หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 180 กี่เพ้า

บทที่ 180 กี่เพ้า

ในตอนนี้ซุนเซียงเซียงรีบเดินเข้าไปหาเย่สวนแล้วพยุงเธอขึ้นมาและยิ้มพูดว่า “ฉันเห็นปากกาที่คุณเพิ่งมอบเป็นของขวัญแล้ว ท่านประธานของเราชอบของขวัญชิ้นนี้มาก มันใช้งานได้อย่างคุ้มค่า และยังเป็นความจริงใจด้วย”

เธอพูดไปด้วยแล้วเก็บปากกาที่ถูกโยนลงบนพื้นขึ้นมาด้วย

เมื่อเห็นภาพนี้ สีหน้าของพิธีกรก็หมองทันที!

ปากกาด้ามนี้เธอเป็นคนโยนทิ้งเอง

อะไรกัน?

ไม่มีทาง?

เย่สวนถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดนั้นเป็นเรื่องจริง?

หือ!

คนอื่น ๆ ที่ได้มอบของขวัญถึงกับเหงื่อท่วมหน้าผาก ของขวัญของพวกเขานั้นล้วนมาจากตลาดมืดทั้งนั้น

ตอนนี้พวกเขาได้แต่ภาวนาอย่าให้สายตาคู่นั้นของซุนเซียงเซียงเล็งไปที่ของขวัญของพวกเขาเลย

จากนั้นซุนเซียงเซียงได้พูดสรุป

“ทุกท่านคะ จากนี้ไปขอให้ทุกท่านช่วยทำอะไรที่มันจริงใจบ้าง อย่าจ้องแต่หวังผลตอบแทนอย่างเดียว ท่านประธานของเราเกลียดการประจบสอพลอที่สุด วันนี้เป็นครั้งแรกและหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ!”

เมื่อฟังคำพูดจากเธอคนนี้ ทุกคนต่างก็ต้องรู้สึกละอายใจ

หลังจากสรุปแล้ว พิธีเปิดหอการค้าก็ได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ

เย่สวนยังรู้สึกว่าตัวเองฝันไป เธอเดินกลับไปหาลู่เสี้ยงหยาง จู่ ๆ เธอก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับท่านประธานคนนี้ เขาเป็นคนแบบไหนกันถึงได้ดูเป็นกันเองขนาดนี้

“คุณคิดอะไรอยู่?” ลู่เสี้ยงหยางถาม

เย่สวนยิ้มพูด “คุณเคยเห็นท่านประธานไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นยิ้มตอบเธอ “ผมจะบอกความลับให้คุณเรื่องหนึ่ง”

“ความลับอะไร?” เย่สวนรู้สึกสงสัย

“ความจริงแล้วผมก็คือท่านประธาน” ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เสียงหยางแล้วเย่สวนได้แต่มองบน

การที่เป็นประธานหอการค้าของปินเหอมันต้องมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งคอยสนับสนุน ถ้าลู่เสี้ยงหยางมีภูมิหลังนี้จริง ๆ แล้วทำไมเขาถึงต้องยอมแต่งงานเข้าบ้านตระกูลเย่ของเธอด้วย?

หลิวจิ้งหัวเราะและตบบ่าลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ถ้านายเป็นท่านประธานหอการค้าของเมืองปินเหอจริง ๆ ฉันจะเป็นเลขาให้นายเอง”

ว่าไงนะ?

เลขา?

ลู่เสี้ยงหยางเริ่มมีความคิดชั่วร้ายเกิดขึ้นในหัว

มีคำพูดหนึ่งบอกว่า มีงานให้เลขาทำ แต่ถ้าว่างงานก็ให้ทำเลขา

หลังจากพิธีเปิดหอการค้าสิ้นสุดลง ลู่เสี้ยงหยางพวกเขาก็ออกจากวิลล่า

ระหว่างทางกลับ เย่สวนได้รับสายด่วนโทรเข้าจากผู้ช่วยของเธอ ทำให้สีหน้าของเธอดูวิตกกังวลขึ้นมาทันที

