หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 194 ปัญหาของชิวรั่วหาน

บทที่ 194 ปัญหาของชิวรั่วหาน

เมื่อคนรอบข้างเห็นจางเหว่ยจะดื่มน้ำลายของลู่เสี้ยงหยางจริงๆ พวกเขาทุกคนก็รู้สึกขนลุก สีหน้าของพวกเขานั้นยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง

แม่ง น้ำลายนั่นดูน่ารังเกียจมาก จางเหว่ยนั่นก็ดื่มได้จริงๆ ฮ่า ๆ ๆ จางเหว่ยนี่สุดยอดจริงๆ

"โอ้ พระเจ้า จางเหว่ยผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจยังไงก็ไม่คืนคำ" เดิมเกาหยู่เมิงมีความชื่นชมต่อจางเหว่ยอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ความชื่นชมนี้ได้หายไป เมื่อเห็นเขาก็รู้สึกรังเกียจและคลื่นไส้

ในทางตรงกันข้าม เธอไม่ประทับใจลู่เสี้ยงหยางแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับลู่เสี้ยงหยาง

เขาเป็นไอ้ไก่อ่อนจริงเหรอ ถ้าเขาเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ เขาจะมีกำลังทางการเงินมาซื้อเมาท์ออร์แกนราคาแพงขนาดนั้นได้ยังไง

เฉินจิ่นซิ่วรู้สึกร้อนที่ใบหน้า จางเหว่ยเป็นน้องชายคนเล็กของเขา ตอนนี้จางเหว่ยถูกลู่เสี้ยงหยางรังแกและนั่นเท่ากับตีแสกหน้าเขา

หลินอ้าวเสว่มองลู่เสี้ยงหยางด้วยความอยากรู้อยากเห็น คนคนนี้ทำช่างมีเรื่องน่าประหลาดใจมาก แต่มุมมองของเธอที่มีลู่เสี้ยงหยางจะไม่เปลี่ยนไป

หมอนี่โชคดีที่ชนะจางเหว่ยในครั้งนี้ได้

ฝั่งจางเหว่ย เขาแค่ต้องการเล่นสนุก เคลียร์เดิมพันระหว่างเขากับลู่เสี้ยงหยางให้จบ แต่เขาไม่ได้คิดว่าน้ำลายจะลื่นมากจนเพิ่งเข้าปากของเขาในตอนนี้ เขากระเสือกกระสนจนมันลงหลอดอาหาร

แม่งเอ้ย!

จางเหว่ยรู้สึกอยากตาย กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็บิดเป็นวง

วินาทีต่อมาเขาโยนขวดน้ำแร่ในมือทิ้ง กดคอพยายามคายน้ำลายที่ดื่มเข้าไป

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ

ใบหน้าของจางเหว่ยเป็นสีแดง ดวงตาของเขาแทบจะพ่นไฟได้

บัญชีระหว่างเขาและลู่เสี้ยงหยางจะต้องถูกชำระในภายหลัง คืนนี้ลู่เสี้ยงหยางขอให้เขากินน้ำลาย ในอนาคตเขาต้องทำให้ลู่เสี้ยงหยางดื่มปัสสาวะของตัวเอง

ลู่เสี้ยงหยางถามด้วยรอยยิ้ม "รสชาติเป็นยังไง มันอร่อยไหม"

จางเหว่ยจุกในอกและเกือบจะอาเจียน เขาจ้องลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า "นายน่ะ อย่าเพิ่งได้ใจไป เรามาดูยาวๆในอนาคต"

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่และไม่ได้ใส่ใจคำพูดเหล่านี้เลย

ใบหน้าของเฉินจิ่นซิ่วหม่นหมอง ทำเสียงในคอว่า "ไปกันเถอะ"

เขาพาจางเหว่ยไปก่อน แล้วเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆก็เดินตามไปด้วย

เมื่อทุกคนจะไปแล้ว ชิวรั่วหานก็บอกลาเกาหยู่เมิง

ระหว่างทางกลับบ้าน ชิวรั่วหานมองลู่เสี้ยงหยางและพูดด้วยความตื่นเต้น "พี่เขย คุณสุดยอดมาก คุณทำให้ฉันหายใจไม่ออกเลยในคืนนี้"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม ไม่พูดอะไร

ชิวรั่วหานถามอีกครั้ง: "พี่เขย เงินกว่า 1 ล้านหยวนสำหรับค่าของขวัญคุณเอามาจากไหนเหรอ พี่มอบให้คุณหรือเปล่า"

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยตามน้ำว่า "ใช่ มีอะไรเหรอ?"

