หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 233 ขโมยมาหรอ?

บทที่233 ขโมยมาหรอ?

ฟังหยางไข่กับหวังลี่พูดเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า เย่สวนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่นานแล้ว แต่ตนเองก็หาคำพูดที่จะสวนพวกเขากลับไม่ได้ จึงได้แต่น้อมรับความอัปยศนี้ ดึงลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “พวกเราไปเถอะ”

ในใจโกรธเคืองลู่เสี้ยงหยางอยู่ไม่มากก็น้อย ทิ้งตนเองไว้ที่นี่คนเดียว ถูกสองคนนี้โจมตีนานขนาดนี้ นายเปลี่ยนที่เข้าห้องน้ำไม่ได้หรอ?

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มน้อยๆ ส่งถุงในมือให้เย่สวน พูดขึ้น “เมื่อกี้ระหว่างทางที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ เห็นของขวัญนี่ไม่เลว เลยซื้อมาให้เธอ”

เย่สวนชะงัก ในใจเกิดความอบอุ่น แม้จะบอกว่าลู่เสี้ยงหยางซื้อของขวัญแพงๆ ให้เธอไม่ได้ แต่ขอแค่เป็นของขวัญที่เขามอบให้ ไม่ว่าจะถูก หรือจะแพง เธอก็ชอบทั้งนั้น

“ขอบคุณนะ!” ในที่สุดใบหน้าของเย่สวนก็เผยรอยยิ้มแห่งความสุข ยื่นมือออกไปรับของขวัญจากลู่เสี้ยงหยาง

ในนาทีแรก เธอก็รอไม่ไหวที่จะเปิดกล่องของขวัญ ดูว่ามันคืออะไรกันแน่?

ลู่เสี้ยงหยางคนติดดิน ไม่ชอบเสแสร้งต่อหน้าคนอื่น จึงส่ายหัวแล้วพูดว่า “พวกเรากลับบ้านไปค่อยดูเถอะ”

เย่สวนตอบสนองทันที พยักหน้า ดูท่าของขวัญนี้คงจะถูกเกินไป ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากให้เธอเปิดต่อหน้าหวังลี่กับหยางไข่ หลีกเลี่ยงที่จะถูกพวกเขาสองคนหัวเราะเยาะอีก

“งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ” เย่สวนจับแขนของลู่เสี้ยงหยาง หันตัวจะเดินจากไป

แต่ขาหน้าของเธอยังไม่ทันก้าวได้หนึ่งก้าว ก็ถูกหวังลี่ตาเร็วมือไว ฉกกล่องของขวัญในมือเธอไปแล้ว

“ฮิฮิ เย่สวนให้ฉันดูหน่อยว่าสามีไร้ประโยชน์ของเธอ นอกจากความพยายามเข้าห้องน้ำ ยังซื้อของขวัญอะไรให้เธอได้”

หวังลี่ยิ้มเยาะ เปิดกล่องออกมาแล้ว

ทันใดนั้น เธอก็ยืนร่างแข็งทื่ออยู่กับที่ เบิกตากว้างจนกลายเป็นลูกบัวลอย

เชี่ย! ตัวเองไม่ได้มองผิดใช่ไหม? ในกล่องนี่คือรักแห่งคริสตัล?!

เธอรู้สึกอับอายขายหน้าทันที แทบจะอยากหาที่ขุดรูหนี เมื่อกี้เธอพึ่งจะโม้กับเย่สวน ว่าสามีเธอซื้อรักแห่งคริสตัลให้เธอ

เชี่ย รองเท้าคู่นี้มัน98ล้านไม่ใช่หรอ? ลู่…ลู่เสี้ยงหยางไอ้ไร้ประโยชน์นี่ซื้อมาได้ยังไง?

หยางไข่ยังไม่ทันเห็นรักแห่งคริสตัล พูดพลางยิ้มเยาะ “ลู่เสี้ยงหยาง ของแผงลอยข้างถนนนี่แกซื้อมาเร็วมาก แต่ของแผงลอยก็ตรงตามลักษณะของแก…”

ไม่ทันพูดจบประโยค จู่ๆ เสียงของเขาก็ค้างอยู่ที่ลำคอ

ในตอนนี้ สายตาของเขามองเห็นแล้ว สิ่งที่ห่อหุ้มอยู่ในกล่องคือ รักแห่งคริสตัลที่มีราคาเก้าสิบแปดล้าน!