ผู้ช่วยของเธอบอกว่าตลาดหุ้นของตระกูลเย่กรุ๊ปถูกชิงเหอกรุ๊ปปั่นป่วน ทำให้ถูกกระทบไปถึง 10 % ของหุ้นในตลาด ซึ่งอาจจะสูญเสียเงินไปหลายสิบล้าน ตอนนี้ท่านย่าและคนอื่น ๆ อยู่ในห้องประชุมเหมือนมดในหม้อไฟ ทุกคนกำลังรอเย่สวนรีบกลับไปให้คำอธิบายเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นนี้

เย่สวนสีหน้าซีดเซียวทันที

เธอเคยได้ยินชื่อเสียงของชิงเหอกรุ๊ปมาแล้ว บริษัทนี้ไล่เลี่ยกันกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปในเมืองปินเหอเลยทีเดียว ซึ่งผลิตภัณฑ์หลักของตระกูลเย่กรุ๊ปก็คือผลิตภัณฑ์เพื่อความงาม ดังนั้นไม่แปลกใจที่จะได้รับผลกระทบไปด้วย

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเห็นสีหน้าของเย่สวนเริ่มแย่ เขาจึงขมวดคิ้วถามด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหาอีกแล้วเหรอ?”

เย่สวนไม่อยากให้ลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งต้องกังวลไปด้วย เธอจึงส่ายหัวตอบ “เปล่า ก็แค่มีการนัดประชุมด่วนในบริษัท ฉันคงต้องไปตอนนี้เลย”

หลังพูดจบเธอก็ขอแยกตัวออกไปอย่างรีบร้อน

ไม่นานหลังจากนั้นหลิวจิ้งก็ได้รับสาย หลังจากรับสายแล้วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปและเธอก็ได้ขอตัวออกไปก่อนเช่นกัน

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเคร่งเครียด วันนี้ทั้งเย่สวนและหลิวจิ้งก็ดูแปลก ๆ คงต้องเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอแน่เลย

สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้ก็คือในช่วงพิธีเปิดของหอการค้า ผลิตภัณฑ์ความงามรุ่นล่าสุดของชิงเหอกรุ๊ปได้พัฒนาเสร็จเรียบร้อยและพร้อมที่จะเปิดตัวในตลาดความงามของเมืองปินเหอ ซึ่งในบัดดลหยูเม่ยหยินกรุ๊ปก็จะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางยังคงสงสัยอยู่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาก็เห็นสายเรียกเข้าจากซุนเซียงเซียง

ทันทีที่กดปุ่มรับสายเขาก็ได้ยินเสียงกังวลของซุนเซียงเซียงดังขึ้นจากโทรศัพท์ “ท่านประธานคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างใจเย็น “จะกระวนกระวายไปทำไม ฟ้ายังไม่ได้ถล่มลงมาเลย ใจเย็นก่อน เกิดอะไรขึ้นค่อย ๆ พูด?”

แต่ซุนเซียงเซียงก็ยังพูดด้วยความกังวล “ชิงเหอกรุ๊ปได้เปิดตัวผลิตภัณฑ์ความงามใหม่แล้ว คืนนี้เขาจะเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่นี้อย่างเป็นทางการ แล้วพรุ่งนี้ก็จะเริ่มวางขายในท้องตลาด ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตลาดและลูกค้าของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปทั้งหมดก็จะถูกเขาแย่งไปอย่างแน่นอน”

ลู่เสี้ยงหยางที่ได้ยินแล้วก็รู้สึกไม่คาดคิดเหมือนกัน การขับเคลื่อนของชิงเหอกรุ๊ปนั้นเร็วกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

และเขาถึงเข้าใจว่าทำไมซุนเซียงเซียงถึงได้กระวนกระวายขนาดนี้

ผลิตภัณฑ์ความงามรุ่นแรกของชิงเหอกรุ๊ปก็มีการแข่งขันกับผลิตภัณฑ์ความงามของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอยู่แล้ว แต่นี่เขากำลังจะเปิดตัวผลิตภัณฑ์ความงามใหม่ออกมา ซึ่งมันต้องเหนือกว่าผลิตภัณฑ์ความงามของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปในตอนนี้อย่างแน่นอน

“เราควรทำยังไงดีคะท่านประธาน? ผลิตภัณฑ์ใหม่ของเรายังไม่พร้อมเลย เราต้องสูญเสียตลาดให้กับพวกเขาโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?” ซุนเซียงเซียงพูดอย่างไม่เต็มใจ

ลู่เสี้ยงหยางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งค่อยพูดต่อ “ใจเย็นก่อน คืนนี้ผมจะไปงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของเขาก่อนค่อยตัดสินใจอีกครั้ง”

“โอเคค่ะ” ซุนเซียงเซียงพยักหน้าตอบ แต่เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ไฟลนก้นแล้วลู่เสี้ยงหยางยังใจเย็นได้ขนาดนี้ ณ เวลาแบบนี้เราควรต้องรีบเร่งผลิตภัณฑ์ใหม่ของเราให้เสร็จไม่ใช่หรือ?

