หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 253 ไปทำอะไรมา?

บทที่ 253 ไปทำอะไรมา?

ลู่เสี้ยงหยางยิ่งรู้สึกรังเกียจมากกว่าเดิม ผู้หญิงอย่างหานปิงหานไม่รู้ว่าผ่านชายมากี่คนแล้ว ผู้หญิงแบบนี้เมื่อถึงคราวที่ต้องใช้ร่างกายเป็นอาวุธ พวกเธอก็จะทุ่มเต็มที่อย่างแน่นอน

เขายื่นมือผลักหานปิงหานออกไปแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ผมกลัวว่าตัวเองจะสกปรกไปด้วย”

เสน่ห์บนใบหน้าของหานปิงหานหายไปและกลายเป็นบิดเบี้ยวทันที

ลู่เสี้ยงหยางมันจะมากเกินไปแล้ว กล้าประชดเธอขนาดนี้ได้ไง?

“ลู่เสี้ยงหยาง เดี๋ยวคุณจะเสียใจภายหลังเอง ฉันขอสาบานว่าตระกูลหานของฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้อย่างแน่นอน” หานปิงหานกัดฟันพูด

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างไม่แยแสและพูดว่า “ไร้สาระจริงๆ ผมไม่สนตระกูลหานของคุณหรอก แน่จริงก็มาเลย”

หานปิงหานมองหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพยายามลองเกลี้ยกล่อมเขา “ถึงแม้ฉันจะเกลียดคุณมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ ถ้าคุณสนใจมาร่วมมือกับตระกูลหานของเราได้นะ เราอาจจะรุ่งไปด้วยกันก็ได้”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะแล้วพูดต่อ “ผมจะไม่พูดซ้ำอีกครั้งนะ ผมไม่สนใจตระกูลหานของคุณหรอก คืนนี้ผมจะไม่ฆ่าคุณ คุณรีบกลับไปที่ตระกูลหานแล้วบอกกับทุกคนในตระกูลว่า เตรียมตัวเตรียมใจเจอกับผมได้เลย”

ว่าไงนะ?

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ หานปิงหานก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง ทำไมลู่เสี้ยงหยางถึงหยิ่งยโสนัก?

“เอาสิ ในเมื่อคุณไม่รักษาน้ำใจ ฉันจะรอคุณที่บ้านตระกูลหานก็แล้วกัน” หานปินหานยิ้มอย่างไม่หยุด เธอมั่นใจว่าถ้าลู่เสี้ยงหยางกล้าไปถึงบ้านตระกูลหานที่ซึ่งเป็นถิ่งของไห่ตง เธอจะทำให้ลู่เสี้ยงหยางมีเพียงขาไปแต่ไม่มีขากลับอย่างแน่นอน

หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้เสียเวลากับหานปิงหานต่อ เขาออกจากโรงแรมแล้วกลับเข้าบ้านทันที

แต่ทันทีที่กลับถึงบ้าน ลู่เสี้ยงหยางก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น

เพราะเย่สวนไม่อยู่บ้าน มีเพียงหลิวจิ้งคนเดียวที่นั่งอยู่บนโซฟา

ตอนนี้ห้องรับแขกทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นไวน์ หลิวจิ้งที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าแดงก่ำและสายตาพร่ามัว ดูเหมือนว่าเธอจะเมาแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตลกเล็กน้อย หลิวจิ้งไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมยังดื่มจนเมามอมแมมแบบนี้ได้

เขาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ หลิวจิ้งแล้วยิ้มพูด “แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”

หลิวจิ้งไม่ได้ตอบคำถามลู่เสี้ยงหยาง แต่เธอกลับพูดว่า “ฉันไม่ได้เมา ฉันไม่เมา ฉันจะดื่มต่อ พวกเธออย่ามาห้ามฉัน”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว ดูเหมือนว่าแม่ยายจะเมาไม่รู้เรื่องแล้ว เขาถอนหายใจแล้วเดินไปตักน้ำอุ่นให้เธอ หลิวจิ้งจิบน้ำเบาๆ จากนั้นคายทิ้งที่ถังขยะทันที

“นี่ไม่ใช่ไวน์ ฉันไม่ดื่ม” หลิวจิ้งส่ายหัวอย่างไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเขาลุกขึ้นเพื่อจะไปต้มซุปแก้เมาให้กับหลิงจิ้งที่ห้องครัว

แต่เมื่อเขายืนขึ้น หลิวจิ้งก็เอื้อมมือมาเกาะเสื้อเขาไว้

“โอ๊ย ทำไมมันร้อนจัง” แม้หลิวจิ้งจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่การเคลื่อนไหวของเธอเร็วมาก

ในชั่วพริบตา เสื้อคลุมของเธอก็ถูกถอดออกเหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวบางๆ เท่านั้น

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนี้สอดอยู่ใต้กระโปรงสั้น เผยให้เห็นถึงหุ่นอันงดงามของหลิวจิ้ง

จากนั้นมือข้างหนึ่งของหลิวจิ้งปลดกระดุมเสื้อและมืออีกข้างก็พยายามดึงซิปกระโปรงลง

ให้ตายเหอะ! ชิบหายแล้ว!

ลู่เสี้ยงหยางถึงกับอึ้งและรีบหยุดการกระทำของหลิวจิ้ง

ถึงกระนั้น หลิวจิ้งก็ปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อออก จึงเผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะและเสื้อผ้ารัดรูปที่อยู่ข้างใน

กรึ่บ!

