หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 191 สินค้าเลียนแบบเกรดเอราคา 1.3 ล้าน

บทที่ 191 สินค้าเลียนแบบ 1.3 ล้านชิ้น

หวังลีพูดประโยคนี้อย่างประชดประชัน จากนั้นก็มองชิวรั่วหานครั้งแล้วครั้งเล่า

ผู้ชายจำนวนไม่น้อยนั้นใบหน้ายินดีปรีดา พวกเขาต่างตามจีบชิวรั่วหานในมหาวิทยาลัย แต่ทุกคนกลับถูกปฏิเสธ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีความสุขมาตลอด

เหี้ย แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อะไร แค่ผู้หญิงเลวทรามคนเดียว อยากหาคนรวยด้วยหรอ

แต่ดูเหมือนว่าน่าขันที่สุดก็คือชิวรั่วหานไม่ได้รับในสิ่งที่เธอต้องการ แถมในที่สุดเธอยังเจอพวกไก่อ่อนเข้าอีก

คิดถึงตรงนี้แล้ว ในใจของหลายๆคนก็รู้สึกสะใจขึ้นมา สายตาของพวกเขาก็จับจ้องลู่เสี้ยงหยาง พวกเขาไม่สามารถโจมตีชิวรั่วหานได้โดยตรง งั้นก็ไปลงที่ไอ้ไก่อ่อนของชิวรั่วหานแล้วกัน

ดังนั้นเสียงเยาะเย้ยจึงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"ถุยๆ! โชคดีจริงๆ วันนี้ได้เห็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินกับตา"

"เฮ้ พี่ชาย ฉันอยากถามเขาเหมือนกันว่าเกาะผู้หญิงกินนี่เป็นยังไง ฉันเองก็หาผู้หญิงที่ขาวสวยรวยไว้เกาะกินบ้าง"

"เกาะผู้หญิงกินงั้นเหรอ ฉันว่าพอเถอะน่า เท่าที่รู้พวกไก่อ่อนนี่ก็ใช้ชีวิตไม่ต่างจากหมาเลยนะ ฮ่าๆๆ"

"ถุ้ย รั่วหาน รสนิยมของคุณเปลี่ยนไปนะ ชอบของเน่าๆแบบนี้ ของทำให้คุณพอใจได้เหรอ ฮ่าๆๆ!"

"นั่นน่ะสิ รั่วหาน ฉันคิดว่าคุณควรเลือกฉันนะ ฉันรับประกันว่าคุณจะดีกว่าไอ้เศษสวะนี้ในทุกด้านซะอีก แล้วคุณจะติดใจ หึๆๆ"

ฟังคำเยาะเย้ยของคนพวกนี้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางกลับไม่สะทกสะท้าน

ชิวรั่วหานที่อยู่ด้านข้างรู้สึกเป็นกังวล คิดว่าจะปกป้องลู่เสี้ยงหยางยังไงดี

หลินอ้าวเสว่และเกาหยู่เมิงต่างกลอกตา ลู่เสี้ยงหยางช่างไม่ได้เรื่องจริงๆ โดนคนอื่นโจมตีขนาดนี้แล้วยังขี้ขลาดไม่กล้าด่ากลับ

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน จางเหว่ยเดินเข้าไปลู่เสี้ยงหยางมองเขาหัวจรดล่างและพูดด้วยท่าทางแดกดัน "เศษสวะ เอาแต่เกาะผู้หญิงกิน คนพรรค์นี้ นายควรจะรู้จักประเมินตัวเองบ้างนะ ไม่ควรมางานปาร์ตี้ของรั่วหาน เราไม่ใช่คนกลุ่มเดียวกัน กล้าดียังไงเสนอหน้ามาที่นี่ ฮ่าๆ ไม่อายบ้างเหรอ?"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันไม่คิดว่าฉันด้อยกว่าคนอื่นนะ และคุณก็ไม่ควรคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นๆด้วย แต่ดูเหมือนว่าคุณจะคิดแบบนั้น"

แค่นี้เหรอ?

จางเหว่ยเลิกคิ้วขึ้น ฉีกยิ้มมุมปากและพูดถากถาง "รองเท้าหนังคู่ที่อยู่ในเท้าฉันราคา 120,000 หยวนแต่คู่ที่อยู่ในเท้าของคุณอาจราคาเพียง 50 หยวน นี่คือช่องว่างระหว่างเรา เงินเดือนปีนึงของคุณพอจะซื้อรองเท้าให้ฉันได้มั้ยล่ะ ฮ่าๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉันเนี่ย เกรงว่าคุณต้องดิ้นรนทั้งชีวิตเลยถึงจะได้มา ท่าทางอนาถขนาดนี้ เกาะผู้หญิงไปวันๆ แกเองก็รู้ดีแก่ใจไม่ใช่หรือไง”

"ฮ่าฮ่าฮ่า" ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ทุกคนก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างสนุกสนาน

ถ้าตัวเองเละเทะเหมือนขี้หมา ก็ไม่ควรออกมาเจอหน้าผู้คน ซ่อนอยู่ที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะ พอเขากำลังจะพูด เฉินจิ่นซิ่วก็แทรกขึ้นมา "รั่วหาน คุณก็เหมือนกัน ทำไมคุณไม่หาผู้ชายที่ดีหน่อย ดูสิ ผู้ชายที่คุณคบด้วยนี่ไม่ต่างจากหมาเลย หมาที่ฉันเลี้ยงน่ะปลอกคอคู่หนึ่งของมันคงแพงกว่าชุดของเขาหลายเท่า”

"ฮ่าฮ่าฮ่า… " เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างก้มลงหัวเราะท้องแข็งถึงขึ้นน้ำตาไหลออกมา ไก่อ่อนอย่างลู่เสี้ยงหยาง คิดจะตามผู้หญิงเพื่อเข้าสังคมเดียวกับพวกเขา สมน้ำหน้าที่กลับถูกถล่มยับเยิน

สีหน้าของชิวรั่วหานถมึงทึง เธอจ้องเฉินจิ่นซิ่วแล้วพูดว่า "คนเลวพูดอะไรก็มีแต่เรื่องเลวๆ ลู่เสี้ยงหยางไปยั่วโมโหพวกคุณหรือไง ถึงได้พูดจาทุเรศแบบนี้"

เฉินจิ่นซิ่วส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม "รั่วหาน อย่าเข้าใจฉันผิดสิ เราแค่อยากจะบอกคุณว่าไอ้ไก่อ่อนนี่ไม่คู่ควรกับคุณ ดีร้ายยังไงคุณก็เป็นถึงนักเรียนต่างชาติที่มีความสามารถสูงบวกกับที่บ้านคุณก็มีบริษัท ดังนั้นคุณมีทางเลือกที่ดีกว่า ตัวอย่างเช่นจางเหว่ยของฉันน่ะเหมาะกับคุณมาก ไม่งั้นคุณก็ลองดูสิ ดีกว่าคบกับไอ้เศษสวะนั่นเยอะ ผมละสงสัยว่าไอ้ขยะนี่ให้อะไรคุณได้งั้นเหรอ?”

บริษัทที่เปิดโดยเฉินจิ่นซิ่วและบริษัทที่เปิดโดยชิวเจียงหั้วแม่ของชิวรั่วหานนั้นถือเป็นคู่แข่งกัน ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ชิวเจียงหั้วแม่ของชิวรั่วหานยับยั้งบริษัทไว้ เฉินจิ่นซิ่วเองก็เห็นแก่ตัวและโกรธเคืองมาเสมอ เขาอยากเหยียบย่ำชิวรั่วหานจึงพูดแต่สิ่งที่ชั่วร้ายออกมา

หลังจากฟังคำพูดของเฉินจิ่นซิ่ว ชิวรั่วหานก็เย้ยหยัน “ขอโทษนะคะ ฉันไม่สนใจสุนัขรับใช้ นอกจากนี้คุณน่ะไม่มีมารยาท ที่แท้ก็มีแต่เรื่องทุเรศๆเข้ากระดูกดำ ไม่รู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจบ้างเหรอ?”

