หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 256 ผมแพ้แล้ว

บทที่ 256 ผมแพ้แล้ว

ในขณะนี้ หวังไสว่ได้เดินผ่านหวงต้าจู้ ทั้งสองได้เดินสวนทางกันอย่างสมบูรณ์แบบ แต่หวงต้าจู้กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ

หวังไสว่รู้สึกผิดหวังในใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหวงต้าจู้จะรู้ทันตำรวจและไม่กล้าลงมือกับใครอีก

ครั้งนี้ดูเหมือนว่าการวิเคราะห์ของลู่เสี้ยงหยางนั้นผิดพลาดไป เขาบอกว่าหวงต้าจู้เป็นฆาตกรโรคจิตที่ไม่เหมือนคนทั่วไป นั่นไม่ใช่ความจริงเลย ตอนนี้เขารู้ตัวว่าถูกตำรวจจับตาและไม่กล้าตุกติกอะไรเลย

“บ้าเอ๊ย! ไหนเป็นแบบนี้? หัวหน้าหวังแต่งตัวซะขนาดนี้แล้ว ทำไมหวงต้าจู้ยังห้ามใจไว้ได้?”

สมาชิกของทีมอาชญากรรมเริ่มรู้สึกท้อแท้ ถ้าคืนนี้หวงต้าจู้ยังไม่คิดจะลงมือ วันหลังคงมีโอกาสน้อยมากที่เขาจะลงมืออีก

ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าหวงต้าจู้จะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเขาเห็นเพียงหวงต้าจู้หันกลับมาและมีเหล็กหมาดแหลมเลื่อนออกมาจากแขนเสื้อของเขา จากนั้นเขาเดินตามหลังหวังไสว่แล้วง้านเหล็กหมาดขึ้นและแทงมันลงบนหลังของหวังไสว่

“หวังไสว่ระวัง”

“ระวังด้วยครับหัวหน้า”

ขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางและสมาชิกของทีมอาชญากรรมทุกคนต่างตะโกนเพื่อเตือนหวังไสว่ให้ระวังตัว

สืบ!

แม้จะเป็นค่ำคืนที่ฝนตกโปรยปราย แต่แสงของเหล็กหมาดยังคงสะท้อนจนทำให้ทุกคนไม่สามารถลืมตามองได้

เหล็กหมาดเล่มนั้นเหมือนมีสายล่อฟ้าทิ่มแทงเข้าไปที่ร่างกายของหวังเสว่

หวังเสว่ยิ้มอย่างเฉยเมย แม้ว่าก่อนหน้านี้หวงต้าจู้ไม่ได้ลงมือ แต่เธอไม่ได้ประมาทตัวของคนร้ายเลย

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของลู่เสี้ยงหยางกับสมาชิกของทีมอาชญากรรม เธอจึงรู้ว่าหวงต้าจู้ได้เริ่มลงมือกับเธอแล้ว

หวังไสว่หันกลับมาอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือเหล็กหมาดอันแหลมคมในมือของหวงต้าจู้ทิ่มแทงลงมากลางศีรษะของเธอ

โชคดีที่หวังไสว่ถอยหลังและหลบการโจมตีของหวงต้าจู้ได้ทัน

หวงต้าจู้ในตอนนี้เหมือนควบคุมสติไม่ได้ เขาบ่นพึมพำอย่างไม่หยุด และในเวลาเดียวกันก็ใช้เหล็กหมาดในมือแทงไปที่หวังไสว่อีกครั้ง

หวังไสว่ไม่ได้เผชิญหน้ากับหวงต้าจู้ เธอหลบมาที่หลังของเขา จากนั้นเตะที่ข้อเท้าของหวงต้าจู้

หวงต้าจู้ถูกเตะที่ข้อเท้าจนคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้นโดยที่ไม่รอช้า หวังไสว่ก็เตะไปที่หัวของเขาอีกครั้งจนทำให้เขาล้มลงกับพื้น

“แมร้งเอ๊ย! ไอ้นางตัวแสบ กูจะฆ่ามึงให้ตาย!” หวงต้าจู้ตะโกนและพยายามจะลุกขึ้นสู้ แต่หวังเสว่ก็เตะไปที่ตัวของหวงต้าจู้อีกหลายครั้ง จากนั้นเธอก็แย่งเหล็กหมาดในมือเขามาได้

