หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 266 จิ่วโยวอมตะ

บทที่ 266 จิ่วโยวอมตะ

หลังจากที่อยู่บนเครื่องบินกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงจนได้ เขาตัดสินใจไปเยี่ยมอาจารย์ของเราเป็นอันดับแรก จึงไม่ได้ต่อสายหาที่บ้าน เพื่อให้คนรถมารับตน

ลู่เสี้ยงหยางเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง เพื่อมุ่งไปยังที่อยู่อาศัยของอาจารย์

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางมาถึงคฤหาสน์หลังหนึ่งที่อยู่ชานเมือง

ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของอาจารย์ของเขาเทพเทียนหัว

เขาถูกส่งมาเรียนวิชาที่นี่ตั้งแต่ยังเล็ก ตอนนั้น ที่นี่เปรียบเสมือนฝันร้ายของเขา

เทพเทียนหัวเคร่งครัดต่อเขาตั้งแต่เขาจำความได้ ทุกครั้งที่เขาทำผิดกฎ เขาจะถูกทำโทษอย่างหนักเสมอ

นึกย้อนกลับไป เป็นเรื่องที่น่าสนใจเสียจริง หากไม่ใช่ความเคร่งครัดของอาจารย์ จะมีเขาในทุกวันนี้ได้อย่างไร?

หลังใส่รหัสลับที่หน้าประตู ลู่เสี้ยงหยางผลักประตูคฤหาสน์เข้าไปด้านใน

ภายในห้องโถง เทพเทียนหัวที่กำลังชงน้ำชาอยู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขากล่าวโดยไม่แหงนหน้าขึ้นมอง “มาแล้วเหรอ เร็วกว่าที่คิดเอาไว้”

ลู่เสี้ยงหยางอยู่กับเขามาหลายปี ทั้งคู่สนิทสนมกันราวกับพ่อลูก เพราะงั้นเขาไม่ต้องแหงนหน้าขึ้น ก็รู้ว่าผู้ที่มาใหม่คือลู่เสี้ยงหยาง

“ศิษย์คำนับอาจารย์” ลู่เสี้ยงหยางโค้งคำนับแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม เทพเทียนหัวแหงนหน้าขึ้นมองลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เหตุใดช่วงนี้แกถึงได้ตุ้งติ้งนัก แกรู้ไหม ฉันไม่ชอบพิธีรีตองมากที่สุด วันหลังสิ่งเหล่านี้ไม่ต้องมีอีก”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินเข้าไป นั่งลงตรงข้ามกับเทพเทียนหัว

เทพเทียนหัวยื่นน้ำชาที่เพิ่งชงเสร็จเรียบร้อยไปตรงหน้าเขา พร้อมเอ่ย “ลองดื่มชานี่หน่อยเป็นไง?”

ลู่เสี้ยงหยางยกขึ้นดื่ม “อาจารย์ ชานี่ไม่เลวเลย เพียงแต่พิษของชาแรงเกินไป ท่านต้องการที่จะทำลายศิษย์รักของตนเองอย่างนั้นหรือ?”

เทพเทียนหัวพยักหน้า พร้อมกับหัวเราะออกมา “ศิษย์รัก ดูท่าหลายปีมานี้ วิชาแพทย์ของแกไม่ได้สูญเปล่า ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

ในอดีต เทพเทียนหัวสอนวิชาต่อสู้ให้กับเขา และสืบทอดวิชาการใช้ยาพิษให้กับเขา ลู่เสี้งหยางโตมากับการถูกยาพิษ และเพราะเขาเชี่ยวชาญในด้านยาพิษ เมื่อเขาไปร่ำเรียนวิชาแพทย์กับอาจารย์อื่น จึงได้ประสบความสำเร็จมาก

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา ก่อนที่จะหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาโยนเข้าปาก

