หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 189 นายขอเธอแต่งงานได้

บทที่189 นายขอเธอแต่งงานได้

ลู่เสี้ยงหยางก้มหน้ามองบัตรธนาคารในมือ ในใจมีความอบอุ่นไหลผ่าน

เขากับจ้าวหรูเย็นไม่มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดต่อกัน อย่างมากที่สุดก็แค่ความคลุมเครือ แต่จ้าวหรูเย็นก็ยังช่วยเหลือเขาด้วยความใส่ใจเช่นนี้ ความรู้สึกนี้ไม่อาจแสดงออกมาได้ด้วยคำพูด

เขายิ้ม ลู่เสี้ยงหยางส่งสายตาให้จ้าวหรูเย็นวางใจ “ฉันรับปากเธอ ว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันก็ไม่ต้องออกจากปินเหอ ที่ควรหายไปจากปินเหอ คือตระกูลหาน”

ได้ยินคำนี้ จ้าวหรูเย็นก็กระวนกระวายจนแทบจะเป็นลม ไม่เข้าใจจริงๆว่าลู่เสี้ยงหยางไปเอาความกล้ามาจากไหน หรือว่าจากหมัดทั้งคู่ของเขา? แต่ต่อให้เขาต่อยได้อีก จะไปสู้ตระกูลหานได้ยังไง ตระกูลหานมีอำนาจขนาดนั้น

“เฮ้อ ลู่เสี้ยงหยาง ตามใจนาย” จ้าวหรูเย็นโกรธจนพูดไม่ออก ไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิม หันตัว แล้วร้องไห้จากไป

ยังทิ้งคำพูดไว้อีกคำจากระยะไกล “รหัสของบัตรธนาคาร คือวันเกิดนาย”

ลู่เสี้ยงหยางตัวสั่น รหัสบัตรธนาคารที่จ้าวหรูเย็นใช้ คือวันเกิดของเขา?

จ้าวหรูเย็นดูเหมือนจะตกหลุมรักเขาแล้ว!

ถอนหายใจเบาๆ ลู่เสี้ยงหยางกำบัตรธนาคารที่จ้าวหรูเย็นให้ไว้แน่น

หลิ่วหรูยู่หัวเราะแล้วพูด “คนเขามีความรู้สึกลึกซึ้งให้คุณขนาดนี้ คุณขอเธอแต่งงานได้เลยนะเนี่ย”

น่าอิจฉาชะมัด！

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มไม่พูดตอบ

ในเวลาเดียวกัน

ไม่ไกลนัก โจวอานที่ยืนอยู่ตรงประตูโรงแรมหวงถิง ได้ยินคำพูดที่จ้าวหรูเย็นพูดกับลู่เสี้ยงหยางเมื่อกี้อย่างชัดเจน

คำที่จ้าวหรูเย็นพูดกับลู่เสี้ยงหยาง มีแต่ความห่วงใยทุกคำ แล้วทั้งหมดนั้นก็มาจากใจ เขาถามตัวเอง เขากลัวว่าจะไม่มีวันได้รับความห่วงใยที่ใส่ใจรายละเอียดแบบนั้นจากจ้าวหรูเย็นเลย

ยัยกะหรี่จ้าวหรูเย็นนี้ถึงขั้นเอารหัสบัตรธนาคารของเธอ ตั้งเป็นวันเกิดของลู่เสี้ยงหยาง

เขานึกไม่ออกเลย วันคืนที่เขาตามจีบจ้าวหรูเย็น จิตใจถูกทำให้กลายเป็นสีเขียวมากี่ครั้งแล้ว

ยิ่งจ้าวหรูเย็นห่วงใยลู่เสี้ยงหยางเช่นนี้ เขาก็ยิ่งมีเหตุผลให้เชื่อมั่น ว่ายัยกะหรี่จ้าวหรูเย็นนี่น่ากลัวว่าเคยนอนกับลู่เสี้ยงหยางมาตั้งนานแล้ว

“ดีมาก จ้าวหรูเย็น กะหรี่อย่างเธอทำให้ฉันหงุดหงิดเต็มทีแล้ว ซักวัน ฉันจะทำให้เธอเป็นหญิงแพศยาใต้เป้าฉัน แล้วยังไอ้แมงดาลู่เสี้ยงหยางที่สมควรตายนี่ ฉันจะทำให้แกหน้าเขียวในไม่ช้า” การแสดงสีหน้าของโจวอานเกลียดชังและชั่วร้ายมาก ขณะที่แอบคิดอยู่ในใจ

แต่หลังจากที่จ้าวหรูเย็นจากไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่หยุดอยู่ที่เดิม ขึ้นรถของตัวเอง

