หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 178 จะอวดอะไรก็แค่แมงดา

บทที่ 178 จะอวดอะไรก็แค่แมงดา

“บ้าไปแล้ว……มัน……มัน เข้า……เข้าไปได้ยังไง?” เย่หยุนเทาตกใจจนแทบพูดไม่ออก

พู!

น้ำที่เฉินเหอเพิ่งดื่มเข้าปากก็พ่นออกมาเต็มหน้าท่านย่า จนท่านย่ายิ่งหมดสภาพเข้าไปใหญ่

ไม่คิดเลยว่าคนอย่างลู่เสี้ยงหยางเข้าไปได้ ส่วนเขากลับต้องยืนหนาวอยู่หน้าประตู

“พี่เขย สรุปยังไง?”

“ที่รัก คุณรีบถามเบื้องบนดู สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เย่ซวงและเย่เชี่ยนบ่นขึ้นมา

“หึ เข้าได้จริงเหรอ?” เย่สวนเบิกตากว้าง ปากเล็ก ๆ สีแดงก่ำของเธอเปิดออกด้วยความประหลาดใจ พูดตามตรงเธอแค่ลองยื่นบัตรให้พนักงานลองสแกนดูเท่านั้น ไม่คิดว่าจะเข้าไปได้จริง ๆ

ตูม!

หลิวจิ้งตัวแข็งทื่อทันที เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางใจเธอ

ลู่เสี้ยงหยางได้โควต้ามาจริง ๆ ด้วย

“เชิญครับคุณผู้หญิง” ในเวลานี้ ชายชุดสูทยื่นบัตรคืนให้กับเย่สวนแล้วพูดกับเธอด้วยความเคารพ

สำหรับผู้ก่อความวุ่นวายพวกเขาไม่เคยอ่อนข้อให้อยู่แล้ว แต่สำหรับแขกผู้มีเกียรติพวกเขาก็ต้อนรับด้วยความให้เกียรติเหมือนกัน

เย่สวนพยักหน้าแล้วข้ามจุดสแกนเข้าไปรอลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งด้านในประตูวิลล่าก่อน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งก็แสดงบัตรประจำตัวออกมาแล้วให้เจ้าหน้าที่สแกนและผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ขณะนี้สีหน้าของท่านย่าดูแย่กว่าเดิม เธอละอายใจจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

ก่อนหน้านี้พวกเขายังพูดจาเสียดสีลู่เสี้ยงหยางอยู่เลย ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเข้าไปได้แต่กลับเป็นพวกเขาที่ยังยืนอยู่ตรงนี้

“เหอะ ๆ คุณย่าเชิญกลับบ้านก่อนนะครับ พวกคุณอยากถ่ายรูปจุดไหนของวิลล่าบอกผมได้นะครับ เดี๋ยวผมถ่ายแล้วส่งไปให้” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดจากนั้นเดินเข้าไปในงานพร้อมกลับเย่สวน

“บ้าเอ้ย ทำเป็นได้ใจไป” เย่หยุนเทาหัวร้อนจนแทบระเบิด

และท่านย่าก็โกรธจนหัวใจแทบวาย เธอจ้องไปที่เฉินเหอแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบไปติดต่อเจ้านายแกขอรายชื่อใหม่อีก”

เฉินเหอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเบื้องบนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

หลังจากลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนและหลิวจิ้งทั้งสาม เข้าไปในวิลล่าแล้ว พวกเขาได้มาถึงลานกว้างในงานตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง

ลานกว้างนั้นเต็มไปด้วยไฟตกแต่งยาวไปถึงหน้าเวทีและมีเก้าอี้ที่นั่งจัดเรียงอยู่เต็มหน้าเวที

ลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนและหลิวจิ้งทั้งสามพากันเดินเข้าไปหาที่นั่ง

ในช่วงเวลานี้เย่สวนได้แต่จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางที่ถูกจ้องมองก็เริ่มรู้สึกเขินอายจึงถามเธอว่า “ใบหน้าผมมีอะไรงั้นเหรอ?”

