หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 188 ฉันพอใจเธอ

บทที่188 ฉันพอใจเธอ

มองสีหน้าท่าทางของหานปิงหาน ลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เกมพึ่งจะเริ่ม แกอย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ แกอยากจะจัดการฉันยังไง วิธีการอะไรก็เอาออกมาใช้ได้ เล่ห์กล สมคบคิด ลอบฆ่า ฉันจะรับไว้ทั้งหมด”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในที่นี้มีเพียงความคิดเดียว เชี้ย อันธพาลมาก

นี่…

จ้าวหรูเย็นดูหมกมุ่นเล็กน้อย คำพูดการกระทำของลู่เสี้ยงหยางตอนนี้ ไม่เหมือนกับแมงดาที่กินข้าวสวยนุ่มๆเลยแม้แต่น้อย หรือว่าเธอเข้าใจลู่เสี้ยงหยางผิดไป?

แต่ถึงอย่างนั้น แล้วมันจะทำไม เธอยังคงกล่าวโทษลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางอวดดีเกินไป ไม่รู้หรือไงว่า คนที่โดดเด่นมักจะตกเป็นเป้า หลักการง่ายๆแค่นี้?

โจวอานยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น มือทั้งสองบีบแน่น คนอย่างลู่เสี้ยงหยาง ไม่มีความเกรงกลัวในอำนาจ ต้องเป็นคนที่หยิ่งผยองมากแน่นอน

กลับไม่รู้ว่ากองทัพที่อวดเก่งต้องพ่ายแพ้ในสงคราม วันนี้ต่อให้มันล่าถอยในงานเปิดตัวสินค้าใหม่ของชิงเหอกรุ๊ป หลังจากนี้ก็ต้องไปทำผิดกับคนที่สุดยอดกว่านี้แน่นอน ถึงตอนนั้น ตายไปก็ไม่มีหลุมฝังศพ

ดูท่าลู่เสี้ยงหยางจะกำหนดความทุกข์ยากของเขาในอนาคตไว้แล้ว

“ฮิฮิ ช่างน่าสนใจ ผู้มีความผิดตัวน้อยนี่ยิ่งสอดคล้องกับรสนิยมของฉันขึ้นเรื่อยๆแล้ว ถ้าพวกคนแก่ในบ้านเห็นเขา จะต้องชื่นชอบมากแน่นอน” หลิ่วหรูยู่จ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างโจ่งแจ้ง ในใจคิดว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชายของตนเองมาตั้งนานแล้ว

ไป๋จื่อเหา สวียั่นยั่นที่มีความแค้นกับลู่เสี้ยงหยาง ตัวสั่นจนควบคุมไม่ได้ คืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางสังหารรอบด้าน แม้แต่หานปิงหานยังถูกมันกับวิธีที่น่าอัปยศของมันทำให้อับอาย ขอถาม ใครยังระงับความบ้าของมันได้?

ในตอนนี้ พวกเขาภาวนาในใจ ลู่เสี้ยงหยางอย่าได้จ้องมาที่พวกเขาเลย ไม่อย่างนั้นในสถานการณ์แบบนี้ ลู่เสี้ยงหยางลงมือสั่งสอนพวกเขา ไม่มีใครกล้าที่จะหยุดยั้ง

สีหน้าของหานปิงหานดูไม่ได้จนถึงขีดสุด ชั่วขณะนึงเธอไม่กลัวว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำไม่ดีกับเธอ จากน้ำเสียงของลู่เสี้ยงหยางเมื่อกี้ เธอได้ยินแล้ว ลู่เสี้ยงหยางต้องการที่จะเล่นกับเธอ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็มีความเป็นไปได้ที่ไร้ขีดจำกัดที่จะพลิกสถานการณ์

สำหรับการเล่นลู่เสี้ยงหยางให้ตายนั้น เธอยังมีความมั่นใจอยู่ ถึงอย่างไรพวกคู่แข่งที่เธอเคยเจอมา ไม่มีใครแข็งแกร่งกว่าเธอ สุดท้ายก็ไม่พ้นถูกเธอทำลาย

คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าของหานปิงหานก็กลับมามั่นใจอีกครั้ง ราวกับเป็นราชินีที่สูงศักดิ์ เทพยดาก็ต้านทานไม่ได้

“สำหรับพฤติกรรมของแกในวันนี้ แกจะต้องเสียใจ” หานปิงหานพูดอย่างสงบ

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ “ขอให้เป็นอย่างนั้น หวังว่าแกจะทำให้เกมน่าตื่นเต้นขึ้นหน่อย ถ้ารู้สึกว่ามันน่าเบื่อเกินไป ฉันอาจจะหมดความอดทนแล้วฆ่าแกได้”

พูดจบ ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง เดินมุ่งตรงขึ้นไปบนเวที น้ำเสียงที่ไม่แยแสดังออกมาจากปาก

“ฉันลู่เสี้ยงหยางคืนนี้ขอแจ้งให้ทุกท่านทราบ ตระกูลหานของไห่ตงจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ในไม่ช้า ถ้าไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้อง ก็ไสหัวออกไปให้ไว”

คำพูดนี้ถ้าเอาวางไว้ก่อนหน้านี้ ถูกลู่เสี้ยงหยางพูดออกมา ต้องถูกหัวเราะจนฟันร่วงแน่นอน

แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าหัวเราะ เพราะว่าเมื่อกี้ได้แสดงพลังที่น่าสะพรึงกลัวออกมาแล้ว แม้แต่หานปิงหานผู้สูงศักดิ์ ก็ถูกลู่เสี้ยงหยางใช้วิธีที่น่าอัปยศมาทำให้อับอาย

จ้าวหรูเย็นตาโตอ้าปากค้าง ลู่เสี้ยงหยางจะเป็นศัตรูกับตระกูลหาน?