หลิ่วหรูยู่ก็ตามมาตลอดจนถึงข้างรถ

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม “ให้ฉันไปส่งเธอไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ฉันขับรถมาเอง ฉันจะกลับเอง” หลิ่วหรูยู่ส่ายหัวเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดเขิน ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติเริ่มแดงแล้ว ในตอนนี้เธอ ยังหลงเหลือมาดสาวมั่นสูงศักดิ์เสียที่ไหน เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่กำลังมีความรัก

“อ่อ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเธอก็ขับรถดีๆ ไม่ไปส่งนะ” ลู่เสี้ยงหยางพูดพลางพยักหน้า

มือเรียวของหลิ่วหรูยู่ขยุ้มขอบกระโปรง พูดอำลาลู่เสี้ยงหยางไปอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อย “งั้นฉันไปก่อนนะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า สตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว แล้วจากไป ทิ้งไว้เพียงหลิ่วหรูยู่ที่เศร้าสร้อย

อายุขนาดนี้แล้ว ผู้ชายที่ตามจีบเธอก็มีไม่น้อย แต่ไม่มีซักคนสามารถทำให้เธอเหลียวมองได้ ลู่เสี้ยงหยางคนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เธอใจเต้น แม้จะอยากคุกเข่าเลียเจ้าตัวแสบ แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงข้างกาย แล้วยังไม่ได้สนใจเธอมากนัก

“เฮ้อ นี่คงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่สุดในโลกสินะ” หลิ่วหรูยู่พึมพำกับตัวเอง

และในคืนนั้น ค่ำคืนของปินเหอก็ถูกกำหนดให้ไม่เงียบสงบ ลู่เสี้ยงหยางอาละวาดที่โรงแรมหวงถิง ตบหน้าสวียั่นยั่นกับไป๋จื่อเหาก่อน หลังจากนั้น ก็ใช้วิธีที่น่าอัปยศทำให้หานปิงหานอับอาย สุดท้ายยังฝากคำพูดที่ร้ายกาจไว้ให้กับตระกูลหานและผู้มีอำนาจทั้งล็อบบี้

วีรกรรมแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นที่ปินเหอมาหลายปีมากแล้ว

ดังนั้นเมื่อมันปรากฏออกมา จึงกลายเป็นข่าวด่วน ภายหลังลู่เสี้ยงหยางออกจากโรงแรมหวงถิงไปแล้ว ก็แพร่กระจายไปถึงสังคมชั้นสูงของปินเหออย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้สังคมชั้นสูงของปินเหอ ไม่มีใครไม่ถกกันถึงเรื่องนี้

ปินเหอ คลับส่วนตัวที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแห่งหนึ่ง

ผู้ชายแต่งตัวดูดี นิสัยใจคอแตกต่างกันนั่งล้อมวงจิบชากัน

ในตอนนี้ ชายที่สวมแว่นตาคนหนึ่งจิบชาไปหนึ่งอึก ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเพลิดเพลิน แล้วเอ่ยปากพูด “แต่ก่อน ดินแดนปินเหอของเราเป็นแอ่งน้ำนิ่ง ไม่มีพายุ ตอนนี้พอดี มีเด็กที่ชื่อลู่เสี้ยงหยางโผล่ออกมา ท้าทายตระกูลหาน ตระกูลเหออย่างโจ่งแจ้ง เรื่องนี้ช่างน่าสนใจเสียจริง”

ชายผิวคล้ำคนหนึ่งพยักหน้า “ฉันก็ได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กลู่เสี้ยงหยางนี่โผล่ออกมาจากไหน กล้าท้าทายตระกูลหาน ตระกูลเหอ นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่มหัศจรรย์”

ชายร่างท้วมรับคำพูด พลางยิ้มเยาะ “จุดเริ่มต้นกับผีน่ะสิ ไอ้เด็กนี่ว่ากันว่าเหมือนพวกแผงลอย ไม่มีอะไรผิดแปลก ก็แค่เป็นกังฟูนิดหน่อย”

“ฮ่าฮ่า พูดออกมาแบบนี้ ไอ้เด็กนี่ได้ตายแน่ ไม่รู้ถึงความน่ากลัวของตระกูลเหอกับตระกูลหาน” ชายหัวโล้นพูดหัวเราะ แสดงสีหน้าเยาะเย้ย เขาเคยร่วมงานกับตระกูลเหอมาก่อน ถูกตระกูลเหอทำให้อับอาย เกลียดตระกูลเหอเข้ากระดูก แต่ก็ไม่กล้าปริปากบ่น ยิ่งไม่กล้าเอาคืนแก้แค้นใดๆ คนอย่างเขายังต้องก้มหัวให้ตระกูลเหอ นับประสาอะไรกับไอ้เด็กที่ท้าทายตระกูลเหอ แล้วเพิ่มตระกูลหานที่น่ากลัวยิ่งกว่าเข้าไป มันทำให้หัวเราะจนฟันร่วง

