หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 220 กลเม็ดของพี่เตา

บทที่ 220 กลเม็ดของพี่เตา

โชคดีที่พี่เตาเป็นคนหูตาไว เขาหลบแก้วที่หลิ่วหรูยู่เหวี่ยงมาได้

พี่เตารู้สึกว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้ เขาคงต้องอับอายขายหน้าอย่างแน่นอน จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป “นางตัวแสบ อุตส่าห์ให้เกียรติเธอแล้วนะ อย่าหาว่าไม่เกรงใจก็แล้วกัน”

เขาดีดนิ้วแล้วมีชายสองคนเดินเข้ามาจับแขนของหลิ่วหรูยู่ไว้จากด้านหลัง

หลิ่วหรูยู่พยายามดิ้นรนแต่ไร้ประโยชน์

พี่เตาพูดอย่างเคร่งขรึม “ตอนนี้เธอยังมีโอกาสตัดสินใจ เธอจะยอมนอนกับพี่หรือว่าจะสัมผัสกับกลเม็ดของพี่”

“ถุ๊ย!” หลิ่วหรูยู่ถ่มน้ำลายใส่หน้าพี่เตาแล้วพูดอย่างแดกดันว่า “สภาพหมาไม่แดกอย่างมึง ยังคิดจะให้กูนอนกับมึงเหรอ? ฝันไปเถอะ”

รูม่านตาของพี่เตาหดเล็กลง เขาเช็ดน้ำลายของหลิ่วหรูยู่ออกจากใบหน้า จากนั้นตบไปที่ใบหน้าของเธอด้วยความโมโห

“แมร่ง พูดกันดีๆ ไม่ชอบ ในเมื่อขนาดนี้แล้ว กูก็จะไม่เกรงใจแล้วเหมือนกัน”

หลิ่วหรูยู่ถูกตบจนมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก รอยฝ่ามือของเขายังติดอยู่ที่แก้มอันขาวเนียนของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอยังคงมองพี่เตาด้วยสายตาประชดประชัน

“มีคนเคยบอกคุณไหมว่าคุณมันเหมือนตัวตลกคนหนึ่ง คิดว่าใส่ชุดแบรนด์เนมแล้วจะปกปิดความสกปรกข้างในของคุณได้เหรอ? คุณมันก็แค่ไอ้หน้าตัวเมียดีๆ คนหนึ่งแค่นั้นเอง” หลิ่วหรูยู่พูดตะคอกใส่เขา

พั๊วะ!

หลังพูดจบเธอก็ถูกตบเข้าที่หน้าอย่างจังอีกครั้ง

“นางตัวแสบ กูเหมือนตัวตลกแล้วไง? คอยดูนะว่าคืนนี้กูจะเอามึงต่อหน้าพี่น้องของกูยังไง!”

พี่เตาพูดอย่างเหี้ยมโหดแล้วยื่นมือออกไปกระชากเสื้อของหลิ่วหรูยู่จนทำให้เห็นผิวอันขาวเนียนและเสื้อผ้ารัดรูปด้านในของเธอ

กรึ๊บ!

พี่เตาถึงขั้นกลืนน้ำลาย แล้วดวงตาก็สว่างขึ้น

สายตาลูกน้องของเขาต่างก็มองมาที่หลิ่วหรูยู่แล้วพากันกลืนน้ำลาย

พี่เตาหัวเราะดังๆ แล้วพูดว่า “พี่น้อง รอข้าเสพสุขกับมันให้เสร็จก่อน แล้วพวกเองก็ต่อแถวกันมาเลย”

เมื่อนึกถึงภาพแห่งความสุขที่จะได้ลิ้มรสหลิ่วหรูยู่กำเดาของลูกสมุนหลายคนก็แทบพุ่ง

พี่เตายังคงยื่นมือออกไปดึงเสื้อของหลิ่วหรูยู่แล้วพยายามเข้าไปจูบปากเธอ

หลิ่วหรูยู่หลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจแล้วตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไม่หยุด

พี่เตายิ้มอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นฉีกเสื้อของหลิ่วหรูยู่มาดม “ฮ่าๆ ๆ รีบร้องขอความช่วยเหลือเลย ร้องดังๆ ยิ่งดังยิ่งทำให้พี่รู้สึกตื่นเต้น”

ปั้ง!

ขณะนี้ประตูห้องวีถูกถีบจนพัง จากลู่เสี้ยงหยางก็เดินเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตามองไปทั่วห้องจากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมทันที

“ช่างกล้า พวกนายจะต้องตายกันหมด!” การสังหารที่น่าสยดสยองที่สุดได้ปะทุออกมาจากร่างของลู่เสี้ยงหยาง

สึบ!

ทั้งห้องมีกลิ่นอายความตายขึ้นมาทันที!

เนื่องจากความเจตนาฆ่าที่ปะทุออกมาจากร่างของลู่เสี้ยงหยางทำให้อุณหภูมิทั้งห้องลดลงจนเหมือนเข้าสู่ฤดูหนาวทันที

พี่เตาและลูกน้องต่างก็สะดุ้งตกใจ

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเย็นเยือกอย่างที่สุด เขาพูดกับคนเหล่านั้น “พวกขยะสังคมคิดแล้วยังว่าจะตายท่าไหน?”

