หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 228 เขาช่างกะล่อนจริงๆ

บทที่228 เขาช่างกะล่อนจริงๆ

“ขอบคุณในความปรารถนาดีของคุณชายฉิน แต่ว่าเรื่องนี้ ฉันได้ให้คำสัญญากับครอบครัวไปแล้ว ฉันจะคิดหาวิธีเอง” หลังจากหลิ่วหรูยู่ฟังคำพูดของฉินหยุนเฟยจบ ก็เกิดความไม่พอใจ จึงพูดตอบ

ทีแรกครอบครัวจะให้เธอแต่งงานกับฉินหยุนเฟย เธอจึงวางเดิมพันกับครอบครัว

ถ้าหากอาศัยความสามารถของตนเอง ทำให้หอการค้าช่วยเหลือตระกูลหลิ่วของพวกเธอได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับฉินหยุนเฟย

ไม่อย่างนั้น เธอได้เพียงฟังการจัดแจงของครอบครัว แต่งงานกับฉินหยุนเฟยเพื่อผลประโยชน์ของครอบครัว

“อะไรนะ? เธอจะหาวิธีเอง? อย่าพูดให้ขำเลย ประธานหอการค้าปินเหอจะไว้หน้าเธอหรอ? หึ มาขนาดนี้แล้ว อย่าพูดจาอวดเก่งหน่อยเลย คิดให้ดีว่าจะอุทิศตนให้ครอบครัวอย่าจริงจริงจังจังยังไงเถอะ” สวีฉินเหล่มองหลิ่วหรูยู่ จากนั้นก็หันไปยิ้มแย้มให้ฉินหยุนเฟยแล้วเอ่ยถาม “หยุนเฟย เรื่องนี้ นายมีความมั่นใจไหม?”

ฉินหยุนเฟยพยักหน้า พูดขึ้น “ตระกูลฉินของผมมีความร่วมมือหลายอย่างกับหอการค้าของไห่ตง หอการค้าไห่ตงกับหอการค้าปินเหออยู่ในระบบเดียวกัน แค่เพียงผมเอ่ยปาก หอการค้าของปินเหอไม่มีทางปฏิเสธได้”

ได้ยินคำนี้ สวีฉินก็ตื่นเต้นมาก พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ดีดีดี หยุนเฟยทำดีมาก ให้นายมาเป็นลูกเขยของพวกเราตระกูลหลิ่ว เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดจริงๆ”

ฉินหยุนเฟย ยิ้มบางๆ ในที่สุดสายตาของเขาก็ตกลงบนตัวของลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “คุณค่าของคนอยู่ที่การรู้ตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นด้านครอบครัว ภูมิหลัง หรือความสามารถของตัวบุคคล แกกับหรูยู่อยู่กันคนล่ะโลก แกอยู่กับเธอไม่ใช่ว่าถลุงเงินเธอหรอ แมงดาอย่างแกฉันเห็นมาเยอะแล้ว เบื้องหน้าดูดีมีเสน่ห์ แต่ที่จริงในกระดูกสกปรกโสมม”

ขณะที่พูด เขาก็ยกมือหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า โยนไปที่เท้าของลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดอย่างหยิ่งผยอง “ในบัตรมีเงินอยู่หนึ่งล้าน เอามันไป แล้วรีบไสหัวไปซะ หลังจากนี้อย่าโผล่หัวมาข้างกายหรูยู่อีก”

ลู่เสี้ยงหยางไม่โกรธแต่ยิ้ม “แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? กล้ามาทำกร่างต่อหน้าฉัน?”

ฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินหยุนเฟยก็ค่อยๆทื่อลง มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดเน้นทีละคำ “ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงในไห่ตง คุณชายของตระกูลฉิน”

ตระกูลฉินแห่งไห่ตง ไม่กี่ปีมานี้ มีชื่อเสียงโด่งดังในไห่ตงอย่างมาก เหมือนว่าพวกเขาได้กลายเป็นผู้ครอบครองท้องฟ้าด้วยมือเดียวแห่งไหตงที่มีตัวตน คนที่กล้าจะขัดขวางพวกเขา น้อยนิดจนแทบไม่มี