“อืม เป็นเด็กที่ไม่รู้จะอยู่หรือตาย ท้าทายตระกูลเหอก็ผิดแล้ว แล้วยังทำผิดต่อตระกูลหานอีก วันตายของเขาอยู่ไม่ไกลแล้ว” ชายร่างผอมสูงพูดหัวเราะ

ในเวลานี้ ในสายตาของเหล่าเศรษฐีในปินเหอ ลู่เสี้ยงหยางก็แค่ตัวตลกที่กำกับเองแสดงเอง

…..

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันรุ่งขึ้นมาถึงในพริบตา

เพราะว่าวันนี้ ชิงเหอกรุ๊ปจะเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของพวกเขา

ลู่เสี้ยงหยางกังวลว่าหยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะถูกโจมตีมากเกินไป จึงรีบเข้ามานั่งในบริษัทแต่เช้า ทำความเข้าใจกับสถานการณ์

ซุนเซียงเซียงอยู่ในห้องทำงานของลู่เสี้ยงหยาง เหงื่อไหลออกจากหน้าผาก พูดขึ้นอย่างประหม่า “ท่านประธาน ฉันทำงานไม่ราบรื่น คุณลงโทษฉันเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างสงสัย “ฉันจะลงโทษเธอทำไม?”

ซุนเซียงเซียงก้มหัวลง แล้วพูดอย่างละอายใจมาก “ฉันไม่ได้นำพาให้ฝ่ายวิจัยพัฒนาของบริษัท มีสินค้าความงามที่สามารถแข่งขันกับสินค้าใหม่รุ่นที่สองของชิงเหอกรุ๊ปได้ บริษัทที่ยิ่งใหญ่ถูกทำลายด้วยมือของฉัน ฉันละอายใจต่อการปลูกฝังของครอบครัว”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม “มีการเคลื่อนไหวอะไรที่ฝ่ายวิจัยและพัฒนา สินค้าใหม่ของพวกเขายังไม่ออกมาอีกหรอ?”

ซุนเซียงเซียงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ยังไม่มีชั่วคราวค่ะ แต่ช่วงนี้ซิลี่ก็พาฝ่ายวิจัยและพัฒนาทำโอทีมาตลอด ทำการค้นคว้าตลอดทั้งคืน พวกเขาทำงานกันหนักมาก ฉันทนไม่ได้จริงๆที่จะเร่งพวกเขาต่อ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร คิ้วขมวดกันเล็กน้อย เขาให้คำแนะนำกับซิลี่ไปมากมายแล้ว แล้วยังมีใบสั่งยานั่นของเขาเป็นพื้นฐาน ซิลี่เพียงแค่ต้องแก้ไขนิดหน่อย ก็สามารถค้นคว้าผลิตภัณฑ์ความงามอันใหม่ออกมาได้แล้ว นี่มันไม่ได้ยากมาก พูดตามเหตุผลซิลี่ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ จะต้องไม่มีปัญหาแน่

“วางใจเถอะ ให้เวลาพวกซิลี่อีกสามวัน ต่อให้วันนี้ชิงเหอกรุ๊ปเปิดตัวสินค้าใหม่ตัวที่สอง ขอแค่พวกเราฝ่ายวิจัยและพัฒนาค้นคว้าผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมาได้ภายในสามวัน ก็ยังฟื้นตัวกลับมาได้” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างใจเย็น เขาเลือกที่จะเชื่อใจซิลี่

ถึงอย่างไรถ้าเขาไม่เชื่อใจซิลี่ ก็คงเปลี่ยนตัวซิลี่ผู้อำนวยการฝ่ายวิจัยพัฒนาไปตั้งนานแล้ว

นี่คือหลักการของลู่เสี้ยงหยาง ใช้คนที่ไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ใช้

“ค่ะ” ซุนเซียงเซียงพยักหน้า

ในตอนนี้ มือถือของลู่เสี้ยงหยางดังขึ้น หยิบออกมาดูเป็นเย่สวนโทรเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางกดปุ่มรับสาย หลังฟังเรื่องที่เย่สวนพูดจบแล้ว จู่ๆก็ตาโตอ้าปากค้างเล็กน้อย