หลังน้ำชาลงกระเพาะ เทพเทียนหัวไออย่างรุนแรงกะทันหันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนที่จะกระอักเลือดสีแดงสดออกมา

“อาจารย์ ท่าน…..ท่านเป็นอะไรไป?” ลู่เสี้ยงหยางเสียอาการ เขาเพ่งพินิจเทพเทียนหัว ด้วยความเจ็บปวด

ตอนที่เขาไปจากเมืองหลวง เขาได้มาล่ำลากับเทพเทียนหัว ในตอนนั้น เทพเทียนหัวยังเป็นหัวดำ หลังตรง ร่างกายแข็งแรง แต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วยผมหงอก ลำตัวเองก็โค้งงอเล็กน้อย แถมยังมีเส้นริ้วขึ้นบนใบหน้า โรครุมเร้า ไร้ความกระจ่างใสเหมือนในอดีต

เมื่อลองคำนวณดูแล้ว ปีนี้เทพเทียนหัวปาเข้าไปเจ็ดสิบเสียได้ ตามหลักแล้ว ความสามารถในระดับเขา ต้องไม่ดูแก่ขนาดนี้ถึงจะถูก

คิ้วถูกขมวดกันเป็นปม ลู่เสี้ยงหยางสัมผัสชีพจรของเทพเทียนหัวอย่างตั้งใจ

ชีพจรของเทพเทียนหัว ยังคงมีพลังอำนาจ เหมือนกับแม่น้ำที่ไหลเวียน แต่ในพลังอำนาจ กลับมีพินาศหลบซ่อนอยู่ ชีพจรแห่งมรณะ

“อาจารย์เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน?” ลู่เสี้ยงหยางวินิจฉัยอย่างแม่นยำ

“อาจารย์ ใครทำให้ท่านบาดเจ็บถึงเพียงนี้?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ในใจเขา เทพเทียนหัวไม่ต่างอะไรจากบิดาของเขา

เทพเทียนหัวส่ายหน้าปฏิเสธ “ทำไมแกถึงได้ขี้สงสัยถึงเพียงนี้? หากฉันบอกแกตอนนี้ ว่าใครเป็นคนทำฉัน แล้วแกจะแก้แค้นให้ฉันได้หรือ?”

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด ได้แต่ส่ายหน้า

เขารับรู้ได้ ว่าอาจารย์ของเขานั้น เหนือกว่ายายแก่ที่จับตัวจ้างหรูเย็นไป ความสามารถที่น่ากลัวเช่นนี้ยังสามารถถูกโค่นล้มจนได้รับบาดเจ็บ แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าความสามารถระดับนั้นน่าเกรงขามมากแค่ไหน

เทพเทียนหัวตบบ่าลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยอย่างตั้งใจ “โลกนี้กว้างกว่าที่แกคิดเอาไว้ บัดนี้ในสายตาผู้ที่เก่งกล้าจริงๆ แกเป็นการมีอยู่ที่เล็กนิดเดียว หากต้องการไปถึงจุดที่สูงที่สุด ระยะทางของแกยังอีกยาวไกล”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ประโยคนี้ทำให้เลือดในกายของเขาสูบฉีด เขาไม่ยอมเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งมาโดยตลอด สิ่งที่เขาต้องการคือยืนอยู่บนจุดที่สูงที่สุด มีเพียงแค่ไปให้ถึงจุดนั้นเท่านั้น เขาถึงจะทำในสิ่งที่ตัวเขาอยากทำได้ ถึงจะสามารถปกป้องคนที่เขาต้องการปกป้องได้จริงๆ

การที่จ้าวหรูเย็นถูกลักพาตัวต่อหน้าต่อตาเขา สร้างบาดแผลในใจเขาอย่างมาก

“สถานการณ์ร่างกายของอาจารย์ในตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกนานสักแค่ไหน ตอนนี้ฉันจะส่งมอบวิชาที่สูงที่สุดของสำนักจิ่วโยวของเรา วิชาจิ่วโยวอมตะ ต่อให้อีกหน่อยอาจารย์เป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจอีกแล้ว” เทพเทียนหัวกล่าวขึ้นอย่างหนักแน่น