บูมบูมบูม

หัวใจของเขาเต้นอย่างรุนแรง ราวกับจะหลุดออกมาจากลำคอ

รักแห่งคริสตัลมีราคาถึง98ล้านนะ! เขาซื้อไม่ไหว แต่ลู่เสี้ยงหยางซื้อมาแล้ว

แม่ง ไอ้โง่นี่เป็นแค่เขยแต่งเข้าตระกูลเย่ไม่ใช่หรอ? เอาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนั้น?

โอ้ ไม่สิ เดี๋ยวก่อน เขาไม่มีกำลังที่จะซื้อรองเท้าคู่นี้ งั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว คือเมื่อกี้เขากลับไปขโมยมา

ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้ตัวตลกโง่เง่าลู่เสี้ยงหยางน่าขำเกินไปแล้ว เพื่อที่จะเสแสร้ง คิดไม่ถึงว่าจะไปขโมยของ

“หวังลี่ รีบแจ้งความเถอะ รักแห่งคริสตัลคู่นี้ลู่เสี้ยงหยางขโมยมา เราจะถูกเขาลากไปเอี่ยวด้วยไม่ได้” ตอนนี้หยางไข่พูดขึ้น

อะไรนะ?

ลู่เสี้ยงหยางขโมยมา?

ทันใดนั้นหวังลี่ก็รู้สึกสมองไม่พอใช้ แต่ไม่นานเธอก็ยอมรับ ใช่แล้ว ลู่เสี้ยงหยางจะซื้อรองเท้าแพงขนาดนี้ได้ยังไง เขาต้องขโมยมาแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ หวังลี่ก็ยกนิ้วให้สามีตนเองในใจ ใบหน้าแสดงความเพลิดเพลิน ตะโกนใส่คนรอบด้านที่เดินผ่านไปมา “ทุกคนเข้ามาดูเร็ว ขี้ขโมยคนนี้ ขโมยรองเท้า98ล้าน พวกเราต้องไม่ปล่อยให้มันหนี ต้องรอให้ตำรวจมาจัดการเรื่องนี้”

เย่สวนพึ่งได้สติกลับมาจากความตกตะลึงในรักแห่งคริสตัล หันมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

เธอเองก็ไม่คิด ว่าลู่เสี้ยงหยางจะให้ของขวัญที่ราคาแพงขนาดนี้กับเธอ รองเท้าราคา98ล้าน

ทันใดนั้น ความรักหวานซึ้งนับไม่ถ้วนก็ถาโถมเข้ามาในใจเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่ารักถูกคนแล้ว ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ทำให้เธอผิดหวัง

ขณะเดียวกัน ในใจก็รู้สึกผิด ก่อนหน้านี้ตนเองโหดร้ายกับลู่เสี้ยงหยางขนาดนั้น มักจะไม่ทำสีหน้าดีๆ ให้เขาดู ตนเองผิดต่อเขา หลังจากนี้ต้องชดเชยให้เขาอย่างดี…..

แต่คิดไปคิดมา เธอก็รู้สึกไม่ถูกต้อง คิดผ่านสมองแล้ว คำที่หยางไข่กับหวังลี่พูดเมื่อกี้ รองเท้าคู่นี้ลู่เสี้ยงหยางขโมยมา

เปรี้ยง!

ข้างหูเกิดเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นทันที ร่างเพรียวสั่นเทาอย่างคลุมเครือ

เธอเองก็รู้สึก ว่ารักแห่งคริสตัลคู่นี้ลู่เสี้ยงหยางขโมยมา ไม่อย่างนั้น ทำไมเมื่อกี้เขาไม่ให้เธอเปิดในที่สาธารณะ แต่จะให้เธอกลับไปบ้านค่อยเปิด

นี่ไม่ใช่เพราะกลัวเรื่องถูกเปิดเผยหรอ?

