หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 263 โน้มส่งท่านประทาน

บทที่ 263 โน้มส่งท่านประทาน

ลู่เสี้ยงหยางมองความคิดภายในใจจ้าวหรูเย็นออก มองไปที่เธอแล้วส่ายหัว ส่งสัญญาณให้เธอว่าอย่าทำแบบนั้น ในขณะเดียวกันก็ส่งแววตาที่วางใจให้เธอ

และก็ไม่รู้ว่าทำไมกัน จ้าวหรูเย็นถึงเลือกเชื่อใจลู่เสี้ยงหยางแบบไม่ต้องการทำตามโดยไม่สมัครใจ ไม่ได้ก้าวออกไป

หม่าจิงจิงตื่นเต้นมาก กล่าวกับลู่เสี้ยงหยางว่า：“ไอ้หนุ่มน้อยแกไม่รอดแน่ ฉันน่ะเป็นซุปเปอร์VIPของห้างนี้ ทางห้างต้องให้ความยุติธรรมแก่ฉันแน่ อีกเดี๋ยว แกก็รอคุกเข่าขอร้องฉันได้เลย ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย “สงสัยต้องให้คุณผิดหวังแล้วแหละ ”

หม่าจิงจิงกรนเสียงในจมูกฮึไปทีนึง กล่าวอย่างโหดร้ายว่า “ใกล้ความตายเข้าไปทุกที ยังพูดจาใหญ่แบบไม่รู้จักอายอีก แม่ง กูเปลี่ยนใจกะทันหัน เดี๋ยวไม่เพียงแต่ให้แกคุกเข่าร้องขอชีวิต ยังให้นายลอดผ่านหว่างขากูอีก ”

ได้ฟังคำพูดนี้แล้ว คนรอบข้างไม่น้อยนักเกิดการลุกโชนไฟชั่วร้ายแผ่เผา ถึงแม้ว่าหม่าจิงจิงถูกตบตีจนทั่วทั้งใบหน้าบวมเหมือนหมู แต่ก็ดูออกว่า เธอเองก็เป็นสาวสวยคนนึง และหุ่นนี่อวบอันเซ็กซี่สุดๆ ตำแหน่งเปิดกระโปรงที่ผ่าด้านล่างสูงมาก หากได้ลอดผ่านหว่างขาเธอจริง เกรงว่าจะได้เห็นภาพมากมาย

ในตอนนี้ พวกเขาอยากจะให้เป็นพวกเขาเองที่สามารถลอดผ่านหว่างขาของหม่าจิงจิงไป

เวลาผ่านไปในระหว่างรอ ในพริบตาก็ผ่านไปห้านาที

ในเวลานี้ ได้มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบผ่านมา เห็นแค่ผู้ชายในเสื้อสูทและรองเท้าหนังกับผู้หญิงร่างสูงสวยคนหนึ่งเดินเข้ามา

ชายในเสื้อสูทและรองเท้าหนังนี้คือผู้จัดการห้างหลี่ฉี่หมิง

ส่วนผู้หญิงร่างสูง และสวยนี้ คือผู้อาวุโสหลินอ้าวเสว่แห่งหอการค้า

ห้างเหนียนหัวนี้คืออสังหาริมทรัพย์ภายใต้ของหอการค้า พอดีวันนี้หลินอ้าวเสว่มามอบหมายงาน

สุดท้ายหลี่ฉี่หมิงได้รับโทรศัพท์ว่า มีคนหาเรื่องอยู่ในห้าง หลินอ้าวเสว่ก็เลยตามมาด้วย อยากดูว่าพระใหญ่องค์ไหนที่ช่างกล้า กล้ามาหาเรื่องในถิ่นหอการค้านี้

จากนั้นเมื่อหลี่ฉี่หมิงและหลินอ้าวเสว่มาถึง หัวหน้ากวนได้วิ่งเหยาะๆเข้าไป ไปอยู่ข้างหลี่ฉี่หมิงกล่าวว่า：“ลูกพี่ใหญ่ เมื่อกี้มีไอ้เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ได้รุกรานลูกค้าซุปเปอร์VIPในห้างของเรา ผมมาเพื่อให้ความยุติธรรม แต่กลับโดนเขาตี พี่ต้องให้ความยุติธรรมแก่ผมนะครับ ”

อะไรนะ？

มีเรื่องแบบนี้ด้วย？

เมื่อฟังคำพูดนี้แล้ว หลี่ฉี่หมิงโกรธจนเหมือนไปแผ่เผา

ไอ้โง่ วันนี้ผู้อาวุโสหลินของหอการค้าก็อยู่ตรงนี้นะ หากนายเองไม่จัดเรื่องนี้ให้เสร็จ ไม่แสดงถึงความเกรงขามของตัวเอง งั้นต่อไปหอการค้ายังจะมอบหมายงานให้ตัวเองจัดการอีกไหม？

“แม่ง เป็นใครกันที่ไม่มีตา วันนี้กูจะจัดการกับมัน ”หลี่ฉี่หมิงตะโกนขึ้นว่า ทั่วทั้งกายได้เปล่งความเกรงขามออกมา

“ฮ่าฮ่า！ไอ้เด็กหนุ่มนี้ตายแน่

หัวหน้ากวนรู้สึกสะใจอยู่ภายในใจ ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วกล่าวว่า：“ลูกพี่ คือไอ้โง่คนนี้ครับ ”

แวบแรกที่หลี่ฉี่หมิงได้เห็นลู่เสี้ยงหยางก็ตะลึงไปเลย ทำไมเป็นแค่ไอ้คนจนคนหนึ่ง ยังกล้ามีเรื่องในห้างของพวกเขาอีก

“บ้าจริง นี่มันอะไรกัน วันนี้กูจะให้มึงชดใช้อย่างสาสมแน่ ให้นายรู้ว่า จุดจบของผู้ที่ไม่อยู่ในกฎเกณฑ์ของห้างเรา ” หลี่ฉี่หมิงกล่าว ได้เดินไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เพื่อจัดการเขา

และใน ตอนนี้ หลินอ้าวเสว่ได้มองลู่เสี้ยงหยางชัดแล้ว จู่ๆสมองก็โล่งไปหมด หุ่นสวยมีความสั่นเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงได้เป็นท่านประธานของหอการค้า？

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รีบเดินไปอยู่ต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง โค้งคำนับเก้าสิบองศาด้วยความเคารพ “ท่านประธาน ท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”

อะไรนะ？

ท่านประธาน？

การกระทำของหลินอ้าวเสว่นี้ ได้ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างมึนงงไปหมดแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางนี้ที่ดูว่าเป็นเหมือนคนจนที่ไม่มีอะไร ที่แท้คือท่านประธานของหอการค้า！

แม่ง นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน

โอ้แม้เจ้า ท่านประธานทำไมถึงได้เป็นแบบนี้？

หัวหน้ากวนและหลี่ฉี่หมิงจู่ๆก็ตกตะลึง รู้สึกว่าสมองไม่พอใช้แล้ว

หากไอ้โง่ตรงหน้านี้คือท่านประธาน งั้นพวกเขาก็คือผู้นำสูงสุดของปินเหอเลย

“โอ๊ย หมดกัน เขาคือประธานหอการค้า ”หม่าจิงจิงช็อกจนถอยหลังไปกี่ก้าว ตามมาด้วยขาอ่อนแรงจนนั่งอยู่กับพื้น ภาพใต้กระโปรงได้เปิดออกแผ่วเบา ถูกผู้คนมากมายล้อมรอบเข้ามา

หม่าจิงจิงก็เป็นคนทำธุรกิจเหมือนกัน ถึงแม้ว่าในมือจะมีเงินบ้าง แต่ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับการสนับสนุนจากหอการค้า เธอได้มองหาความสัมพันธ์ต่างๆ อยากเข้ารอบรายชื่อการสนับสนุน

พักนี้ ดูแล้วว่าเหมือนจะมีวี่แวว แต่ตอนนี้เธอได้รุกรานประธานหอการค้า นั้นก็แปลว่าเธอได้ทำลายทางของตัวเอง

“หา นี่ นี่มันอะไรกัน？”ดวงตาของจ้าวหรูเย็นได้เบิกกว้าง ได้เอามือไปปิดไว้ที่ริมฝีปากอันเซ็กซี่ มีใบหน้าที่ตกตะลึงและมึนงง

ตำแหน่งที่เธอมอบให้กับลู่เสี้ยงหยาง จำกัดเฉพาะลูกเขยของบ้านตระกูลเย่เท่านั้น รู้ทักษะทางการแพทย์หน่อย แต่ไม่คาดคิดเลยว่า เขายังเป็นประธานหอการค้า นี่สิถึงคือนักเลงที่แท้จริง

ใช่แล้ว ผู้ชายที่เธอชอบเป็นคนดีจริงๆ

แต่ที่น่าเสียดายคือ พรุ่งนี้เธอก็จะจากปินเหอไป จากลู่เสี้ยงหยางแล้ว ลู่เสี้ยงหยางจะแสนดียังไง ชาตินี้คงไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว

“อืม ” ลู่เสี้ยงหยางกับการก้มคำนับของหลินอ้าวเสว่ แค่ออกเสียงเบาๆ อืม คำเดียว ดูเย็นชาและเย่อหยิ่งมาก

หลินอ้าวเสว่รู้สึกว่านี่ก็ไม่ได้มีอะไรมาก รีบอธิบายว่า “ท่านประธาน เรื่องของวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ฉันจะจัดการให้ดีที่สุด ”

