หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 248 คืนนี้ไปนอนบ้านฉันนะ

บทที่ 248 คืนนี้ไปนอนบ้านฉันนะ

จากคลิปวิดีโอในการถ่ายทอดสด ท่านย่าได้เห็นเย่สวนกับซุนเซียนเซียนมีความสัมพันธ์ที่ดี ดังนั้นถ้าตระกูลเย่กรุ๊ปต้องการขอทำสัญญาใหม่กับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปก็ขึ้นอยู่กับตัวของเย่สวนแล้ว มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถเป็นสะพานเชื่อมระหว่างสองได้

“ว่าไงนะครับ? ขอให้เย่สวนกลับมาเป็นประธานบริษัท? คุณย่าครับ มันจะเป็นไปได้ยังไง? มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับกว่าเราจะกำจัดเธอออกไปได้ แล้วตอนนี้จะเชิญเธอกลับมาอีกครั้ง แบบนี้มันไม่ได้เป็นการต้อนเสือเข้าถ้ำเหรอครับ?” เย่หยุนเทาเป็นคนแรกที่คัดค้านและลุกขึ้นมาพูดอย่างเสียงดัง “คุณย่าครับ ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องเชิญเธอกลับมาดำรงตำแหน่งประธานบริษัทเลยนะครับ ทุกคนที่อยู่ที่นี่แค่ได้เห็นหน้าเธอก็รู้สึกคลื่นไส้แล้ว เหอะ คุณย่าใช้เธอไปจัดการเรื่องนี้ในนามครอบครัวตระกูลเย่ก็ได้ ถ้าเธอกล้าปฏิเสธ ผมจะเป็นคนจัดการเธอเองครับ!”

ผั๊วะ!

ทันทีที่เสียงพูดจบลง เสียงที่คมชัดก็ได้ดังก้องในห้องประชุมของตระกูลเย่กรุ๊ป ท่านย่าเดินเข้าไปตรงหน้าเย่หยุนเทาแล้วยกมือตบปากของเขาอย่างจัง

“ไอ้คนเหลือขอ นายมันเลี้ยงให้เสียเปล่าจริงๆ นายคิดเหรอว่าเย่สวนในทุกวันนี้ยังเป็นเย่สวนคนเดิม? ตอนนี้ตระกูลเย่กรุ๊ปของเราต้องขอความช่วยเหลือจากเธอแล้ว เหตุผลง่ายๆ แค่นี้นายไม่เข้าใจจริงเหรอ?” ท่านย่ากัดฟันพูดกับเย่หยุนเทาด้วยความโกรธ

เย่หยุนเทาที่ถูกตบได้แต่มองไปที่ท่านย่าด้วยความเก็บกด

จากนั้นนัยน์ตาลึกๆ ของเขาแอบแฝงด้วยความอาฆาต เขาเกลียดยัยแก่คนนี้มานานแสนนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งที่จะได้รับจากยัยแก่คนนี้ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอมีลมหายใจอยู่ถึงทุกวันนี้ได้หรอก

“ครับ ท่านย่าพูดถูกครับ ผมผิดไปแล้ว” เย่หยุนเทาได้แต่น้อมรับ

ท่านย่ามองไปที่เย่หยุนเทาแล้วพูดด้วยความรังเกียจ “เรื่องนี้นายต้องเป็นคนไปจัดการเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน นายต้องเชิญเย่สวนกลับมาเป็นประธานบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปให้ได้”

“ครับ ท่านย่า” เย่หยุนเทาได้แต่พยักหน้าตอบ ณ ตอนนี้ ความอัปยศและความเคียดแค้นเริ่มลุกไหม้ในจิตใจเขา

เขาดูถูกเย่สวนมาตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าเขาต้องไปขอร้องเย่สวนอีกครั้ง