นี่ต้องใจถึงขนาดไหนถึงพูดออกมาได้

แล้วหลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางพูดคำนั้นจบ ก็ไม่ได้อยู่บนเวทีต่อ ก้าวขาเดิน ไปทางนอกล็อบบี้

ชายผู้มีอำนาจทุกคนในที่นี้ ไม่มีซักคนเดียวที่กล้าออกมาพูดซักคำ แล้วก็ไม่มีใครกล้าออกมาหยุดยั้ง

ในเวลานี้ รูปร่างที่ดูผอมบางของลู่เสี้ยงหยาง กลับดูเหมือนกองทหารม้าหลายพันหมื่น ไม่อาจขัดขวางได้

ดวงตาของผู้หญิงไม่น้อยค่อยๆเป็นประกายขึ้น เมื่อมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ก็เกิดความรู้สึกชื่นชมและชื่นชอบในใจ

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางไปถึงข้างประตู หลิ่วหรูยู่ผู้อยู่ในภวังค์แห่งความสุขก็รู้สึกตัว ยิ้มฮิฮิเดินตามไป ออกจากโรงแรมไปพร้อมกับลู่เสี้ยงหยาง

หลังจากลู่เสี้ยงหยางจากไปพักใหญ่ เหล่าชายผู้มีอำนาจที่ตกอยู่ในความหวาดกลัว ถึงค่อยๆได้สติกลับมา

คนพวกนี้รักษาภาพพจน์ตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีทางยอมรับว่าเมื่อครู่พวกเขาหวั่นเกรง

ชั่วขณะหนึ่ง ก็ส่งเสียงซุบซิบโจมตีลู่เสี้ยงหยางจากด้านหลัง

“ให้ตายเถอะ ไอ้เด็กนี่มันก็แค่ใจกล้าบ้าบิ่น แม้แต่คนมีอำนาจอย่างพวกเรายังไม่เห็นอยู่ในสายตา อนาคตมันจะต้องหัวหลุดจากบ่าแน่ ตายไปก็ไม่มีที่ฝังศพ”

“ใช่เลย ตั้งแต่คืนนี้ไป ฉันตระกูลอู๋คนหนึ่งที่จะไม่ญาติดีกับมัน”

“แม่ง ถ้าตระกูลหานจะจัดการไอ้เด็กนี่ ตระกูลหลิวของพวกฉันก็ยินดีที่จะเป็นกำลังให้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้เด็กนี่จบสิ้นแล้ว ปินเหอทนมันไม่ไหวแล้ว”

ไม่นาน เหล่าชายผู้มีอำนาจที่หวาดกลัวจนเหลือครึ่งชีวิตเมื่อครู่ ก็เริ่มพูดกันน้ำไหลไฟดับ ใบหน้ากลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง

หานปิงหานก็แสร้งว่าไม่ได้เก็บลู่เสี้ยงหยางมาใส่ใจเช่นกัน หลังจากปรับทรงผมให้เข้าที่แล้ว ก็เดินมาข้างตัวเหอจุ้นเหลียง แววตาเต็มไปด้วยความรัก เอ่ยถามด้วยความห่วงใย “คุณชายเหอ ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”

เหอจุ้นเหลียงส่ายหัว แล้วพูดตอบ “ไม่เป็นอะไร”

แต่ในใจเสียใจอย่างมาก ถ้ารู้แต่แรกว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นปีศาจแบบนี้ งั้นเขาจะไม่ก้าวออกมาแน่นอน เทียบกับการเอาใจหานปิงหานแล้ว เขายังห่วงใยร่างกายของตัวเองมากกว่า

ร่องรอยความรังเกียจแวบขึ้นในแววตาหานปิงหาน รังเกียจที่เหอจุ้นเหลียงไร้ประโยชน์ แต่การแสดงออกยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “คุณชายเหอเป็นเพราะฉันเอง คุณถึงต้องทนทุกข์กับอาชญากรรมแบบนี้ ฉันละอายใจ ฉันต้องขอโทษคุณจริงๆ”

เหอจุ้นเหลียงเผยรอยยิ้มบนใบหน้า ตัวเองโดนต่อยตีแล้ว งั้นก็อย่าให้โดนต่อยตีไปฟรีๆ จะต้องเอาการถูกต่อยตีมาเป็นมูลค่า ให้ได้ผลประโยชน์มากที่สุด

“คุณหานพูดอะไรอย่างนั้น ผมชอบคุณ มันเป็นหน้าที่ ที่จะต้องปกป้องคุณตลอดเวลา ไอ้เดรัจฉานลู่เสี้ยงหยางกล้าดูหมิ่นคุณ ผมก็ต่อกรกับมัน หึหึ ถ้าเริ่มใหม่ได้ ผมก็ยังคงเลือกเส้นทางแบบเมื่อกี้ ปกป้องคุณหานด้วยทั้งหมดที่มี”

หานปิงหานพยายามเสแสร้งว่าซาบซึ้ง ความสุขเหมือนแสดงออกมาทางสายตา

เห็นฉากนี้ เหล่าชายหนุ่มขี้อิจฉาทั้งหลายด้านข้าง ก็โมโหเสียดายเล็กน้อย เมื่อกี้ที่ออกหน้าช่วยหานปิงหานจัดการลู่เสี้ยงหยาง ควรจะเป็นพวกเขา

“ขอบคุณค่ะคุณชายเหอ ได้รู้จักกับคุณชายเหอ ฉันพอใจมากจริงๆ” หานปิงหานส่งรอยยิ้มพลิกชีวิตออกมา

เหอจุ้นเหลียงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่หึในใจ

ถ้าเลือกใหม่ได้ เขาไม่ก้าวออกมาแน่นอน เพื่อผู้หญิงคนเดียว ตัวเองถูกหักข้อต่อเข่าสองข้อ ข้อศอกอีกสองข้อ ไม่คุ้มเลยจริงๆ

ถึงอย่างไรตัวตนและสถานะแบบนี้ของเขา ก็ไม่ขาดแคลนผู้หญิงอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปแขวนคออยู่กับหานปิงหานผู้หญิงคนเดียว แค่ปล่อยให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ได้นาน ถึงสามารถเล่นกับผู้หญิงได้ทุกประเภท

ในเวลาเดียวกัน ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงด้านนอกของโรงแรมหวงถิง พึ่งเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงของจ้าวหรูเย็นดังมาจากด้านหลัง

“ลู่เสี้ยงหยาง นายรอก่อน”

ลู่เสี้ยงหยางหันกลับไป ก็เห็นจ้าวหรูเย็นเหยียบรองเท้าส้นสูง เดินเข้ามาหาเขาอย่างรีบร้อน

“หรูเย็น” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มน้อยๆแล้วพูดทักทาย

จ้าวหรูเย็นดูกังวลอย่างมาก กังวลที่เขาไม่ใช่คนอย่างที่ตนคิด พูดถามลู่เสี้ยงหยาง “เมื่อกี้ที่โรงแรม ทำไมนายถึงพูดจาโอ้อวดแบบนั้น? นายรู้ไหม? นายทำให้ผู้ชายมีอำนาจครึ่งหนึ่งของปินเหอขุ่นเคืองแล้วนะ”

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าสงบนิ่ง พูดแผ่วเบา “แล้วมันทำไม?”

ได้ยินคำนี้ จ้าวหรูเย็นก็โกรธมาก ตะคอกใส่ลู่เสี้ยงหยาง “นายเอาความมั่นใจมาจากไหน? กล้าพูดหยิ่งผยองขนาดนี้ นายอยากเป็นศัตรูกับตระกูลหาน?”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามขึ้น “เธอไม่เชื่อใจฉัน?”

จ้าวหรูเย็นเช็ดน้ำตา “นายจะเอาอะไรมาให้ฉันเชื่อใจนาย? หรือจากที่นายใช้กังฟูแมวสามขา? บวกกับที่นายรู้จักผู้หญิงไม่กี่คน”

ลู่เสี้ยงหยางพูดแก้ “อันนั้นไม่ใช่กังฟูแมวสามขา แต่เป็นศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง อีกอย่างฉันไม่พึ่งพาผู้หญิง ฉันพึ่งตัวเอง”

จ้าวหรูเย็นมุ่ยปาก แล้วพูดว่า “อย่าเอาการทะเลาะวิวาท มาพูดให้ดูมีเกียรติ คืนนี้นายกวาดล้างพวกเศรษฐีของปินเหอ พวกเขาจะคิดหาวิธีมาทำให้นายใช้ชีวิตอยู่ในปินเหอไม่ได้ ตอนนี้นายเอาเงินพวกนี้ไป ออกจากปินเหอให้เร็วที่สุด อย่ากลับมาอีกตลอดชีวิตจะดีที่สุด”

เมื่อสิ้นเสียง จ้าวหรูเย็นก็หยิบบัตรธนาคารออกมาหนึ่งใบ ยัดใส่มือของลู่เสี้ยงหยาง

ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด!

ราวกับไข่มุกที่แตกหัก!

เธอเองก็ไม่รู้ เธอกับลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สร้างความสัมพันธ์อะไรต่อกันซักนิด เป็นเพียงความปรารถนาของตนเอง แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ของลู่เสี้ยงหยางแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง ยิ่งอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเขาเป็นผู้ชายของตนเอง！