“แล้วก็คุณช่วยส่งข้อมูลส่วนตัวหางเสือของชิงเหอกรุ๊ปให้ผมหน่อยนะ ผมอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่สามารถทำให้ชิงเหอกรุ๊ปขับเคลื่อนได้เร็วขนาดนี้” ลู่เสี้ยงหยางพูด

“รับทราบค่ะท่านประธาน ดิฉันจะส่งให้ตอนนี้เลยนะคะ” หลังวางสายซุนเซียงเซียงรีบส่งไฟล์เอกสาร word ให้เขาทันที

ลู่เสี้ยงหยางก็รีบดาวน์โหลดไฟล์แล้วเปิดเข้าไปดู

หลังจากนั้นเขาได้เก็บโทรศัพท์แล้วพูดพึมพำถึงชื่อคน ๆ หนึ่ง หานปิงหาน

“ที่แท้เป็นฝีมือของตระกูลหานในไห่ตงนี่เอง ดูเหมือนว่าพวกเขาจงใจจะเล่นงานเราสินะ” ทันใดนั้นลู่เสียงหยางก็กระจ่าง

คนของตระกูลหานมาล้างแค้นให้หานเซ่าซวน

เวลาผ่านไปจนฟ้ามืดอย่างรวดเร็ว

ลู่เสี้ยงหยางเตรียมตัวเดินทางไปที่โรงแรมหวงถิง

งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของชิงเหอกรุ๊ปในค่ำคืนนี้ถูกจัดขึ้น ณ โรงแรมแห่งนี้

สี่สิบนาทีต่อมารถของเขาได้ขับเข้าไปในลานจอดรถใต้อาคารของโรงแรมหวงถิง

ลู่เสี้ยงหยางลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมหวงถิง

โรงแรมหวงถิงแห่งนี้เป็นกิจการภายใต้การบริหารของตระกูลหาน ซึ่งถูกสร้างขึ้นให้เป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์และมักจะรองรับงานเลี้ยงขนาดใหญ่

ดังนั้นระหว่างชั้นหนึ่งถึงชั้นสามถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นล็อบบี้อันหรูหรางดงาม

ส่วนห้องพักที่เปิดให้บริการจะเริ่มตั้งแต่ชั้นสี่เป็นต้นไป

หลังจากเดินเข้าไปด้านในโรงแรมเขาได้เห็นผู้คนมากมายเดินไปมาด้วยบรรยากาศอันคึกคัก ในบรรดาคนเหล่านั้นมีถึงผู้มีอำนาจ มีผู้สื่อข่าวและพนักงานเสิร์ฟมากมาย

สายตาของลู่เสี้ยงหยางกวาดมองไปที่โปสเตอร์ขนาดใหญ่ที่วางอยู่ทั้งสองข้าง บนโปสเตอร์ทั้งหมดนั้นเป็นการแนะนำผลิตภัณฑ์ใหม่ของชิงเหอกรุ๊ป

นักข่าวหลายคนถือกล้องแล้วจับภาพไปที่โปสเตอร์เหล่านั้น

ลู่เสี้ยงหยางมองไปตามโปสเตอร์เรื่อย ๆ และในที่สุดสายตาของเขาก็หยุดตรงที่ผู้หญิงคนหนึ่งในรูปโปสเตอร์

ผู้หญิงคนนี้ดูมีเสน่ห์มาก ใบหน้าทรงไข่ของเธอและมีดวงตาอันงดงามชวนสะดุดตา เธอสวมชุดกี่เพ้าสีแดงยาวทั้งชุด แสดงให้เห็นถึงรูปร่างเรียวบางอันร้อนแรงของเธอ

ด้านล่างโปสเตอร์มีตัวอักษรขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ประธานชิงเหอกรุ๊ป หานปิงหาน