เย่สวนส่ายหัวแล้วถามอย่างจริงจัง “เพื่อนคุณเขาอยู่ในตำแหน่งอะไรของหอการค้าเหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “แกไม่ได้บอก แต่น่าจะอยู่ในตำแหน่งระดับสูงอยู่นะ”

“อ้อ” เย่สวนพยักหน้าแล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะโควต้านี้ได้มาจากเพื่อนของลู่เสี้ยงหยางอีกที ถ้าได้มาจากตัวของลู่เสี้ยงหยางเองก็คงดีเนอะ

“เฮ่อ แต่หนี้บุญคุณมันคืนยากนะ วันหลังลูกไม่ต้องไปรบกวนเพื่อนแบบนี้ก็ได้” หลิวจิ้งถอนหายใจพูด

ลูเสี้ยงหยางยิ้มตอบ “ครับแม่ ผมรู้จักกาลเทศะน่า”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ผู้คนเข้ามาในวิลล่าเรื่อย ๆ จนในที่สุดที่นั่งก็เกือบจะนั่งเต็มแล้ว

ทันใดนั้นเสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“ท่านประธานหลิวนั่งอยู่ที่นี่เองเหรอครับ” ชายในเสื้อสูทและสวมรองเท้าหนังสีดำเงาเดินเข้ามา

ฉินกว่าง

หางเสือของฉินซื่อกรุ๊ป หนึ่งในผู้ร่วมลงทุนกับจิ่นซิ่วกรุ๊ปภายใต้บริษัทของหลิวจิ้ง

“ประธานฉินเองเหรอ” ทันทีที่เห็นหน้าฉินกว่างสีหน้าของหลิวจิ้งกเปลี่ยนไป

“เหอะ ๆ ท่านประธานหลิว ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะครับ คุณตัดสินใจยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่ผมคุยกับคุณครับ?” ฉินกว่างถามด้วยรอยยิ้ม

หลิวจิ้งส่ายหัวพูด “ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกประธานฉินอย่างชัดเจนแล้วว่านั่นเป็นการตัดสินใจอย่างเป็นเอกฉันท์ของทางบริษัท ฉันไม่สามารถตัดสินใจคนเดียวได้”

ก่อนหน้านี้ฉินกว่างเคยลงทุนเงินจำนวนหนึ่งกับจิ่นซิ่วกรุ๊ปและเขามีข้อเสนอว่าจะให้เมียน้อยของเขาได้ดำรงตำแหน่งอยู่ในจิ่นซิ่วกรุ๊ปด้วยคน

ซึ่งหลิวจิ้งเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นมาก่อนแล้ว แวบแรกที่เห็นหลิวจิ้งก็รู้ว่านางไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นจึงปฏิเสธนางไป

ด้วยเหตุนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉินกว่างกับหลิวจิ้งจึงไม่ค่อยลงลอยกันสักเท่าไหร่

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวจิ้ง สีหน้าของฉินกว่างก็กลายเป็นเศร้าหมองทันที จากนั้นเขาพูดอย่างชัดเจนว่า “หลิวจิ้ง คุณจงใจมีปัญหากับผมเหรอ?”

หลิวจิ้งยิ้มพูดต่อ “เปล่า ฉันก็แค่ทำตามกฎของทางบริษัท อีกอย่าง ที่ประธานฉินมาร่วมลงทุนกับบริษัทของฉันก็เพราะหวังผลกำไรด้วยไม่ใช่เหรอ คุณคงไม่อยากเอาเงินไปทิ้งขว้างหรอกมั้ง”

“ฮ่า ๆ กฎของบริษัทเหรอ! หลิวจิ้ง ไหน ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ผมอยากขอเตือนคุณหน่อยนะ คุณช่วยทำผลตอบแทนกำไรให้กับผมโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นผมจะขอถอนทุนคืนนะ” ฉินกว่างพูดข่มขู่

หลิวจิ้งตอบกลับอย่างจริงจังว่า “พนักงานในบริษัทของเราทุกคนกำลังพยายามอย่างหนัก เรื่องนี้ประธานฉินวางใจได้”

“เหอะ!” ฉินกว่างส่งเสียงไม่พอใจและเตรียมพร้อมที่จะจากไป แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็เผลอมองไปที่เย่สวน

โอ้!