ได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางดวงตาแสบร้อน เขากลั้นไม่อยู่น้ำตาแทบร่วงหล่น ทำไมถึงได้รู้สึกว่าอาจารย์จองเขากำลังสั่งเสียยังไงอย่างงั้น

“อาจารย์ ร่างกายของท่านไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม อย่างเป็นกังวล

เทพเทียนหัวส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ไม่ตายง่ายๆ หลอก”

ลู่เสี้ยงหยางตกอยู่ในความเงียบ ในใจอัดอั้นไปด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบาย

เทพเทียนหัวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “คนที่ฝึกวิชาต่อสู้ ควรเข้าใจในความเป็นความตาย การจากลาเป็นเรื่องช้าเร็วเท่านั้น ดูสภาพแกในตอนนี้สิ ทำให้ฉันผิดหวังมากจริงๆ”

เขาเอ่ยพลางหยิบหนังสือโบราณเล่มหนึ่งออกมาจากอก ยื่นให้กับลู่เสี้ยงหยาง

“รับเอาไว้ นี่เป็นวิชาที่สูงที่สุดของสำนักจิ่วโยว วิชานรกอมตะ เอาไปศึกษาเองแล้วกัน” เทพเทียนหัวเอ่ยพลางยัดเคล็ดวิชาลงในมือของลู่เสี้ยงหยาง

ลูาเสี้ยงหยางก้มหน้าลงดูหนังสือในมือ เขารู้สึกได้เพียงถึงความหนักอึ้งกะทันหัน

เทพเทียนหัวยกชาขึ้นจิบ ก่อนมองออกไปยังนอกหน้าต่าง เข้าสู่ห้วงแห่งความทรงจำ ก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “สำนักจิ่วโยวของเรามีกฎว่า ศิษย์ในสำนัก หากฝึกวิชานรกอมตะ ต้องพึ่งพาตนเอง ห้ามขอคำแนะนำจากอาจารย์โดยเด็ดขาด เพราะงั้น หากแกต้องการฝึกวิชาที่สูงที่สักของสำนักจิ่วโยว แกต้องพึ่งตัวแกเองแล้วล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ด้วยทีท่าโหยหา

แต่ก่อน เทพเทียนสอนวิชาให้กับเขา เป็นเพียงวิชาป้องกันตัวนอกสำนักทั่วๆ ไปเท่านั้น วิชาที่เขาจะฝึกในตอนนี้ ถึงจะนับได้ว่าฝึกวิชาในสำนักจริงๆ เสียที ได้ฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง

สักพัก เทพเทียนหัวละสายตาจากนอกหน้าต่าง พลันหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง “แต่ ก่อนที่จะฝึกวิชานรกอมตะ แกต้องทำเรื่องหนึ่งก่อน คือการเปิดดานเถียน”

“เพียงแค่เปิดดานเถียน แกถึงจะใช้ลมปราณได้ หรือที่คนทั่วไปเรียกว่ากำลังภายใน การฝึกวิชานรกอมตะ ต้องพึ่งพาลมปราณ”

ให้ตาย ลมปราณ? อย่างกับละครจอมยุทธในหนังโทรทัศน์

ดูท่าละครที่เกี่ยวกับวรยุทธที่ตนเคยดู ไม่ได้มีเพียงในอากาศเสียแล้ว หากแต่มีอยู่จริงๆ

ลู่เสี้ยงหยาดสูดหายใจเข้า เหมือนกับได้เปิดโลก ในเวลาเดียวกันเลือดในกายพลุ่งพล่าน จอมยุทธฝีมือดีในละคร ที่บินข้ามกำแพง มีวิชาตัวเบาที่สามารถเกาะได้ไกลแสน แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว