หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 216 เรียกฉันว่าศิษย์พี่

บทที่ 216 เรียกฉันว่าศิษย์พี่

ชายคนนี้ไม่ใช่ใครคนอื่นแต่เป็นลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเห็นหวังเสว่ถอดรองเท้าทิ้งไว้เพื่อไล่ตามโจรคนนี้ ดังนั้นเขาจึงเก็บรองเท้าของเธอแล้วเดินตามเธอมา

โชคไม่ดีที่เขาได้เห็นหวังเสว่ล้มอยู่กับพื้นและกำลังจะถูกผู้ชายเป็นสิบคนรุมโทรม

บ้าเอ้ย สิ่งที่กูไม่ชอบที่สุดก็คือผู้ชายรังแกผู้หญิง และยังเป็นผู้ชายหลายๆ คนรังแกผู้หญิงคนเดียวด้วย

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกโกรธแล้วตะโกนขึ้นมาทันที “ปล่อยผู้หญิงคนนั้นซะ”

……ใคร?

ชายเหล่านั้นหันหน้าไปก็เห็นลู่เสี้ยงหยางทันที

หวังเสว่พูดอย่างรีบร้อนว่า “รีบโทรแจ้งตำรวจที”

เธอไม่อยากให้ลู่เสี้ยงหยางต้องลำบากไปด้วย เพราะลู่เสี้ยงหยางดูบอบบางเหมือนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เกรงว่าผู้หญิงที่แข็งแรงหน่อยก็สามารถล้มเขาได้

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจคำพูดของหวังเสว่และยังคงเดินเข้าไปหาเธอ

บ้าจริง นายมันปัญญาอ่อนหรือ?

หวังเสว่หงุดหงิดจนบ่นอยู่ในใจ

ไม่นานลู่เสี้ยงหยางก็เดินเข้าไปใกล้กับหวังเสว่

โจรคนนั้นมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ไอ้หนู นายหาเรื่องตายเองจะโทษพวกเราไม่ได้นะ”

เมื่อพูดจบเขาก็วิ่งเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง

เขารู้สึกเจ็บใจมากที่ถูกหวังเสว่แตะจนล้มลงกับพื้น ตอนนี้เขาจะได้ใช้ลู่เสี้ยงหยางเป็นที่ระบายสักที

แต่เนื่องจากเขาดูถูกลู่เสี้ยงหยาง จึงไม่ได้ใช้อาวุธมีดในมือ เขาคิดว่าใช้กำปั้นเพื่อสั่งสอนลู่เสี้ยงหยางก็เกินพอแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเฉยเมย จากนั้นเหวี่ยงหมัดออกไปกระแทกกับกลางอกของโจรคนนั้น

ผึบ!

โจรที่ถูกชกเข้ากลางอกก็ทำให้กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวในทันที

อ้า!

ตามด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นจากปากของเขาและร่างกระเด็นออกไปกระแทกกับกำแพงด้านหลัง

ผรึบ!

จากนั้นเลือดก็พุ่งออกมาจากปากและร่างกายค่อยๆ ฟาดลงไปนอนนิ่งอยู่กับพื้นเหมือนคนที่พร้อมตาย

หึ!

เมื่อเห็นฉากที่โหดร้ายเช่นนี้ หวังเสว่และชายเหล่านั้นต่างก็ต้องสูดปากด้วยความตกใจ

“แมร่งเอ๊ย ไอ้เด็กคนนี้มีของว่ะ พวกกูไปอัดมันให้ตายก่อน” ชายผิวเข้มคนหนึ่งตะโกนพูดขึ้น

ฟืบ ฟืบ ฟืบ!