ทันใดนั้นดวงตาของฉินกว่างก็เปล่งประกายขึ้น

เย่สวนคนนี้ดูดีจริง ๆ รูปร่างหน้าตางดงามอย่างไม่มีที่ติ

ให้ตายเหอะ เย่สวนคนนี้มันคนละระดับกับเมียน้อยของเขาจริง ๆ

แวบแรกของฉินกว่างที่เห็นเย่สวนก็คิดว่าอยากได้เธอมาครอบครอง ให้เธอมาเป็นของเล่นแก้เหงาของเขา

“เฮ่อ ๆ ท่านประธานหลิว เธอคนนี้ก็คือเย่สวนลูกสาวของคุณคนนั้นล่ะสิ” สายตาของฉินกว่างกวาดมองไปที่หน้าอกและต้นขาของเย่สวน

เย่สวนเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยงและอยากตบไปที่กลางหน้าของเขาจริง ๆ แต่เธอก็ไม่กล้าทำ

“อื้ม ใช่ เธอเป็นลูกสาวของฉัน” หลิวจิ้งขมวดคิ้วแล้วพยักหน้า

ฉินกว่างคนนี้กะล่อนได้ใจจริง ๆ เคยมีเมียน้อยแล้วยังขอให้หลิวจิ้งยกเย่สวนให้เขาอย่างหน้าด้าน ๆ

แน่นอนว่าหลิวจิ้งต้องปฏิเสธอยู่แล้ว

กรึ๊บ!

ฉินกว่างถึงกับต้องกลืนน้ำลายแล้วเอื้อมมืออันชั่วร้ายนั้นไปแตะที่เอวของเย่สวน

เย่สวนสีหน้าไม่พอใจอย่างหนัก เธอรีบลุกขึ้นแล้วไปหลบอยู่ข้างลู่เสี้ยงหยาง

ดวงตาลู่เสี้ยงหยางเย็นชาเหมือนสัตว์ร้ายในตำนาน เขาเอื้อมมือไปจับมือของฉินกว่างไว้แน่น ๆ แล้วพูดว่า “ถ้ากล้าหยาบคายกับเธออีกผมจะหักมือสกปรกของคุณแล้วโยนให้หมากิน”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาแล้วมองเขาด้วยสายตาพิฆาต

หากไม่ต้องเกรงใจงานพิธีเปิดนี้เขาคงหักแขนของฉินกว่างไปตั้งนานแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็บีบมือของฉินกว่างจนทำให้เขาเจ็บจนชาไปชั่วขณะ

ฉินกว่างเจ็บจนเหงื่อแตก จากนั้นเขารีบดึงแขนกลับไปแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่พอใจ “แมร่งเอ้ย! นายก็คือไอ้แมงดาที่มีชื่อเสียงโด่งดังในตระกูลเย่คนนั้นล่ะสิ”

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่มองหน้าเขาอยู่นิ่ง ๆ ไม่มีการตอบสนองใด ๆ

ฉินกว่างหันมองไปที่หลิวจิ้งแล้วหัวเราะเยาะ “หลิวจิ้งเอ้ย คุณพลาดอย่างมหันต์แล้วที่ยอมปล่อยให้ลูกสาวของคุณแต่งงานกับไอ้สวะคนนี้ นี่คุณไม่ได้คำนึงถึงความสุขของลูกสาวคุณเลยใช่ไหม? เหอะ ๆ ถึงแม้ผมจะอายุมากไปหน่อยแต่ผมมีพร้อมทุกอย่างนะ ถ้าเย่สวนแต่งงานกับผมรับรองว่าเธอต้องมีความสุขอย่างแน่นอน อีกอย่างถ้าผมได้เป็นลูกเขยคุณผมก็จะสนับสนุนคุณอย่างเต็มที่ คุณลองคิดดูดี ๆ ก็แล้วกันว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นมีเหตุผลหรือไม่?”

เขายิ้มพูดต่อ “ผมจะให้คุณกลับไปลองพิจารณาข้อเสนอของผมสักวันสองวันก็แล้วกัน ถ้าตัดสินใจจะให้ลูกสาวคุณแต่งงานกับผมก็ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ”

หลิวจิ้งส่ายหัวแล้วพูดอย่างเด็ดขาด “ไม่มีทาง”

ฉินกว่างชักสีหน้าแล้วพูดต่อ “ได้ ดูเหมือนว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องซะแล้ว ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน”

ขณะที่พูดเขามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธแค้น เขาพยายามจำรูปลักษณ์ของลู่เสี้ยงหยางให้ได้ เมื่อออกจากพิธีเปิดในวันนี้เขาต้องหาคนไปฆ่าไอ้เด็กเปรตคนนี้อย่างแน่นอน

แมร่งเอ้ย! ก็แค่แมงดาของเย่สวนจะทำกร่างอะไร?