หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 259 ฉันจะพาเธอไป นายมีปัญหาไหม?

บทที่ 259 ผมจะพาเธอไป คุณมีปัญหาไหม?

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็ได้มาถึงหน้าประตูคลินิกของบ้านจ้าวหรูเย็น

เขาเห็นประตูคลินิกปิดอยู่และดูเหมือนจะไม่ได้เปิดให้บริการ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจ เพราะโดยปกติแล้วคลินิกของบ้านจ้าวหรูเย็นจะเปิดให้บริการตลอด 365 วันและไม่เคยหยุดมาก่อน แต่วันนี้มันกลับผิดปกติ

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแล้วผลักประตูคลินิกออก

เมื่อมองไปข้างใน เขาเห็นจ้าวหรูเย็นนั่งอยู่บนเก้าอี้ เหมือนเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์

มีหญิงชราผมหงอกคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ เธอ หญิงชราหลับตาและเปล่งออร่าทรงพลังออกมา ทำให้ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตื่นตัว

ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปด้านใน และในขณะนี้ จ้าวหรูเย็นที่เพิ่งสังเกตเห็นลู่เสี้ยงหยางสีหน้าของเธอก็กลายเป็นความกังวล “ลู่เสี้ยงหยาง คุณมาได้ไง? ฉันบอกคุณแล้วไม่หรือว่าไม่ต้องมาแล้ว?”

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่อมยิ้มแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ จ้าวหรูเย็นและพูดว่า “ไม่เจอกันตั้งนาน ผมก็แวะมาหาคุณไง”

จ้าวหรูเย็นรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย ความสุขค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ แต่ในทันทีก็กลับไปเศร้าหมองอีกครั้ง

ด้วยความเข้าใจของลู่เสี้ยงหยาง เขารู้ว่าต้องเกิดเรื่องกับจ้าวหรูเย็นอย่างแน่นอน เขาจึงถามลองเชิงว่า “ไม่เห็นคุณลุงเลย แกออกไปแต่เช้าแล้วเหรอ?”

จ้าวหรูเย็นไม่ได้ตอบ ได้แต่พยักหน้าและรู้สึกกระวนกระวายใจมาก

ลู่เสี้ยงหยางหันมองไปที่หญิงชราคนนั้นแล้วถามว่า “แล้วท่านนี้คือ?”

หญิงชราไม่ได้สนใจลู่เสี้ยงหยาง เธอยังคงพักสายตาอยู่

ร่องรอยของความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของจ้าวหรูเย็น เธอตอบอย่างรีบร้อนว่า “ท่านเป็นแขกของเราและเป็นญาติที่อยู่ต่างถิ่นด้วย”

“อ้อ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าอย่างสงสัย

ในขณะนี้หญิงชราก็ลืมตาขึ้น แววตาที่เฉียบคมฉายแววนัยน์ตาของเธอ จากนั้นเธอพูดกับจ้าวหรูเย็นว่า “เธอจะบอกลากับไอ้เด็กคนนี้ไม่ใช่เหรอ? รีบพูดสิ เราต้องรีบไปนะ”

ว่าไงนะ?

บอกลา?

ลู่เสี้ยงหยางงงงวยเข้าไปใหญ่ จะให้จ้าวหรูเย็นบอกลาเขา หรือว่าเธอจะไปจากที่นี่แล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?” ลู่เสี้ยงหยางถามจ้าวหรูเย็น

จ้าวหรูเย็นไม่มีการตอบสนอง เธอได้แต่กัดฟันแล้วบีบกำปั้นไว้แน่นๆ ซึ่งสามารถมองออกได้ว่าในใจเธอรู้สึกซับซ้อนมาก

บ้าเอ๊ย! เกิดเรื่องขึ้นจริงด้วย

ลู่เสี้ยงหยางอดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง

จ้าวหรูเย็นเพิ่งตั้งสติได้ เธอจึงตอบเขาว่า “ฉันจะไปจากปินเหอสักช่วง เราอาจไม่ได้เจอกันอีกนานเลยล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณจะไปไหน? ครอบครัวของคุณ เพื่อนๆ ของคุณก็อยู่ที่นี่กันหมดไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณจะไปจากที่นี่ทำไม?”

มัน……

จ้าวหรูเย็นไม่รู้จะบอกกับลู่เสี้ยงหยางอย่างไร

หญิงชราก็ได้ช่วยเธอตอบ “มันเป็นเรื่องภายในของเทียนเหมินของเรา นายเป็นคนนอกไม่มีสิทธิ์ถาม”

เป็นน้ำเสียงที่ไม่แยแสและดูถูกเหยียดหยามกันมาก เธอไม่ได้เห็นลู่เสี้ยงหยางอยู่ในสายตาเลย

เทียนเหมิน?

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจ เขาเคยได้ยินหวังไสว่พูดถึงห้าลัทธิใหญ่ และเขาก็รู้ว่าเทียนเหมินก็เป็นหนึ่งในห้าลัทธิใหญ่ด้วย

“เอาล่ะ ในเมื่อคุยกันเสร็จแล้ว งั้นเราไปกันเถอะ” หญิงชรายืนขึ้นและพูดกับจ้าวหรูเย็น

จ้าวหรูเย็นพยักหน้าเบาๆ จากนั้นค่อยๆ ลุกยืนขึ้นและละอองน้ำจางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมดวงตาของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางมองออกว่าจ้าวหรูเย็นไม่ได้เต็มใจเลย เธอคงถูกบีบบังคับจริงๆ

“ให้ตายเถอะ คุณจะบังคับให้เธอไปแบบนี้ คุณได้รับอนุญาตจากผมแล้วหรือ?” ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางลุกเป็นไฟแล้วพูดกับหญิงชราอย่างเย็นชา

หญิงชรายกเปลือกตาขึ้นเบาๆ จากนั้นมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม “นาย? ก็แค่มดกระจ้อยร่อยตัวหนึ่ง! นายทำอะไรได้บ้าง?”

