หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 192 ขยะราคาสามแสน

บทที่ 192 ขยะราคาสามแสน

แน่นอนว่าเฉินจิ่นซิ่วไม่ให้นาฬิกาRolexของเขากับลู่เสี้ยงหยางเอาไปทุบสักสองสามทีหรอก แถมเขายังพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า "ท่าทางจนๆอย่างนาย พอแตะนาฬิกาเรือนนี้หน่อย ฉันเกรงว่าราคานาฬิกาเรือนนี้จะลดลงน่ะสิ"

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบา "ร้อนตัวสินะ ดูท่าจะเป็นของปลอม"

"ของปลอมแม่มึงสิ ทั้งร่างพี่จิ่นซิ่วมีมูลค่าหลายร้อยล้าน ซื้อนาฬิกามูลค่ามากกว่า 10 ล้านเป็นเรื่องปกติ คนยากจนแบบนาย สวมรองเท้าคู่หนึ่งราคา 50 หยวนอย่างนาย แบบนี้เค้าไว้ให้ขอทานกันรู้รึเปล่า?” จางเหว่ยกระโดดออกมาทันที เหยียดนิ้วของเขาชี้ไปบนหน้าอกของลู่เสี้ยงหยางและพูดทีละคำ

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็พยักหน้า เจ้าพ่ออย่างเฉินจิ่นซิ่วไม่มีความจำเป็นต้องซื้อของปลอม ในทางตรงกันข้ามเห็นได้ชัดว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นคนยากจน แต่เขาก็ยังคงเดินไปเดินมาที่นี่ราวกับแมลงวันที่น่ารำคาญ

หลังจากนั้นก็มีการถากถางเกิดขึ้น ต่างพุ่งเป้าไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

สุดท้ายชิวรั่วหานไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป เธอยืนขึ้นพูดแทนลู่เสี้ยงหยางว่า "ทุกคนต่างเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ดังนั้นช่วยระวังคำพูดหน่อย วันนี้เป็นวันเกิดของหยู่เมิง อย่าทำให้เสียบรรยากาศเลย"

เกาหยู่เมิงพยักหน้าและกล่าวว่า "ใช่แล้ว ทุกคนช่วยเห็นแก่หน้าฉันหน่อย อย่าพูดเรื่องนี้อีก"

หลังจากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เศษสวะแบบนี้ เป็นคนที่เกาะชิวรั่วหานกินจริงๆด้วย

ชิวรั่วหานเองก็เหมือนกัน คบกับคนไม่ได้เรื่อง เสียแรงที่ดูดีแต่จริงๆแล้วไม่เอาไหน!

ทุกคนจึงไม่เหน็บแนมและเสียดสีลู่เสี้ยงหยางอีกต่อไป

งานวันเกิดดำเนินต่อไป เวลานี้เกาหยู่เมิงประกาศข่าวดีให้ทุกคนทราบ "หลินอ้าวเสว่กำลังเตรียมที่จะสมัครเข้าสู่สมาคมการค้าแห่งเมืองปินเหอของเรา หากไม่มีอะไรผิดพลาด ในอนาคตเธอจะกลายเป็นผู้อาวุโสของสมาคมการค้า"

จำนวนผู้อาวุโสในสมาคมการค้านั้นมีจำกัด และมีการคัดเลือกไว้ก่อนแล้ว แต่เฉินเหอถูกลู่เสี้ยงหยางเตะออกลับๆเพื่อให้มีที่ว่าง แต่ไม่ใช่เพื่อหลินอ้าวเสว่มาสมัคร

หลังจบฟังคำพูดของเธอก็เกิดความโกลาหลขึ้นในห้อง ไม่มีใครที่ไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับสมาคมการค้าเพราะสมาคมการค้านั้นมีอำนาจมาก ตราบเท่าที่มีพวกเขาดูแล เท่ากับในอนาคตยังมีโอกาสในการพัฒนาธุรกิจ

"โอ้ ขอแสดงความยินดีกับอ้าวเสว่ด้วย คุณสามารถเข้าสู่สมาคมการค้าปินเหอได้ อนาคตต้องไปได้ไกลแน่ๆ"

"ถูกต้อง อ้าวเสว่ ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ถ้าอนาคตไปได้ดี อย่าลืมพวกเราล่ะ"

"อ้าวเสว่ ฉันรู้อยู่แล้วว่าชีวิตของคุณจะไม่ธรรมดาแน่นอน แล้วตอนนี้ก็ขึ้นตำแหน่งสูงจริงๆด้วย"

ฟังคำประจบประแจงของคนเหล่านี้แล้วลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตลกไม่น้อย หลินอ้าวเสว่ยังไม่ทันเข้าสมาคมการค้า ยังต้องให้เขาเห็นชอบด้วยก่อนถึงจะได้ ฮ่าฮ่า ถ้าพวกเขารู้ว่าเขาเป็นประธานสมาคมการค้า พวกเขาคงต้องคุกเข่าเรียกเขาว่าพ่อแน่ๆ

หลังจากชมเชยหลินอ้าวเสว่สักพัก แม้แต่เฉินจิ่นซิ่วที่หยิ่งยโสก็เดินมาที่มาหาหลินอ้าวเสว่ เขาเหลือบสำรวจที่ร่างเซ็กซี่ของหลินอ้าวเสว่แล้วแอบกลืนน้ำลาย "อ้าวเสว่ไม่เจอกันนานเลยนะ ต่อไปจะเป็นผู้อาวุโสของสมาคมการค้าแล้ว งั้นฉันขอเลี้ยงฉลองให้กับคุณนะ คืนพรุ่งนี้ที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง"

คำพูดนี้กล่าวอย่างมีชั้นเชิง เป็นที่ชัดเจนว่าเขาต้องการจีบหลินอ้าวเสว่

หลินอ้าวเสว่ยิ้มแล้วตอบเห็นตกลงทันที "ได้ค่ะ"

เฉินจิ่นซิ่วอายุยังน้อยแต่ทั้งตัวเขามีมูลค่าเกือบร้อยล้าน เขาเป็นเด็กที่มีความสามารถ จึงคู่ควรกับเธอหลินอ้าวเสว่

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาก็เป็นช่วงกลางของงานวันเกิดซึ่งเป็นช่วงของการให้ของขวัญวันเกิด

เฉินจิ่นซิ่วแสร้งทำเป็นถูกบังคับ อวดสภาพทางการเงินที่ไม่ธรรมดาของเขาโดยการมอบกำไลไพลินคู่หนึ่งมูลค่ากว่า 300,000 หยวน

เกาหยู่เมิงกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข นี่เป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่เธอเคยได้รับมาเลย

เพื่อนร่วมชั้นหลายคนจ้องตาเป็นมัน มองเกาหยู่เมิงโดยไม่รู้ตัว ทุกคนต่างก็อิจฉาในความโชคดีของผู้หญิงคนนี้ เฉินจิ่นซิ่วเพิ่งแสดงความเป็นมิตรกับเธอ ต่อไปผู้ชายรวยๆอย่างเฉินจิ่นซิ่วคงตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอแล้ว

หลินอ้าวเสว่ยิ้มและมองไปที่เฉินจิ่นซิ่ว แล้วมองเขามากขึ้นอีกหลายที ยิ่งมองเธอก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเพราะทุกแง่มุมของเขาตรงตามข้อกำหนดในการคัดเลือกคู่ครองของเธอ

ต่อไปเป็นของขวัญของจางเหว่ย เขาโบกมือและแจกกระเป๋า LV มูลค่า 100,000

เกาหยู่เมิงหยิบกระเป๋า LV ขึ้นมาและขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

จางเหว่ยพูดอย่างเฉยเมย “แค่กระเป๋าLVธรรมดาๆเอง ปีนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ปีหน้าจะแพงกว่านี้อีก ฉันกำลังทำธุรกิจกับพี่จิ่นซิ่ว ในอนาคตมีความเป็นไปได้ที่จะมีมูลค่าหลายร้อยล้าน"

"ค่ะๆ" เกาหยู่เมิงพยักหน้ารัว หัวใจของเขาสั่นไหว เริ่มหวั่นไหวเพราะจางเหว่ยแล้ว

หลังจากนั้นชิวรั่วหานก็มอบของขวัญให้เธอ เป็นชุดเครื่องสำอางมูลค่ามากกว่า 100,000 หยวน

สิ่งนี้ทำให้เพื่อนร่วมชั้นชายหลายคนอิจฉาลู่เสี้ยงหยางมากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้ไก่อ่อนนี่ได้เมียรวยจริงๆ

ไม่กี่นาทีต่อมาของขวัญของทุกคนก็ให้เกือบครบแล้ว ลู่เสี้ยงหยางยังคงนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่มีสัญญาณจะขยับตัว

จางเหว่ยมองเขาด้วยท่าทางแปลกๆ แล้วพูดว่า "อย่าเอาของจากข้างทางออกมาล่ะ จะได้ไม่อายคนอื่นเค้า แล้วก็ทำให้เราเสียอารมณ์ด้วย"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย ไม่สนใจเขา จากนั้นลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ด้านข้างของเกาหยู่เมิงแล้วพูดว่า "ขอโทษนะ มาโดยกะทันหันฉันเลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ แต่ฉันได้ให้คนไป… "

ยังไม่ทันพูดจบประโยค จางเหว่ยก็ชี้หน้าลู่เสี้ยงหยาง "แม่งเอ้ย กูว่ากูมองมึงดีเกินไปว่ะ ไอ้เศษสวะ แม้แต่ของข้างทางก็คงไม่มีปัญหาซื้อละมั้ง ฮ่าๆ ขำฉิบหาย"

พอประโยคนี้ดังขึ้นมา

"ฮ่า ๆ ๆ " เสียงหัวเราะดังก้องทั้งห้อง ทุกคนมองลู่เสี้ยงหยางอย่างประชดประชัน

ไอ้บื้อนี่น่าขำชะมัด แม้แต่ของขวัญก็ไม่ได้เตรียมมาเลยใช่ไหม แม่ง คิดจะมากินและดื่มที่นี่อย่างเดียวเหรอ

หลินอ้าวเสว่ขมวดคิ้วรู้สึกว่าลู่เสี้ยงหยางน่ารังเกียจ

ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกเสียดายแทนชิวรั่วหาน แม้ว่าจะเป็นไก่อ่อน แต่ก็หาคนที่พอจะพาออกงานได้

เฉินจิ่นซิ่วเอ่ยแทรก "รั่วหาน นี่คนของคุณ ถ้าคุณให้เงินเลี้ยงเขาเขาก็คงไม่น่าสมเพชขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ดูเหมือนว่าคุณจะปฏิบัติกับเขาในฐานะมนุษย์ด้วยเช่นกัน"

ปอดของชิวรั่วหานกำลังจะระเบิด เธอมองเฉินจิ่นซิ่วแล้วพูดว่า "หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ระหว่างเรายังไม่จบ!"

ในใจเธอรู้สึกผิด เธอไม่ควรพาลู่เสี้ยงหยางมาและปล่อยให้เขาโดนโจมตีแบบนี้

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มและพูดกับเฉินจิ่นซิ่วว่า "ไอ้ทึ่ม ฉันยังพูดไม่จบเลย ร้องขึ้นมาอย่างกับหมา แม้ว่าฉันจะไม่มีของขวัญตอนนี้ แต่ฉันก็ขอให้คนสักคนส่งมาให้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะขยะที่คุณให้ก็เทียบไม่ได้กับของขวัญของฉันหรอก"

อะไรนะ?

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างว่างเปล่า สงสัยว่าหูของพวกเขาได้ยินผิดหรือไม่

ของขวัญของเฉินจิ่นซิ่วมีมูลค่าถึง 300,000 หยวนแต่กลายเป็นขยะในปากของลู่เสี้ยงหยาง

ไอ้บ้า โม้อะไรเนี่ย

ชิวรั่วหานตกใจ เธอดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางแล้วกระซิบ "พี่เขย คุณโกรธจนเสียสติไปแล้วเหรอ ของขวัญจากเฉินจิ่นซิ่วมีมูลค่า 300,000 หยวน คุณจะใช้อะไรไปข่มเขา?"

พูดตามตรง เธอเองก็อยากควักกระเป๋าแล้วซื้อของขวัญอันมีค่าให้กับลู่เสี้ยงหยางเพื่อให้รอดพ้นจากสถานการณ์บ้าๆนี่ แต่เธอใช้จ่ายเงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย แม่ของเธอจึงควบคุมเงินค่าขนม ตอนนี้เธอเอาเงินไม่กี่แสนออกมาให้ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้

เฉินจิ่นซิ่วยิ้มอย่างเฉยเมย "ดูตัวตลกกระโดดไปมานี่สิ เห็นแก่มีคุณธรรม ฉันก็เลยแนะนำให้ แต่กลับคุยโวไม่หยุด"

จางเหว่ยหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า "โอเค ดีมาก เราทุกคนกำลังรอดูว่าคุณจะให้ของขวัญอะไร"

หวังลีตะโกนแปลกๆ "มันจะไม่ถูกหยิบขึ้นมาจากถังขยะหรอกเนอะ ฮ่า ๆ ๆ เหม็นจะตาย"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นน่ะสิ ขยะในกองทิ้งอย่าหยิบขึ้นมาเลย น่าอายจะตาย” หลายคนต่างเออออ