“หือ? ไอ้หนู นายก็คือไอ้หน้าจืดที่คอยเกาะหลิ่วหรูยู่กินใช่ไหม? ใจใหญ่เหมือนกันนะเรา!” พี่เตาพูดอย่างเย้ยหยัน

“พวกขยะเหลือขอ วันนี้ข้าจะทำให้พวกเองเสียชาติเกิดเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์

“จริงเหรอ? ทำให้กูดูหน่อยว่ามึงเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน ไอ้กระจอกเหลือขอ” พี่เตาตะคอกแล้วส่งสายตาให้กับลูกน้อง

คนเหล่านั้นกระโจนเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยางเหมือนหมาป่าที่หิวโหย

ลูกน้องคนแรกถือกำปั้นแล้วกระโดดเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาแล้วยื่นแขนออกไปแล้วหักแขนของชายคนนั้น

จากนั้น ก่อนที่เขาจะกรีดร้องออกมา ลู่เสี้ยงหยางยกขาขึ้นแล้วถีบไปที่กลางอกเขาอย่างจัง

“โอ้ย” ในที่สุดชายคนนั้นก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมา เขารู้สึกเจ็บหน้าอกเหมือนถูกรถพุ่งชนด้วยความเร็ว

เขากระเด็นออกไปเป็นเมตรอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ตูม!

ร่างของชายคนนั้นกระแทกเข้ากับฝาผนังจนทำให้ทั้งห้องสั่นสะเทือน

ชายคนนั้นค่อยๆ สไลด์ลงไปนอนกองที่พื้นแล้วเลือดสีข้นก็พุ่งออกมาจากปากของเขา

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางอัดชายคนนั้นจนหมดสภาพ ลูกน้องคนอื่นๆ จึงถอยห่างออกไป

แต่ ณ ตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ยั้งมือ เขากระโจนเข้าหาชายกลุ่มนั้นอีกครั้ง

พั๊วะ พั๊วะ พั๊วะ!

ท่ามกลางเสียงวุ่นวาย ชายเหล้านั้นค่อยๆ กระเด็นออกไปฟาดกับฝาผนังห้องทีละคน

จนกว่าฝาผนังห้องร้าว และพวกลูกน้องก็ล้มลงไปนอนขดตัวอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด

หึ!

บรรยากาศในห้องวีเงียบลงด้วยความเย็นเยือก รูม่านตาของพี่เตาหดเล็กลงและรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

ลู่เสี้ยงหยางในขณะนี้เลือดเย็นอย่างที่สุด ทุกๆ หมัดที่เหวี่ยงออกไปก็ทำเอาพวกนักเลงเจ็บจนปางตาย

นี่ก็คือไอ้หน้าจืดที่บอกหรือ?

ให้ตายเหอะ มันเป็นปีศาจชัดๆ

ขาของพี่เตาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของเขาหวาดกลัวอย่างที่สุด

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณมาจนได้!” หลิ่วหรูยู่แหงนมองลู่เสี้ยงหยาง แม้มุมปากของเธอยังมีเลือดไหลอยู่ แต่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ตอนนี้เธอแค่รู้สึกตกใจ ซาบซึ้ง และรู้สึกชื่นชมด้วยความน่าเหลือเชื่อ

ในบรรดาผู้ชายทั้งหมด ลู่เสี้ยงหยางดูยิ่งใหญ่และมีความเป็นผู้ชายมากที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ

“ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องถูกทำร้าย เป็นความผิดของผมเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างใจเย็น แม้เสียงพูดจาเบาแต่มันก็ดังก้องเหมือนฟ้าร้องในหัวใจของหลิ่วหรูยู่

พี่เตากัดฟันแล้วหยิบโทรศัพห์มือถือออกมาอีกครั้ง

เขาไม่คาดคิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความสามารถขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เรียกลูกน้องมามากเท่าไหร่

แต่ตอนนี้เขากำลังเรียกลูกน้องยอดฝีมือมาแล้ว!

หลังโทรเสร็จ พี่เตาก็เกิดความมั่นใจอีกครั้ง จากนั้นยิ้มพูดกับลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าขมขื่น “ไอ้หนู คนของพี่กำลังมาแล้ว นายตายแน่”

……

ในระหว่างที่ลู่เสี้ยงหยางมีเรื่องกับพี่เตาและลูกน้องของเขา

จ้าวหรูเย็นได้เดินกลับห้องคาราโอเกะของเธอ

โจวอานกลับไปนั่งอยู่ที่เดิมและทำเหมือนไม่ได้ขยับตัวไปไหน

จ้าวหรูเย็นรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นภาพนี้เธอก็แอบโล่งใจ

“หรูเย็น คุณไม่สบายเหรอ ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจัง?” โจวอานถามอย่างเจ้าเล่ห์

นัยน์ตาจ้าวหรูเย็นเกิดความตื่นตระหนกขึ้น แต่ไม่นานก็หายไป เธอยิ้มพูดกับเขา “ฉันรู้สึกปวดท้องหน่อย ต้องขอโทษนะที่ให้รอนาน”

โจวอานโบกมือพูด “ไม่เป็นไรครับ แล้วปวดมากไหม? ต้องหายากินไหม?”

จ้าวหรูเย็นส่ายหัวตอบ “ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว”

โจวอานพยักหน้า สมาธิของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เขาแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะเห็นลู่เสี้ยงหยางถูกคนของพี่เตาสั่งสอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ โจวอานยิ้มอย่างมีเลศนัยแต่พูดกับจ้าวหรูเย็นอย่างใจเย็น “หรูเย็น ผมยิ่งคิดเรื่องของลู่เสี้ยงหยางแล้วยิ่งรู้สึกไม่สบายใจเลย ไหนๆ เขาก็เป็นเพื่อนคุณ ผมคิดว่าเราควรไปคุยกับเขาอีกรอบ เพราะเงินเดือน 6000 ที่ผมบอกจะให้เขานั้น ผมรู้สึกว่ามันน้อยเกินไป เอางี้ดีกว่า ผมจะให้เขาเดือนละหมื่นไปเลย”