ชายเหล่านั้นจึงปล่อยหวังเสว่แล้วพุ่งตรงเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง

หวังเสว่ที่เพิ่งถูกรุมก็ตะโกนบอกลู่เสี้ยงหยางว่า “รีบหนีไป ไม่ต้องสนใจฉัน!”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ พวกนี้มันก็เหมือนมดตัวน้อยๆ ที่ผมสามารถบีบให้ตายด้วยนิ้วเดียวของผม”

แมร่งเอ๊ย! มันพูดอะไรของมันฟะ มันต่างหากที่เป็นมดตัวน้อย

ชายเหล่านั้นได้ล้อมรอบลู่เสี้ยงหยางไว้เรียบร้อย

หวังเสว่ไม่กล้ามองลู่เสี้ยงหยางที่กำลังจะถูกรุมซ้อมอย่างทารุณ เธอจึงเอามือเรียวบางทั้งสองข้างปิดตาไว้

หลังจากนั้นเธอได้ยินเพียงเสียงหายใจครืดคราดและเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

“เอาล่ะ ผมจัดการพวกเศษขยะให้คุณเรียบร้อยแล้ว” เสียงของลู่เสี้ยงหยางดังขึ้นข้างอยู่หวังเสว่

หวังเสว่จึงตาขึ้นและได้เห็นชายเหล่านั้นถูกลู่เสี้ยงหยางอัดจนนอนขดตัวคร่ำครวญอยู่กับพื้น

หือ……นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หวังเสว่ถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความตกตะลึง

มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่คนบอบบางอย่างลู่เสี้ยงหยางจะเก่งกาจขนาดนี้ได้

ในขณะที่เธอยังตกใจกับสถานการณ์ ลู่เสี้ยงหยางก็ยื่นมือออกมาเพื่อจะดึงเธอลุกจากขึ้นพื้น

หวังเสว่หน้าแดงแล้วลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองทันที จากนั้นเธอพูดกับเขาสั้นๆ คำเดียว “ขอบคุณ”

“ยินดีครับ” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดแล้วยื่นรองเท้าของหวังเสว่คืนให้กับเธอ

หวังเสว่รับรองเท้าแล้วใบหน้าของเธอก็แดงก่ำมากขึ้น

วันนี้เธอรู้สึกน่าอับอายมาก เป็นถึงหัวหน้าทีมอาชญากรรมร้ายแรงแต่กลับปราบปรามพวกอันธพาลกระจอกๆ ไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปคงต้องกลายเป็นเรื่องตลกของเธอแน่เลย

“ถ้าไม่มีธุระอะไรต่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่นะคุณเจ้าหน้าที่หวัง” ลู่เสี้ยงหยางพูดจบก็เตรียมเดินออกไป

แต่เดินเพียงก้าวเดียวหวังเสว่ก็ได้เรียกเขาไว้ “เดี๋ยวก่อน”

“ว่าไงครับ? มีอะไรงั้นเหรอครับ?” ลู่เสี้ยงหยางหันกลับมาถามเธอ

หวังเสว่ลังเลอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็พูดออกมา “เรื่องวันนี้ช่วยเก็บเป็นความลับทีนะ”

ลู่เสี้ยงหยางเข้าใจหวังเสว่ดี เธอกลัวว่าถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปแล้วจะกลายเป็นเรื่องอับอายขายหน้าของหัวหน้าทีมอาชญากรรม ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าตอบ “ได้ครับ ไม่มีปัญหา”

หวังเสว่กลอกตาแล้วพูดกับเขาต่อ “จริงสิ ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง แต่หวังว่าคุณจะพูดความจริงกับฉันนะ”

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ตอบ “ตามหลักแล้ว ผมจะไม่ปิดบังก็ได้”

หวังเสว่พยักหน้าแล้วถามต่อ “คุณเป็นสาวกของห้าลัทธิใหญ่ใช่ไหม?”

นี่เป็นครั้งที่สองที่ลู่เสี้ยงหยางได้ยินเกี่ยวกับห้าลัทธิใหญ่

ใครแรกได้ยินจากปากของบอดี้การ์ดส่วนตัวของช่างกวนหวั่นหวั่น

ในตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจอะไร แต่ตอนนี้เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว เขาจึงถามว่า “ห้าลัทธิใหญ่เหรอ? ผมไม่เคยได้ยินนะ มันคือของบ้าอะไรกัน?”

มันคือของบ้าอะไร?