……

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงฟ้ามืด

หานปิงหานนั่งเหม่อลอยอยู่ในสำนักงาน CEO ของชิงเหอกรุ๊ป

สีหน้าของเธอดูเป็นทุกข์และดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ครั้งนี้ที่ปะทะกับลู่เสี้ยงหยางเธอเป็นผู้พ่ายแพ้อย่างเอกฉันท์ การที่ถูกคู่ต่อสู้บังคับให้คุกเข่าต่อหน้ามันเป็นเรื่องที่น่าอัปยศที่สุดในชีวิต

สวียั่นยั่นผู้ช่วยของหานปิงหานยืนรายงานสถานการณ์ปัจจุบันของชิงเหอกรุ๊ปให้เธอฟัง

ตอนนี้สถานการณ์ของชิงเหอกรุ๊ปย่ำแย่มาก พันธมิตรทั้งหมดของเขาประกาศว่าจะยกเลิกสัญญา แม้กระทั่งออร์เดอร์เก่าทั้งหมดของบริษัทก็ถูกยกเลิกไปด้วย

เห็นได้ชัดว่าชิงเหอกรุ๊ปกำลังจะล้มละลายแล้ว

แต่หานปิงหานก็ยังไม่มีการตอบสนองอยู่ดี แม้กระทั่งผลรายงานทั้งหมดของสวียั่นยั่นเธอก็ไม่ได้ฟังเข้าหูเลยแม้แต่นิด

พูดอย่างไม่เกินจริง เธอถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะมาคิดถึงเรื่องของบริษัทเน่าๆ นี้หรอก

มือเรียวสวยของเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก

จากนั้นไม่นาน จางเทาก็เคาะประตูห้องเข้ามา

จางเทาเองก็รู้สึกหดหู่ที่เห็นสีหน้าของหานปิงหาน เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลย

ที่ผ่านมาการวางตัวของหานปิงหานมีแต่ความมั่นใจเท่านั้น

“คุณมาแล้วเหรอ” เมื่อเห็นจางเทาเดินเข้ามา หานปิงหานก็เริ่มพูด

จางเทาพยักหน้าแล้วพูดปลอบโยนเธอ “ปิงหาน เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว คุณจะจมอยู่กับอดีตไม่ได้นะครับ ตอนนี้เราควรคิดหาวิธีที่จะลุกขึ้นใหม่อีกครั้งจะดีกว่านะ”

หานปิงหานพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากที่จะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้หรอก เราแค่ต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง คุณเคยบอกว่าคุณมีวิธีที่จะจัดการกับลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่เหรอ? งั้นลองใช้วิธีของคุณดูสิ”

ก่อนหน้านี้ จางเทาพยายามเสนอวิธีให้กับหานปิงหาน ให้หาคนอื่นมาจัดการกับลู่เสี้ยงหยางก็สิ้นเรื่อง

แต่หานปิงหานไม่เคยฟังคำแนะนำจากเขาเลย

เธอคิดว่าทุกอย่างจะง่ายเหมือนที่คิด เธอต้องการใช้กลยุทธ์ของตัวเองในการทะลวงคนอย่างลู่เสี้ยงหยาง

เพราะเธอรู้สึกสนุกกับความสำเร็จที่ได้รังแกผู้อื่น

แต่ไม่คิดเลยว่าครั้งนี้จะเหนือความคาดหมายของเธอ

ตอนนี้เธอมีความปรารถนาเพียงอย่างเดียว ก็คือการฆ่าลู่เสี้ยงหยางให้ตายไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน

จางเทาพยักหน้า รอยยิ้มอำมหิตเปล่งประกายขึ้นบนใบหน้าของเขา “รอฟังข่าวดีจากผมก็แล้วกันนะ ผมจะกลับมาภายในสองชั่วโมง”

เหอะ ลู่เสี้ยงหยาง นายคิดว่านายแน่มากใช่ไหม?