เขาเชื่อว่า แม้แต่ไอ้กระจอกอย่างลู่เสี้ยงหยาง ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลฉิน เขาพูดคำนี้ออกไป จะต้องทำให้ลู่เสี้ยงหยางตื่นตกใจแน่นอน

แต่ทว่า การตอบสนองต่อจากนั้นของลู่เสี้ยงหยาง เกินความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง

ลู่เสี้ยงหยางใบหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ยิ้มแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “ก็แค่ตระกูลฉินจากไห่ตง ถือเป็นอะไรได้? ในสายตาของฉันก็เหมือนกับเห็บหมัด เหยียบทีเดียวก็ตาย”

เชี่ย น้ำเสียงบ้าคลั่งมาก

พูดคำนี้ออกไป ทำให้สวีฉินกับหลิ่วหรูยู่ตาค้างอ้าปากทันที งงเป็นไก่ตาแตก

ผู้แข็งแกร่งที่ปกคลุมไห่ตงด้วยมือเดียว เป็นแค่เห็บหมัดในสายตาลู่เสี้ยงหยาง?

แม่มึงสิ!

จะขี้โม้ก็ให้มันมีเค้าโครงหน่อยได้ไหม?

“หึ ลู่เสี้ยงหยาง ไอ้ขยะที่ไม่ได้ความทำแต่เรื่องวุ่นวายอย่างแก เอาความกล้ามาจากไหน พูดจาอวดเก่ง” สวีฉินหัวเราะเย็นชาเป็นคนแรก

หลิ่วหรูยู่ถอนหายใจในใจ ลู่เสี้ยงหยางไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ก็ยังคงกล้าพูดจาใหญ่โต

แต่เธอชอบ

“น่าสนใจ ไอ้เด็กไม่รู้ประสาที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ซักวันหนึ่ง แกจะได้รู้ราคาของความหยิ่งผยอง” รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินหยุนเฟยเยือกเย็นโดยสมบูรณ์ แววตาเผยเจตนาฆ่า

คนที่กล้าดูหมิ่นตระกูลฉินของเขา มีเพียงจุดจบเดียว ตาย!

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มน้อยๆ มองไปที่ฉินหยุนเฟยแล้วพูด “ฉันคือคนที่แก รวมถึงตระกูลฉินที่อยู่เบื้องหลังแก เอื้อมไม่ถึง กลับไปบอกคนในตระกูลฉินของแก ไม่อยากหายสาบสูญไปจากไห่ตง ก็อย่าระรานคนอื่นมากเกินไป ทะนุถนอมชีวิตในปัจจุบันไว้ให้ดี”

ฉินหยุนเฟยส่ายหัว ถือเอาคำพูดของลู่เสี้ยงหยางเป็นการพูดจาเย่อหยิ่งโดยสมบูรณ์ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ในใจมีแผนการนับไม่ถ้วน จะทำให้ลู่เสี้ยงหยางตาย

แม่ง ไอ้เด็กนี้มาสวมเขาให้ตนเองก่อน จากนั้นก็พูดจาหยิ่งผยองแบบนี้ ไม่เคารพพวกเขาตระกูลฉิน นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ

นาทีต่อมา ฉินหยุนเฟยก็มองไปที่หลิ่วหรูยู่ ใบหน้ากลับมามีความอ่อนโยนอีกครั้ง “หรูยู่ เรื่องของครอบครัวเธอเธอไม่ต้องคิดมาก ฉันจะช่วยเธอจัดการเอง ในช่วงนี้ เธอต้องทำเพียงแค่เรื่องเดียว คือแต่งงานกับฉันอย่างสบายใจก็พอ”

พูดจบ เขาก็หันตัวออกจากร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งไป

สวีฉินโกรธมาก ทั้งหมดเป็นเพราะลู่เสี้ยงหยางทำให้ฉินหยุนเฟยอารมณ์เสียจากไป ถ้าฉินหยุนเฟยถือสาเรื่องนี้ งั้นความร่วมมือของตระกูลหลิ่วกับตระกูลฉินหลังจากนี้ เกรงว่าจะไม่ราบรื่น หลังจากพูดเตือนลู่เสี้ยงหยาง ให้เขาออกไปจากหลิ่วหรูยู่โดยเร็วแล้ว จึงรีบไล่ตามออกไป