เฉินจิ่นซิ่วก้มหน้าลง หากไม่ใช่เพราะหวาดกลัวชิวเจียงหั้วแม่ของชิวรั่วหานผู้มีความสามารถ เขาคงจัดการชิวรั่วหานไปแล้ว

จางเหว่ยมองชิวรั่วหานด้วยความโกรธ "คุณว่าใครเป็นหมารับใช้ห้ะ"

ชิวรั่วหานเชิดคางขึ้น "คุณคิดว่าไงล่ะ"

"แม่งเอ๊ย ถ้ายังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกละก็ ฉันจะฉีกปากแก!” จางเหว่ยยิ่งโกรธมากขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ด้านข้างก็ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวแถมยังถูกเยาะเย้ยสารพัด ทว่าเขาก็ยังคงนั่งอยู่อย่างสงบ วินาทีถัดไป เขาเหลือบมองนาฬิกาที่เฉินจิ่นซิ่วสวมอยู่

"นี่คือ Rolex Ga21 รุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นใช่ไหม" ลู่เสี้ยงหยางถาม

"ใช่ ถูกต้อง" เฉินจิ่นซิ่วยกมือขึ้นอย่างภาคภูมิใจและกล่าวว่า "เป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่มีขายเพียง 100 ชิ้นทั่วโลก ราคา 15 ล้านหยวน คุณซื้อไหวเหรอ ไอ้ขยะ!"

"ซื้อไม่ไหวหรอก" ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวและพูดอย่างเคร่งขรึม "มันเป็นแค่สินค้าลอกเลียนแบบ ใน Taobao มีขายราคาแค่เก้าหยวนเก้าสตางค์ ผมไม่ซื้อหรอก ถ้าจะซื้อก็ต้องซื้อของแท้"

อะไรนะ? ! !

ทันทีที่ประโยคนี้สิ้นสุดลง ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

Rolex รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของเฉินจิ่นซิ่วเป็นของลอกเลียนแบบเหรอ? !

แต่ที่พูดมาทั้งหมดนี้ หลายคนยังไม่อยากเชื่อ โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาคิดว่าลู่เสี้ยงหยางพูดจามั่วซั่ว ผู้ชายธรรมดาๆ เขาจะบอกได้อย่างไรว่าRolexเป็นของจริงหรือปลอม?

"บ้าบอที่สุด ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง อะไรกัน คุณเคยเห็นRolexเหรอ คุณรู้เหรอว่าRolexคืออะไรมั้ย หึ กล้ามาประเมิน Rolex ของพี่จิ่นซิ่ว" จางเหว่ยจ้องไปลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดเหี้ยม

ความเย็นชาฉายในดวงตาเฉินจิ่นซิ่ว นาฬิกาRolexของเขาเป็นของเลียนแบบเกรดเอ เขาไปคุยงานธุรกิจทุกวันและสวมนาฬิกาชื่อดังมาเพื่อเพิ่มมูลค่าให้ตัวเอง Rolexรุ่นลิมิเต็ดนี้คือตัวเลือกที่ดีที่สุด

แต่ด้วยสถานะของเขาเอื้อมไม่ถึง ดังนั้นเขาจึงทำของเลียนแบบขึ้นมาหนึ่งชิ้น แม้ว่ามันจะเป็นของเลียนแบบ แต่ก็มีราคาสูงตั้ง 1.3 ล้าน มันเกือบจะเหมือนของจริง หลายปีมานี้ไม่เคยถูกใครขุดคุ้ย

"เหอะๆ แยกแยะความว่านาฬิกาRolexเรือนนี้จริงหรือปลอมนั้นง่ายมาก โครงสร้างภายในของRolex Ga21มีเกียร์จิ๋วทั้งหมด 888 ชิ้น นาฬิกาเรือนนี้มีน้ำหนัก162กรัม กันน้ำและทนต่อแรงกระแทก ตามทฤษฎี ขับรถถังมาเหยียบมันก็ไม่แตก หากอยากรู้ว่าRolexเรือนนี้จริงมั้ย ก็ลองให้ผมขว้างดูสักสองสามทีก็รู้แล้ว” ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างจริงจัง ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือให้เฉินจิ่นซิ่ว ราวกับว่าเขาอยากจะเอานาฬิกาของเฉินจิ่นซิ่วไปโยนสักสองสามครั้งจริงๆ

แม่ง!

ใบหน้าของเฉินจิ่นซิ่วเปลี่ยนเป็นสีเขียว รู้สึกอึดอัดราวกับกินแมลงวัน