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่กลืนน้ำลายและรู้สึกว่าเปลวไฟในร่างกายของเขากำลังลุกไหม้

ในเวลาเดียวกัน กระโปรงสั้นก็เกือบถูกถอดออกแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางจึงรีบใช้สองมือกดที่มือของหลิงจิ้งเพื่อหยุดการกระทำของเธอไว้

และในขณะนี้ เย่สวนที่สวมรองเท้าส้นสูงกำลังเดินเข้ามาในบ้านพอดี

ทันใดนั้น ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ เธอได้แต่มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางกับหลิวจิ้งด้วยความประหลาดใจ

ความจริงแล้วครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอกลับมาถึงบ้านก่อนแล้ว แต่เมื่อเธอเห็นสภาพมอมแมมของหลิวจิ้งแล้ว เธอจึงคิดว่าจะออกไปซื้อยาแก้เมาให้หลิวจิ้งกิน

แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากกลับมาอีกครั้งเธอจะเห็นภาพนี้

ไอ้สารเลวลู่เสี้ยงหยาง! กล้าล่วงละเมิดหลิวจิ้งเลยหรือ?

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณบ้าไปแล้ว คุณคิดจะทำอะไร?” หลังจากอึ้งไปสักพัก ในที่สุดเย่สวนก็ตั้งสติได้และตะโกนด่าลู่เสี้ยงหยาง

ให้ตายเหอะ นี่มันนรกชัดๆ!

มือของลู่เสี้ยงหยางที่กดแขนของหลิวจิ้งอยู่ก็รีบดึงกลับไปเหมือนถูกงูกัด จากนั้นเขามองไปที่เย่สวนแล้วพูดว่า “สวนเอ๋อ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฟังผมอธิบายก่อน”

เย่สวนรีบเดินเข้ามาด้วยความโกรธ จากนั้นมือขาวเรียวของเธอยื่นออกมาหยิกหูของลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า “คุณจะอธิบายอะไรอีก? ฉันเห็นทุกอย่างแล้ว คุณทำไมถึงน่าเกลียดขนาดนี้ ไม่เว้นแม้แต่แม่เลย……”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เย่สวนก็ปล่อยมือออกจากหูของลู่เสี้ยงหยาง เธอสังเกตอะไรบาง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดลู่เสี้ยงหยางแล้วจริงๆ ในขณะนี้หลิวจิ้งยังคงปลดกระดุมเสื้อของเธอแล้วพูดพึมพำอยู่ในปาก “ฉันร้อน ฉันจะลองถอดเสื้อผ้าดูว่าจะหายร้อนไหม……”

“นั่นไง คุณดูสิ……แม่เป็นอะไร?” ลู่เสี้ยงหยางพูดเบาๆ

“หุบปาก! หันไป ห้ามมอง” เย่สวนเขินจนหน้าแดง เธอหันไปตะคอกกับลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นรีบติดกระดุมเสื้อและรูดซิปให้กับหลิวจิ้ง

ฮ่าๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกค้างคาใจมาก เขาอยากหันไปมองแต่ก็ไม่กล้าพอ

สิบนาทีต่อมา

หลังจากความร่วมมือของลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวน ในที่สุดหลิวจิ้งก็นอนลงในห้องนอนของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วถาม “แม่ครับ สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมต้องดื่มเยอะขนาดนี้ด้วย?”

สีหน้าของเย่สวนจืดจางลง จากนั้นถอนหายใจและพูดว่า “ฉันก็เพิ่งรู้ข่าวเหมือนกัน บริษัทของแม่ล้มละลายแล้ว แม่คงอารมณ์ไม่ดีก็เลยดื่มเมาจนมอมแมมแบบนี้”

อะไรนะ?

ล้มละลาย?

ลู่เสี้ยงหยางคิดว่าหูฝาดไป เพราะหลิวจิ้งเป็นคนมีความสามารถ แล้วบริษัทของเธอจะล้มละลายง่ายๆ แบบนี้ได้ไง?

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางแสดงสีหน้าสงสัย เย่สวนจึงพูดต่อด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “นักลงทุนในบริษัทของแม่ส่วนมากจะมาจากบริษัทชิงเหอกรุ๊ป วันนี้บริษัทชิงเหอกรุ๊ปล้มละลายก็ทำให้พวกเขาต้องเจอกับวิกฤตไปด้วย ดังนั้นบริษัทของแม่ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาก็ต้องเจอกับวิกฤตและต้องปิดตัวในที่สุด”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าด้วยความกระจ่าง แต่เขาคิดว่าบริษัทของหลิงจิ้งที่ต้องปิดตัวลงนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย

ทุกวันนี้เขาเป็นผู้ควบคุมหอการค้าและมีทรัพย์สินนับหมื่นล้าน ดังนั้นเขาสามารถเปิดบริษัทใหม่ให้กับหลิวจิ้งได้ตลอดเวลา จากทรัพยากรที่เขามี เขาเชื่อว่าจะทำให้หลิวจิ้งกลับมาเป็นเหมือนเดิมและดีกว่าเดิมได้

“จริงด้วยสิ แล้วคุณล่ะ จะเอายังไงต่อ?” ลู่เสี้ยงหยางถามเย่สวน เพราะเย่สวนได้ถอนหุ้นทั้งหมดออกจากตระกูลเย่กรุ๊ปไปแล้ว ทุกวันนี้เธอก็เป็นคนว่างงานเหมือนกัน

เย่สวนครุ่นคิดสักพักแล้วตอบเขาว่า “ตอนนี้ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ ถ้ามีเวลาก็คงทำรายการไปก่อน บางทีอาจจะรุ่งก็ได้”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ตราบใดที่เป็นการตัดสินใจของเย่สวน เขาก็จะสนับสนุนเธอเสมอ

หือ?

ทันใดนั้นเย่สวนก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วถามลู่เสี้ยงหยางอย่างจริงจัง “ทำไมในตัวคุณมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงด้วย บอกมาตรงๆ นะว่าคืนนี้คุณไปทำอะไรมา?”