หลิ่วหรูยู่วันนี้เรียกลู่เสี้ยงหยางมา เพียงแค่อยากจะขอบคุณเขา กลับคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอแม่ตัวเอง ทำให้เขาโดนแม่ตัวเองโจมตี ดังนั้นจึงรู้สึกเสียใจมาก พูดขอโทษลู่เสี้ยงหยาง “ที่แม่ฉันพูดไปเมื่อกี้ นายอย่าเอามาใส่ใจ เธอไม่ได้รังเกียจ เพียงแค่อารมณ์ไม่ค่อยดี”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม พูดตอบ “ฉันเข้าใจความรู้สึกของแม่เธอ วางใจเถอะ ฉันไม่เก็บมาใส่ใจหรอก”

“อืมอืม” หลิ่วหรูยู่พยักหน้าไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม “เรื่องนี้เธอคิดจะทำยังไง?”

หลิ่วหรูยู่สีหน้านิ่งเงียบเล็กน้อย พูดตอบ “ยังจะทำอะไรได้ ฉันได้แต่จิกทึ้งหนังหัวไปเยี่ยมเยียน ประธานหอการค้าของพวกเราปินเหอ ดูว่าเรื่องนี้พอจะเป็นไปได้ไหม ไม่อย่างนั้นฉันต้องแต่งงานกับฉินหยุนเฟย ฉันไม่มีวันทำได้”

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกแปลกใจ เอ่ยถาม “เธอดูเหมือนจะเกลียดฉินหยุนเฟยมาก พูดตามเหตุผล ต่อให้เธอไม่ชอบเขา ก็ไม่ควรเกลียดเขานะ ถึงยังไงพวกเธอทั้งคู่ก็เป็นกิ่งทองใบหยก”

กล่าวถึงเรื่องนี้ หลิ่วหรูยู่ก็รังเกียจ พูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “รายละเอียดของฉินหยุนเฟย ฉันเข้าใจดี เขาอาศัยภูมิหลังของตระกูลฉิน ทำร้ายผู้หญิงข้างนอกไปไม่รู้กี่คนแล้ว ฉันรู้ ผู้หญิงห้าคนเคยถูกเขาเล่น หลังจากนั้นตั้งท้อง ก็ถูกฉินหยุนเฟยบังคับให้ทำแท้ง”

เชี้ย!

เป็นผู้ชายกะล่อนจริงๆ!

ลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้นับว่าเข้าใจความรู้สึกของหลิ่วหรูยู่แล้ว

ขณะเดียวกันก็กังวลแทนหลิ่วหรูยู่ ถ้าเธอแต่งงานกับฉินหยุนเฟย ชั่วชีวิตนี้ก็พังย่อยยับ

“จริงสิ เขาเป็นคนที่แย่มากขนาดนี้ คนในครอบครัวเธอไม่รู้เรื่องหรอ? ทำไมยังจะผลักเธอเข้าไปในกองไฟ?” ลู่เสี้ยงหยางแสดงความไม่เข้าใจ

หลิ่วหรูยู่เกิดความน้อยใจ หางตามีน้ำใสๆออกมา ถอนหายใจแล้วพูดตอบ “ตอนนี้พวกเราตระกูลหลิ่วเจอปัญหา อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย พวกเขาจะไปสนใจความสุขส่วนตัวของฉันได้ยังไง พวกเขาหวังแค่ผลักฉันออกไป พอตระกูลหลิ่วกับตระกูลฉินแต่งงานกันสำเร็จ ก็สามารถพาพวกเขาผ่านพ้นวิกฤตได้”

เชี้ย นี่มันโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า ถึงจะบอกว่าการแต่งงานของเศรษฐีเป็นเรื่องธรรมดา ก็ไม่น่ารังเกียจเหมือนของตระกูลหลิ่ว ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนใช้ไม่ได้ กลับจะใช้คนในครอบครัวตัวเองเป็นเครื่องมือผลักออกไป

“วางใจเถอะ พวกเราเป็นเพื่อนกัน เรื่องนี้ฉันจะไม่มองข้าม” ลู่เสี้ยงหยางพูดรับปาก

หลิ่วหรูยู่ส่ายหน้า พูดขึ้น “ทำอะไรไม่ได้หรอก เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยฉันได้ บางทีนี่อาจเป็นชะตาของฉัน”