ่งไปยังตระกูลลู่ด้วยความเร่งรีบ ขณะเดินผ่านลู่เสี้ยงหยาง เธอเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงลู่เสี้ยงหยางเท่านั้นที่จะได้ยิน “ไอ้โรคจิต ในเมื่อแกเห็นร่างกายของฉันแล้ว ฉันจะหาคนมาควักลูกตาแกออกมา ฝากเอาไว้ก่อน”

บ้าเอ่ย! ให้ตาย ก็แค่เห็นรูปร่างเท่านั้นเองไม่ใช่หรือ? จำเป็นจะต้องโหดร้ายขนาดนี้ไหม

เส้นผมสีดำขลับประปรายที่หน้าผากของลู่เสี้ยงหยาง เด็กสาวตรงหน้า เอาแต่ใจเสียมากกว่าหวงเสว่ซะอีก

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ ไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง

ดูทีท่าไม่แยแสของลู่เสี้ยงหยาง เย่นเฟยอู่โมโหจนกัดฟันกรอด พร้อมกับหันไปออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดทั้งสอง “วันนี้เป็นวันมงคลของคุณชายตระกูลลู่ อย่าปล่อยให้ใครที่ไหนเข้ามาได้ง่ายๆ หากทำแขกผู้ใหญ่ด้านในอารมณ์เสีย พวกแกสองคนรับผิดชอบกันเอาเองแล้วกัน”

จบประโยคเธอเหลือบมองลู่เสี้ยงหยางอย่างเยาะเย้ย เพื่อบอกเขา ไอ้กระจอก หวังเข้าไปกินฟรี ไม่มีทาง

บ้าเอ๊ย!

ลู่เสี้ยงหยางนึกขำในใจ หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่มารดาของเธอ เขาฟาดสั่งสอนเธอไปแล้ว กูกลับบ้านตัวเอง เธอมาโอ้อวดอะไรตรงนี้?

“วางใจเถอะ คุณหนูเย่น เรารู้ว่าต้องจัดการกับเรื่องนี้ยังไง” บอดี้การ์ดทั้งสองเอ่ย

หลังจากนั้น เย่นเฟยอู่และเพื่อนสาวของเธออีกหลายคนไม่แยแสลู่เสี้ยงหยางอีก พลันก้าวเท้าเข้าไปยังตระกูลลู่

ในเวลานี้ บอดี้การ์ดทั้งสองยืนขวางทางลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ “ไม่มีการ์ดเชิญ ก็ไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าเราสองคนไม่เตือน”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า อย่างไร้หนทาง เขาจึงหยิบหยกประจำตระกูลออกมาเพื่อยืนยันสถานะคุณชายตระกูลลู่ของเขา

เมื่อบอดี้การ์ดได้เห็นหยกประจำตระกูล ทั้งคู่นิ่งแข็งไป ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “คุณชายสามกลับมาแล้วนี่เอง เชิญด้านในครับ เมื่อสักครู่เราทั้งสองมีตาหามีแววไม่ อย่าได้ถือโทษเราเลย”

ในบรรดาคุณชายทั้งหลายในตระกูลลู่ ลู่เสี้ยงหยางอยู่อันดับที่สาม ถูกเรียกว่าคุณชายสาม ทุกคนในตระกูลลู่รู้ดี คุณชายสามเป็นลูกชายของผู้นำตระกูลในตอนนี้ ซึ่งไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวง เพราะงั้นเมื่อลู่เสี้ยงหยางหยิบเอาหยกประจำตระกูลออกมา บอดี้การ์ดทั้งสอนถึงได้รับรู้ ว่าที่แท้แล้วเขาคือคุณชายสามที่กลับมาจากเมืองอื่น

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ไม่ได้เอาเรื่องทั้งคู่แต่อย่างใด ยังไงซะพวกเขาก็แค่ปฏิบัติหน้าที่เท่านั้น ตรงกันข้าม ลู่เสี้ยงหยางกลับรู้สึกชื่นชมพวกเขา ที่มีความรับผิดชอบดี

หลังจากที่เข้ามาในตระกูลลู่ ลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตาไปทั่ว ด้วยความเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย ทุกอย่างยังคงคุ้นเคย แต่ตัวเขากลับไม่ได้กลับมายังตระกูลหลายปีแล้ว

ตลอดทางเขาเดินผ่านทางเดิน ห้องฟิตเนส สระว่ายน้ำ สิ่งปลูกสร้างและอาคารอื่นๆ จนในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงห้องโถงจนได้

ห้องโถงของตระกูลลู่ ถูกสร้างขึ้นอย่างกว้างขวาง ซึ่งสามารถบรรจุผู้คนได้กว่าหลายร้อยคน ในตอนนี้ด้านในเต็มไปด้วยโต๊ะ ที่เหล่าคนดังมากมายกำลังรวมตัวกันพูดคุย บัดนี้ที่นี่จึงดูคึกคัก

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าห้องโถงเมื่อสักครู่ ทุกคนต่างหันไปทางเขาเป็นสายตาเดียว

เพราะวันนี้เวลาบีบรัด ลู่เสี้ยงหยางจึงไม่ทันเปลี่ยนชุดสูท ตอนนี้เขาอยู่ในชุดลำลอง แถมยังเป็นสินค้าตามข้างทาง

ซึ่งเป็นจุดเด่นอย่างยิ่งภายใต้สุดสูทรองเท้าหนังทั้งหมด

“ให้ตาย เกิดอะไรขึ้น? ทำไมขอทานถึงได้แอบเข้ามาได้?”

“ฮ่าฮ่า ไอ้ขอทานนี่ช่างกล้า กล้ามาขอถึงในตระกูลลู่เลย”

“บอดี้การ์ดของตระกูลลู่ทำหน้าที่ได้แย่ชะมัด ฉันว่าฉันควรแนะนำประธานลู่ ให้บอดี้การ์ดของตระกูลปล่อยให้ฉันจัดการจะดีกว่า”

ในเวลาอันสั้น คนรอบข้างต่างวิพากษ์วิจารณ์ขึ้น

ในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง คนพวกนี้ตัวใหญ่กว่ามดเพียงนิดเดียว ไม่สามารถส่งผลต่ออารมณ์ของเขาได้ เขาจึงไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น พลางหาที่ว่างนั่งลง พลันยกไวน์บนโต๊ะขึ้นดื่ม

ไม่ไกลนัก

เย่นเฟยอู่ที่อยู่ข้างหน้าลู่เสี้ยงหยาง รอบกายเธอห้อมล้อมด้วยบรรดาลูกหลานเศรษฐี ที่กำลังเอาอกเอาใจเธอ

ตระกูลเย่นเองเป็นตระกูลมีมีชื่อเสียงในเมืองหลวง เย่นเฟยอู่เองก็รูปร่างดี หน้าตาดี แถมยังจบการศึกษาจากฮาร์วาด มีแต่คนเข้าหาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ในเวลานี้ เพื่อนสนิทคนหนึ่งของเย่นเฟยอู่ สังเกตเห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอหันไปกระซิบข้างหูของเย่นเฟยอู่ “เฟยอู่ดูนั่น ไอ้นั่นมันคนที่โง่ทึ่มคนนั้นนี่นา มันเข้ามาได้ยังไง”

เมื่อได้ยินดังนั้น เย่นเฟยอู่กันไปตามคำของเพื่อนสาว พลันเห็นลู่เสี้ยงหยางที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ที่กำลังดื่มไวน์ ทานของหวาน อย่างไม่เกรงใจ

อืม?

หลังจากที่เย่นเฟยอู่นิ่งไปสักพัก เธอกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ “ไอ้คนไร้ยางอาย คอยดูแล้วกันว่าฉันจะจัดการยังไงกับแก?”

พูดคำเธอมุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธ ในเวลาเดียวกัน เหล่าลูกเศรษฐีเองก็เดินตามเธอไปด้วย ต่างก็จับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยเจตนาไม่ดี ไอ้กระจกนี่ทำให้คุณหนูเย่นโกรธเป็นแน่ ในเวลานี้พวกเขาต้องออกหน้า เพื่อฝากภาพวีรบุรุษต่อหน้าคุณหนูเย่น