คิดถึงตรงนี้ ในใจของเย่สวนก็ไม่ได้ตำหนิลู่เสี้ยงหยางใดๆ ถึงอย่างไรเขาก็รักตัวเธอ ถึงได้ไปขโมยรองเท้าคู่นี้

อีกอย่าง ถ้าอีกเดี๋ยวเรื่องถูกเปิดเผยแล้ว เธอก็จะจ่ายค่ารองเท้าคู่นี้แทนเขาเอง

แม้ว่าตอนนี้ในมือเธอมีอยู่หนึ่งแสนล้าน ไม่อาจซื้อรองเท้าแพงขนาดนี้ แต่เรื่องก็มาถึงจุดนี้แล้ว เธอต้องกัดฟันยอมรับ

ลู่เสี้ยงหยางคันมือยิบๆ อีกนิดเดียวก็จะง้างตบปากของหวังลี่แล้ว

แม่งเอ้ย ใครบอกเธอกัน ว่ารองเท้าคู่นี้ฉันขโมยมา

“เชี่ย นังตัวดีอะไรกัน? พูดจาไร้ความผิดชอบขนาดนี้ เธอเห็นด้วยตาตัวเองหรอ ว่ารองเท้าคู่นี้ฉันขโมยมา? ” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชา

น้ำเสียงของหวังลี่หยุดนิ่ง

หยางไข่พูดพลางยิ้มฮิฮิ “ทุกคนพูดตามเหตุผล เขาลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่เขยแต่งเข้าของตระกูลเย่ แมงดาที่เกาะผู้หญิงกิน ซื้อรองเท้า98ล้านไหวหรอ? ”

แซ่ด！

พูดคำนี้ออกไป ก็เกิดเสียงอื้ออึงท่ามกลางกลุ่มคนรอบด้าน

“แม่มึง ที่แท้ก็แค่แมงดาเกาะผู้หญิงกิน เขาเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อของ98ล้านไหว ขโมยมาแน่นอน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หนูนี่ปัญญาอ่อนไปแล้วหรอ สมัยนี้แล้ว ยังกล้าขโมยของ”

“แม่ง กากเดนสังคม คนแบบนี้ยังจะมีมันไว้ทำไม รีบโทรศัพท์เร็วเข้า ส่งมันเข้าคุกไปเลย!”

เพียงครู่เดียว แทบจะทุกคนต่างก็ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดกล่าวหา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้ของไร้สมอง ตอนนี้ฉันจะโทรแจ้งความ หึ ขโมยของ98ล้าน ชั่วชีวิตนี้แกเตรียมตัวอยู่ในคุกได้เลย”

หวังลี่ยิ้มอย่างร้ายกาจ หยิบมือถือออกมา โทรเข้าเบอร์สถานีตำรวจ

เย่สวนกระวนกระวายมาก บนหน้าผากมีเหงื่อออกหนาแน่น รีบพูดอธิบายกับกลุ่มคนรอบด้าน “เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณได้ยิน รองเท้าคู่นี้พวกเราเตรียมที่จะซื้อจริงๆ ตอนนี้พวกเราก็จะกลับไปเอาเงินให้”

เธอพูดขณะที่ดึงมือของลู่เสี้ยงหยาง เตรียมที่จะกลับไปอีกครั้ง ที่ร้านหรูหรานั้น

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูด “ไม่ต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากขนาดนั้น รองเท้าคู่นี้ฉันซื้อมาจริงๆ ”

ได้ฟังคำนี้ ทุกคนต่างก็แสดงความดูถูก มาถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้เด็กนี่ยังพูดจาโกหกอีก ไม่ยอมรับว่าตนเองขโมยของ

เย่สวนใบหน้าดำมืด เนื้อแท้จิตใจของลู่เสี้ยงหยางดีเกินไปหรือเปล่า

แล้วในตอนนี้เอง พนักงานหลายคน เดินออกมาจากร้านสินค้าหรูหราเมื่อกี้ รีบร้อนเดินเข้ามาหาลู่เสี้ยงหยาง

หวังลี่เห็นฉากนี้ ก็ร้องตะโกนทันที “ทุกคนดูเร็ว ต้องมีคนพบแล้วแน่ๆ ว่ารักแห่งคริสตัลของพวกเขาหายไป ก็เลยออกมาหาขโมย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแบบนี้จริงๆ ด้วย มีการแสดงดีๆ ให้ดูแล้ว”

ทุกคนต่างมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความเพลิดเพลินอารมณ์ดี