หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 252 ก็แค่อยากได้ตัวฉัน

บทที่ 252 ก็แค่อยากได้ตัวฉัน

“อ๊าก!”

ด้วยเสียงกรีดร้องที่เสียดแทงหัวใจ ฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของจางเทาหลุดออกจากข้อมือของเขา

เมื่อเห็นฉากที่โหดร้ายนี้ โจวอานที่อยู่ในสภาพเจ็บปวดก็กระตุกไปทั้งตัว จากนั้นเขาก็ตกใจจนสลบไป

ส่วนสวียั่นยั่นรีบคุกเข่าแล้วก้มหัวต่อนหน้าลู่เสี้ยงหยาง “คุณลู่ค่ะ คุณไว้ชีวิตดิฉันเถอะนะ ได้โปรดไว้ชีวิตดิฉันนะคะ จริงสิ คุณลู่อยากจัดการหานปิงหานไม่ใช่เหรอคะ? ดิฉันอาจจะช่วยคุณได้นะคะ คุณอยากให้ดิฉันทำอะไรก็ได้ ดิฉันจะทำตามทุกอย่างเลยค่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาสวียั่นยั่น จากนั้นยกคางสีขาวของเธอขึ้นมาและพูดว่า “ผมไม่ได้สนใจหานปิงหานหรอกนะ อีกอย่างคุณก็ไม่จำเป็นต้องช่วยผมหรอก แต่ผมมีอะไรบางอย่างจะให้คุณช่วยเหมือนกัน คุณรอรับสายจากผมก็แล้วกัน”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ สวียั่นยั่นก็เหมือนถูกนิรโทษกรรม ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่เอาเรื่องเธอ และอย่างน้อยเธอก็ยังมีค่าต่อลู่เสี้ยงหยางบ้าง

“ค่ะๆ ๆ ดิฉันจะฟังทุกคำสั่งของคุณลู่เลยค่ะ ต่อจากนี้คุณก็คือเจ้านายของดิฉัน ดิฉันจะขอเป็นสาวใช้และเป็นทาสของคุณลู่เลยค่ะ” สวียั่นยั่นรีบแสดงความจริงใจ

“ดี หวังว่าคุณจะจำคำพูดของคุณในคืนนี้ได้นะ ผมให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อได้ และผมก็ทำให้คุณตายได้เช่นกัน” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชา

จากนั้นเขาหันมองไปที่หมาป่าดำ

หมาป่าดำถึงกับสะดุ้งราวกับถูกไฟฟ้าช็อต จากนั้นเขาก็รีบก้มหน้ารอฟังคำสั่งของลู่เสี้ยงหยาง

“รีบไปให้พ้น อย่าให้ผมเห็นคุณในเมืองปินเหอนี้อีก ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณหายสาบสูญไปจากโลกนี้เอง” ลู่เสี้ยงหยางโบกมือไล่ เขาไม่อยากสนใจคนอย่างหมาป่าดำ เพราะเกรงว่ามือของเขาจะสกปรกไปด้วย

“ครับๆ ๆ คุณลู่ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ผมขอรับประกันว่า……ผมจะไม่มาปินเหออีก ไม่สิ……ผมจะไม่มาหวาเซี่ยอีกเลยครับ” หลังพูดจบหมาป่าดำก็รีบออกไปทันที

……

ณ โรงแรมเวียนนาสุดหรู

ในห้องสูทชั้นบนสูดของโรงแรม หานปินหานหลับตาแล้วนอนแช่น้ำในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ

ทุกครั้งที่เธออยู่ในสภาวะตึงเครียดหรืออารมณ์ไม่ดี เธอจะบรรเทาตัวเองด้วยวิธีนี้

วินาทีถัดไป ขนตาที่เรียวยาวและสวยงามของเธอขยับเล็กน้อย ดวงตาอันงดงามค่อยๆ ถูกเปิดออก