"ไม่ ไม่มีอะไร" ชิวรั่วหานส่ายหัว รู้สึกค่อนข้างซับซ้อน เขาเพิ่งเห็นลู่เสี้ยงหยางมีชีวิตชีวา คิดว่าลู่เสี้ยงหยางพึ่งตัวเขาเอง แต่ไม่ได้คิดว่าพี่จะเป็นคนให้

รถตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

วินาทีต่อมา ชิวรั่วหานพูดลู่เสี้ยงหยางว่า "พี่เขย คุณเคยคิดที่จะทำอะไรด้วยตัวเองไหม ถ้าคุณต้องการ ฉันสามารถขอให้แม่ของฉันช่วยคุณได้นะ"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวและพูดว่า "เรื่องนี้ไว้คุยภายหลังเถอะ"

"โอเค" ชิวรั่วหานพยักหน้า ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะชินกับการเป็นไอ้ไก่อ่อนและเกาะผู้หญิงกิน

จากนั้นชิวรั่วหานจึงหยุดพูดและขับรถอย่างตั้งใจ ลู่เสี้ยงหยางจ้องไปที่กระจกรถขมวดคิ้ว

หากการตัดสินของเขาถูกต้อง มีรถสองสามคันขับตามพวกเขามาหลายช่วงตึกแล้ว

ดูเหมือนว่าชิวรั่วหานไม่ได้โกหก สิ่งที่เธอพูดว่ามีคนตามเธอปรากฏตัวขึ้นแล้ว

"รั่วหาน คุณไม่ได้ไปทำให้ใครขุ่นเคืองมาใช่มั้ย มีคนตามคุณอยู่" ลู่เสี้ยงหยางถาม

ชิวรั่วหานพูดอย่างคลุมเครือว่า "ไม่ ไม่แน่นอน ฉันไม่ได้ทำให้ใครขุ่นเคืองสักหน่อย"

"ไม่สิ มีปัญหาแล้ว รั่วหานต้องมีอะไรบางอย่างที่ปิดตัวเอง" ลู่เสี้ยงหยางทันทีว่าชิวรั่วหานกำลังโกหก

กึก!

ทันใดนั้นเสียงเบรกที่รุนแรงก็ดังขึ้นจากด้านหน้า รถตู้ก็แล่นผ่านชิวรั่วหานไป หลังจากดริฟท์ที่สวยงาม มันก็หยุดอยู่ตรงหน้ารถของชิวรั่วหาน

"อ่า" ชิวรั่วหานกรีดร้องและเหยียบเบรกสุดตัว ป้องกันไม่ให้ชนรถที่อยู่ข้างหน้า

กึกๆๆ!

หลังจากนั้นก็มีเสียงเบรกดังขึ้นหลายครั้ง แล้วรถตู้อีกหลายคันหยุดอยู่ด้านหลังรถของชิวรั่วหานทั้งทางด้านซ้ายและด้านขวา คล้ายขังเธอไว้กับที่

เกือบจะในเวลาเดียวกันที่ประตูของรถตู้ทุกคันก็เปิดออก ชายที่ดูแข็งแรงกว่าสิบคนลงมาจากด้านบนแล้วล้อมรอบรถชิวรั่วหานไว้

"พี่เขย ท่าไม่ดีแล้ว พวกเขามานี่เพื่อสร้างความเดือดร้อนให้ฉัน" ชิวรั่วหานกลัวมากจนพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างอ่อนแรง

ลู่เสี้ยงหยางถามอย่างใจดีว่า "คุณมีความแค้นอะไรกับพวกเขา ทำให้พวกเขาตามคุณไม่ปล่อยแบบนี้"

ชิวรั่วหานกำลังร้องไห้อย่างกังวล กล่าวว่า "พี่เขย ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้ ตอนนี้ต้องพยายามหาวิธีหลบหนีคนเหล่านี้ก่อน… "

ปังปังปัง!