สิ้นสุดช่วงวิกฤต

สมาชิกของทีมอาชญากรรมที่ซุ่มซ่อนอยู่รอบๆ ก็รีบออกไปกดตัวของหวงต้าจู้อยู่กับพื้น

ส่วนลู่เสี้ยงหยางก็เดินออกมาจากใต้ชายคาด้วยรอยยิ้ม

หวังไสว่กล้าหาญกว่าที่เขาคิดจริงๆ

“ยินดีด้วยนะครับ คุณเสร็จสิ้นภารกิจคดีฆาตกรรมต่อเนื่องแล้ว คงต้องพักผ่อนสักสองสามวันแล้วล่ะ” ลู่เสี้ยงหยางพูด

หวังไสว่กล่าวคำขอบคุณจากใจ “ขอบคุณนะ รอกลับสถานีตำรวจก่อน ฉันจะยื่นเรื่องขอรางวัลตอบแทนให้กับคุณนะ แล้วคุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่จ้องมองหวังเสว่อย่างเงียบๆ

ในค่ำคืนนี้ เพื่อจะเป็นเหยื่อล่อให้หวงต้าจู้ติดกับ หวังไสว่จำเป็นต้องใส่ชุดเปิดอกและกระโปรงสั้น หลังจากที่ต่อสู้กับคนร้ายท่ามกลางสายฝนเสร็จ เธอก็เปียกโชกไปทั้งตัว

ในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้เสื้อผ้าของเธอแนบสนิทกับเรือนร่าง จึงเผยให้เห็นถึงหุ่นอันเซ็กซี่ที่สุดของเธอ

มันเป็นความรู้สึกของการมองดอกไม้ในสายหมอก มันสามารถกระตุ้นความต้องการของผู้ชายได้ ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงอึ้งกับภาพที่เห็นอย่างปฏิเสธไม่ได้

หวังเสว่ตั้งใจสังเกตแววตาของลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นเธอก้มมองตัวเอง ทันใดนั้นเธอถึงรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางกำลังคิดไม่ซื่อกับเธออยู่ เธอจึงรีบเอามือปิดหน้าอกแล้วตะโกนด่า “ไอ้คนลามก คุณมองอะไรอยู่ ถ้ายังกล้ามองอีกฉันจะควักลูกตาของคุณออกมาเลยนะ!”

“อะแฮ่ม!” ลู่เสี้ยงหยางแกล้งไอแห้งๆ แล้วมองไปทางอื่นอย่างทำตัวไม่ถูก

แต่ฉากที่เขาเห็นมันเหมือนกับการแตกรากและแตกหน่อ และทำให้เขาภาพติดตา

ไม่คิดเลยว่าหวังเสว่จะชอบชุดชั้นในลูกไม้สีดำ

เธอดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่ชอบการท้าทายนะ

หลังจากนั้น โดยอยู่ภายใต้คำสั่งของหวังไสว่ สมาชิกของทีมอาชญากรรมก็ใส่กุญแจมือหวงต้าจู้แล้วพาตัวเขาขึ้นรถกลับไปที่สถานีตำรวจและเริ่มการสอบปากคำทันที

เรื่องนี้ทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนในสถานีถึงกับตะลึง

และเฉินเหลยก็ได้เฝ้าดูการสอบปากคำนอกห้องสอบสวนเหมือนกัน

ตั้งแต่ต้นจนจบเฉินเหลยไม่เคยสงสัยหวงต้าจู้เลย แล้วนับประสาอะไรที่เขาต้องเชื่อว่าหวงต้าจู้เป็นฆาตกรสุดโหด

ในขณะนี้ เขามองไปที่หวังไสว่กับลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “พวกคุณทั้งสองคงไม่ได้กลัวแพ้จนต้องจับโจรกระจอกคนนี้มาเป็นฆาตกรสุดโหดหรอกนะ? ฮ่าๆ ๆ พวกคุณจะไร้เดียงสาเกินไปแล้ว คดีแบบนี้มันต้องมีหลักฐานชัดเจนพอนะครับ ผมจะบอกอะไรกับพวกคุณหน่อยนะ เดี๋ยวภาพในห้องสอบสวนจะทำให้พวกคุณทั้งสองเสียหน้าอย่างแน่นอน ผมว่าเอางี้ดีกว่า พวกคุณรีบออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด จะได้ไม่ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคน”

หวังไสว่พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ผู้เชี่ยวชาญเฉิน กรุณาอย่างหมิ่นประมาทจรรยาบรรณในวิชาชีพของฉันนะคะ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย “จะเป็นฆาตกรตัวจริงหรือไม่ เดี๋ยวเราก็จะได้รู้ความจริงแล้ว จริงด้วยสิ คุณผู้เชี่ยวชาญเฉินครับ คุณพร้อมที่จะขอโทษผมแล้วหรือยัง?”