หวังเสว่เครียดจนแทบกระอักเลือด เพราะเธอก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งในห้าลัทธิใหญ่ แต่เขากลับบอกว่ามันคือบ้าอะไรกัน

เธอพยายามฝืนต่อความไม่พอใจแล้วอธิบายให้ลู่เสี้ยงหยางฟังอย่างอดทน “ห้าลัทธิใหญ่ก็คือห้านิกายที่มีอิทธิพลมากที่สุดในจีน มีสาวกมากมายที่นับไม่ถ้วน สิ่งที่พวกเขาฝึกฝนก็คือศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง”

“ห้าลัทธิใหญ่ซึ่งประกอบไปด้วยหลงถัง ซื่อฟางโหลว หลิวหลีกง เทียนเหมินและวั่นเจี้ยนจง”

เมื่อได้ยินหวังเสว่เล่า ลู่เสี้ยงหยางก็ขมวดคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินข้อมูลเกี่ยวกับห้าลัทธิใหญ่อย่างละเอียดจากปากของหวังเสว่

หวังเสว่ยังคงเล่าต่อ “ทั้งห้าลัทธิใหญ่นี้ได้สืบทอดกันมาอย่างยาวนานนับพันปีในเมืองจีนนี้แล้ว จวบจนวันนี้ทั้งห้าลัทธิใหญ่ได้มีสาวกมากมายซึ่งกระจัดกระจายอยู่ทั่วทั้งแผ่นดินจีนของเรา พวกเขาต่างก็มีส่วนช่วยทางเหลือสังคม และยอดฝีมือระดับต้นๆ ในเมืองจีนต่างก็ออกมาจากสำนักห้าลัทธิใหญ่นี้ทั้งนั้น”

ลู่เสี้ยงหยางคล้อยตามคำพูดของหวังเสว่ เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอาจารย์ที่เคยสอนศิลปะการต่อสู้ให้เขามาก่อน เขารู้เพียงว่าตัวตนของอาจารย์นั้นค่อนข้างลึกลับ ซึ่งไม่ใช่คนธรรมดา เขาอาจจะมาจากห้าลัทธิใหญ่นี้ก็เป็นไปได้

“ฉันเห็นกลเม็ดของคุณแล้ว มันน่าจะเป็นวิชาของหลงถัง แล้วคุณรู้ไหมว่าอาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาให้คุณนั้นคือใคร?” หวังเสว่ถามด้วยความสงสัย

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวตอบ “ผมไม่ทราบ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณพูดถึงอะไรอยู่ เมื่อกี้นี้ผมแค่มั่วเท่านั้น”

ความจริงเขาไม่รู้จักชื่อของอาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาให้กับเขาด้วยซ้ำ เขาแค่ไปเรียนเมื่อถึงเวลาเรียน และอาจารย์ก็สอนในเนื้อหาที่เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้เท่านั้น ซึ่งไม่ได้เล่าถึงประวัติความเป็นมาส่วนตัวของเขาหรือเรื่องอื่นๆ เลย

แต่คำตอบของเขาทำให้หวังเสว่คิดว่าเขาไม่อยากพูดความจริง เธอจึงกลอกตาแล้วพูดกับเขาต่อ “ฉันเป็นศิษย์จากหลิวหลีกง ตอนนี้เรียนวิชาศิลปะการต่อสู้ในขั้นต้นถึงระดับที่เจ็ด ซึ่งทั้งห้าลัทธิใหญ่ก็มีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นมาโดยตลอด ดังนั้นเราก็เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน”

“อ้อ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า และไม่รู้ว่าความสามารถของเขานั้นถึงระดับไหนแล้ว

ดูเหมือนว่าหวังเสว่จะสังเกตเห็นลู่เสี้ยงหยางกำลังสงสัย เธอจึงยิ้มพูดกับเขา “ฉันรู้ระดับวิชาของคุณในปัจจุบัน คุณอยากรู้ไหม? หึๆ เรียกฉันว่าศิษย์พี่สิ แล้วฉันจะบอกคุณ”