เธอยังพูดไม่จบประโยคนั้น ชายมีเคราข้างนอกก็พุ่งเข้ามาใช้กำปั้นตบกระจกรถแรงๆแล้วพูดว่า: "แม่งเอ้ย ยัยผู้หญิงบ้า ในที่สุดฉันก็เจอเธอแล้ว ลงจากรถมาหากูเดี๋ยวนี้"

ชิวรั่วหานไม่กล้าลงจากรถ เธอจึงนอนขดตัวด้วยความตกใจและเอนตัวลงบนเบาะ

ชายมีหนวดทุบกระจกรถอีกสองสามครั้ง เขากรีดร้องและตะโกนเพราะยังไม่เห็นชิวรั่วหานออกจากรถ

นั่นทำให้ชายมีหนวดรู้สึกโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เขาหยิบอิฐจากข้างทางขึ้นมาและขู่ว่า “ยัยบ้า ถ้าเธอไม่ลงจากรถ ฉันจะทุบกระจกรถซะ กว่าจะง้างตัวเธอมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"

ใบหน้าหวาดกลัวของชิวรั่วหานซีดลง เธอมองลู่เสี้ยงหยางเพื่อขอความช่วยเหลือและถามว่า "พี่เขย ฉันจะทำอย่างไรดี?"

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวว่า "คุณสามารถทำอะไรได้อีก พวกเขาบอกให้ลงก็ลงไปสิ"

อะไรนะ?

ชิวรั่วหานสงสัยว่าหูของเธอได้ยินผิด เธอจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างว่างเปล่า ไม่คาดคิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะพาเธอออกจากรถ

ผู้ชายคนนี้ไม่เห็นเหรอ เมื่อลงจากรถเธอถูกคนพวกนั้นจับน่ะสิ

"พ่อง! พี่เขย คุณล้อเล่นใช่ไหม คุณตามฉันมา คุณไม่ควรปกป้องฉันหรือไง" ชิวรั่วหานจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดเหี้ยม

ลู่เสี้ยงหยางเตือนอย่างกรุณาว่า "คุณแก้ปัญหาในรถไม่ได้หรอก ลงจากรถแล้วคุยกัน"

จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปเพื่อเปิดประตูและเดินลงไป

"โอ้ย งี่เง่า" ชิวรั่วหานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้จึงทำได้เพียงกัดฟันดึงประตูรถแล้วเดินลงไป

ในไม่ช้าลู่เสี้ยงหยางและชิวรั่วหานก็ถูกล้อมไว้

ชายมีหนวดยิ้มแสยะ "สาวน้อย หนีเหรอ ดูสิว่าหนีไปไหนได้อีก ติดหนี้กูก็ควรจ่ายสิ"

ชิวรั่วหานยิ้มและพูดว่า "พี่ยงไม่ใช่ว่าฉันจะคืนคุณ แต่ช่วงนี้ตึงมือมาก ถ้ามีแล้วฉันจะจ่ายคืนให้คุณโดยเร็วที่สุด"

"ถุ้ย" ชายมีหนวดถุยน้ำลายและพูดว่า "แม่งเอ้ย มึงพูดแบบนี้กับกูกี่ครั้งแล้ว คิดว่าฉันจะเชื่อมั้ย หืม ถ้าคุณไม่สามารถคืนเงินภายในคืนนี้ได้ คุณจ่ายคืนด้วยสิ่งอื่นแล้วกัน"

จบประโยคนั้น ดวงตาของเขาก็กวาดมองชิวรั่วหาน สีหน้าของเขานั้นชั่วร้ายมาก