“เหอะ พร่ำอะไรของคุณ โรคหวาดระแวงกำเริบเหรอ?” เฉินเหลยพูดอย่างไม่เกรงใจ “รอให้ผมจับฆาตกรตัวจริงได้ก่อน แล้วคุณจะรู้ว่าสิ่งที่คุณคิดนั้นมันไม่ต่างอะไรกับเด็กสามขวบ”

ณ ขณะนี้

การสอบปากคำในห้องสอบสวนก็เริ่มขึ้น เถ่ลี่สิงยังคงรับผิดชอบในการสอบปากคำหวงต้าจู้

ในคืนนี้หวงต้าจู้ถูกจับได้อย่างคาหนังคาเขาและไม่สามารถปฏิเสธได้อีก ดังนั้นเขาจึงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมยอมรับว่าการฆาตกรรมก่อนหน้านี้ทั้งหมดในเมืองไท่ผิงเป็นฝีมือของผม แต่ผมมีสิ่งหนึ่งที่อยากขอ ผมหวังว่าผมจะถูกศาลตัดสินประหารชีวิตโดยเร็วที่สุด ให้ผมได้ตายอย่างสบายใจสักทีเถอะครับ”

เถ่ลี่สิงขมวดคิ้วถามอย่าเคร่งขรึม “ทำไมคุณถึงฆ่าพวกเธอ คุณช่วยบอกเราเกี่ยวกับแรงจูงใจในการกระทำความผิดได้ไหม?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหวงต้าจู้ค่อยๆ หายไปและกลายเป็นความโกรธแค้น “แม่ของผมทำร้ายผมมาตลอดตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก เธอทำให้ผมอยู่ในเงามืดมาตลอด จนผมโตขึ้น ซึ่งไม่ง่ายเลยที่ผมจะหลุดพ้นไปได้ จากนั้นผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรัก ผมแต่งงานกับเธอ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทรยศต่อชีวิตคู่ของผม”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวไปทีละส่วน “ผู้หญิงมันไม่มีดีกันสักคน จิตใจของพวกมันเต็มไปด้วยความสกปรกและน่ารังเกียจ ผมเกลียดพวกมัน ผมจะฆ่าพวกมันให้หมด”

เมื่อเขาพูดจบ บรรยากาศในห้องสอบสวนก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

แม้ว่าหวงต้าจู้จะเป็นฆาตกรชั่วที่ให้อภัยไม่ได้ แต่เขาก็เคยตกเป็นเหยื่อที่ถูกทำร้ายมาก่อน

ดังนั้นทุกคนทำได้เพียงเห็นอกเห็นใจกับอดีตที่ผ่านมาของหวงต้าจู้ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็หนีไม่พ้นการลงโทษของกฎหมายอยู่ดี

ด้านนอกห้องสอบสวน

เมื่อได้ยินหวงต้าจู้สารภาพผิด ร่างกายของเฉินเหลยก็แข็งทื่อทันที ความตกตะลึง ความเหลือเชื่อและความอัปยศอดสูของความล้มเหลวปกคลุมใบหน้าของเขาในทันที

ฆาตกรของการฆาตกรรมต่อเนื่องมันกลับกลายเป็นคนธรรมดาอย่างหวงต้าจู้ได้อย่างไร

ที่แน่ๆ ในการสอบสวนผู้ต้องสงสัยครั้งแรก เฉินเหลยก็ได้ตัดชื่อของหวงต้าจู้ออกไปแล้ว

ก่อนที่หวงต้าจู้จะสารภาพผิดด้วยตนเอง เขายังไม่เชื่อว่าคนอย่างหวงต้าจู้จะเป็นฆาตกรในคดีฆาตกรรมต่อเนื่องได้

หึ!

เฉินเหลยได้แต่หายใจเข้าลึกๆ และไม่กล้าสบตาลู่เสี้ยงหยาง

เขาแพ้แล้ว แพ้อย่างสิ้นเชิง

“ผม……ผมแพ้แล้ว” ใบหน้าของเฉินเหลยรู้สึกอับอาย เขาอดไม่ได้ที่จะมุดรูหนีไป จากนั้นเขาหันกลับมาโค้งคำนับให้กับลู่เสี้ยงหยางอย่างสุดซึ้ง