ในที่สุดใบหน้าของหานปิงหานก็เกิดรอยยิ้มอันมีเลศนัยขึ้น จากนั้นเธอมองหน้าจางเทาแล้วพูดต่อ “โอเค งั้นฉันจะรอคุณกลับมานะ คืนนี้นอนที่บ้านฉันเลยก็ได้”

“ครับ” ดวงตาของจางเทาแทบจะลุกเป็นไฟในทันที เขาเข้าใจความหมายของหานปิงหานดี เพราะเป็นบทสนทนาระหว่างผู้ใหญ่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ลึกกว่านี้

หลังจากนั้นจางเทาก็ออกจากชิงเหอกรุ๊ปทันที เขาต้องไปจัดการลู่เสี้ยงหยางให้เร็วที่สุด จะได้รีบกลับไปเพลิดเพลินกับหานปิงหานที่เขาใฝ่ฝันมาทั้งชีวิต

ในเวลาเดียวกัน

ณ บ้านของเย่สวน

หลิวจิ้งไม่ได้กลับมากินข้าวด้วยกัน หลังจากลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนกินข้าวเสร็จ ทั้งสองก็เตรียมออกไปเดินเล่นด้วยกัน

แต่ในเวลานี้ เย่สวนได้รับสายโทรเข้าจากชิวรั่วหานลูกพี่ลูกน้องของเธอ ชิวรั่วหานต้องการให้เธอไปคุยอะไรบางอย่าง

เย่สวนจึงต้องปล่อยให้ลู่เสี้ยงหยางอยู่บ้านคนเดียว และเธอก็ไปที่บ้านของชิวรั่วหาน

ลู่เสี้ยงหยางอยู่บ้านไม่มีอะไรทำ จึงออกไปเดินเล่นคนเดียว

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเดินไปถึงหน้าปากซอยซอยหนึ่งก็หยุดลง เพราะเสียงทะเลาะของสามีภรรยาคู่หนึ่ง

ไม่รู้ว่าพวกเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ฝ่ายสามีได้เริ่มลงมือทำร้ายภรรยาแล้ว

ภรรยาถูกทุบตีจนล้มลงกับพื้น แต่สามียังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขายังคงชกต่อยเธอและเตะเธออย่างไม่ยั้งมือ

เมื่อเห็นภาพนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็อดไม่ได้ที่จะลุกโชนด้วยความโกรธ เขาเกลียดการกระทำของผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงมากที่สุด

“ไอ้ขยะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ลู่เสี้ยงหยางตะโกนแล้วเดินเข้าไปในซอยนั้น

ถนนซอยนั้นค่อนข้างมืดและแคบเป็นพิเศษ ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปหลายก้าวกว่าจะถึงตัวของสามีภรรยาคู่นั้น

ฝ่ายสามีหยุดทำร้ายภรรยาแล้วหันมาถามลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้เด็กน้อย นายมายุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม? มันเป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่น”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดอย่างเย็นชา “ไม่ว่ายังไง คุณก็ไม่ควรลงมือทำร้ายผู้หญิงของคุณนะ”

ฝ่ายสามีหัวเราะเยาะแล้วพูดต่อ “นายคงไม่ใช่กิ๊กของไอ้ผู้หญิงเลวคนนี้หรอกนะ?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดเบาๆ “คุณขาดความมั่นใจขนาดนี้เลยเหรอ!”

“แมร่งเอ๊ย! ไอ้เด็กเหลือขอ มึงดิ้นหาที่ตายซะแล้ว” ฝ่ายสามีตะโกนด่าแล้วเหวี่ยงหมัดมาที่ลู่เสี้ยงหยางทันที

ลู่เสี้ยงหยางเอียงข้างเบาๆ ก็สามารถหลบการโจมตีของชายคนนั้นได้

แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายของลู่เสี้ยงหยางนั้นก็คือ ฝ่ายภรรยาที่ล้มอยู่กับพื้นได้กระโดดขึ้นมาแล้วใช้มีดสั้นอันแหลมคมแทงไปที่คอของลู่เสี้ยงหยาง