“ได้ หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า กล่าวแบบเบาเบา

“ประธานวางใจได้ ” หลังหลินอ้าวเสว่ตอบรับไป ทันใดนั้นก็หันกลับมา จ้องไปที่หลี่ฉี่หมิงกล่าวอย่างจริงจังว่า： “ฉันต้องได้คำอธิบายจากเรื่องนี้ ไม่งั้นล่ะก็ ต่อไปก็ไม่ต้องทำงานที่นี่อีก ”

“ครับๆๆ ผู้อาวุโสหลิน ผมจะจัดการตรวจสอบเรื่องนี้โดยเร็ว ” หลี่ฉี่หมิงพยักหน้าอย่างกับทุบกระเทียม ลากหัวไอ้หัวหน้ากวนออกมา ยกมือแล้วตบไปที่หน้าเขากี่ที

“แม่งเอ๊ยทำเรื่องต่างๆได้ไม่ดี แต่เรื่องทำลายนี่ชำนาญมากนะไอ้ไร้ประโยชน์ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？บอกให้ชัดเจนกับฉันตอนนี้ ไม่งั้นล่ะก็ ก็จะเอามึงให้ตายเลย ” หลี่ฉี่หมิงดวงตาแดงก่ำคำรามถึง

แม่ง วันนี้เกือบตกงานเพราะไอ้ไร้ประโยชน์นี้

ต้องรู้ว่า กว่าเขาจะได้เป็นผู้จัดการห้างนี้ ได้เสียเงินไปมากมายทีเดียว

หัวหน้ากวนอ่อนหัดไปนานละ ณ เวลานี้ก็ได้สารภาพมาเป็นอย่างๆจนชัดเจน

เมื่อได้ฟังที่เขาพูดแล้ว ทุกคนเกิดครึกโครมเสียงดังเป็นพักๆ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นหม่าจิงจิงเองที่เป็นตัวต้นเหตุก่อเรื่อง และหลังจากนั้นหัวหน้ากวนเพื่อที่จะประจบหม่าจิงจิง เลยเห็นถูกเป็นผิด ดังนั้นเรื่องมันถึงได้เลยเถิดอย่างนี้

“ไอ้เวร แกนี่ช่างกล้าดีจริงๆ กล้าที่จะก่อเรื่องโดยไม่นึกถึงศีลธรรม ก่อเรื่องทำให้เสียหาย ปกติกูสอนแกเสมอว่า การเป็นคนต้องรู้จักความยุติธรรม แม่งแล้วที่สอนคือเข้าหูซ้ายทะลุหูขวางั้นเหรอ？” หลี่ฉี่หมิงโกรธมาก ยกมือขึ้น ปั๊บๆๆๆตบไปที่หน้าของหัวหน้ากวนหลายที

ภายในใจหัวหน้ากวนรู้สึกอึดอัดมาก หลี่ฉี่หมิงเคยสอนเขาตอนไหน ว่าการเป็นคนต้องรักความยุติธรรม？

ตัวเองวิ่งไปเข้าหาผู้ที่มีอำนาจกว่า เรื่องที่ประจบผู้ที่มีอำนาจสูง ก็ฝึกมาจากเขานั่นแหละ

จากนั้น ตบตีหัวหน้ากวนไปเรื่อยๆจนมีเลือดออกจากปาก จนเห็นเนื้อที่แตกออกมาจากบนหน้า หลี่ฉี่หมิงถึงได้หยุดมือไป หลังจากนั้นมองดูหม่าจิงจิงกล่าวอย่างดุร้ายว่า： “แม่งยัยนี้นี่ ยังยืนบื้อทำอะไรอยู่ รีบก้มคำนับกล่าวขอโทษท่านประธานเดี๋ยวนี้！”

หม่าจิงจิงไม่กล้าที่จะลังเล รีบหันไปทางลู่เสี้ยงหยางคุกเข่าลง ปังปังปังก้มกราบ ในปากก็พูดไม่หยุดว่า：“ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ท่านประธานให้อภัยฉันเถอะ ”

ลู่เสี้ยงหยางหันกลับไปจ้องที่จ้าวหรูเย็นถามว่า “เป็นยังไง？หายโกรธยัง？หากยังไม่หายโกรธ เดี๋ยวเอาให้หนักกว่านี้ ”

จ้าวหรูเย็นส่ายหัวแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ เรื่องนี้ก็จบลงตรงนี้ซะ พวกเราไปเดินเที่ยวกันต่อเถอะ ”

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่กับลู่เสี้ยงหยาง เธอไม่อย่าให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมาทำลายอารมณ์และทำให้เสียเวลาที่มีอยู่

“ได้ ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าเล็กน้อย ลากจ้าวหรูเย็นไว้แล้วเดินเข้าห้างไป

ใบหน้าหลี่ฉี่หมิงเต็มไปด้วยอาการประจบสอพลอ โค้งคำนับไปทางด้านหลังของลู่เสี้ยงหยาง “โน้มส่งท่านประธาน ”