ให้ตายเถอะ! นี่มันบ้าไปแล้ว

เรามันผ่านอะไรมากมายขนาดนี้แล้ว แต่ยายแก่คนนี้กลับหาว่าเราเป็นแค่มดกระจ้อยร่อยตัวน้อยๆ ตัวหนึ่ง

“บ้าเอ๊ย! คุณยาย ถ้าไม่ติดที่อายุ วันนี้ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่……” ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกหงุดหงิดแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ดวงตาของหญิงชราก็ประกายความกระเหี้ยนกระหือรือขึ้นมา ร่างกายของเธอเหมือนเป็นแสงวาบหายไปกับที่อย่างรวดเร็ว วินาทีถัดไป ทันใดนั้นเธอก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง

เป็นความเร็วที่เหลือเชื่อ กระทั่งเกินขีดจำกัดปฏิกิริยาของลู่เสี้ยงหยาง

บ้าเอ๊ย นี่แหละปรมาจารย์ตัวจริง!

ทันใดนั้นความคิดที่น่ากลัวก็ผุดเข้ามาในจิตใจของลู่เสี้ยงหยาง

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกาย มันเป็นปฏิกิริยาของร่างกายที่รับรู้ว่าอันตรายอยู่ตรงหน้าแล้ว

และในขณะนี้ หญิงชรายกฝ่ามือขึ้นแล้วตบมาที่ลู่เสี้ยงหยาง

ฝ่ามือที่ดูบอบบางและเป็นการตบธรรมดา แต่กลับทำให้รูม่านตาของลู่เสี้ยงหยางหดตัวลงอย่างรวดเร็ว

เขาพยายามจะหลบ แต่ความกระเหี้ยนกระหือรือที่ครอบงำเขา ทำให้เขาเหมือนจมอยู่ในโคลนลึกและไม่สามารถขยับตัวได้

ในสถานการณ์แบบนี้ ลู่เสี้ยงหยางทำได้แค่มองฝ่ามือของหญิงชราที่ตบเข้ากลางอกเขาอย่างนิ่งเฉย

ชิบหาย! หมดกัน!

หัวใจของลู่เสี้ยงหยางเต้นอย่างรุนแรงกลางอก เขารู้สึกถึงความไร้เรี่ยวแรงพลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จนกระทั่งเขามีสติสัมปชัญญะจากความเป็นจริง อันที่จริงแล้ว ความแข็งแกร่งที่เขาภาคภูมิใจมาตลอดนั้นก็แค่เด็กอ่อนแอคนหนึ่งสำหรับยอดฝีมือตัวจริง

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเป็นได้แค่ปลาบนเขียง ไม่มีโอกาสแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ

พรึบ!

ในพริบตานั้น เสียงกระแทกดังขึ้นกลางอกของลู่เสี้ยงหยาง เป็นฝ่ามือของหญิงชราที่ตบเข้ากลางอกลู่เสี้ยงหยาง

สืบ!

ลู่เสี้ยงหยางไม่อาจต้านทานได้เลย ร่างกายของเขากระเด็นออกไปเหมือนลูกเบสบอลที่ถูกตีอย่างจัง

เขากระเด็นลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นชนกับกำแพงคลินิกและทะลุกำแพงกลิ้งออกไปหลายเมตรจึงจะหยุดลง

“ให้ตายเหอะ อะไรจะรุนแรงขนาดนี้” สีหน้าลู่เสี้ยงหยางหวาดกลัวและกลืนน้ำลายอย่างไม่หยุด

เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนอื่นตบจนทะลุกำแพงและไม่มีโอกาสแม้แต่จะตั้งตัวเลย

“เหอะ สงสัยจะประเมินนายสูงไป นายเทียบไม่ได้แม้แต่มดกระจ้อยร่อยตัวหนึ่งด้วยซ้ำ” หลังจากที่หญิงชราตบลู่เสี้ยงหยางกระเด็นออกไป เธอก็ตบฝุ่นที่ไม่มีอยู่ในมือด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง

จ้าวหรูเย็นตกใจจนใบหน้าซีดเซียว เธอรีบวิ่งออกจากคลินิกแล้วคุกเข่าลงสัมผัสใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางและถามอย่างเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางหายใจเข้าลึกๆ และระงับเลือดที่กระเซ็นอยู่ในร่างกาย จากนั้นส่ายหัวพูด “ผมไม่เป็นไร”

เขารู้ดีว่ายายแก่คนนั้นยั้งมือแล้ว ไม่เช่นนั้นด้วยพลังที่น่ากลัวของเธอ เธอสามารถปลิดชีพเขาด้วยการตบในครั้งเดียวได้อย่างแน่นอน

แต่ถึงอย่างนั้น หญิงชราก็อัดลู่เสี้ยงหยางจนช้ำในเหมือนกัน โชคดีที่ร่างกายของเขาแข็งแรง ไม่อย่างงั้นตอนนี้ต้องกระอักเลือดออกมาอย่างแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะพาเธอไปแล้วนะ นายยังค้างคาอะไรอีกไหม?” จากนั้นหญิงชราที่อยู่ด้านในคลินิกก็ได้ออกมายืนอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยางราวกับความเร็วแสงอีกครั้งและได้ถามเขาอย่างประชดประชัน