เมื่อมองดูนาฬิกา นี่มันก็ได้เวลาแล้วสินะ

อีกไม่นานจางเทาก็จะกลับมาพร้อมกับข่าวดี

ริมฝีปากสีแดงอมชมพูของเธอค่อยๆ กลายเป็นส่วนโค้งอันมีเสน่ห์ เธอยิ้มออกมาจากใจ จากนั้นแขนที่ขาวเนียนของเธอยื่นออกมาหยิบผ้าขนหนูแล้วนำไปห่อหุ้มเรือนร่างที่ชวนให้ชายนับไม่ถ้วนต้องคลั่งไคล้

เท้าที่บอบบางนั้นเปลือยเปล่าแล้วเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นเธอรินไวน์ให้กับตัวเองแก้วหนึ่งแล้วค่อยๆ ลิ้มรสชาติมัน

หานปินหานค่อยๆ จิบไวน์และมองออกไปดูการจราจรที่วุ่นวายด้านนอกหน้าต่าง

ความเจริญทั้งหมดภายนอกนี้เป็นแรงผลักดันให้เธอต่อสู้ดิ้นรน

เธอต้องการเป็นเจ้าของทั้งหมดทุกสิ่งที่เห็นนี้

แกร๊ก!

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนเดินเข้ามา

หานปินหานไม่ได้หันกลับมามอง สายตาของเธอยังคงมองไปที่ทิวทัศน์อันสวยงามในยามค่ำคืน จากนั้นเธอก็พูดเบาๆ ว่า “คุณมาแล้วเหรอ?”

เธอมั่นใจว่าต้องเป็นจางเทาที่นำข่าวดีที่ฆ่าลู่เสี้ยงหยางมาให้เธออย่างแน่นอน

แต่ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงฝีเท้าค่อยๆ ดังขึ้นด้านหลังเธอ

หานปิงหานหันกลับมาอย่างสง่างาม ใบหน้าที่มีเสน่ห์เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ทันใดนั้น ความสุขบนใบหน้าของเธอก็หายไป เพราะคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่จางเทา แต่กลับเป็นลู่เสี้ยงหยาง

“ลู่……ลู่เสี้ยงหยาง เป็นนายได้ไง?” หานปิงหานถามโดยไม่ทันตั้งตัว มีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้นในใจเธอ ดูเหมือนว่าจางเทาจะล้มเหลวแล้วสินะ

เหอะ จางเทาก็แค่ไอ้กระจอกคนหนึ่ง คุยโวว่ารู้จักนักฆ่าที่มีฝีมือยอดเยี่ยม แต่ที่ไหนได้ มันก็แค่ลมปาก

“ว่าไง? เห็นผมแล้วผิดหวังใช่ไหม?” ลู่เสี้ยงหยางสองมือไขว้หลังแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาหานปิงหาน

แววตาของหานปิงหานเกิดความแตกตื่น เธอมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วถามว่า “คุณคิดจะทำอะไร?”

จากนั้นสองมือที่ขาวเรียวของเธอก็รีบจับผ้าขนหนูไว้แน่นๆ แล้วปิดส่วนที่สำคัญของร่างกาย

รอยยิ้มเย้ยหยันพาดผ่านใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง “คุณกลัวเหรอ?”

หานปิงหานยังคงหยิ่งผยองและพูดอย่างน่ารำคาญว่า “คุณช่วยไปปัสสาวะลงพื้นแล้วลองส่องหน้าตัวเองดู เป็นแค่ไอ้กระจอกคนหนึ่ง ฉันต้องกลัวคุณด้วยหรือ?”

“จริงเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นยื่นมือขวาออกไปจับคางของหานปิงหานและยกแก้มอันมีเสน่ห์ของเธอขึ้นมา

“หานปิงหาน ผมคิดว่าคนอย่างคุณน่าจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ผมนะ แต่ไม่คิดเลย ไอ้คนงี่เง่าอย่างจางเทากลับเป็นทางเลือกสุดท้ายของคุณ แสดงว่าคุณก็ไม่ได้เก่งอย่างที่พูดสินะ ดูเหมือนว่าคุณก็แค่โสเภณีดีๆ คนหนึ่งที่คอยใช้ร่างกายมาหลอกใช้ผู้ชาย”

เมื่อได้ยินคำนี้ หานปิงหานโกรธจนแทบบ้า เธอเป็นดั่งราชินีที่ผู้ชายนับไม่ถ้วนใฝ่หา แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้ว เธอเป็นได้แค่โสเภณีคนหนึ่งเท่านั้น

“ไอ้สารเลวลู่เสี้ยงหยาง นายจบไม่ได้สวยแน่” หานปิงหานโกรธอย่างขีดสุด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา

แต่สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางยังคงเฉยเมย เขายื่นมือซ้ายออกไปแล้วดึงผ้าขนหนูของหานปิงหานเบาๆ

ฝึบ!

ผ้าขนหนูเลื่อนออกจากร่างของหานปิงหานแล้วตกลงไปที่พื้น ในทันใดนั้น หานปิงหานก็ยืนเปลือยต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง

ผิวสีขาวราวกับหิมะและเส้นโค้งที่สวยงามปรากฏอย่างชัดเจนในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง

ใบหน้าของหานปิงหานทั้งเขินทั้งโกรธ เธอได้แต่จ้องมองลู่เสี้ยงหยางอย่างดุเดือด

ถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ลู่เสี้ยงหยางคงต้องตายอย่างนับไม่ถ้วนแน่

นี่ลู่เสี้ยงหยางกำลังทำให้เธออับอายอยู่ใช่ไหม?

“เหอะๆ” ขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่หานปิงหานแล้วส่ายหัว จากนั้นพูดอย่างขยะแขยงว่า “นี่เหรอตัวจริงของคุณ ในสายตาผมคุณไม่ต่างอะไรกับสุนัขตัวเมียเลยล่ะ ผมดูไม่ออกจริงๆ ว่าคุณมีเสน่ห์ตรงไหน เหอะๆ จริงสิ ผมขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ด้วยนะ ผมว่าคุณเทียบกับโสเภณีดีๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้คุณดูแย่กว่านั้นอีก นี่คุณทำศัลยกรรมมาทั้งตัวเลยใช่ไหม?”

ว่าไงนะ?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานปิงหานรู้สึกเพียงว่ามีเลือดพุ่งเข้าสู่สมองของเธอ เธอโกรธจนเทียบจะเป็นลม เธอเป็นดั่งราชินีที่ผู้ชายหลายคนต้องการ แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้วเธอกลับเทียบกับโสเภณีไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่สำคัญร่างกายที่เซ็กซี่ของเธอทุกอย่างล้วนเป็นธรรมชาติทั้งนั้น แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับหาว่าเธอทำศัลยกรรมทั้งตัว

“ลู่เสี้ยงหยาง นาย……นายมัน” หานปิงหานโกรธจนพูดไม่ออก ใบหน้าของเธอทั้งแดงทั้งม่วง หน้าอกของเธอกระเพื่อมอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกรับไม่ได้จริงๆ

“ว่าไง? ถึงขั้นพูดไม่ออกเลยเหรอ? แสดงว่าคุณก็เห็นด้วยกับผมใช่มั้ย?” ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นกวาดสายตามองไปที่เรือนร่างอันงดงามของหานปินหานแล้วแสดงสีหน้ารังเกียจอีกครั้ง

“สารเลว” หานปิงหานได้แต่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธออดไม่ได้ที่จะหั่นลู่เสี้ยงหยางเป็นเสี่ยงๆ

เธอหายใจเข้าลึกๆ และพยายามสงบสติอารมณ์ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น หานปิงหานแสดงรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ออกมา จากนั้นพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างเย้ายวน “ตัวเองก็นะ ทำไมต้องพูดจาเสียดสีคนอื่นด้วย ตัวเองก็แค่อยากได้เค้าไม่ใช่เหรอ? เค้าเติมเต็มให้ได้นะ”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็ขยับริมฝีปากสีแดงของเธอเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง